முற்பகல் செயின்..12
By N Krishnamurthy
வந்திருந்த இளைஞன் சற்றே உரத்த குரலில்
" சார். உள்ளே போய் பேசலாமா" என்றான்.
"வாப்பா"என்று அவனை வீட்டினுள்ளே அழைத்துச்சென்றார் நமச்சிவாயம். உள்ளே சென்று ஹால் சுவற்றில் மாட்டியிருந்த உள்ள போட்டோக்களை உற்று பார்க்க ஆரம்பித்தான் அவன். வெகு நேரம் அந்த போட்டோக்களை பார்ப்பதிலேயே அவன் நேரத்தை செலவிட்டான்.
இதற்குள் கோமதி படுக்கை அறையிலிருந்து எட்டிப்பார்த்து "யாருங்க வந்திருப்பது" என்றாள்.
அவள் வீல் சேரில் உட்கார்ந்திருப்பதை பார்த்த அந்த இளைஞன் நமச்சிவாயத்தைப்பார்த்து
"இவங்களுக்கு என்ன பிராபளம்"என்று கேட்டான்.
"வேறென்னப்பா.வயதாகி விட்டது.வயதான மெஷினில் பாகங்கள் தேய்வதைப்போல உடம்பிலுள்ள பாகங்கள் தேய்ந்து விட்டன" என்றார்.
"இவர்களை டாக்டரிடம் சென்று காண்பிக்கவில்லையா" என்றான் அவன். "ஏன் காண்பிக்காமல். டாக்டர் கிட்ட காமிச்சு மருந்து வாங்கி கொடுத்திருக்கேன்.
இடுப்பு எலும்பு தேய்ந்துவிட்டது. அதனால் தொடர்ந்து ஐந்து நிமிடத்திற்கு மேல் நிற்க முடியாது. ஆறுமாதமாக வீல் சேர் வாசம் தான். மனசு சரியில்லேனா மருந்து வேல செய்வது கஷ்டம் என்கிறார் டாக்டர் "என்றார் நமச்சிவாயம்.
"எதுக்கு சார் மனசு சரியில்லை "என்றான் அவன்.
ஒரு அந்நியனிடம் தன் குடும்ப விஷயங்களை பகிர விருப்பமில்லாத நமச்சிவாயம் "அதெல்லாம் உனக்கெதற்கப்பா.நீ யாரென்று சொல்லவில்லை. என்ன வேலையாக வந்திருக்கிறாய் "என்று கேட்டார்.
அந்த இளைஞன் "இப்போதெல்லாம் டெக்னாலஜி எவ்வளவோ முன்னேறி இருக்கு. ஒரு ஆபரேஷன் மூலமா இவங்க ப்ராபளத்த சரி செஞ்சிருக்கலாமே" என்றான்."சரி செஞ்சிருக்கலாம் தான்.நான் கூட எவ்வளவோ சொல்லி பாத்தேன்.இவ கேக்க மாட்டேங்கறா"என்றாள்.
கோமதி சட்டென்று "ஆபரேஷனுக்கு ரெண்டு லக்ஷம் ஆகுமாம். அதுக்கு நாங்க .....",என்று ஆரம்பித்தவள் நமச்சிவாயம் தன்னை பார்ப்பதின் பொருளை புரிந்து கொண்டு அத்துடன் பேச்சை முடித்துக்கொண்டாள்.
அந்த இளைஞனுக்கு அவர்கள் பணமில்லாத காரணத்தினால் தான் ஆபரேஷன் செய்து கொள்ளவில்லை என்று புரிந்தது.
மீண்டும் சுவற்றில் மாட்டியிருந்த போட்டோக்களை உற்றுப்பார்த்த அந்த இளைஞன் நமச்சிவாயத்திடம் "ஆதித்யா பெரியவனாகி விட்டாலும் முக ஜாடை மாறவே இல்லை"என்றான். அவன் சொன்னதைக்கேட்டு வியப்புற்ற நமச்சிவாயம் "உனக்கு ஆதித்யாவை தெரியுமா"என்று கேட்டார். அதற்கவன்
"ஆதித்யாவை எனக்கு நன்றாகத்தெரியும்" என்றான். இதையெல்லாம் செவி மடுத்த கோமதி "நீ எங்கேந்து வரப்பா"என்று கேட்டாள்.
இதற்கு பதிலளிக்காத அவன்"நான் உங்களை தாத்தா என்று கூப்பிடலாமா" என்றான். "அதக்கென்னப்பா. நீயும் என் பேரன் மாதிரி தான். என்னை தாத்தா என்றே கூப்பிடலாம்" என்றான்.
"உங்களை எப்படி கூப்பிடுவது"என்றான் கோமதியை பார்த்து.
"அவரே தாத்தா என்றாகிவிட்ட பிறகு நான் பாட்டி தானே" என்றாள் அவள்.
நமச்சிவாயத்தை பார்த்த அவன் "உங்களை வெறுமே தாத்தா என்று கூப்பிடட்டுமா. அல்லது "நம்சி" தாத்த என கூப்பிடணாமா" என்றான் அவன் குறும்புடன்.
இதைக்கேட்ட நமச்சிவாயமும்,கோமதியும் வியப்பின் உச்சிக்கே சென்றனர்.
"நீ . நீ .என் ஆதித்யாவா" என்றார் நடுங்கிய குரலுடனும்,கண்ணில் நீருடனும்.
அந்த இளைஞன் இரு கைகளாலும் நமச்சிவாத்தை கட்டிக்கொண்டு "நானேதான் தாத்தா ஆதித்யா" என்றான். இதனை கேட்ட கோமதி
" ஏங்க நம்ப ஏதும் கனவு,கினவு காணலையே"என்றாள்
நமச்சிவாயத்திடம். அவளையும் கட்டி அணைத்துக்கொண்ட ஆதித்யா "பாட்டி.இது கனவு இல்லை. நான் பத்து வருடங்களாக கண்டு கொண்டிருந்த என் கனவு நினைவான தருணம் இது"என்றான்.
பின்னர், உணர்ச்சிப்பெருக்கால் பேசுவது அறியாமல், அவர்கள் மூவரும் அங்கே இருந்தது
கம்பன் தன்னுடைய ராமகாதையில் எழுதிய பாடலின் கடைசி வரியை நினைவுறுத்தியது.
"மருங்கு இலா நங்கையும் வசை இல் ஐயனும்
ஒருங்கிய இரண்டு உடற்கு உயிர் ஒன்று ஆயினார்
கருங்கடல் பள்ளியில் கலவி நீங்கிப் போய்ப் பிரிந்தவர் கூடினால் பேசல் வேண்டுமோ"என்று அப்பாடலில் கம்பன்
"திருப்பாற் கடலின் பள்ளியிலே கூடியிருந்து புணர்ச்சி நீங்கிப் பிரிந்து போன ஹரியும்,லக்ஷ்மி பிராட்டியும் , மீண்டும்
புவியில் அவதாரமெடுத்து ராமானாகவும், சீதையாகவும் அவதரித்து ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டதை விவரிக்கும் பாடலின் கடைசி வரியாக
"பிரிந்தவர் கூடினால் பேசல் வேண்டுமோ"
என்று எழுதியிருந்தது,
அந்த சந்தர்பத்தில் அங்கே இருந்த நிலைமையை விவரிக்க பொருத்தமாக இருந்தது.
No comments:
Post a Comment