மனப்பாலம்

 கல்கி

சிறுகதை - /

மனப்பாலம்

Published on: 

26 Dec 2023, 5:20 pm

கார் மயிலாடுதுறையைக் கடந்து சென்று கொண்டிருந்தது. ஏ.சி.யின் ஜில்லிப்பில் வெயிலின் தாக்கம் தெரியவில்லை.

"டிரைவர்... ஸ்பீட் பிரேக்கர்ஸ் நிறைய இருக்கும். மெதுவாப் போப்பா...”

"சரி ஸார்" என்ற டிரைவர் காரின் வேகத்தை மட்டுப் படுத்தினான்.

அப்பா என் தோளில் சாய்ந்திருந்தார். சென்னை தாண்டியதும் சாய்ந்தவர். தோளை லேசாக வலித்தது. அப்பா தோள்களின் வலிமை என் தோள்களில் இல்லை. அது இரும்பு. தோள் மட்டுமா...? அப்பா ஆகிருதியானவர். அந்த ஆகிருதியைக் கண்டு வியந்திருக்கிறேன். நெஞ்சு அகண்ட பலகை மாதிரி இருக்கும். கைகள் வலுவாக முழங்கால் வரை தொங்கும்.

எத்தனை நாட்கள் அவருடைய தோள்களில் அமர்ந்து கொண்டு மெஷின் கரகரவென்று கலவையைக் கலப்பதையும், விறு விறுவென்று கம்பி போடப் படுவதையும், கொத்தனார்கள் பரபரப்பாக இயங்குவதையும் பார்த்திருக்கிறேன்.

செங்கல்லும், ஜல்லியும், கம்பிக் கட்டலும் மூளையில் அழுத்தமாகப் பதிந்தது அப்போதுதான்.

பள்ளிக்கூட விடுமுறை நாட்களில் அப்பா மேற்பார்வையில் எழும்பிக்கொண்டிருக்கும் கட்டடங்களை வேடிக்கை பார்க்க, அப்பா கூடவே சென்று விடுவேன். அப்பா காரிலிருந்து இறங்கி என்னை நடக்க விட மாட்டார். தூக்கித் தோளில் உட்கார வைத்துக் கொள்வார். நான் கொஞ்சம் பயத்துடன் அப்பாவின் தலையைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொள்வேன். வேலை செய்துகொண்டிருக்கும் அனைவரும் ஓரிரு விநாடிகள் வேலையை நிறுத்திவிட்டு வேடிக்கை பார்ப்பார்கள். அப்பா அவர்களின் பார்வையைப் பொருட்படுத்த மாட்டார். வித்தியாசமான இன்ஜினியர் அப்பா.

சிறு வயது முதலே கட்டடத்தின் அமைப்பும், வகைகளும் என்னை அறியாமல் மனத்தில் பதிந்து போயிற்று. நான் ஐந்து வருடங்கள் இன்ஜினியரிங் படித்தது வெறும் புத்தகத்தில்தான். இன்று மாநிலத்தில் நம்பர் ஒன் 'தாமு கன்ஸ்டிரக்ஷனில்' புரொபரைட்டராக இருப்பதற்குக் காரணம் அப்பா காண்பித்த அனுபவம்.

அப்பா கலங்காதவர் எதற்குமே. அம்மா இறந்தபோதுகூட பக்கத்தில் நாற்காலி போட்டு அமர்ந்துகொண்டு அம்மாவின் முகத்தை உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாரே தவிர, ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் விடவில்லை. இறுகிப் போய் உட்கார்ந்திருந்த அப்பாவைப் பார்த்து நான்தான் அழுதேன்.

'அம்மா போன பின்பு அப்பாவின் சுறுசுறுப்பு போயிற்று. அந்தத் திடம் போயிற்று. கம்பீரம் போயிற்று. இற்றுப் போய்விட்டார். கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தன்னைக் குறுக்கிக்கொண்டு வீட்டிலேயே அடைபட ஆரம்பித்தார். என்னை வற்புறுத்தி கன்ஸ்டிரக்ஷனின் புரொபரைட்டராக ஆக்கினார்.

அப்பாவின் நுணுக்கம், திறமை எனக்குக் கிடையாது. எந்த வேலையையும் ஆரம்பிக்கு முன் கடைசியாக பிளானை அப்பா ஒருமுறை பார்த்து ஓகே சொல்லவேண்டும். அப்போதுதான் எனக்குத் திருப்தியாக இருக்கும். போன மாதம் வரை அப்படித்தான். ஆனால் இனி...?

தோளில் சாய்ந்திருந்த அப்பாவின் முகத்தைப் பார்த்தேன். தினமும் ஷேவ் செய்ததன் காரணமாக முரடு தட்டிப் போயிருந்த கன்னங்கள்.. கண்களை மூடியிருந்தார். மிக லேசாக மூச்சு வந்து கொண்டிருந்தது.

"தொண்ணூறு வயசுல எந்த டிரீட்மெண்டையும் உடம்பு ஏத்துக்காது தாமோதரன். உங்க திருப்திக்காக ஏதோ பண்றோம்... கொஞ்ச நாளைக்கு உடம்பு தெம்பா இருக்கும். ஆனாலும் அது நிரந்தரம் இல்லை. படிப்படியா உடம்பு கண்டிஷன் குறையுது. கொஞ்சம் நடமாட்டத்தோட இருக்கிறப்பவே உங்க சொந்த கிராமத்துக்குக் கொண்டு போயிருங்க. சம்சாரம் உயிர் விட்ட இடத்திலேயே சாகணும்னு நினைக்கிறாரோ என்னவோ...” என்று ஃபேமிலி டாக்டர் சொன்னதும் உடனடியாகப் புறப்பட்டுவிட்டேன்.

கார் பூந்தோட்டத்தைத் தாண்டி நிதானமாகச் சென்றுகொண்டிருந்தது. ஜானகி என்னையும் அப்பாவையும் மாறி மாறிக் கவலையாகப் பார்த்தாள்.

"கார் எங்கப்பா போய்க்கிட்டு இருக்கு...?" அப்பா சன்னமாகக் கேட்டார்.

"பூந்தோட்டத்தைத் தாண்டிக்கிட்டு இருக்குப்பா..."

''கொஞ்சம் தண்ணி கொடும்மா..." என்றார்.

ஜானகி அவசரமாக பிளாஸ்க் எடுத்து வெந்நீர் ஊற்றிக் கொடுத்தாள். வாங்கி நிதானமாகக் குடித்தார்.

கார் கங்களாஞ்சேரிக்குள் நுழைந்தபோது, டிரைவர் காரை பாலத்தின் மீது ஓரங்கட்டி நிறுத்தினான். "ஏம்ப்பா..?"

'டிக்கி திறந்துக்கிட்டுது போல இருக்கு ஸார்... மூடிட்டு வர்றேன்" என்றவன் அவசரமாக இறங்கி ஓடினான்.

“எங்கப்பா கார் நிக்குது?"

நான் தலையை நீட்டி எட்டிப் பார்த்து, "கங்களாஞ்சேரி வெட்டாத்துப் பாலத்துல நிக்குதுப்பா..." என்றேன்.

"வெட்டாத்துப் பாலத்துலயா..."

அப்பாவின் கண்களில் பளிச் என்று ஓர் ஒளி தெரிந்தது.

"ஆமாம்ப்பா" என்றேன்.

அப்பா நிமிர்ந்தார்.

“என்னை எறக்கி விடு.”

“ஏம்ப்பா...பாத்ரூம் போகணுமா..?”

"இல்ல. எறக்கி விடு" என்றார் கட்டளையாக.

கைத்தாங்கலாக இறக்கினேன். ஏ. சி. யின் ஜில்லிப்பில் இருந்து இறங்கியதும் வெயில் சுள்ளென்று தாக்கியது. என்னை ஆதாரமாகப் பற்றிக்கொண்டு மெல்ல நடந்தார்.

"எங்கப்பா போறீங்க...?"

"நான் படிச்சி முடிச்சதும் மொத மொதலாக் கட்டின பாலம்டா இது... ஆயிரத்துத் தொள்ளாயிரத்து முப்பதுல... கல்லுல எம்பேரு செதுக்கி இருக்கும் பாரேன்... கல்லு எங்க இருக்கு பாரு..." என்றார் ஒரு சிறு குழந்தையின் உற்சாகத்தோடு.

நான் கண்களைச் சுழற்றிப் பார்த்தேன். சினிமா போஸ்டர்களின் மத்தியில் தெரிந்த கல்லருகில் அப்பாவை மெதுவாக அழைத்துச் சென்றேன்.

"படிடா..." என்றார். கட்டடத்தைக் கட்டிய பொறியாளர்கள் பெயர் மட்டும் இருந்தன. மூன்று பெயர்கள்.

"எஸ். கிரிதரன்..." என்று அவர் பெயரைச் சத்தமாகப் படித்ததும் அப்பா புன்னகை செய்தார்.

'பாலம் எப்படி இருக்கு பாரு... அம்பது வருஷம்தான் கணக்கு. ஆனா இன்னும் நூறு வருஷம் இருக்கும். இப்ப மதிப்புக்கு வெறும் ஐயாயிரம். ஆறு மாசத்துல கட்டினோம்டா. அப்போ வெல்டின் மார்ட்டின்னு ஒருத்தர் ஜில்லா கலெக்டரா இருந்தார். பாலத்தைப் பார்த்துட்டு என்னை கட்டிப் புடிச்சிக்கிட்டார்...." என்றபடி அப்பா பாலத்தின் தடுப்புச் சுவரை மெதுவாகத் தள்ளினார்.

தடுப்புச் சுவரின் மீது உட்கார்ந்திருந்த ஒருவர் வேகமாகக் கத்தினார் : "என்ன பெரியவரே... பாலம் ஸ்டிராங்கான்னு பார்க்கிறீங்களா...? படு ஸ்டிராங்க். அந்தக் காலத்துல கட்டினது. எப்படி அமைப்பா கட்டியிருக்கான் பாருங்க. வெட்டாறு இங்க மூணாப் பிரியுது. எவ்வளவு அழகா வாட்டமாக் கட்டியிருக்கான் பாருங்க. இப்ப எங்க இது மாதிரி கட்டறானுவோ... அந்தாண்ட போனவுடனே இந்தாண்ட இடிஞ்சி விழுந்திடுது."

அப்பா அவரைப் பார்த்து மெலிதாகப் புன்னகை செய்துவிட்டு மெல்ல நடந்து வந்து காரில் ஏறினார். கார் புறப்பட்டது.

அப்பாவின் சந்தோஷத்தை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. இது கலைஞனின் இயல்பு. சமயத்தில் எங்காவது செல்லும்போது நான் பிளான் போட்டுக் கொடுத்துச் செங்கல் செங்கல்லாக எழுப்பப்பட்ட கட்டடத்தை ஒரு மூன்றாம் மனிதனின் மனநிலையோடு நின்று வேடிக்கை பார்த்து வியந்ததுண்டு. அதன் பிரம்மாண்டத்தைக் கண்டு கண்களை விரித்ததுண்டு. கொளுத்தும் வெயிலிலும், மழையிலும் நின்று மேற்பார்வை பார்த்துக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உயர்த்தப்பட்ட கட்டடம் நெட்டுயர்ந்து நிற்பதைப் பார்க்கும்போது மனசுக்குள் ஒரு நிறைவு உண்டாகும். திருப்தி ஏற்படும்.

கார் தட்சிண காளியம்மன் கோவிலை நெருங்க... “அப்பா தட்சிண காளியம்மன் கோயில்ல காரை நிறுத்தச் சொல்லட்டுமா...?" என்றேன்.

அமைதி.

“அப்பா... அப்பா...”  என்று அப்பாவை உலுக்கினேன். அசைவில்லை.

-திருவாரூர் பாபு

பின்குறிப்பு:-

கல்கி 30 ஆகஸ்ட் 1992 இதழில் வெளியானது இச்சிறுகதை. இங்கு கல்கி ஆன்லைன் களஞ்சியத்திலிருந்து மீண்டும் வெளியிடப்பட்டுள்ளது. சில விஷயங்கள் நமக்கு நன்கு அறிமுகமாகியிருந்தாலும், தெரிந்திருந்தாலும்... அவற்றை நாம் மீண்டும் மீண்டும் படித்து பயனடையக்கூடிய தகவல்களாக... எவர்க்ரீன் செய்திகளாக நினைவுபடுத்திக் கொள்வது நல்லதுதானே!

- ஆசிரியர், கல்கி ஆன்லைன்

Kalki Stories

PROMOTED CONTENT