அம்மா

 கல்கி

சிறுகதை - அம்மா

கல்கி டெஸ்க்

Published on: 12 Jan 2024, 4:40 pm

அந்த வீட்டை அரவணைக்கிற மாதிரி பின்பக்கமிருந்து மாமரம் ஒன்று குடைபிடித்திருந்தது. அதன் பட்டைகள் உதிர்ந்து வயதாகிவிட்டதை அறிவித்தது. கிளைகளில் இடம்கொள்ளாமல் பூக்களும் பிஞ்சுகளும் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தன. துளிர்கள் இன்னமும் மொட்டு விட்டுக்கொண்டிருந்தன.

மரத்தடியில் கயிற்றுக் கட்டில் கிடந்தது. பெரியவர் பன்னீர்செல்வம் அதில் அன்னாந்து படுத்திருந்தார். வெறும் கட்டில் முதுகை உறுத்தியது பற்றி அவர் கவலைப்படவில்லை. பூக்களின் மனத்தை நுகர்ந்து, தேனீக்களின் ரீங்காரத்தில் லயித்துப் போயிருந்தார்.

அவரைப் பொறுத்தவரை அந்த இடம் ஒரு சொர்க்கம். அங்கு கிடைக்கும் நிழலும் காற்றும் பரமசுகம். இலைகளின் சலசலப்பு அவருக்கு மனதிற்குள் மத்தாப்புக் கொளுத்தும், ஊஞ்சலாட்டும்.

பெரியவர் கண்களை மூடிக்கொண்டு நித்திரைக்குப் போனபோது, தெருப் பசங்கள் ஓடி வந்து, "தாத்தா... தாத்தா!" என்றனர் .

தலையைத் தூக்கிப் பார்க்க, "எப்போ தாத்தா இது பழுக்கும்?"

"இன்னும் ரெண்டு மாசம் பொறுத்துக்குங்க!"

"அதோ...! அந்த கிளையில் அணில் கடிச்ச பழம்!" என ஒருவன் கல்லெறிய, "ஏய்...ஏய்... வேணாண்டா! அடிக்காதடா!" என்று கெஞ்சினார்.

''ப்ளீஸ் தாத்தா... ஒரே ஒரு மாங்காய்!”

"நானே பறித்துத் தருகிறேன். கல்லெறியக் கூடாது!"

“ஏன்?”

''இது என் சம்சாரம்!"

"சம்சாரமா... ஹாஹ்ஹா! அப்போ இதைத்தான் கட்டிக்கிட்டீங்களா?"

"இவ்ளோ பெரிய சம்சாரமா...! பசங்கள் கெக்கலித்துவிட்டு ஓடிப்போக, பன்னீர் செல்வத்திற்கு தம் சம்சாரத்தின் முகம் நிழலாடியது.

அந்த நாட்களில் அவளுக்குச் செடிகளின் மேல் கொள்ளைப் பிரியம். கண்ணில் படுவதையெல்லாம் வாங்கிவிடுவாள். பிறந்த வீட்டிலிருந்து அவள் சீதனம் எதுவும் கொண்டு வரவில்லை - இந்த மாங்கன்றைத் தவிர.

“என்னால் வேறு எதுவும் முடியலேங்க!”

“கேட்டேனா...?”

“கேட்கலை. இருந்தாலும்கூட மனசு நோகுது. நீங்கள் வேண்டுமானால் பார்த்துக்கொண்டேயிருங்கள், இந்த கன்று பெரிதாகிக் காய்த்து, வட்டியும் முதலுமாய் வருமானம் தரப் போகிறது!”

கனகம் அதன் மேல் பாசத்தைக் கொட்டி வளர்க்க ஆரம்பித்தாள். பாத்திகட்டி, உரமிட்டு,பூச்சி மருந்து தெளிப்பாள். ஆடு கடிக்காமல் வேலி போடுவாள். காலையில் கண் விழிப்பதே அந்த மாவின் மேல்தான்.

வறட்சி நாட்களில்கூட மைல் கணக்காய் நடந்து தண்ணீர் சுமந்து வந்து ஊற்றுவாள். அவளது ஆசையைப் போலவே செடியும் வேகமாய் வளர ஆரம்பித்தது. கிளை விட்டது.

அது எப்போ பூக்கும்... எப்போ காய்க்கும் என ஏங்குவாள்.

ஆனால் காய்த்தபின் சாப்பிடக் கூடாதோ? சாப்பிட மனசு வரவில்லை. நன்றாக முற்றட்டும் என்று காக்க ஆரம்பித்தாள்.

இந்த காத்திருப்பு ஒரு இன்பம். விரும்பினது கண் எதிரே இருக்க, இதோ... நாளை, நாளை மறுநாள் என்று ஆசைகளை அடக்கிக்கொள்வதற்கு ஒரு பக்குவம் வேண்டும். அடக்க அடக்க ஆர்வம் அதிகமாகவே செய்யும். உடன் அடக்கு அடக்கு என ஆளுமை அதிகாரம் பண்ணும்.

காய் முற்றின பின்பாவது சாப்பிட்டிருக்கக் கூடாது? ம்கூம். பறித்துப் பானையில் வைக்கோல் சுற்றிப் பழுக்க வைத்தாள்.

நான்காம் நாள், 'பழுத்திருச்சுங்க!' என்று சின்னப் பிள்ளைபோல குதூகலித்தாள். அந்தச் சமயத்தில் அவள் கர்ப்பம். முதல்பையன் வெளியூரில் படித்துக் கொண்டிருந்தான்.

'எனக்கு ஆசையாய் இருக்குங்க!'

'எடுத்துச் சாப்பிடேன்!'

'இல்லை. முதல் பழம் நீங்கதான் சாப்பிடணும்.

'சரி, கொடு. நான் ஒரு கடி கடிச்சுட்டுத் தரேன்!'

'வேண்டாம் வேண்டாம்! அவசரப்படாதீங்க. முதல் பழமாயிற்றே! அப்படியே சாப்பிடலாமா...? கூடாது. சாமிக்குப் படைத்துவிட்டுப் பிறகு சாப்பிடுவோம்' என்று  இன்னமும் ஒத்தி வைத்தாள். அந்த ஒத்திவைப்பு எதற்கோ தெரியவில்லை.

மரத்தின் வேரில் சாமி படங்களை வைத்து, பழங்களை வரிசையாய் அடுக்கி, 'இருங்க, குளிச்சுட்டு புதுப் புடைவை மாத்திக்கிட்டு வரேன்' என்று குளத்திற்குப் போனவள்

போனவள் உருப்படியாய் வீடு திரும்பவில்லை. கால் வழுக்கி விழுந்து, மிதக்கிற தகவல் மட்டுமே வந்தது.

பன்னீருக்கு மனைவியின் பிரிவில் அழுகை வந்ததைவிட ஆத்திரம் வந்ததே அதிகம். பாவி மகள்! எத்தனை ஆசை ஆசையாய் வளர்த்திருப்பாள்! காய்த்ததும் -

இது நான் வைத்தது, நான் வளர்த்தது, நான்தான் முதலில் சாப்பிடுவேன் என்று சாப்பிட்டிருக்கக் கூடாது...?u

கடைசி வரை சாப்பிடாமல் ஒத்திப்போட்டது எதற்காக? காலமெல்லாம் நான் கலங்க வேண்டும், கண்ணீர் வடிக்க வேண்டும் என்பதற்காகவா?

அவள் போனபின்பு மரம் ஏகமாய்க் காய்க்கிறது. ஆனால் என்ன பிரயோஜனம்? அவரும் தொடுவதில்லை. அது புளிப்பா இனிப்பா என்றுகூட அவருக்கும் தெரியாது. காய்ப்பதெல்லாம் ஊருக்குத்தான்

மகன் ரவிக்குமார் தாய்க்குத் தப்பாமல் பிறந்தவன். அவனுக்கும் செடி கொடிகள் என்றால் உயிர்.

படிக்கும்போதும் சரி, வெளியூரில் வேலை பார்த்தபோதும் சரி, ஊருக்கு வரும்போதெல்லாம் புதிது புதிதாய்ச் செடிகள் கொண்டுவந்து வைப்பான்.

தாயைத் தொழ வேண்டுமென்றால் மாமரத்தைத் தொழுவான். அந்த தொழுகை ரொம்ப நாட்கள் நீடிக்கவில்லை. எல்லாம் திருமணம் வரைதான். மனைவி வந்ததும் தாய் மறந்து போயிற்று; அல்லது தாயையோ மரத்தையோ நினைக்க அவனுக்கு நேரமிருக்கவில்லை.

அவனுக்கு உத்தியோக மாற்றம் வந்து, அங்கேயே செட்டிலானபோது, மாவின் நிலைமை இன்னும்கூட மோசமாயிற்று. வீட்டிற்கு வந்ததும் ரஞ்சனி செய்த முதற் காரியம் அந்த மாவின் கிளைகளை வெட்டச் சொன்னதுதான்.

பன்னீர் செல்வம் பதறிப் போய், ''ஏம்மா... எதற்காக வெட்டச் சொல்கிறாய்...?"

"உள்ளே வெளிச்சம் பத்தலை."

"லைட் போட்டுக்கொள்ளலாமே!"

"பகலிலும் லைட் எரிந்தால் கரண்ட் பில் என்னாகிறது! தண்டச் செலவு!"

''கிளைகளில் காய் இருக்கேம்மா!"

"நான் என்ன, எல்லாவற்றையுமா வெட்டச் சொல்கிறேன்? பாக்கி நிறைய இருக்கே! அதுவுமில்லாமல் காய்கள் இருந்து என்ன பிரயோஜனம்? எல்லாமே ஒசியில்தானே போகிறது?"

பிடிவாதமாய் வெட்டுவதற்கு உத்திரவிட்டு விட்டாள். பெரியவருக்கு மட்டுமில்லை ரவிக்குமாருக்குக் கூட அவளை எதிர்க்க முடியாமல் போயிற்று.

பிரச்னை அத்தோடு முடிந்து விடவில்லை.

அடுத்த வாரத்திலேயே ரஞ்சனி, "வீடெல்லாம் ஒரே எறும்பா மேயுது," என்று புலம்ப ஆரம்பித்தாள். ''எல்லாத்துக்கும் காரணம் இந்த சனியன்தான்! இதால் பெரும் தொல்லை!"

''அப்பாவுக்காகக் கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோயேன் ரஞ்சனி!''

"இன்னும் எவ்ளோ பொறுக்க முடியும்? எங்கு பார்த்தாலும் குப்பை! இலையும் தழையும் உதிர்ந்து எவரால் சுத்தம் பண்ண முடிகிறது?"

''உனக்கு முடியலேன்னா ஒரு வேலைக்காரி வெச்சுக்கோயேன்!''

"ஆமாம்... இந்த மரம் தருகிற வருவாய்க்காக வேலைக்காரிக்கு வேறு அழணுமா? பேசாமல் படர்ந்திருக்கிற கிளைகளையெல்லாம் வெட்டச் சொல்லுங்கள்!"

"வேண்டாம் ரஞ்சி. ப்ளீஸ்... சொன்னாக் கேள். அப்பா வருத்தப்படுவார்."

"அதையெல்லாம் பார்த்தால் முடியுமா... நகருங்க!'

கிளைகள் ஒவ்வொன்றாய்ச் சரியச் சரிய, பெரியவரின் நாடி நரம்புகளும் வெட்டுர ஆரம்பித்தன. தம் உடல், பொருள், ஆவி எல்லாமே சரிவதாய்த் தளர்ந்து போனார்.

அதன் பலனாய் அவர் படுக்கையில். அதுவும் அந்த மாவினடியிலேயே!

ரஞ்சனியின் ஆசை அத்துடன் அடங்கவில்லை. "ஏங்க... அக்கம் பக்கமெல்லாம் பூமி என்ன விலை விற்கிறது தெரியுமா...?"

''என்ன வித்தால் என்னவாம்?''

"என்னங்க பொறுப்பில்லாமல் பேசறீங்க...? அடுத்த தெருவுல கிரவுண்டு ரெண்டு லட்சத்துக்கு வித்திருக்காங்க."

“அதுக்காக...?”

''நாமும் ஏன் விற்கக்கூடாது?"

''நம்கிட்டே ஏது பூமி...?"

''ஏனில்லை? இந்த மா தண்டமாத்தானே இருக்கு? வெட்டிப் பறிச்சு எறிஞ்சுட்டு ஃபிளாட்டாவது கட்டி வாடகைக்கு விடலாமே!"

"அபத்தமாய்ப் பேசாதே. இது காய்க்கிற மரம்!"

"ஆகா! வருஷத்துக்கு எவ்ளோ காய்க்கும்? ஒழுங்காய்ப் பாதுகாத்து விற்றால் ஆயிரம் ரூபாய் தேறுமா? அது போதுமா? அதில் ஃபிளாட் கட்டி வாடகைக்கு விடலாம். ஒரு ஃபிளாட் குறைந்தது ஆயிரம் ரூபாய் போகும். எங்கப்பாட்டருந்து பணம் வாங்கித் தருகிறேன். பேசாமல் கட்ட ஆரம்பிச்சுருங்க. தேவைப்பட்டால் லோன் போட்டுக்கலாம்!"

மனைவியின் நச்சரிப்பில் - ஏன் அப்படி செய்யக் கூடாது என்று அவனுக்கும் தோன்றிற்று. அப்பாதான் பழம் பஞ்சாங்கமாய் அம்மாவையும் மரத்தையும் கட்டிக் கொண்டு அழுகிறார் என்றால் நாமும் அப்படியே காலம் தள்ள வேண்டுமா? மரம் இருக்கிற வரை இங்கே பிரச்னைதான்.

அம்மா வளர்த்தால் அதற்காக மாவே அம்மாவாகி விட முடியுமா...? விஞ்ஞானம் வளர்ந்துவிட்ட இந்தக் காலத்தில் இப்படி ஒரு பைத்தியக்கார நம்பிக்கையா...?"

''என்ன சொல்றீங்க?"

"எதுக்கும் அப்பாட்ட ஒரு வார்த்தை கேட்டுட்டு..."

"வேண்டாம். எதுக்கு? கேட்டால் மறுப்பார். சபிப்பார். கிளைக்கே கூச்சல் போட்டவர், இதற்கு நிச்சயம் சம்மதிக்க மாட்டார்!"

"அப்புறம், அவருக்குத் தெரியாமல் எப்படி?"

''பெரிசை அப்புறப்படுத்துங்க."

"எங்கே?"

“அதுதான் ராத்திரி பகலாய் இருமிக்கிட்டிருக்கே! அழைச்சுப் போய் ஆஸ்பத்திரியில் கிடத்துங்க. ஒரு வாரத்தில் மரத்தை உண்டு இல்லைன்னு பண்ணி வேலையை ஆரம்பிச்சுரலாம்."

"இது பாவமில்லையா?"

"பாவமாவது புண்ணியமாவது! சொன்னபடி செய்ங்க!"

பத்து நாட்களுக்கு மேல் பெரியவர் ஆஸ்பத்திரியிலிருந்தார். இருமல் பூரணமாகக் குணமாகி, ஒரு புதிய தென்பே அவரிடம் வந்திருந்தது. வீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்ல வந்திருந்த மகனுக்கு நன்றி சொன்னார்.

'என்னப்பா இதெல்லாம்?" என்றான் ரவிக்குமார்.

"இல்லைடா... இனிமேல் மாமரத்தை நன்றாகக் கவனித்துக் கொள்ளலாமில்லையா? அப்படியொரு தென்பு ஆஸ்பத்திரிக்கு வந்ததாலேதானே வந்தது?"

''ஆமாம்... ஆமாம்...." என்ற ரவிக்குமார் ஓடிக்கொண்டிருந்த ஆட்டோவுக்குள்ளிருந்து பார்வையை வெளியே செலுத்தினான்.

அதற்குள் வீடு வந்திருந்தது. பெரியவர் உற்சாகத்தோடு இறங்கி மாமரம் இருந்த திசையில் ஆவலோடு பார்த்தார். அங்கே மரம் இருந்த இடத்தில் ஆட்கள் புதிய ஃபிளாட்டுக்கு அஸ்திவாரம் தோண்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"ஐயோ... கனகம்..." என்று பதறிய பெரியவர், அப்படியே தரையில் அடியற்றுச் சாய்ந்தார்.

பின்குறிப்பு:-

கல்கி 24  ஜனவரி 1993 இதழில் வெளியானது இச்சிறுகதை. இங்கு கல்கி ஆன்லைன் களஞ்சியத்திலிருந்து மீண்டும் வெளியிடப்பட்டுள்ளது. சில விஷயங்கள் நமக்கு நன்கு அறிமுகமாகி யிருந்தாலும், தெரிந்திருந்தாலும்... அவற்றை நாம் மீண்டும் மீண்டும் படித்து பயனடையக் கூடிய தகவல்களாக... எவர்க்ரீன் செய்திகளாக நினைவுபடுத்திக் கொள்வது நல்லதுதானே !

- ஆசிரியர், கல்கி ஆன்லைன்

Kalki Stories