மாறிடுமோ மனம்

 கல்கி 

Published on: 

09 Jan 2024, 5:15 pm

மாறிடுமோ மனம்

-கிருஷ்ணா

ஸ்ரீதரின் கையில் அன்று தபாலில் வந்த கடிதம் ஃபேன் காற்றில் படபடத்தது. குழப்பமாய் அதை வெறித்தவாறு அமர்ந்திருந்தான்.

"ஸ்ரீதர், காப்பி இந்தாடா" என்று தம்ளரை நீட்டிய அம்மாவை ஏறிட்டான்.

“என்னடா யோசிக்கறே? இதோ பாரு, உனக்கும் முப்பத்திரண்டு வயசாச்சு. எனக்கும் ஒன்றும் இதுல ஆட்சேபணை இல்லை" என்று சொல்லிவிட்டு தரையில் காலை நீட்டி அமர்ந்தாள் பார்வதி.

'என் ஒரே பெண் லக்ஷ்மியை தங்கள் மகனுக்குத் திருமணம் செய்துகொடுக்க விரும்புகிறோம். உங்களின் மூத்த மகள் மூலம் ஜாதகம் கிடைத்துப் பொருத்தமும் பார்த்துவிட்டோம். நன்கு பொருந்தி உள்ளது. உங்கள் சௌகரியமான தேதியைச் சொன்னால் பெண் பார்க்க...'

கடிதத்தின் வரிகளில் அவன் பார்வை ஓடியது.

முகமறியாத அந்தப் பெண்ணைப் பற்றி அவனுள் கற்பனை ஓடியது.

உயரம் ஐந்தடி ஏழு அங்குலம். சிவப்பு நிறம் என்று கடிதத்தில் எழுதியிருந்ததை வைத்து ஓர் உருவத்தை உருவாக்க முயற்சி செய்தான்.

உடனே அவன் கண் முன் தங்கையின் முகம் தோன்றியது.

"ராகவி எங்கேம்மா"

"கோயிலுக்குப் போயிருக்கா. வியாழக்கிழமை அன்னிக்கு தட்சிணாமூர்த்திக்கு ஒன்பது வாரம் அர்ச்சனை பண்ணினால் சீக்கிரம் கல்யாணம் தகைஞ்சு வரும்னு எதிர் வீட்டுக்குப் புதுசா குடி வந்திருக்கற மாமி சொன்னாங்க. அதனால..”

இதையும் படியுங்கள்:

நகம் பாதுகாப்பு!

ஓவியம்; கரோ

பாவம் ராகவி! ப்ச், எத்தனை விரதம், எவ்வளவு அர்ச்சனை... ஆனால் மாப்பிள்ளையைத்தான் காணோம்.

அவளுக்கும்தான் என்ன குறை?  நிறம் கறுப்பு, சற்று உயரம் அதிகம். இதுவரை எத்தனை பெண் பார்க்கும் படலங்கள் முடிந்திருக்கும்!? ஒரு முப்பது இருக்குமா? ஒரு பையனுக்குக் கூடவா மனசுக்குப் பிடிக்காமல் போய்விட்டது. வயதும் இருபத்தெட்டு ஆகிவிட்டது. வரும் மாப்பிள்ளை சீக்கிரம் வந்து தொலைத்தால் என்ன? ஒருவேளை அவனும் என்னைப் போல தங்கையின் திருமணம் முடியக் காத்திருக்கிறானோ?

"அம்மா, கொஞ்சம் வெளியிலே போயிட்டு வரேன்" என்று கிளம்பினான். நேராக அக்காள் வீட்டுக்குப் புறப்பட்டான். அரைமணி நேர டவுன் பஸ் பயணம்.

"வாடா, என்ன விசேஷம்?" என்று வரவேற்றாள் அக்கா. கையில் இட்லி மாவுப் பாத்திரம். கிரைண்டரிலிருந்து மாவை எடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

கடிதத்தைக் காண்பித்தான் ஸ்ரீதர்.

“இதோ பாரு ஸ்ரீதரா, ராகவி கல்யாணம் நடக்கிறப்ப நடக்கட்டும். நீயும் ஆறு வருஷமா பார்க்கிறாய். கடவுள் கண்ணைத் திறக்கலே. ஒருவேளை, உன் திருமணம் முடிஞ்சப்புறம்தான் அவளுக்கு பிராப்தம் இருக்கோ, என்னவோ?" என்றவளைத் தயக்கம் விலகாமல் பார்த்தான்.

"இங்கே பாரு, நல்ல இடம் இது. என் வீட்டுக்காரரோட தூரத்துச் சொந்தம்தான். போன மாசம் மதுரையிலே ஒரு கல்யாணத்துக்கு நீகூட வந்திருந்தியே. இந்தப் பெண்ணும் வந்திருந்தாள்."

அவனுக்குள் ஒரு சின்ன பரபரப்பு.

''யாருக்கா?"

கிரைண்டருக்குள் வாளியிலிருந்த தண்ணீரை விட்டு அலம்பினாள் பொறுமையாய்.

“அக்கா...”

''பறக்காதேடா. தேன் கலரில் ஒரு புடைவை கட்டிக்கிட்டு என் கூடவே வளைய வந்தாளே, ஞாபகம் இல்லை?"

ஸ்ரீதருக்குள் பல்பு எரிந்தது.

அவளா...?  குழந்தைத்தனமான முகம். சிரிக்கும் கண்கள். அவனுக்குள் இதுவரை இருந்த அடைப்பு இளகத் தொடங்கியது.

"உனக்குப் பொருத்தமாயிருப்பாடா. உன் உயரத்துக்குத் தகுந்த வளர்த்தி. பிக்கல், பிடுங்கல் இல்லை. வங்கியில் வேலை. பி.காம். படிச்சிருக்கா. ரொம்ப யோசிக்காதே. அம்மா என்ன சொன்னாங்க?"

''ஒண்ணும் சொல்லலே."

"அப்புறம் என்ன? நான் நாளைக்கே அவங்களுக்கு போனில் விஷயத்தைச் சொல்லிடவா?"

அக்கா டெலிபோன் எக்சேஞ்சில் வேலை செய்கிறாள்.

"வர்ற ஞாயிற்றுக்கிழமை பெண் பார்க்க வரோம்னு சொல்லிடலாம். சும்மா ஃபார்மாலிடிதானே இதெல்லாம்" என்றவளை மனதில் அரும்பத் தொடங்கிய திருமண ஆசையுடன் பார்த்தான்.

"ராகவி இருக்கும்போது எனக்கு எப்படிக்கா? ஊரில் யாராவது பேச மாட்டாங்களா? அதோட என் கல்யாணத்துக்கும் செலவாகுமே. அப்புறம் தங்கச்சிக்கு உடனே இடம் அமைஞ்சதுன்னா கஷ்டமாயிடுமே."

"ஊரு கிடக்குது விடு. இதோ பாரு, அவளும் வேலை பார்க்கிறாள். நீயும் சம்பாதிக்கறே. அப்புறம் எப்படி பணத் தட்டுப்பாடு வரும்?" என்றவளின் சமாதானம் ஒப்புக் கொள்ளத்தக்கதாய் இருந்தது.

“அம்மாவிடம் கேட்டுட்டு நாளைக்குச் சொல்றேன்" என்று விடைபெற்றான்.

இரவு முழுதும் சரியான தூக்கமில்லை. கனவில் மாலையுடன் ஒரு பெண் வருவதும், போவதுமாய்க் கண்ணாமூச்சி ஆடினாள். நனவில் இவன் முடிவெடுக்க முடியாமல் தடுமாறினான்.

காலையில் அண்ணனும், அண்ணியும் ஊரிலிருந்து வந்தார்கள்.

விஷயத்தை அம்மா சொன்னதும் அண்ணன் தலையாட்டினான்.

"முடிச்சுடலாம்தான். என்ன சொல்றே?" என்று மனைவியைப் பார்த்தான்.

"நல்லகாரியம். நான் குறுக்கவா நிற்கப் போறேன். ஆனால் ஸ்ரீதருக்குக் கல்யாணமாகி குடும்பஸ்தன் ஆயிட்டான்னா அவன் சம்பாத்தியம் அவன் குடும்பச் செலவுக்கே சரியாயிடும். நாளைக்கு ராகவி கல்யாணத்தை எப்படி சமாளிப்பான்?" என்றவளை ஸ்ரீதர் உற்றுப் பார்த்தான்.

"எங்களால் எந்த உதவியும் செய்ய முடியாது" என்று நாசூக்காய்ப் பொறுப்பை இளையவன் மீது சுமத்தும் மூத்த மருமகளையும் வாய்மூடி மௌனியாய் நிற்கும் மகனையும் பார்த்த பார்வதிக்கு நெருடியது.

இதே மகன் திருமணத்திற்கு முன்பு எப்படி 'அம்மா அம்மா' என்று உருகுவான்! இப்போது?

கடமைக்காக வந்து தன்னைப் பார்ப்பதும் வெறும் உபசாரத்துக்காக 'ரெண்டு நாள் வந்து எங்களோட தங்கிட்டு வாயேம்மா...' என்று அழைப்பதும்... ஏன் இந்த மாற்றம்?

தன் குடும்பம் என்ற வட்டத்துக்குள் சிக்கிக் கொண்ட சுயநலமா? இந்தச் சுய நலம் ஸ்ரீதருக்கும் வந்து விட்டால் ராகவியின் கதி? அவள் இப்படியே தனிமரமாகவே நிற்க வேண்டி வந்து விடுமோ?

ஓவியம்; கரோ

ஓவியம்; கரோ

மூத்த மகனும் மருமகளும் இல்லாத சமயம் பார்த்து ஸ்ரீதரிடம் தனது சந்தேகங்களைத் தயங்கித் தயங்கி வெளியிட்டாள் பார்வதி.

ஸ்ரீதர் இன்னும் ஒரு வருஷம் உன் கல்யாணத்தை ஒத்திப் போடக் கூடாதா? அதுக்குள்ள எப்படியாவது ராகவியின் கல்யாணம் முடிஞ்சுடும்னு எனக்கு எதனாலோ தோணுது...”

"அம்மா! நானும் அண்ணனைப்போல் மனைவியின் பின்னால் ஒளிந்துகொண்டு உறவுகளை மறந்துவிடுவேன் என்று பயப்படுகிறாயா? இப்படியொரு சந்தேகம் உனக்கு மட்டுமல்ல; வேறு யாருக்கும் வந்து விடக்கூடாது என்பதற்காகத்தான் இந்தத் திருமணத்தை முதலில் வேண்டாமென்று சொன்னேன். பிறகு, உன்னுடைய பூரண சம்மதமும், தங்கையை எந்த நேரத்திலும் மறந்துவிட மாட்டேன் என்கிற எனது உறுதியான நம்பிக்கையும்தான் இந்தத் திருமணத்திற்கு என்னைச் சம்மதிக்க வைத்தன. இப்போதும் ஒன்றும் கெட்டுப் போய் விடவில்லை.... உனது சந்தேகம் தீரவில்லையென்றால் இந்த நிமிஷமே அந்த மதுரைப் பெண்ணைப் பற்றிய நினைவுகளை மறந்து விடத் தயாராய் இருக்கிறேன்...!" என்று சொன்ன மகனைப் பெருமிதத்துடன் பார்த்த பார்வதி, ''உடனே உன் அக்கா வீட்டுக்குப் போய், வர்ற ஞாயிற்றுக் கிழமையே பெண் பார்க்க வருவதாக டெலிபோனில் சொல்லச் சொல்!" என்றாள்.

பின்குறிப்பு:-

கல்கி 06 டிசம்பர் 1992 இதழில் வெளியானது இச்சிறுகதை. இங்கு கல்கி ஆன்லைன் களஞ்சியத்திலிருந்து மீண்டும் வெளியிடப்பட்டுள்ளது. சில விஷயங்கள் நமக்கு நன்கு அறிமுகமாகியிருந்தாலும், தெரிந்திருந்தாலும்... அவற்றை நாம் மீண்டும் மீண்டும் படித்து பயனடையக்கூடிய தகவல்களாக... எவர்க்ரீன் செய்திகளாக நினைவுபடுத்திக் கொள்வது நல்லதுதானே!

- ஆசிரியர், கல்கி ஆன்லைன்