முற்பகல் செயின்...2

 முற்பகல் செயின்...2

By N Krishnamurthy 

நேற்று முதல் பாகத்தை பதிவிட்டவுடன் ஒரு யோஜனை.என்னடா,தற்காலத்தில் எல்லா குடும்பங்களிலும் நிகழ்வது போலத்தான் கதை ஆரம்பிக்கிறது என சிலர் நினைக்கக்கூடும். ஆமாம். எல்லா குடும்பங்களிலும் நிகழ்வதைத்தான் சொல்லிக்கொண்டு போகப்போகிறேன்.

முடிவை மட்டும் கொஞ்சம் வித்யாசமாக கொடுக்க எண்ணி உள்ளேன்.

இனி கதைக்கு திரும்புவோம்.

ஒரு வழியாக திருவின் என்ஜினியரிங் முடிந்தது. அவன் யுனிவர்சிட்டியில் இரண்டாம் ரேங்க் எடுத்திருந்தான். நமச்சிவாயமும், கோமதியும் எல்லையில்லா சந்தோஷம் அடைந்தார்கள். ஒரு பெரிய சாப்ட்வேர் நிறுவனம் அவனுக்கு வருடத்திற்கு நாலு லட்சம் ரூபாய் கொடுத்து ஆபர் லெடர் கொடுத்திருந்தார்கள்.

அந்த கால கட்டத்தில் அது மிக பெரிய தொகை. மகனின் சம்பளத்தை கேட்டு கோமதி வாயை பிளந்தாள். 

திரு ஒருநாள் நமச்சிவாயத்திடம் தயங்கி தயங்கி பேச ஆரம்பித்தான்.

" அப்பா.நான் படித்த சப்ஜெக்ட் தான் இப்போது மிக சிறந்ததாக கருதப்படுகிறது. இத்தோடு நிறுத்திக்கொள்ளாமல்  வெளி நாட்டு யுனிவர்சிடியில் மாஸ்டர் டிகிரியும், அதன்பின் பி.ஹெச்.டி யும் செய்தால் மிக சிறப்பான எதிர்காலம் இருக்கிறது" என்றான்.

தன் பையன்,இதோ வேலைக்கு சேரப்போகிறான், இனி வரும்நாட்களில் நமது சுமை குறையும் என்று எண்ணியிருந்த நமச்சிவாயத்திற்கு திருவின்பேச்சு சற்று ஏமாற்றத்தை தந்ததென்னவோ உண்மைதான். இருப்பினும் அவர் சுதாரித்துக்கொண்டு "இதுக்கெல்லாம் எவ்வளப்பா செலவாகும்" என்று கேட்டார். திரு மீண்டும் தயக்கத்துடன் "சுமார் இருபது லட்சம்  ஆகலாம் "என்றார்.

இவ்வளவு பெரிய தொகைக்கு என்ன செய்வது என்று அவருக்கு புரியவில்லை. ஆனால் கோமதியோ எப்பாடுபட்டாவது பையனுடைய ஆசையை நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று ஒற்றை காலில் நின்றாள். 

சொந்த ஊரான கடையத்தில் அவருக்கு கொஞ்சம் நிலமிருந்தது. அதை விற்று விடலாம் என்று அவர் நினைத்தார். அவர் நெருக்கடியில் இருக்கிறார் என்று தெரிந்து கொண்ட சிலர் அதை அடிமாட்டு விலைக்கு கேட்டார்கள். வேறு வழி இல்லாமல் கேட்டவர்களில் அதிக தொகை கொடுத்துவர்களுக்கு அதை விற்று விட்டார். அதில் 12 லட்சம் ரூபாய்க்கு கிடைத்தது. கோமதி மூக்குத்தி, மற்றும் ஒரு மெல்லிய செயின் தவிர, அவளின் மீதி எல்லா  நகையெல்லாம் அவரிடம் கொடுத்த  விற்கச்சொன்னாள்.. அதிலிருந்து மூன்று லட்ச ரூபாய் கிடைத்தது. இன்னும் ஐந்து  லட்ச ரூபாய்க்கு எங்கே போவது என்று தெரியவில்லை. அப்போதுதான் திரு.   " பேங்கில்  எஜுகேஷன் லோன் கொடுக்கிறார்கள்" என்று சொன்னான். நமச்சிவாயம் பேங்க் பேங்காக அலைந்தார்.  அவர்கள் ஆயிரத்து எட்டு கேள்விகள் கேட்டார்கள் .நிறைய டாக்குமெண்ட்ஸ் கேட்டார்கள். கொலாட்ரல் ஏதாவது கொடுக்க முடியுமா என்றும் கேட்டார்கள். கடைசியாக ஒரே ஒரு பேங்கில் அதிக வட்டியில் இந்த பணத்தை கொடுக்க முன் வந்தார்கள். பேங்க் கொடுத்த எல்லா டாக்குமெண்ட்களிலும், ஒன்றையும் படித்துப் பார்க்காமல், இன்டூ  போட்ட இடத்திலெல்லாம் நமச்சிவாயம் கையெழுத்தை போட்டார். பணம் கிடைத்தது.

திருவுக்கு அமெரிக்காவில் உள்ள ஒரு நல்ல யூனிவர்சிட்டியில் மாஸ்டர்ஸ் சேருவதற்கு இடம் கிடைத்தது.

ஒரு நல்ல நாள் பார்த்து திரு இந்தியாவை  விட்டு கிளம்பி அமெரிக்காவுக்கு சென்றான். அவன் அப்படி போகும்  தினத்தன்று  கோமதிக்கு இனம் தெரியாத பயம் வயிற்றை  பிசைந்தது. பிறந்ததிலிருந்து  திருவை விட்டு பிறிந்ததே இல்லை அவள். முதல் முறையாக, தொடற்சியாக , அவன் இரண்டிலிருந்து ஐந்து வருடங்கள் வரை வெளிநாட்டில் இருக்க வேண்டி வரும் என்று அவளுக்கு தெரிந்த போது அவளுக்கு பாதி பிராணன் போய்விட்டது நமச்சிவாயம் அவளை பலவாறு சொல்லி தேற்றினார்.

"இன்னும் நாலு வருஷம் பல்லை கடித்து   கொண்டு கழித்து விட்டால்  திரு இந்தியா வந்து விடுவான்.இங்கு இன்னும் பெரிய உத்யோகம் அவனுக்கு கிடைக்கும், நம் இருவரையும்  ராஜாவை போல வைத்து காப்பாற்றுவான்" என்று அவர் நினைத்தார். இப்படித்தான் கிட்டத்தட்ட எல்லாம் பெற்றோர்களும் எண்ணி ஏமாந்து விடுகிறார்கள், அல்லது பாசம் அவர்கள் கண்ணை மறைக்கிறது