நோ ப்ராப்ளெம் - சுஜாதா

 நோ ப்ராப்ளெம் - சுஜாதா சிறுகதை

லண்டனிலிருந்து ம்யூனிக் வந்து இறங்கிய போது எனக்குக் கவலை இதுவரை என் ஓட்டை இங்கிலீஷை வைத்துக் கொண்டு சமாளித்து விட்டேன் இங்கே பாஷை புரியாத தேசம். என்னை யார் வந்து சந்திப்பார்கள்? தெரியாது எங்கே அழைத்துச் சென்று என்ன பேசி எப்படிப் பேசி எதைக் காட்டுவார்கள் எல்லாமே தெரியாமல் மெல்லப் படி இறங்கினேன் . மேல் நாட்டில் இரண்டு மாதங்களைக் கழித்து விட்டேன்

இவர்கள் நாகரிகமும், புதுமையும், அழகும் பார்த்துப் பார்த்துப் பழகி விட்டது. ஏன் அலுத்துக்கூட விட்டது. எத்தனை நேரம் இமைக்காமல் கட்டிடங்களையும், கண்ணாடிக்குள் தெரியும் அபரிமித செல்வங்களையும் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது எனக்கென்னவோ நம் கிழக்கத்திய அரதலில் கொஞ்சம் நம்பிக்கை வந்துவிட்டது.

பாருங்களேன். மூக்கை உதறிச் சிந்த முடியாது. பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொள்ள வேண்டும் சின்னதாக ஒரு ஒன்றுக்குப் போக வேண்டுமானால் ஒரு பர்லாங் நடந்து டாய்லெட் தேடிப்பிடித்து, காசு போட்டு ரொம்ப பேஜார்,

நம் ஊர் போல ஒரு சந்தில் மறைந்து ஒரு சர்.. . அப்பாடா என்பதில்லை. எல்லாவற்றிற்கும் மெஷின் மெஷின், பஸ் டிக்கெட், சிகரெட் பாக்கெட், காப்பி, போட்டோ பிலிம் எல்லாவற்றிற்கும் சின்னச்சின்ன உள்ளுக்குள்ளே ஒருயந்திரக் குமுறல், தொபக் ... ம்ஹூம் எனக்கு சரிப்பட்டு வரவில்லை

அப்புறம் சாப்பாடா அது ? சாக்காடு. உப்பு, புளி, காரம் எதுவும் இல்லாத நியூட்ரலான வஸ்துக்களை நம் ஊரில் கிரிக்கெட் பேட்டுக்குப் போடும்எண்ணெயில் சமையல் செய்து கொண்டு வைக்கும் குமட்ட எங்கே அந்த கொத்ஸு, எங்கே நார்த்தங்காய் என்று நாக்கில் ஏக்கம்.

இப்போது பாஷை புரியாத தேசம் விமான நிலையத்தின் கண்ணாடிச் சதுரங்களின் பின் நூற்றுக்கணக்கான வெள்ளைக்கார அன்னியர்கள் எல்லோரும் நடக்கும் திக்கில் நடந்தேன்

எஸ்க்லேட்டர் எங்களை மென்மையாக வாங்கி வைத்துக் கொண்டு மேலே சென்றது. ஒரு பெரிய ஹாலில் பலர் காத்திருந்தார்கள், இவர்களில் எனக்காக ஒருத்தன் நிச்சயம் வந்திருப்பான். எப்படித் தேடுவது அந்த முகங்களை இலக்கின்றி ஆராய்ந்தேன். யாரேனு என்னைக் கவனிக்கிறார்களா? ம்ஹும், என்னுடன் வந்தவர்களில் இந்தியர்கள் அதிகமில்லை . என் பழுப்பு நிறம் காட்டிக் கொடுத்துவிடும்

பார்க்கலாம் என்று சுயம்வர ராஜகுமாரனைப் போல் நடந்தேன் அந்தப் பெண் கையில் மாலை... மன்னிக்கவும் ஒரு அட்டை வைத்திருந்தாள், அட்டையில் என் பெயர் பெரிசாக எழுதியிருந்தது. அதை வருகிற பிரயாணிகளிடம் காட்டிக் கொண்டே சிரித்தாள் என்னைப் பார்த்தாள், நான் அட்டையைத் தொட்டு அதன்பின் என் நெஞ்சில் தொட்டு, "குடென் மார்கன்" என்று எனக்கு தெரிந்த இரண்டே ஜெர்மன் வார்த்தைகளைக் காலி பண்ணினேன்.

சிரித்தவள் 'ஓ! யூ ஆர் மிஸ்டர் ராயன் என்றாள்.

"ராஜன்" என்றேன்

"'நீங்கள்தானா? ஐ ஸ்பீக் இங்கிலிஷ் உங்களுக்காகத்தான வந்திருக்கிறேன். என் பெயர் மிஸ்..." என்னவோ பெயர் சொன்னாள். சத்தியமாகப் புரியவில்லை. என் திராவிட நாக்கில் நிச்சயம் நுழையாது.

'தாங்க்ஸ்" என்றேன்.

நான் ஒரு பெண்ணை எதிர்பார்க்கவில்லை. பெண் என்றால் நம் ஊர் போல நளினமான கேஸ் இல்லை. வாட்டசாட்டள் திடகாத்திரள். எனக்கு மேல் உயரமாக இருந்தாள்.

கையைக் குலுக்கினாள். ஓரிரண்டு சில்லறை டென்டன்கள் அறுந்தன என் மற்றொரு கையிலிருந்த என் பெட்டியை அனாயாசமாக வாங்கி 'கம் என்றாள். அவளுடன் கம்மி பலி ஆடு போல நடந்தேன்.

நடை என்றால் சரியான டாக் டாக். ஸ்கர்ட் அலைய, வெளீர் என்று தொடைகள் தெரிய, கூர்மையான ஷ்யூக்களில் ஒரு அடி தப்பாமல் ராஜஸ நடை. அவள் மார்பு அதற்கேற்ப குலுங்குவது விரசமாகவும், ரசமாகவும் இருந்தது

உடலின் நிறம் ஒருவித ஆரஞ்சு மஞ்சள் வெள்ளை என்று சொல்ல வேண்டும் வயது இருபதில் இருந்து நாற்பது வரை எது சொன்னாலும் நம்பலாம். மேற்கு ஜெர்மனியின் அழகு சாதன சாகசம்!

எதையெடுத்தாலும் சாப்பிட்டுவிட்டு கூடவே ஒரு லிட்டர் பாலையும் குடித்து விடுவாள் போல அப்படி ஒரு புஷ்டி அதுவும் தக்க இடங்களில். ஏர்போர்ட்டுக்கு வெளியே வந்தோம் நூற்றுக்கணக்கான கார்கள் காத்திருந்தன. அவைகளில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து கதவைத் திறந்து என் பெட்டியைப் பின் சீட்டில் விட்டெறிந்து, என்னை உள்ளே செலுத்தி, எனக்கு அணிய ஒரு ஸேஃப்டி பெல்ட் கொடுத்து நான் அதை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்ய என்று ஆராய்ச்சி செய்ய, பூணுல் போல் அணிவித்து, தானும் உட்கார்ந்து அணிந்து கொண்டு நிமிஷமாய் புறப்பட்டு இங்கே வந்து விட்டாள்.

அந்த மகத்தான பாட்டையைத் தொடுவதற்குள் எண்பது கி.மீயைத் தொட்டு விட்டாள். அவள் பெடலை மிதிக்க கார் உற்சாகமாக பதில் சொன்னது. அப்பா ! என்ன வேகம் !!

"இதுதான் ஜெர்மனிக்கு உங்கள் முதல் விஜயமா?' அவள் ஆங்கிலத்தில் வசீகரமான ஜெர்மன் காற்றுக்களின் சேர்க்கை.

ஆம்" என்றேன்

"இப்போது நேராக என் வீட்டிற்குப் போகிறோம், அங்கே ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு இரண்டு மணிக்கு பவேரிய ஆல்ப்ஸ் செல்கிறோம். மாலை ஏழு முப்பதுக்குத் திரும்பி விடலாம்"

"மிஸ்டர் ஃப்ராங்கே என்பவரை....."

"நாளைக் காலை பார்க்கிறீர்கள். அதுவரை நான் உங்களை கவனித்துக் கொள்ளப் போகிறேன்.”

எனக்கு அந்தக் கைகுலுக்கல் இன்னும் வலித்தது.. "இரவு எட்டு மணிக்குப் பின்னர் ஒன்பதரைக்கு ஒப்பெரா அல்லது ஒரு திரைப்படம். உங்களுக்கு எது இஷ்டமோ. பின்னிரவு உங்களை ப்ரெஸிடெண்ட் ஹோட்டலில் விட்டுவிடுகிறேன்.".

"இப்போது எங்கே போகிறோம்?"

"என் ஃப்ளாட்டுக்கு. அங்கே மார்க்கை சந்திப்பீர்கள்.".

"இன்று எங்கள் கம்பெனி விடுமுறை"

"ஸாரி உங்களை விடுமுறை தினத்தில் தொந்தரவு செய்கிறேன்".

'நோ ப்ராப்ளெம்” என்றாள்.

எண்பதை எப்போதோ கடந்து நூறை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தாள். முன்னே பின்னே, வலப்பக்கம் இடப்பக்கம் எல்லாம் கார்கள், எல்லோரும் நூறு. வயிற்றை வேகம் கவ்வியது.

"நீங்கள் வெஜிடேரியனா?" என்றாள்

"ஆம். ஸாரி"

"நோ ப்ராப்ளெம். நான் உங்களுக்கு ஒரு நல்ல ஸலாட் தயாரித்திருக்கிறேன். டெலிபிரிண்டரில் நீங்கள் வெஜிட்டேரியன் என்று செய்தி வந்தது."

ஸலாடா மறுபடி கிரிக்கெட் பாட்டா என்று கேட்டது வயிறு

"நிறைய வேகம்" என்றேன்

"இந்த வேகத்தில் சென்றால்தான் தொடர்ந்து பச்சை இடைக்கும். டிராஃபிக் விளக்குகள் எல்லாமே கம்ப்யூட்டர்" என்றாள்

"சரியாக 12-30க்கு வீடு சேர்ந்து விடுவோம்" என்றாள்.

எனக்கு அதில் அவ்வளவு நம்பிக்கை ஏற்படவில்லை. வயிறு பந்தாகச் சுருண்டு கொண்டது எவனாவது ஒருத்தன் நிறுத்தினால் ஏழெட்டு கார்கள் டப்பா உருளுவதுபோல் உருண்டுவிடும் ஜன்னலுக்கு வெளியே கட்டிடங்கள் எல்லாவற்றின் உச்சியிலும் குச்சிப் பூச்சிகள் போல் டி.வி ஏரியல்கள், ஆட்டோபான் என்னும் ராஜராஜ பாட்டை எங்கள் காரடியில் சர்ரியது. காருக்குள் பார்த்தேன். காரா ஏரோப்ளேனா? ஏதோ ஒரு பட்டனைத் தட்டினாள். பாப் திடும் திடும் என்றது

"நைஸ் கார்" என்றேன்.

"பி.எம்.டபிள்யு இந்த வருஷத்து மாடல் டி.வி. பார்க்கிறீர்களா?" மற்றொரு பட்டன் ஒரு மூடி பிளந்து உள்ளே துக்குளியூண்டு டி.வி.யில் கலரில் ஒருத்தி சிரித்தாள். காருக்கு கியர் எதுவும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. என் இரண்டாவது மகன்கூட ஓட்டலாம் போல இருந்தது அவள் நேராகச் சாலையைப் பார்த்துக் கொண்டே செலுத்தினாள். நீண்ட நாசி மெலிதான நாசித் துவாரங்கள். கோடிட்டதுபோல உதடுகள் கன்னத்தில் வெயிலோ வேறு ஏதாவதோ ஏற்படுத்திய சிவப்பு மெலிய கழுத்து, ஸேஃப்டிப் பெல்ட்டுக்குக் கட்டுப்படாத மார்பு

கார் வலது பக்கம் திரும்புகையில் அவள் மேல் பட வேண்டி யிருந்தது. பர்ஃப்யூம் வாசனையுடன் ஐரோப்பியத்தனமான மற்றொரு வாசனை கலந்திருந்தது. நூறு கிலோ மீட்டரை விடுபவளாகத் தோன்றவில்லை. இன்னும் ம்யூனிக் நகரம் வரவில்லை. அங்கங்கே க்ளாவர் க்ளாவராக மற்றப் பாதைகள் வந்து வந்து ஒட்டிக்கொண்டு பிரிந்தன. எல்லாவற்றிலும் கார்கள்.

எல்லாம் வேகம்.

"மார்க்குக்கு ஆங்கிலம் தெரியாது" என்றாள்

"மார்க் யார்?"

என் பாய் ஃப்ரெண்ட். நான் அவனுடன் வாழ்கிறேன் என்றாள்

"அப்படியா !"

"வருகிற மே மாதம் கல்யாணம் செய்து கொள்வோம்" என்றாள், போன மே மாதம் சாந்தி கல்யாணம் ஆகியிருக்கும் என்று தோன்றியது. சின்னதாக ஒரு விர்ர் கேட்டது, அவன் கை கடிகாரத்தின் அலாரம் ஒலி நாம் பத்து நிமிஷம் லேட். இந்நேரம் ம்யூனிக் நகரத்திற்குள் நுழைந்திருக்க வேண்டும்".

"ப்ளேன் லேட்டாக வந்தது" என்றேன்

ஜன்னலுக்கு வெளியே இப்போது பசுமை நிறைந்திருந்தது. ஊசிமர, ஜுனிபர் காடுகள் போலும். உடனே பண்ணை நிலம் டிராக்டர்கள் வரைந்த நீண்ட சதுரங்கள். தரையை இடிக்கும் மடியுடன் மாடுகள். அங்கே ஒரு அமைதியான சர்ச். அதன் மண்டையில் மணி. வாட்டர் கலர் சித்திர வானம். இவர்கள் எவ்வளவு அதிர்ஷ்டக்காரர்கள். ரூர் பள்ளத்தாக்கின் சிறப்பு பசுமை, வருஷத்திற்கு எட்டு மாதம் மழை, உழைப்பு ஆரோக்கியம், குறைந்த ஜனத்தொகை, ஒரு மகா யுத்தத்தில் பின் ஏற்பட்ட ஒற்றுமை விழிப்பு.. விஞ்ஞானத்தின் சக சாதனங்கள்.. என்னதான் தேவை இவர்களுக்கு.....

"வாட் டு யு திங்க் ஆஃப் ஜெர்மனி" என்றாள்

"பிரமாதமான நாடு" என்றேன்.

"இந்தியா எனக்குப் பிடிக்கும். எனக்கு வரவேண்டும் போல ஆசை. தாஜ்மகாலை டி.வி.யில் பார்த்தேன்". ப்யூட்டிஃபுல் இண்டியன் ஸாரிஸ்! ப்யூட்டிஃபுல்! வெரிகுட்" என்றாள்.

சரிதான் தாஜ்மகால் / பாம்பாட்டி ரகம்போலும் இவள் என்று எண்ணிக் கொண்டேன்.

"இருந்தும் எங்களுக்கு இன்னும் நிறைய பிரச்னைகள் இருக்கின்றன. நிறையக் குழந்தைகள். நிறைய ஏழ்மை" என்றேன்

"ஜெர்மனியில் அதிகம் குழந்தைகள் வேண்டும் என்று கெஞ்சுகிறார்கள்" என்று சிரித்தாள். 'விவாண்ட் மோர் ஜெர்மன்ஸ்"

"நீங்க எல்லாம் அதிர்ஷ்டக்காரர்கள்"

"நாங்கள் நேரத்தை வீணடிப்பதில்லை. கடுமையாக உழைக்கிறோம். நன்றாகச் சாப்பிடுகிறோம். ஐரோப்பாவிலேயே அதிக சம்பாத்தியம் இங்கேதான், அமெரிக்கர்களைக்கூடச் சில விஷயங்களில் மிஞ்சிவிட்டோம். நீங்கள் நாளை மாலை ம்யூனிக் நகரைச் சுற்றிப் பார்க்கப் போகிறீர்கள். எங்கள் யு- பான் எஸ்-பான் சுரங்க ரயில் போல உலகிலேயே கிடையாது என்று பேசிக் கொள்கிறார்கள். அத்தனையும் கம்ப்யூட்டர். இந்தக் காருக்குள் ஒரு கம்ப்யூட்டர் இருக்கிறது தெரியுமா உங்களுக்கு?"

"ஆச்சரியம்" என்றேன்

"பாருங்கள்" என்று மற்றொரு பட்டனைத் தட்டினாள் - பச்சை எழுத்துக்கள்; பிரயாணம் எத்தனை மைல் பாக்கியிருக்கிறது: இந்த வேகத்தில் எப்போது சேருமிடம் அடைவோம்; எத்தனை லிட்டர் பெட்ரோல் இருக்கிறது என்று ஜாதகத்தையே விரித்தது.

"ஆச்சரியம்" என்றேன்

"விஞ்ஞான முன்னேற்றம்" என்றாள்

"உங்கள் ஊரில் இதெல்லாம் கிடையாதா?"

"நிறைய சைக்கிள் இருக்கின்றன” என்று சிரித்தேன்

"இப்போது நீங்கள் வருகிற உங்கள் டூர் ப்ரொக்ராம் எங்கள் கம்பெனி கம்ப்யூட்டர் இரண்டு மாதங்கள் முன்பே அமைத்துக் கொடுத்து எல்லாருக்கும் சொல்லிவிட்டது. உங்கள் நிகழ்ச்சி நிரலின் ஒவ்வொரு கணமும் நிர்மாணிக்கப்பட்டுவிட்டது".

"நான் அயர்ந்து போகிறேன்" என்றேன்

"தின வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு அம்சத்திலும் எங்களுக்கு விஞ்ஞானம் பயன்படுகிறது."

"சொர்க்கம் என்று சொல்கிறார்களே, அது இங்கே தான் என்று நினைக்கிறேன்" என்று சோப் வைத்தேன்

"ஏறக்குறைய" என்றாள்

திடீரென்று காரின் வேகம் குறைந்தது. நான் எதிரே பார்த்தேன். கண்ணுக்குத் தெரியும் வரை சாலையில் கார்கள் நண்ட மலைப்பாம்பு போல் காத்திருக்க, பின்னால் பார்த்தால் மளமளவென்று அந்தக் க்யூ வளர்ந்து கொண்டே இருந்தது.

கார் நின்றது

"என்ன இது? கம்ப்யூட்டரில் ஏதாவது கோளாறோ?" என்றேன்.

அத்தனை கார்களும் நின்று போயிருந்தன. அவள் ரேடியோவைத் தட்ட அதில் ஜெர்மன் பாஷையில் அறிவிப்பு தொடர்ந்து கேட்டது. அதைச் சற்று நேரம் கவனித்துக், கேட்டாள்.

"ஒன்றுமில்லை. ஒரு விபத்து ஏற்பட்டு பாதை தடைப்பட்டிருக்கிறதாம். இன்னும் பத்து நிமிஷங்களில் க்ளியர் ஆகிவிடும்"

"அப்படியா?"

"இந்தமாதிரி பாதை அடைப்புஏற்பட்டால் ரேடியோவில் அறிவித்து விடுவார்கள். மாற்றுப் பாதை தேர்ந்தெடுத்து சென்று விடுவார்கள். விபத்துக்கு அருகே இருக்கும் நாம்தான் சற்று மாட்டிக்கொண்டோம்" என்றாள்

"பத்து நிமிஷம்தானே?"

"பத்து நிமிஷம் முக்கியமல்லவா"

வாஸ்தவம்தான் கார் நின்றுவிட்டது. அந்த வரிசை நகர்வதாகத் தெரியவில்லை.

"உங்கள் சொந்த ஊர்?" - என்றேன்

"மெமிங்கன் என்று ஒரு கிராமம். தாய் தந்தையர்கள் இருக்கிறார்கள். வயதானவர்களுக்கான இல்லத்தில், வரு ஒருமுறை சென்று பார்ப்பேன்."

"உடன் பிறந்தவர்கள்?"

"இருக்கிறார்கள். எங்கே இருக்கிறார்கள் என்று தெரியாது !" என்று சிரித்தாள்

இப்போது அந்த கார் வரிசை உயிர் பெற்று மெதுவாக ஊர்ந்து முன்னேற ஆரம்பித்தது. அவள் தன் கைக் கடிகாரத்தைப் பார்த்து "சரியாக பத்து நிமிஷம். சொன்னபடி சரி செய்து விட்டார்கள்" என்றாள்.

"எனக்கு ஒரு சந்தேகம். எதிர்சாலை காலியாக இருக்கிற அதில் புகுந்து யாரும் செல்லவில்லையே?

"அது எதிர்ப்பாதை, எந்தக் கணத்திலும் எதிர் டிராஃபிக் நூறு கிலோ மீட்டர் வேகத்தில் வரலாம். மற்றொரு விபத்து நேர்ந்துவிடும்".

"ஒழுங்கு" என்று வியந்தேன்,

எங்கள் வரிசை மெல் மெல்ல முன்னேறி டிராஃபிக் தடைப்பட்டதன் காரண ஸ்தலத்தை நெருங்கினோம். குறுக்கே ஒரு மெர்ஸிடிஸ் கார் கவிழ்ந்து கரப்பான் போல் கிடந்தது. மிக அதிக வேகத்தில் வந்து திடீர் என்று சமாளிக்க முடியாமல் டயரோ ஏதோ வெடித்து உருண்டு புரண்டு தரை தேய்த்து, ஹாலிவுட் படங்களில் வருமே அதுபோல் நிஜமாகவே நிகழ்ந்திருக்க வேண்டும்,

சாலையின் எங்கள் பாதையைக் குறுக்கே அடைத்திருந்த விபத்து. ஓரத்தில் ஏற்படுத்தப்பட்ட இடைவெளியில் எங்கள் வரிசை மெல்ல நழுவி கரைந்து கொண்டிருந்தது. விபத்துக் காரைச் சுற்றிலும் துடிப்பான போலீஸ் இளைஞர்கள் நின்று கொண்டிருந்தன பளிச் பளிச் என்று மஞ்சள் எச்சரிக்கை விளக்கு பகலிலும் பிரகாசமாக வெட்டியது. நான் ஆர்வத்துடன் பார்த்தேன் நடமாடும் ரேடியோ கமறிக் கொண்டிருந்தது.

"என்ன எல்லோரும் மேலே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்?" என்றேன்

"அதோ பாருங்கள்" என்று காட்டினாள்

நீலவானத்தில் ஒரு மெஷின் தட்டாரப் பூச்சி போல படபடவென்று சிறகடித்துக் கொண்டு ஹெலிகாப்டர் இறங்கியது அதன் தலைவால் சக்கரங்கள் கீச்சுக் குரலில் சுழல, அதன் கண்ணாடி அணிந்த பைலட் கீழே எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டு செங்குத்தாக விபத்துக் காருக்கு மேலே அணுகி சுமார் இருபதடி உயரத்தில்அந்தரத்தில் தொங்கினான் ஹெலிகாப்டரினின்றும் ஒருகம்பிக் கொக்கி இறங்க, அதில் ஒரு ஸ்ட்ரெச்சர் தொட்டில் அமைத்து, அந்த இரண்டு உடல்களையு ஏற்றினார்கள்

திடுக்கிட்டேன் ஒரு கணம். விபத்தில் இறந்து போயிருந்த அந்த இரண்டு பேரின் முகங்கள் தெரிந்தன. முகமா அது கசாப்புக் கடை வெட்டுப் போல ரத்தக் குதறல்.

உடைகளிலிருந்து ஒரு ஆண், ஒரு பெண் என்று தெரிந்தது வெள்ளை வெளேர் என்று துணி போட்டு மூடினார்கள். துணிகள் உடனே ரத்த நிறமாக மாறின. உடல்களை இரண்டையும் ஹெலிகாப்டர் தன் வயிற்றில் வாங்கிக் கொண்டு அந்தக் கொக்கி மறுபடி கீழே இறங்கியது. இப்போது அந்த கொக்கியில் திறமையாகக் கம்பிகளும், வயர்களும் பொருத்தினார்கள். காரின் நான்கு மூலைகளிலும் மாட்டினார்கள், கீழே இருப்பவன் கட்டை விரலைக் காட்ட, ஹெலிகாப்டர் மெல்ல மேலே புறப்பட்ட, கார் சற்று நேரம் அபத்தமாக அந்தரத்தில் தொங்கி, மேலே ஏறி, மரங்களின் உச்சியைக் கடந்து ஒரு கோணத்தில் இன்னும் மேலேறி ஒரு நிமிஷத்தில் நீலவானில் பின்னணியில் சின்னதாகி மறைந்தது. அதே சமயம் விபத்து நடந்த இடத்தை ஒரு ராட்சச ஹோாஸ் நீர்த் துடைப்பத்தால் ரத்தத்தைத் துப்புரவாக அலம்பிலிட்டது

நாங்கள் அந்த இடத்தைக் கடக்கும்போது சாலை குளித்து சத்தமாகிவிட மறுபடி நாங்கள் எல்லோரும் வேகம் பிடித்தோம்

"எப்படி?"

"ஐம் ஸாரி, வெரி ஸாரி" என்றேன்

"எதற்கு வருத்தப்படுகிறீர்கள்? பத்து நிமிஷம்தானே தாமதம்.எவ்வளவு சீக்கிரம் சாலை மறுபடி திறக்கப்பட்டது பார்த்தீர்களா ? சாலையின் ஒவ்வொரு கிலோ மீட்டரிலும் டெலிபோன் இருக்கிறது. செய்தி போய் போலீஸ் வந்து, ஹெலிகாப்டர் வந்து, எவ்வளவு துரிதம் எவ்வளவு சுத்தம் பார்த்தீர்களா?"

"ஆம்; இந்த மாதிரி எல்லாம் எங்கள் நாட்டில் கிடையாது" என்றேன்

"இந்நேரம் அந்த இரண்டு பேரையும் கம்ப்யூட்டர் அடையாளம் கண்டு பிடித்திருக்கும்" என்றாள்.

ஏன் மார்ச்சுவரிக்கு எடுத்து போய் போஸ்ட் மாட்டம் செய்து புதைத்துக்கூட இருப்பார்கள் என்று தோன்றியது. சற்று நேரம் மௌனமாக இருந்தேன்

'லெட்ஸ் ஹேவ் ஸம் ம்யுஸிக்" என்று பட்டனைத் தட்டினாள்.

"மிஸ் ஒரு விஷயம் மறந்துவிட்டேன்" என்றேன்

"என்ன சொல்லுங்கள்"

"பம்பாய்க்கு என் ரிடர்ன் டிக்கொட்டை கன்ஃபர்ம் செய்ய வேண்டும்"

"நோ ப்ராப்ளெம்" என்றாள்

=========================

= = குங்குமம் இதழில் வந்தது - வருடம் / மாதம் தெரியவில்லை / சிறுகதை எழுதுவது எப்படி தொகுப்பில் உள்ளது = =