காசி

 Shared ..author:. Ganesh Kalyan 

32. காசி (சிசீ 9) #ganeshamarkalam

“ஹிந்துக்களாகப் பட்டவா ஆயுசு முடியரத்துக்குள்ள ஒருக்கா காசிக்கு போயிட்டு வந்துடணம்!” என் தாத்தா குஞ்சிதபாதமய்யர் சொல்லுவர். சிதம்பரத்துல அவரே சமைச்சுச் சாப்டுண்டு இருந்தர். மேற்குக் கோபுர சன்னதித் தெரூல போனா நாலாவது கட்டிங்க் ரைட்ல ஆணிக்காரன் ஸ்ட்ரீட். வாசல்ல அப்ப ஒரு போஸ்ட் பாக்ஸ் தொங்கித்து. அதான் அடையாளம்.

அவரால முடியலை. அழைச்சிண்டு போக யாருமில்லை. அப்போ நான் சின்னக் குழந்தை. 6ஆவது படிக்கரச்சே போய்ச் சேர்ந்துட்டர். பேரன் பெரியவனானதும் அழைச்சிண்டு போவான்னு நம்பிக்கையா இருந்தரோ என்னவோ? அவருக்கு ரெண்டும் பொண்கள். மூத்தவள் என் அம்மா. ஆசைப் பட்டதச் சொல்லமாட்டர். தானுண்டு தன் வேலையுண்டுன்னு இருப்பர். 

லீவுக்கு அம்மா அழைச்சிண்டு போவா. சாயங்காலம் அவரோட நடராஜர் கோவிலுக்குப் போவேன். நிறைய விஷயங்கள், கதைகளெல்லாம் சொல்லுவர். குஞ்சிதபாதம்னா என்னன்னு அவரண்டைதான் கத்துண்டேன். சிதம்பர ரகஸியம் காமிச்சு விளக்கம் சொல்வர். அப்போ ஒண்ணூம் புரியலைன்னு வச்சுக்கலாம்.

இதெல்லாம் இப்ப ஞாபகத்துக்கு வருவானே? அவர் நிலமையில்தான் நான் இப்ப இருக்கேன். தனிமரமா. மஞ்சுளா போன வருஷம்தான் பரமபதம் சேர்ந்துட்டா. குழந்தைகள்லாம் அவாவா செட்டிலாகி. எனக்கு வேண்டியதை நானே பாத்துண்டு. குக்கரில் விசில் வரப்ப குஞ்சுத் தாத்தா ஞாபகம்தான். சின்னதா வெங்கலப் பானையில் அரிசி களைஞ்சு போட்டூட்டு விறகடுப்பை உஸுஸ்ஸுன்னு ஊதிண்டு கண்ணில் புகை பட்டதும் துண்டால் துடெச்சிண்டு. குடுமி அப்பப்போ அவுந்துடும். 

அவர் ஞாபகமாவே இருக்கவே நாமளாவது காசி பாத்துட்டு வந்துடலாம்னு கிளம்பியாச்சு. கொஞ்சநா இருப்பம்னும் போரடிச்சா திரும்பிக்கலாம்னும். 

காசி போரடிக்குமா? அடிச்சா எப்போன்னும் இப்ப சொல்ல முடியாது. இத்தனை பெரிய க்ஷேத்திரத்தில் பொழுதப் போக்கவா முடியாது? பெருங்களத்தூரில் தனி வீட்டில் சமைச்சு சாப்டூண்டு பகல்புரா கொட்டக்கொட்ட முழிச்சிண்டு ராத்திரி ஆனதும் தூங்கிடலாம்னு நினைச்சு ஏமாந்து போரத்துக்கு நிச்சயம் காசி அதிக சுவாரஸ்யமா இருக்காதா என்ன? இத்தனை மனுஷா வாழராளே! தெகிரியமா வந்தாச்சு.

சென்னைலேந்து இண்டிகோ ஏறி நேர வந்துட்டேன். அவனே பெங்களூரு ஹைதராபாத் வழியாவும் வரான். அதெல்லாம் நமக்கெதுக்கு? நேத்து சாயங்காலம் 4:50க்கு எடுத்தான். சரியா 7:15க்கு லால்பஹதூர் சாஸ்த்ரி விமான நிலயத்தில் இறக்கிட்டான். கங்கைக் கரைல ஹெரிடேஜ் ஹோட்டல். இந்த மாதிரி வரச்சே சிலவெல்லாம் பாப்பாளா என்ன? 10நாளைக்கு இருப்பேன்னதும் ஆஃபர் தந்தான். தாத்தாவோட வந்திருந்தா கீக்கிடமா ஒரு இடத்துலேவா இருப்பேன்னு தோணித்து. நாம செய்யர காரியங்களுக்கு இப்படியெல்லாம் அர்த்தம் கற்பிச்சுக்கரம்னும் மனசுல பட்டது வாஸ்த்தவம். குஞ்சிதபாதமய்யர் இருந்தா இத்தன சிலவு செய்ய விட்டிருக்க மாட்டர். “ஏண்டா கணேசு? காசக் கரியாக்கராய்?”

டேக்ஸி பிடிச்சு ரூமுக்கு வரக்குள்ள நாழியாடுத்தா, ப்ளேன்லேயே எதையோ வாங்கிச் சாப்டூட்டேனா, படுத்துண்டுடலாம்னு. ஜன்னல தொறந்தா சில்லுன்னு காத்து. கங்கை. இருட்டில படகுகள். எனக்கு 2ஆவது மாடி. கீழே இரைச்சலா இருந்தது. கார்த்தால பாத்துக்கலாம்னு படுத்துண்டாச்சு. எழுந்துக்கரப்போ மணி 7. சமைக்கர ஜோலியில்லையோன்னோ! 5 மணிக்கு வந்த முழிப்பை புரண்டு படுத்துண்டு தூக்கத்தை கன்டின்யூ செஞ்சாச்சு. ஆனா வெளிச்சமா சூர்ய ஒளி ஜன்னலால வரவே சட்டுன்னு எழுந்து மொத தரிசனமா கங்கையை கண்குளிர பாத்துண்டு நிக்கரேன். கங்கை முகத்துல முழிச்சாச்சு. நிச்சயம் இன்னைக்கு நல்லதுதான் நடக்கும். அதே சமயத்துல அந்த கங்கை நம்பளைப்போல எத்தனை பாவப்பட்ட மனுஷா மூஞ்சீகள்ல முழிச்சிருக்கும்? அதுக்கு என்னாகுமோ?

தாத்தாவ அழச்சிண்டு வந்திருக்கணும்! இப்போ தோணி என்ன செய்ய? காசிக்கு வந்திருக்கேன்னு தெரிஞ்சிண்டர்னா சந்தோஷப்படுவர். எங்கப்பா காசி பாக்கலை. அவருக்கு இதிலெல்லாம் ஈடுபாடில்லை. மாப்பிள்ளை சுவாமி பக்தீ இல்லாம இருக்கரேன்னு ஒருக்கா எங்கம்மாகிட்டே தாத்தா புலம்பினதா ஞாபகம். “எல்லாம் ஒரு வயசானா பிடிமானம் பக்தீல்லாம் வந்துடும்பா. இப்பவே கணேசுக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னா சாமி மேடைல காமாக்ஷியம்மன் கோவில் குங்குமம் வச்சிருப்பியே மீனாக்ஷி! அத்தை எடுத்து குழந்தைக்கு இட்டுவிடப் பிடாதான்னு சொல்ரர்” அதுக்கு தாத்தா “அது குழந்தை மேல வச்சிருக்கும் அலாதி பிரியத்துனாலடீ, குழந்தைக்கு ஒண்ணூம் ஆகிடப் பிடாதுன்னு பயம். காமாக்ஷிமேல பக்தீன்னு நினைச்சுடாதே.” சொல்லிட்டு சிரிச்சர்.

வாஸ்த்தவமா நாமெல்லாம் பக்தி காட்டறது ஒருவித பயம் காரணமாத்தான். நாளைக்கு என்னாகும்னு தெரியலை. செத்தப்பரம் மொக்ஷமா நரகமான்னு கவலை. அத போக்கிக்க பஜனை, பாராயணம்னும் நவக்ரஹங்களைச் சுத்துவதும், கருடன் பாத்தா கன்னத்துல போட்டுப்பதும், வெள்ளிக்கிழமை கோவிலுக்குப் போவதுமாய். யாராவது “கோவில்லேந்து வரேன், இந்தாங்கோ பிரஸாதம்”னா கைய பவ்யமா நீட்டுவதும் பயத்துலதான். நா ஏன் காசிக்குக் கிளம்பி வந்தேன்? யாரும் என்னை ‘போயிட்டு வா’ன்னு வற்புறுத்தலை. தோணினதும் வந்துட்டேனா என்ன? குஞ்சுத் தாத்தா ஞாபகத்தோட காசியும் ஞாபகத்துக்கு வந்தது ஒரு காரணம். அதெல்லாத்தையும் மீறின ஒரு விஷயமும்தான் ஆழ்மனசுக்குள் இருந்துண்டு என்னை இத்தனை துரம் பறந்து வரப் பண்ணியிருக்கணம். மஞ்சுளாக்கு இங்கே காரியம் செய்தாணம்னு ஒரு உந்துதல். அதைத் தவிர நாம நன்னா இருக்கப்போவே போயிட்டு வந்துட்டா நமக்கும் நற்கதிக்கு ரூட் போட்டுக்கலாமேனும்தான்.

குளிச்சு சாப்டூட்டு கிளம்பரச்சே ஹோட்டலில் “கெயிட் வேணுமா”னான். “இல்லை மேப் கொடுங்கோ நானே இதுதான் இங்கேதான், இன்னதுன்னு போகாம காசி க்ஷேத்திரத்தை எக்ஸ்ப்ளோர் செய்யப் போரேன்”. கொடுத்தான். தெரிஞ்சிண்டேன் மேப்ப வச்சிண்டா தொலைஞ்சு போவம்னு. அத்தனை குழப்பமான படமான்னா இருக்கு? காசியோட வரை படத்தைப் பாத்தா நாம மனுஷாளாப் பொறந்தவா வழிதெரியாம அல்லாடுவதும் திரும்பத் திரும்ப பொறந்து சம்சாரத்துல உழலுவதையும் குறிக்கவே காசி இப்படி இருக்கோ?

ஹோட்டல் வாசல்ல வந்து திரும்பினதும்தான் தெரிஞ்சது பக்கத்துலவே இன்னும் 3 ஹெரிடேஜ் ஹோட்டல்கள் கிட்டத்தட்ட அதே பேருடன். மொதல்ல கங்கைக் கரைக்கே போலாம், காலையாவது நனைச்சுடணம், ஸொச்சம் அப்பரமா. எதுத்தாப்போல கங்கா காட். பெரீசா அகலமா படிகள். ஆழத்துல கங்கை. கிழக்குப் பாத்த இடமா சுள்ளுன்னு வெய்யலும். இறங்கிப் போரேன். சைடுல மதகுக்குப் பக்கத்துல காவி உடுத்திண்டு ஒரு சாமியார். நான் அவரைப் பாத்துட்டேனா! என்னை பாத்து அபய முத்திரை காமிக்கரர். நான் வணக்கம் சொல்லாமலே அவர் ஆசீர்வாதம் செஞ்சுட்டது சங்கடமாப் பொச்சு. அவர் கிட்டக்கபோய் நின்னுண்டு கும்படரேன். 

“காசிக்கு மொதத் தடவையா?” “ஆமாம்”. இவருக்கு எப்படித் தெரியும்? “ஏன் இத்தனை நாளா வரலை?” தமிழ்தான்னு பட்டது. கொஞ்சம் கொச்சையா இருந்தாலும் நம்முர்காரர்போல இல்லாட்டியும் நான் தமிழ்னு அவரும் தமிழ் பெசராரா? “வேலையில் இருந்துட்டேன். சட்டுன்னு மனசில் ஆசை வந்துட வந்துட்டேன்”. “பலபேர் வராமலே போய்ச் சேர்ந்துடுவா. பலர் இங்கேயே ஆயுசு பூரா. சொச்சப்பேர் க்ஷேத்திராடனமா வந்துட்டு. சிலர் அடிக்கடி வந்துண்டும் போயிண்டும். சிலர் இங்கே வந்துதான் உசுர விட்டாணம்னு அந்திமக் காலத்துல வந்து தங்கிடுவா. நீ என்ன வகை?”

“இப்பத்தானே! நேத்து ராத்திரி வந்தவன் இப்பத்தான் வெளீல வந்திருக்கேன். இந்த இடம் என்னை எப்படி ஏத்துண்டு நடத்தரதுன்னு தெரிஞ்சா எத்தனைநா இருப்பேன், அடிக்கடி வருவேனா, கடைசீ காலத்தை இங்கே சிலவிட விரும்புவேனா இல்லை வந்த வரைக்கும் போதும்னுட்டு வராம இருப்பேனான்னு சொல்ல முடியும்.” ரெம்ப சாதூர்யமா பேசிட்டாப்புல ஃபீல் வந்தது. “அப்போ எல்லாரும் செய்யர தப்பை நீயும் செய்யப் போரயா?” “என்ன தப்பு?” “காசி உன்னை எப்படி நடத்தப்போரதுன்னு பாத்துண்டு நடந்துப்பாயோ?” “பின்னே எப்படியாம்?” “நீ எப்படி இந்த காசியப் புரிஞ்சிப்பாய் என்பதுலேதான் சூட்சுமம் இருக்கு.” ஆமாம்னு பட்டது. நான் சொன்னதுக்கும் அவர் சொல்வதுக்கும் பெரீய வித்யாசம். ஒரு புது ஊருக்குப் போனா புதுப்புது காட்சிகள் விரியும். அனுபவங்கள் கிட்டும். காண்பதை நடப்பதை நாம எப்படி புரிஞ்சிக்கரம் என்பதுலேயே அந்த க்ஷேத்திரத்தின் தன்மையும் மகத்துவமும் அடங்கும். அதைச் சொல்ரர்.

“எனக்கு காசியைப் பத்தி சொல்ல முடியுமா?” “உக்காந்துண்டா உன்னோட பேச செளகர்யமா இருக்கும்.” அவருக்கு அடுத்த படீல கீழே உக்காந்துண்டு அவர் முகத்தை ஆர்வமா பாக்கரேன்.

“காசியத் புரிஞ்சுக்கணம்னா அது உலகத்துலேயே மிக புராதனமான வாழும் நகரம்னு தெரியணம். 5000 வருடங்களுக்கு மேல் புராதனமானது. அப்போலேந்தே மனுஷா இந்த மாநகரில் வாழ்ந்திண்டிருக்கா. இதுவே ப்ரதானம். இன்னும் இதுபோல நகரங்கள் உலகத்தில் இருந்திருக்கலாம் ஆனா இல்லாமப் போயாச்சு. இதுமட்டும் தழைச்சிண்டு. கங்கை நதியும் கரைபுரண்டு ஓடி ஓடி இப்போ ஊர்லேந்து கிட்டத்தட்ட 45 அடி பள்ளத்துல பாக்கலாம். இந்த மாதிரி ஆக எத்தனை வருடங்கள் ஆகியிருக்கும்னு யூகிக்கலாம். இந்தூர் நாமறிந்த சரித்திரத்துக்கு அப்பாற்பட்டது, நாம கடைப் பிடிக்கும் சம்பிரதாயங்களுக்கும் புராணங்களுக்குமே முற்பட்டது. இன்னைக்கு நாம பாப்பதுவே 5000 வருஷத்திக்கு முன்னாடி நிர்மாணம் செய்யப்பட்டது, புதைபொருள் ஆராய்ச்சி செஞ்சவா கிருஸ்துவுக்கு முன் 12ஆம் நூற்றாண்டுல இங்கே மனுஷா வாழ்ந்திருக்காங்கரா”. 

“பழசுன்னா என்ன பிராபல்யம்?”  “ஆஹா! நல்ல சந்தேகம். யோசிச்சுப்பார் நீ எங்கே உக்காந்திருக்காய்னு. இங்கே நீ ஒண்ணுத்தையும் புதுசா கொண்டுவந்து வச்சுடப் போவதில்லை. இங்கேந்துதான் எடுத்துண்டு போப்போராய்னு அர்த்தம் செஞ்சுக்கலாம்”. பட்டுன்னு பதில்

“இன்னும் கேள்! இதை யார் நிர்மாணம் செஞ்சான்னா ஈஸ்வரனேதான். கைலாசத்தில் இருக்க வேண்டியவர் இங்கே வந்து உக்காந்துப்பானே? நிறைய புராணக் கதைகள்லாம் இருக்கு. அதெல்லாத்தையும் மூட்டைக் கட்டி வச்சுட்டு யோசி. இதுக்கெல்லாம் ஒரே காரணம்தான் இருக்கணம். தன்னிலிருந்து தன் பிம்பமாய் பிறக்குவிக்கப்பட்ட மனுஷா எல்லாரையும் அவா காலம் முடிஞ்சதும் தன்கிட்டவே அழைச்சிண்டு போய்க்க. ஈஸ்வரன் இங்கே. வருவார்னு அவருக்கு மின்னாடியே அனுப்பிக்கப்பட்ட கங்கை நாம எல்லாரும் முக்தி பெறணம் முன்னாடி செஞ்ச பாவங்களை தொலைச்சுட்டாத்தான் அது சாத்தியம்னு வந்து நின்னாளாம்”.

“எங்க தாத்தா சொல்லிண்டேயிருப்பர் ஹிந்துவா பொறந்துட்டா காசிக்கு ஒருக்கா வந்து பாத்துடணம்னு. அது ஏன்?” “இன்னொண்ணூம் கேட்டிருப்பாயே! வந்தவா கங்கையில குளிக்கரப்போ எதையாவது விட்டூட்டுப் போயிடணம்னும்?” “ஆமாம், அதாவது நமக்கு மிகவும் பிடிச்ச ஒண்ணை விட்டுடரது மூலம் நம்மை அண்டிக் கிடக்கும் ஆசைகளை விடத் தயாராகிட்டம்னு சொல்ல. அதுக்கு வைராக்கியம் வந்துடுத்துன்னு காமிக்க”. “முட்டாத்தனம்”. “ஏன் அப்படி சொல்ரீங்க. அதைத்தானே எல்லாரும் செய்யரா”. “உங்க தாத்தா சொன்னதை யொசிச்சுப் பாரு. ஒரு தடவையாவது காசிக்குப் போயிட்டு வரணம்னு சொன்னது இங்கே வந்தவா அவாளே அறியாம காசிலேந்து ஒண்ணை – அதாவது காசியின் ஒரு சின்ன மகத்துவத்தை - கையோட கோண்டுபோவான்னும் அதுனால அவா வேரேங்கேயோ வாழ நேர்ந்துட்டாலும் அது வெளிநாடாப் போயிட்டாலும் அவாளுக்கு கிடைக்கவேண்டிய முக்தி கிட்டும்னு பரம நம்பிக்கை இருப்பதால். காசியோட பிராபல்யமே வரவாளோட அது கொஞ்சமா அவாளுக்கே தெரியாம ஒட்டிண்டு போயிடுவதே காரணம். இப்படி தன்னின் ஒரு சின்ன பகுதியை அது மல்டிப்ளை செஞ்சுப்பதால்தான் அது இன்னும் அழியாம வாழ்ந்திண்டிருக்குன்னு புரிஞ்சிக்கணம்”. ஆச்சர்யமா பட்டது இதைக் கேட்டதும். இன்னும் சொல்ரர்.

“நாம வந்துட்டு போனம்மா இந்த மகத்தான நகரத்தை வாழவச்சிண்டு – அதாவது அந்த ஈஸ்வரனே ஆரம்பிச்சு வச்ச அந்த காரியத்தை நாமளும் நம்ம பங்குக்கு கைங்கர்யமா அவரோட பிரதிநிதியா பின்னாடி வரப்போகிர நம் சந்ததியனருக்கும் இருக்கட்டும்னு சாசுவதப் படுத்திச் செய்வதா வச்சுக்கலாம்”. காசிக்கு வருவதில் இப்படி ஒரு தாத்பர்யமா!

“எனக்கு எங்க தாத்தாவ அழைச்சிண்டு வரமுடியலையேன்னு ஒரு ஆதங்கம். என்ன செய்யலாம்?” “அதெப்படி அழைச்சிண்டு வரலைன்னுட்டாய்? உன்னைப் பெத்த அம்மா மூலமா அவர் உன்னுள் வாழ்ந்துண்டுதானே இருக்கார். சயின்ஸ்படி அவரோட ஜீன்ஸ் உன் உடம்பில் இருக்கே. உன்னோட அவரும் வந்துட்டர்னு எடுத்துக்கணம்”.

என்ன ஒரு மகா விளக்கம்! மனசுக்கு நிம்மதியா. காசீல நாம மொதல்ல சந்திச்ச இவர் பெரீய மஹானாத்தான் இருக்கணம். நமஸ்காரம் செஞ்சுட்டு எழுந்துக்கரேன். “இன்னும் சிலநாட்கள் இருப்பேன் பெரியவரே! நாம மிண்டும் சந்திப்பம்”. படியேறி வரேன். 

“மொள்ளப் போடா கணெசா. முழங்கால் வலிக்கரது!” என் அப்பா, அம்மா தாத்தால்லாம் சொல்ராப்போல ஃபீல் ஆச்சு