இரு தோழிகள்

 இரு தோழிகள்

காயி…காயி…. பேச்சியம்மா கிழவியின் குரல் அந்த தெருவில் ஒலித்தது. பாக்கியம் பாட்டி அந்த நேரம் தன் பேத்தி “சுவர்ணா காப்பி போடு” என்றாள். குழந்தைகளை எல்லாம் அனுப்பி வைத்து விட்டு காலை ஆகாரத்தையும் முடித்து கதை புத்தகம் ஒன்றை எடுத்து வாசித்து கொண்டிருந்தாள் சுவர்ணா.

உன் பிரண்டு வந்தாச்சா? கேள்வியை வீசிக்கொண்டே சமையலைறை சென்று ‘கேஸ் ஸ்டவை’ பற்ற வைத்தாள்.

வீட்டின் முன் வாசலை ஒட்டிய அறை ஒன்றில் கட்டிலில் படுத்திருந்த பாக்கியம் மெல்ல எழுந்து கொண்டாள். கிட்டத்தட்ட நாற்பது வருடங்களாக வந்து போய்க்கொண்டிருக்கும் பேச்சியம்மா உஸ் அப்பாடா.. காய் கூடையை சிரமபட்டு இறக்கி வைத்து விட்டு பாக்கியத்தின் கட்டில் அருகில் உட்கார்ந்தாள்.

அவள் தலையில் வைத்திருந்த கூடை சிறியதுதான், வயதாகிறது, அதையே தூக்க முடியாமல் தள்ளாடி தள்ளாடி நடந்து வருவதை பார்க்க சுவர்ணாவுக்கு பாவமாய் இருக்கும், ஏன் பாட்டி இன்னும் இப்படி கஷ்டப்படறே?

*உன்னோட பாட்டி மாதிரி என்னையும் எங்கப்பன் படிக்க வச்சிருந்தான்னா நானும் டீச்சர் உத்தியோகம் பார்த்து வயச்சாசுன்னு ஓஞ்சு போனதுமில்லாம உன்னைய மாதிரி ஒரு பேத்திய பெத்து அக்கடான்னு ஓய்வா உக்காந்திருக்கலாம்*, ம்..அதுக்கெல்லாம் எனக்கு கொடுப்பினை இல்லம்மா.. அவள் மனதுக்குள் இருந்த துக்கம் வார்த்தைகளில் தெரியும்.

சுவர்ணாவுக்கும் பேச்சியம்மாளின் வருத்தம் தெரிந்துதான் இருந்தது. பதினெட்டு வயசு பையன் இருபது இருபத்தி ஐந்து வருசத்துக்கு முன்னால் வீட்டை விட்டு ஓடிப்போனான். போனவன் அவள் சேமித்து வைத்திருந்த நகை பணம் எல்லாவற்றையும் சுருட்டி எடுத்து கொண்டு போய் விட்டான். பாவம் பேச்சி, அதுவரை இழுத்து பிடித்து வரவு வைத்து, மொத்த காய்கறி வியாபாரம் பார்த்து வந்தவள் ஒரே நாளில் இப்படி தெருவில் காய்கறியை கொண்டு சென்று விற்று பிழைக்கும் நிலைக்கு வந்து விட்டாள்.

இதே ஊரில் அவளது ஜீவனம் ஓடி கொண்டிருக்கிறது. ஓடிப்போன பையன் எங்கிருக்கிறான் என்ன செய்கிறான் என்னும் செய்தியே கிடைக்கவில்லை. வாரத்தில் இரண்டு முறை எப்படியும் பாக்கியம் பாட்டியை பார்க்க வந்து விடுவாள். வரும்போது இந்த தெருவில் காய்கறி வியாபாரத்தையும் முடித்து விடுவாள்.

ஒரு தட்டில் இரண்டு டம்ளர்களில் காப்பியையும் ஒரு பாக்கெட் உடைத்த பிஸ்கெட்டுகளையும் தட்டில் வைத்தபடி அங்கு வந்த சுவர்ணா ஆளுக்கு ஒரு டம்ளரை கையில் கொடுத்து விட்டு தட்டை கட்டிலின் மேல் இருவருக்கும் இடையில் பிஸ்கட் தட்டை வைத்தாள். “சரி பெரிசுகள்” இரண்டும் தனியாக பேசி கொண்டிருக்கட்டும் நினைத்தவள் தன் கதை புத்தக படிப்பை தொடர உள் அறைக்கு சென்று விட்டாள்.

மெளனமாய் காப்பியை குடித்தபடியே யோசனையில் இருந்தாள் பேச்சியம்மாள். என்ன ஒரே யோசனையா இருக்கே? பாக்கியம் கேட்டாள்

ம்…இழுத்த பேச்சியம்மாள் உன் கிட்ட சொல்றதுக்கு என்ன என் பையன் என்னைய பாக்கறதுக்கு வர்றானாமா?

பாக்கியத்துக்கு ஆச்சர்யம், அப்படியா? அப்பாடி கடைசியிலே உன் பையன் உன் கிட்ட வந்துட்டான், எல்லாம் நீ தினமும் கடவுளை வேண்டிகிட்டதா சொல்லுவியே அதுக்கு பலன் உனக்கு கிடைச்சிருச்சு. ஆமா இவ்வளவு நாளா எங்கிருந்தானாம்

க்கும்.. இழுத்தவள் கோயமுத்தூருலதான் இருக்கானாம், நம்ம முக்கு தெரு அமிர்தண்ணன் அவரு பொண்ணை அங்கதான கட்டி கொடுத்திருக்கு, பொண்ண பாக்க போறப்ப அவனை ஏதேச்சையா பார்த்திருக்காரு, அப்பத்தான் சொன்னானாம், அம்மாவை வந்து பாக்கோணும், முடிஞ்சா அவங்களை இங்கயே கூட்டிட்டு வந்து வச்சுக்கணும்னு சொன்னானாம்.

பரவாயில்லையே,இத்தனை வருசம் கழிச்சாவது அவனுக்கு அம்மாவை பாக்கணும்னு தோணியிருக்கே, அதைய சொல்லு, பாக்கியம் பாராட்டினாள்.

அதுவும் சரிதான், இருந்தாலும் அவன் என்னைய கூட்டிட்டு போகணும்னு நினைக்கறான்.

*பாக்கியத்துக்கும் அது சந்தேகமாகத்தான் பட்டது* அதுதான் எனக்கும் இடிக்குது, ஏற்கனவே உன்னை நட்டாத்துல விட்டுட்டு ஓடிப்போனவன். இப்ப உன்னைய கூட்டிட்டு போய் நட்டாத்துல விட்டுட்டானா? அப்பவாவது உனக்கு வயசு இருந்துச்சு, உழைக்க தெம்பு இருந்துச்சு, இப்ப..!

அமிர்தண்ணன் அவனை நல்லபடியாத்தான் சொன்னாரு, பையன் பெரிய மனுசன் மாதிரி ஆயிட்டான், நல்லாத்தான் பேசுனானாம், திருந்தியிருந்த மாதிரிதான் தோணுச்சு அப்படீன்னு சொன்னாரு.

பாக்கியம் திருந்தனவன் மாதிரி இருந்தான்னு சொன்னா இத்தனை நாளா உன்னைய ஏன் வந்து பார்க்கலை?, அப்ப எல்லாம் உன்னைய ஞாபகம் வரலையாமா? எனக்கென்னமோ வந்தானா அவனை கவனிச்சு திருப்பி அனுப்பிடு, அவனை நம்பி எங்கேயும் கிளம்பிடாதே, புரியுதா?

பேச்சியம்மாள் தலையை ஆட்டினாள்.

ஒரு வாரம் ஓடியிருந்தது, அன்று இரவு ஒன்பது மணி இருக்கலாம் கதவு தட்டப்பட்டது கேட்டு சுவர்ணா கதவை திறந்து வெளியே வந்தாள். அதற்குள் பாக்கியமும் அவள் அறை கதவை திறந்து பார்த்தாள். கையில் ஒரு துணி பையுடன் நின்று கொண்டிருந்தாள் பேச்சியம்மாள். கண்களில் கலக்கம், உடலும் ஒரு வித நடுக்கத்திலிருந்தது.

சுவர்ணா அவளின் கோலத்தை பார்த்தவள் மெல்ல அவளை ஆசுவாசப்படுத்தியபடி பாக்கியம் கட்டில் அருகில் உட்கார செய்தாள்..

நான் உங்க கிட்ட ஒரு உதவி கேட்டு வந்திருக்கேன், தலையை நிமிர்த்தி பரிதாபமாய் கேட்டாள்.

பாக்கியம் அவளை தேற்றி முதல்ல அமைதியா இரு, அப்புறம் சொல்லு என்ன உதவி?

என் வீட்டை நீங்க வாங்கிக்கணும், இல்லையின்னா என்னைய எங்காவது அநாதைக இருக்கற இடத்துல கொண்டு போய் சேர்த்துடணும்,

சுவர்ணாவும், பாக்கியமும் அதிர்ந்து போனார்கள், என்ன ஆச்சு? திடீருன்னு நீ எதுக்கு அநாதை இல்லத்துக்கு போகணும்/

அதை ஏன் கேக்கறே? என்னைய கூட்டிட்டு போறேன்னு சொல்லி வந்தவன் என்னைய உண்மையான பாசத்துனால கூட்டிட்டு போகலை, என்னைய வெளியேத்தி அவன் இருக்கற இடத்துக்கு கூட்டிட்டு போயிட்டாத்தான் நான் இருக்கற வீட்டை விக்க முடியுமாம், அதுக்கோசரம்தான் என்ன பாக்க வந்திருக்கான்.

இது எப்படி உனக்கு தெரியும்?

நம்ம “ராவுத்தர் பாயி”கிட்ட வீட்டை விலை பேசிட்டான், அவரு அதெப்படி ஆயா இருக்கும்போது நான் வாங்க முடியும் அப்படீன்னு கேட்டிருக்காரு, அதுக்கு அவன் எங்கம்மாவை எதையாவது சொல்லி என் கூட கூட்டிட்டு போயிடறேன்னு சொல்லியிருக்கான். மகன் இல்லாத நேரம் ‘பாயி’ நேரா வந்து என் கிட்ட சொல்லிட்டாரு, எனக்கு வேணாம் ஆயா உன்னோட பாவம், ஆனா மத்தவன் என்னை மாதிரி இருக்கமாட்டான், அதனால முழிச்சுக்கோ, இல்லையின்னா வீடும் போயிடும், உன்னையும் எங்காவது கொண்டு போயி வுட்டுவான்னு சொன்னாரு. அதுக்குத்தான் உங்களை தேடி வந்திருக்கேன், கை கூப்பினாள். இது என்னோட வீடு, நான் கையெழுத்து போட்டாத்தான் விக்கும், ஆனா அதுக்காக என்னைய கொண்டு போயி வெளியில விட்டுட்டானா? இந்த வூடு மிஞ்சுனா இரண்டு லட்சத்துக்குள்ளதான் போகும். வூடு சின்ன வூடுதான். நீங்க மனசு வச்சு வாங்கிட்டீங்கன்னா, அந்த பணத்தை கொண்டு போய் *என் மகன் முன்னாடி வீசிட்டு இந்த பணத்துக்குத்தான அம்மாவை வெளிய அனுப்பறே*, இதா நானே என் வூட்டை வித்து பணத்தை கொடுத்திட்டேன்னு சொல்லிடுவேன். உங்க புண்ணியத்துல நான் சாகற வரைக்கும் என் வூட்டுல இருந்துடுவேன், இல்லையின்னா நீங்க என்னைய எங்காவது அநாதை விடுதியிலயாவது சேர்த்து விட்டுடுங்க.

சுவர்ணாவும், பாக்கியமும் பிரமிப்புடன் கேட்டு கொண்டிருக்க பாக்கியம் சட்டென்று உணர்வு பெற்று சுவர்ணாவிடம் “உன் வூட்டுக்காரன் வந்தார்னா என் கிட்ட பேச சொல்லு, அவள் பேச்சில் தெரிந்த உறுதியை கண்டவளுக்கு புரிந்தது தன் பாட்டி பேச்சியம்மாளுக்கு உதவ தீர்மானித்து விட்டாள் என்று. அவளது மாத ஓய்வூதிய சேமிப்பு பணம், வங்கியில் சும்மாதான் இருக்கிறது. இப்படி ஒரு உதவியை தன்னோடு நாற்பது வருடங்களாக இருக்கும் தோழிக்கு செய்து கொடுக்கலாம் என்று எண்ணியிருக்கலாம்.

சுவர்ணாவின் மனதும் பாட்டி அப்படி செய்தால் நல்லது என்று நினைத்தது.