வசந்த காலம் வருமோ?-61
By N Krishnamurthy
ஆறே முக்கால் மணிக்கு மீனாக்ஷி அம்மன் கோவிலுக்கு போவதற்காக
ராஜேஸ்வரி புக் செய்திருந்த டாக்சி வந்தது. கல்யாண வேலைகள் அதிகம் இல்லாத காரணத்தால், ராஜேஸ்வரியுடன் மைதிலியும்,ம்ருதுளாவும் கோவிலுக்கு போக டாக்சியில் ஏறினார்கள்.
மீனாக்ஷி மற்றும் சோம சுந்தரர் தரிசனம் முடிந்த பின் ராஜேஸ்வரியும், மைதிலியும் பொற்றாமரை குளக்கரையில் அமர்ந்தார்கள். முன்னதாக, அம்மன் சன்னதியில் கூட்டம் குறைவாக இருந்ததால் ம்ருதுளா மீண்டும் அம்மன் தரிசனம் செய்யப்போவதாக கூறி க்யூவில் நின்றாள். சங்கர க்ருஷ்ணனும் அவளுடனே நின்றுகொண்டிருந்தான்.
மைதிலி ராஜேஸ்வரியிடம்" நீங்க பண்ற ஒத்தாசைக்கெல்லாம் எப்படி நன்றி சொல்லறதுன்னு தெரியல" என்றாள். அதற்கு ராஜேஸ்வரி" என்ன பிரமாதமா, யாரும் பண்ணாதத பண்ணிட்டேன்" என்று கூறியவள் ,சட்டென்று எதையோ நினைத்துக்கொண்டு "என்னிக்காவது ஒரு நாள் நான் எதையாவது கேட்டு உங்க கிட்ட வருவேன். அப்ப நீங்க தட்டாம என் கோரிக்கையை ஏத்துண்டா அதுவே போறும்" என்றாள். மைதிலிக்கு ராஜேஸ்வரி தன்னிடம் என்ன கேட்கக்கூடும் என்று தெரியவில்லை. எனவே பொத்தாம் போக்காக "அதுக்கென்னா மாமி.நீங்க கேக்றதை நிச்சயம் செய்யறேன் " என்றாள் புன்னகையுடன். ராஜேஸ்வரி சிரித்துக்கொண்டே,விளையாட்டாக கூறுவது போல் "ஞாபகம் வெச்சிகோங்கோ.
கோவில்ல வெச்சு இத சொல்லியிருக்கேள். அப்புறம் ஏதாவது சாக்கு போக்கு சொல்லி, பால் மாறக்கூடாது" என்றாள்.
ராஜேஸ்வரியின் கைகளை தன் கைகளால் பிடித்துக்கொண்ட மைதிலி" நீங்க எங்கிட்ட கேக்கறத்துக்கு நான் என்ன பொக்கிஷமா வெச்சிண்டிருக்கேன். நீங்க எத கேட்டாலும் தருவேன் " என்றாள். ராஜேஸ்வரி மனதுக்குள்
" ம்ருதுளான்ற பொக்கிஷம்னா உங்க கிட்ட இருக்கு" நினைத்துக்கொண்டாள்.
இதன் பின் நெடு நாட்களாக கேட்க வேண்டும்,ஆனால் கேட்டால் நாகரீகமாக இருக்காது, என நினைத்துக்கொண்டிருந்த மைதிலி அந்த கேள்வியை அப்போது ராஜேஸ்வரியிடம் கேட்டே விட்டாள்.
"ஆமாம் மாமி.நீங்க இந்தியா வரும்போது அமரிக்காவல இருக்க உங்க ஆத்துகாரர் சாப்பாட்டுக்கு என்ன பண்ணுவார்" என்று தயக்கத்துடனே கேட்டாள். ராஜேஸ்வரி
" அவர் சுயமாகவே சமச்சுப்பார்.நீ இந்தியா போற ரெண்டு மாசமும் நேக்கு நல்ல சாப்பாடு கெடைக்கறதுன்னு என் சாப்பாட்டை கேலி பண்ணுவார்.அவர் ஒரு M.N.C ல சீப் டெக்னிகல் ஆபிசரா இருக்கார்.அடுத்த வருஷம் ரிடயர் ஆறார். அவர் ரிடயர்மண்ட்டுக்கு அப்புறம் நாங்க அமெரிக்காவலே இருக்றதா இல்ல இந்தியாவுக்கே திரும்பிடறதான்னு தீர்மானம் பண்ணனம்.
சங்கர க்ருஷ்ணனனின் கல்யாணம் தான் இதை தீர்மானிக்கும் "என்றாள்.
"உங்க ஆத்துகார் பேர தெரிஞ்சிக்கலாமோ"
என்ற மைதிலிக்கு, ராஜேஸ்வரி, "அவர் சொந்த கிராமமான விரிஞ்சீபுர ஸ்வாமி மார்கபந்துதான் அவர் பேர். அவரோட ஆபீஸ்ல மார்க் னு தான் அவர கூப்டுவா" என்றாள்.
"கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே அவர உங்களுக்கு தெரியுமா"என்றாள் மைதிலி. இந்த கேள்விக்கு பதிலளிக்கும் போது
ராஜேஸ்வரியின் முகம் வெட்கத்தால் சிறிது சிவந்தது. "கொஞ்ச காலம் நானும், அவரும் ஒரே குரு கிட்ட சங்கீதம் கத்துண்டோம். அப்போ எங்க ரெண்டு பேர் மனசும் ஒண்ணாயிடுத்து. இருந்தாலும் ஜாதகம் எல்லாம் பாத்து,பொருந்தியதக்கப்புறம் தான் கல்யாணம் ஆச்சு" என்று தன்னுடையது லவ் மேரேஜ் என்று நாசுக்காக கோடி காட்டினாள் ராஜேஸ்வரி.
"ஓ" என்றாள் மைதிலி.
இதற்குள் சங்கர க்ருஷ்ணனும், ம்ருதுளாவும் ஜோடியாக அவர்கள் இருக்குமிடம் நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களது ஜோடிப்பொருத்தத்தை பார்த்து அகமகிழ்ந்த ராஜேஸ்வரி மனதுக்குள்
" அம்பிகே.மீனாக்ஷி என் மனசுல இருக்கற நியாயமான கோரிக்கையை நீ தான் நெறவேத்தி கொடுக்கணம். ப்ரதி பலனா,கல்யாணம் முடிஞ்ச கையோட, இவாள கூட்டிண்டு வந்து உன்ன சேவிக்க சொல்றேன். மரகதப்பச்ச கலர்ல பட்டு பொடவையும், ஐஞ்சு சவரன்ல தங்க சங்கிலியும் சாத்தறேன்" என்று வேண்டிக்கொண்டாள். பின்னர் நால்வரும் அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.
கோவிலுக்கு அருகிலிருந்த ஒரு பெரிய துணிக்கடையை பார்த்த ராஜேஸ்வரி மற்றவர்களிடம் "நேக்கு பத்து நிமிஷம் டைம் கொடுங்க.தோ வந்தூட்றேன்"என்று கூறிவிட்டு துணிக்கடையில் நுழைந்தாள். அவள் திரும்பி வரும்போது அவள் கையில் ஒரு பார்சல் இருந்தது. அவர்கள் ஏறி அமர்ந்ததும், அவர்களது டாக்சி நேராக கல்யாண மண்டபத்தை அடைந்தது.
No comments:
Post a Comment