செருவாமணி 44

 #SERUVAAMANI

Written by Baskar Sathya 

#Seruvaamani_44

1970ம் வருடம் ஜூன் மாதம் 12,13 மற்றும் 14 தேதிகளில் மன்னார்குடி சாய் கிருஷ்ணா கல்யாண மண்டபத்தில் நடந்த நந்தினியின் திருமண வைபவங்களை விவரிக்க வார்த்தைகளே இல்ல.

பெண் வீட்டு சார்பாக ரகு(பதி) ஸாஸ்திரிகள் தலைமையிலும் மாப்பிள்ளை வீட்டு சார்பாக கோபு வாத்தியார் தலைமையிலும் பிராமண சம்பிரதாயங்களையும் சடங்குகளையும் வந்த விருந்தாளிகள் ஸ்லாகித்த வண்ணம் இருந்தனர்.

செருவாமணி தம்பதியினர் நந்தினி மேல் வைத்த பாசம் திருமண மண்டபம் முழுவதும் வியாபித்து இருந்தது.

'மாப்பிள்ள வந்தாரா?'

'அம்மா இருந்திருந்தா இந்நேரம் சந்தோஷத்தில அவள கையில பிடிச்சுருக்க முடியாது'.

'ஏண்டீ, ஒன் பொண்ணுதான் காலேஜுல பெஸ்ட் அவுட்கோயிங் ஸ்டூடண்டாமே.  கெட்டிக்காரி.  நீ வேணா பாரு, இவள மாதிரி ஒரு மாட்டுப் பொண்ணு இல்லைனு பேர் எடுக்கப் போறா பாரு.'

'அழகுல போட்டி வெச்சா மாப்பிள்ளையும் பொண்ணும் சேர்ந்துதான் ப்ரைஸ் வாங்குவா.  மாப்பிள்ளை கொள்ள அழகு.  மேட் ஃபார் ஈச் அதர்னா இவாதான்.'

ஒவ்வொரு வாழ்த்தும் செருவாமணிக்கு தான் ஏதோ பிரத்யேகமாக சாதித்த உணர்வை கொடுத்தது.

'ஏய், ஜிமிக்கி.  மாப்பிள்ள பாவமா சாதுவா இருக்கார் டி.  ஒன் கிட்ட மாட்டிண்டு முழிக்கப் போறார் பாரு.'

'உங்க நாத்தனார் கனடாவாமே.  அப்ப சீக்கிரம் கனடாவுக்கு ஒரு ட்ரிப் இருக்குனு சொல்லு.'

'சும்மா சொல்லப்படாது சோமு மாமா சமையல்னா நளன் தோத்துடுவான்.  நேத்திக்கு பண்ணின அவல் பாயஸம் ஒண்ணே போதும்.  இப்ப நெனச்சா கூட நாக்கு இச் கொட்டறது.'

'நேத்திக்கு அந்த பரிஜாரக மாமாக்கு சீட்டு கட்டு பேசினது பாருங்கோ.  மொத்தமா சுருட்டிட்டார்.'

'ஏண்டி விசாலம், மாப்பிள்ளை அழைப்பும் போது ஒரு சின்ன குட்டி பாடித்தே.  அது நந்தினியோட படிச்சதாமே!  இந்த சின்ன வயசுல என்ன ஸாரீரம்?'

வந்த சுற்றமும் நட்பும் கல்யாணத்தில் நடந்த ஏதாவது ஒரு சம்பவத்தை புகழ்ந்து   கொண்டு இருந்தார்கள்.

திருப்பாற்கடல் தெருவில பரிச்சயம் ஆன குடும்பத்தார் கிட்ட கண்டித்து சொல்லிவிட்டார், கட்டு சாதக் கூடை வரைக்கும் யார் ஆத்துலேயும் சமைக்க கூடாதுன்னு.  அவ்வப்போது அவர்கள் தத்தம் வீட்டிற்கு சென்று முக்கிய விசேஷங்களுக்குள் தங்களை விதவிதமாக அலங்கரித்து வந்த வண்ணம் இருந்தனர்.

உப்புமுவும் மூர்த்தியும் பாலுவை அடிக்கடி உற்சாகப் படுத்திக் கொண்டிருந்தனர்.  அவனிடம் ஏதோ ஒரு வித வருத்தம் இருப்பது அவர்களுக்கு மட்டும் தானே தெரியும்.

செருவாமணியின் கண்ணுக்கு இது அவ்வப்போது தெரிந்தாலும் எதார்த்தமாகவே பார்த்தார்.

'மாப்பிள்ள, ஒரே டல்லா தெரியரேளே.  உடம்பு கிடம்பு சரியில்லையா?  தலைவலி ஏதாவது?  கார்த்தாலேந்து ஹோம புகைல இருந்தா இப்படித்தான் இருக்கும்.  போய் கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்துக்கறேளா வேணும்னா? நலங்க வேணா ஆறு மணிக்கு மேல வெச்சுக்க சொல்லட்டுமா?'

'இட்ஸ் ஓகே.  ஐ ஆம் ஆல்ரைட்.'

மனம் ஒருவரோடு, மணம் ஒருவரோடு.  மனதில் பட்டாம் பூச்சி அடங்க சில காலம் தேவைப் படும் அவனுக்கு.  அவன் எடுத்த முடிவுதான் என்றாலும் மனம் என்னவோ அவ்வப்போது சோர்வை கொடுத்து விடுகிறது.

முயற்சிக்கிறான்.  ஜெயிக்கும் போது சிரிப்பு வருகிறது.  தோற்கும்போது சோர்வே மிஞ்சுகிறது.

'பாலு, சம்பந்தி மாமாவே கண்டு பிடிச்சுட்டார்.  அந்த அளவுக்கு ஒன் முகத்த வெச்சுக்கற.  கொஞ்சம் ஆத்தோட கௌரவம் உன்னோட மரியாதை எல்லாமே இப்ப ஒன் கையில தான் இருக்கு.  பல முறை ஒன்ன கேட்டுண்டுதானே எல்லாம் நடக்கறது.  கொஞ்சம் பழசெல்லாம் மறந்து வெளியில வாடா.  எல்லாம் நல்ல படியா நடக்கும்.'

'சரிப்பா.  ட்ரை பண்றேன்.'

'இத்தனை செலவு பண்ணி அந்த குடும்பம் தன் பொண்ணுமேல இருக்கற பாசத்த கொட்டித் தீர்த்திருக்கு.  எல்லார் முகத்திலேயும் கரிய பூசிடாத.  பீ ச்சீர்ஃபுல்.  அந்த பொண்ணுக்கு என்ன கொறச்சல்.  தங்க விக்ரஹம் போல இருக்கா.  அவளுக்கு நம்பிக்கைய கொடு.  போனத நெனச்சு நல்ல எதிர்காலத்த கெடுத்துக்காத.  டோண்ட் பீ எ ஃபூல்.'

'சாரிப்பா... ஐ வில் மேனேஜ் மைஸெல்ஃப்.  யூ டோண்ட் ஒர்ரி.'

நலங்குக்கு தயாராகி கொண்டிருந்தான்.

பாழும் மனச அடக்குவது அவ்வளவு சுலபமா என்ன?

'சாலி, மாப்பிள்ள ஒரே டல்லா இருக்கார்.  வேணும்னா ராகுகாலம் கழிஞ்சு நலங்க வெச்சுக்கலாமா?'

'அதெல்லாம் வேணாம்னா.  இப்பவே பொம்மனாட்டிகள்லாம் எப்ப நலங்கு எப்ப நலங்குனு கேட்டுண்டிருக்கா.  மாத்திண்டே இருக்கப்படாதன்னா நேரத்த.  பேசாம இருங்கோ.  ஆறு மணிக்கு மேல ஆரம்பிச்சு எப்ப முடிக்கறது?  சாந்தி முகூர்த்தம் அது இதுன்னு அதுக்கப்பறம் இருக்கோன்னோ?  நிறைய பேர் கல்யாணத்த முடிச்சுட்டு கிளம்பறா.  அவாள மரியாதை பண்ணி வழி அனுப்பணும் வேற.  நான் வேணா உப்புமு கிட்ட பேசறேன்.'

பேசிக் கொண்டிருக்கும்போதே உப்புமுவும் முத்துகிருஷ்ணனும் வந்தார்கள்.

'தம்பி தயாராயிட்டான் மாமி.  நந்தினிய போய் கூப்பிட சொல்லுங்கோ.  எங்காத்து மனுஷாள்லாம் ரெடி.  ஒங்காத்து ஸைடுல எல்லாரையும் தயார் படுத்துங்கோ.'

'நந்து குட்டி.  மாப்ள ரெடியாம்.  ஒரு வார்த்த கூப்டுட்டு வா.'

'அம்மா, நான் தனியா போகமாட்டேன்.  நீயும் வா.'

உப்புமுவும் சேர்ந்து சிரித்தாள்.

'என் தம்பி எப்போதுமே பயந்த சுபாவம்.  அதட்டி கூப்டுடாதே.  அப்புறம் வர மாட்டான் நலங்குக்கு.  சரி, பயப்படாத.  நானும் வரேன் உன் கூட.'

குனிந்த தலையில் வெட்கம்.  உதட்டோரம் சிரிப்பு.  கொஞ்சம் படபடப்பு தேகம்.  உஷ்ணமும் குளிர்ச்சியும் சேர்ந்த ஒரு பரவசம்.

அழைத்துக் கொண்டு சென்றாள் உப்புமு சந்தனப் பேலாவுடன் நந்தினியை.

'ஏய், பாலு.  உங்க ஆத்துக்காரி வந்திருக்கா பாரு.  சினிமாவுக்கு போகலாமான்னு கேட்க வந்திருக்கா.'

உம்மணா மூஞ்சி பாலுவிடமே தற்போது புன் முறுவல்.

'வாங்கோ..'

'ஏய், நந்தினி.  ஒழுங்கா கூப்பிடு.'

சுதாரித்துக் கொள்கிறாள் வெளிப்பட்ட வெட்கத்திடமிருந்து.

'நலங்குக்கு வாங்கோ..'

'ஏதோ சினிமான்னு சொன்னயே உப்புமு.'

'என்ன கிண்டலா?  இப்படி வேற ஆச இருக்கா படவாவுக்கு?  ஒதப்பேன்.  மரியாதையா நலங்குக்கு வந்து சேரு.'

இவள் எப்படி கூப்பிடப் போகிறாள் என்ற எதிர்பார்ப்பில் வந்த கல்லூரிக் கலக்கல்களின் கொல்லென்ற சிரிப்பு.

இப்போது வெட்கம் இருவரிடத்தும்.

'ஐ வில் கம்.'

'ஏய் பாலு.  உன் அல்டல் இங்கிலீஷெல்லாம் மெட்ராஸுல வெச்சிக்கோ.  ஆசையா தமிழ்ல கூப்டா.  தமிழ்ல வரேன்னு சொல்லு.'

'வரேன்.'

'எப்பன்னு கேளு நந்தினி?'. உப்புமு விடுவதாயில்லை அவனை.

'உப்புமு, ரெடியாயிட்டேன்.  வரேன்னு சொல்லு.'

'அத நீயே சொல்லு.  நான் எதுக்குப்பா உங்க ரெண்டு பேருக்கு நடுவுல.  நீ ஆச்சு அவளாச்சு.'

நினைக்கத் தெரிந்த மனதுக்கு மறக்கத் தெரியாததுதான்.  ஆனால் உறவுப் பாலத்திற்கு மறக்கமுடியாத மனதை நினைக்க முடியாமலும் மெல்ல மெல்ல மாற்றிவிடும் சக்தி உண்டு.

திருவிழா கண்ட மனங்கள் கனவுகளை சுமந்து நலங்கு வைபவத்திற்கு தயாராகின.

அரிசி கேட்டாச்சு.  பருப்பு கேட்டாச்சு.  அப்பளம் நொறுக்கியாச்சு.  கண்ணாடியை இப்படியும் அப்படியும் திருப்பித் திருப்பி பார்த்தாச்சு.  கைகளால் நலங்கு, கால்களுக்கு.  பிறகு கழுத்தில், கன்னத்தில்.  நட்புறவுகளின் குதுகூலம் தந்த உற்சாகம், சந்தோஷம்.  மனம் லேசாகிறது பாலுவுக்கு.

சென்றவளுக்காக வந்தவளை ஏன் வதைக்க வேண்டும்.  பாலுவின் தடுமாற்றத்திற்கு ஸ்பரிசங்கள் விடை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தன.

உம்மணாம் மூஞ்சிக்கு நலங்கு கொடுத்த ஒத்தடம்.

நலங்கு கொடுத்தது சின்ன சின்ன ஸ்பரிசங்கள்.  இனி என்ன, மற்றதை தொடர்ந்து வரும் இருட்டு வைபவம் உணர்த்திவிடலாம்.

தொடரும்..