முற்பகல் செயின்.. 16

 முற்பகல் செயின்.. 16

By N Krishnamurthy 

சிறிது நேரம் மௌனமாக இருந்த ஆதித்யா பின்பு தன்னுடைய கதையை கூற ஆரம்பித்தான்.

"தாத்தா, பாட்டி,நான் காலேஜ் போற வரைக்கும் கிட்டத்தட்ட உங்க நினைப்பு எல்லாம் அதிகம் வராமலே இருந்தது. இதுக்கு முக்கிய காரணம் வீட்டில் அப்பாவும், அம்மாவும் உங்கள பத்தி அதிகம் பேசாம இருந்தது தான்.

அந்த சமயத்தல ஒரு நாள் எங்க ஏரியாவில் இருந்த தமிழ் குரூப்புனுடைய ஒரு மீட்டிங்கிக்கு  அப்பா, அம்மா போக முடியலைன்னு என்ன போயிட்டு வர சொன்னாங்க. அங்கே எனக்கு யாரும் அதிகம் தெரியாததால நான் மட்டும் தனியா உட்கார்ந்து கொண்டு இருந்தேன். அப்பொழுது கிட்டத்தட்ட அப்பா வயதுடைய ஒரு பெரியவர் என்கிட்ட வந்து "ஏம்பா இப்படி தனியா ஒக்காந்து இருக்க. உன்ன இதுவரைக்கும் இங்கு அதிகம் நான் பார்த்ததில்லையே. உன்  அப்பா பெயர் என்ன" என்று கேட்டார். என் அப்பா பெயர் "திரு" என்று நான் சொன்னவுடன் 'திரு' பையனா நீ என்று என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டவர், "என் பெயர் கண்ணன். நானும் திருவும் ஒண்ணா   படிச்சிருக்கோம். நான் உன் வீட்டுக்கு கூட ரெண்டு, மூணு தடவை வந்து இருக்கேன். ஆனா உன்ன அப்ப பாக்க முடியல" என்று கூறினார். அவர் தமிழில்  கூறுவதை ஓரளவுக்கு புரிந்து கொண்டாலும்,பதிலுக்கு அவரிடம் தமிழில் சரியாக பேச முடியாமல் இருந்தேன். இதை புரிந்து கொண்டஅவர் ஆங்கிலத்திற்கு மாறினார். " நீ என்ன பண்ணுகிறாய்" என்றெல்லாம் கேட்டு விட்டு 'உன் தாத்தா பாட்டி சௌக்கியமா இருக்காங்களா" என்று கேட்டார். எனக்கு அப்போதுதான் தாத்தா பாட்டியை பற்றி நாம் நினைக்கவே இல்லை என்று உரைத்தது. அவரிடம் அதை  சொல்ல மிகவும் வெட்கப்பட்டேன் . அவர் மீண்டும் ஒரு முறை இதைக் கேட்டவுடன் தான் அவரிடம் உண்மையை கூறினேன் .இதைக் கேட்டவர் "இதில் ஆச்சரியப்பட ஒன்றும் இல்லை. வழக்கமாக எல்லா வீட்டிலும் நடப்பது இதுதான்" என்று கூறி பெருமூச்சு விட்டார்.

இதன்பின் "உங்கள் குடும்பத்தை பற்றி சொல்லுங்களேன்"  என்று  நான் கேட்க, அதற்கு அவர்  "நான் தான் என் குடும்பம். நான் திருமணமே செய்து கொள்ளவில்லை. நானும் உன் அப்பாவைப் போல இங்கே வந்து விட்டேன். ஆனால் உன் அப்பா வேலைக்காக வந்தார். நான் பொது ஜன சேவை செய்ய வந்திருக்கிறேன். இங்கு இருக்கும் ராமகிருஷ்ண மடத்தில் தான் நான் இருக்கிறேன் .இன்னும் நான் துறவியாகவில்லையே தவிர கிட்டத்தட்ட துறவியின் மனநிலையில் தான் இருக்கிறேன். உனக்கு நேரம் இருந்தால் என்னுடன் வந்தால் மடத்துக்கு  உன்னை கூட்டிக் கொண்டு போவேன்"என்று கூறினார். எனக்கென்னமோ அவரை மிகவும் பிடித்து போய் விட்டது. "என் தந்தையிடம் சொல்லிவிட்டு நான் வருகிறேன்" என்று கூறினேன்.அதற்கு அவர் "நானே உன் தந்தைக்கு போன் செய்கிறேன்" என்று கூறி அப்பாவுக்கு போன் பண்ணி "உன் பையனை கொஞ்சம் மடத்துக்கு கூப்பிட்டு கொண்டு போகிறேன்" என்று கூறினார். என் தந்தை அவரிடம் " தாராளமாக அழைத்துக் கொண்டு போ" என்று கூறி இருக்க வேண்டும். நாங்கள்  அவருடைய காரிலேயே அருகில் இருந்த ராமகிருஷ்ண மடத்துக்கு சென்றோம். அங்கு  பொறுப்பிலிருந்த சன்யாசியிடமும், மற்றவர்களிடமும் என்னை அறிமுகப்படுத்தினார். அங்கு பல வேதாந்த புத்தகங்கள் ஆங்கிலத்திலும், இந்தியிலும், தமிழிலும் இருந்தன .சிறிது  நேரம் அவரிடம் பேசிவிட்டு வீட்டுக்கு திரும்பினேன்.  நான் அங்கிருந்து கிளம்பி வீட்டுக்கு வந்து விட்டாலும் என் மனம் அவரைப் பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருந்தது. அடுத்த வாரம் ஞாயிற்றுக்கிழமை நான் மீண்டும் ராமகிருஷ்ண மடத்துக்கு சென்று  அவரை சந்தித்தேன்.

" தாய் மொழியான  தமிழை கற்க வேண்டும்" என்று நான் கூறினேன். "அதற்கென்ன செய்தால் போயிற்று" என்று என்னை ஒவ்வொரு வாரமும் வரச் சொன்னார். தமிழை படிக்க கற்றுக் கொடுத்தார். பின்னர் எழுத கற்றுக் கொடுத்தார் .நான் தமிழை எழுத,படிக்க  நன்றாக தேர்ச்சி பெற்றதும், எனக்கு திருக்குறள், திருவாசகம், சில திருமந்திர பாடல்கள், தேவாரங்களில் சில,பிரபந்தத்தில் சில போன்ற பொக்கிஷங்களை  கொஞ்சம், கொஞ்சமாக கற்றுக்கொடுத்து, அவற்றில் என்னை தேர்ச்சி பெற செய்தார் பின்பு ஒரு நாள் அவரிடம் "நான் எங்க தாத்தா,பாட்டி இந்தியாவில் தனியாக எப்படி இருக்கிறார்களோ" என்று கூறினேன். அதற்கு அவர் "இது விஷயமாக நானே உன்னிடம் பேச வேண்டும் என்று இருந்தேன்.ஆனால் உன்னுடைய குடும்ப விஷயங்களில் தலையிடுவது சரியாக இருக்காது என்று நான் வாளா இருந்தேன். இந்த வயதில் தான் உன்னுடைய தாத்தா, பாட்டிற்கு யாராவது உதவ வேண்டும்.  

உன் அப்பாவும் அம்மாவும் ஏன் அதைப் பற்றி நினைக்காமல் இருக்கிறார்கள் என்று எனக்கு தெரியவில்லை" என்று கூறினார். பின்னர் அவர் நீங்கள் இருவரும் என் அப்பாவை எவ்வாறு பாராட்டி, சீராட்டி வளர்த்தீர்கள், ஆளாக்கினீர்கள் என்றெல்லாம் கூறினார். இதையெல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த எனக்கு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சிறுவயதில் நான் உங்களுடன் பேசியது ஞாபகத்திற்கு வரத் தொடங்கியது. உங்களுக்கு உதவ வேண்டும் என்று எண்ணம் எனக்குள் வலுத்தது.