மனதோடுமலர்கள்_59

#மனதோடுமலர்கள்_59

கதையாசிரியர்: பாஸ்கர் சத்யா 

சனிக்கிழமை மாலை. நாளை வேலூர் செல்ல வேண்டும் ஸ்ரீமதி. காலை ஏழு மணிக்கு காரை ஓட்டிக் கொண்டு வருவதாக சந்திரசேகர் கூறிவிட்டார்.

'அம்மாஆஆஆஆஆ'. கெஞ்சும் தொனியில் கல்யாணம்.

'நீ எதுக்கு கார்த்தேலேந்து என்னையே சுத்தி சுத்தி வரேன்னு தெரியும். 

நீ வேலூருக்கு கிடையாது.'

'அம்மாஆஆஆஆஆ' மீண்டும்.

'ஏய் உனக்கு என்ன கிறுக்கா புடிச்சிருக்கு. மாப்பிள்ளைனா கெத்தா இருக்க வேண்டாம்.'

இனி பேசிப் பிரயோஜனம் இல்லைனு தெரிஞ்சு பெட்ரூம் போய் விட்டான். அப்போது அப்பா வந்தார்.

'ஏதாவது ஜானாக்கு கடுதாசி எழுதிக் கொடு. சேர்த்துடறேன். உன்ன பார்த்தா பாவமா இருக்கு டா. எப்ப பார்த்தாலும் அம்மா புடிக்கும் அம்மா புடிக்கும்னு சொல்லுவியே, இப்ப யாரை புடிக்கும், அம்மாவா அப்பாவா.'

'அப்பா, நாளைக்கு மாத்திரம் என்ன வேலூருக்கு அழச்சிண்டு போனா வெச்சிக்கோ, உன்னத் தான் எப்போதும் எனக்கு பிடிக்கும். செய்வியா?'

'சரி, நீ தூங்கு. எதுக்கும் அஞ்சு மணிக்கு எழுந்துக்கோ. ஏதாவது ப்ளான் பண்றேன்.'

காலை மணி ஐந்து. 'ஸ்ரீமதி, என்னவோ தெரியல. ராத்திரி முழுக்க கையில ஒரே கொடசல் வலி. ஏதாவது தென்னமரக்குடி எண்ணெய் இருக்குமா?'

பெட்டை விட்டு எழுந்து கொள்ளாமல் முழித்துக் கொண்டு கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் கல்யாணம்.

'சும்மா சொல்லக் கூடாது சேகரை. என்ன அழகா ப்ளான் பண்றாரு.'

'இந்தாங்கோண்ணா, இத தேச்சிக்கோங்கோ. கார் ஓட்ட முடியுமா?'

'ஏழு மணிக்கு தானே. அதுக்குள்ள குணமாகாது?'. அப்பாவியாக நடித்தார்.

'வேணாம், வேணாம். கல்யாணத்த எழுப்பறேன். அவன் கார ஓட்டட்டும். நேத்திலேந்து கேட்டுண்டு இருந்தான். எல்லாம் அவனுக்கு ஏத்தமாதிரி அமையுது.'

'கல்யாணம், எழுந்துக்கோ. அப்பாக்கு கை வலியாம். நீ தான் கார் ஓட்டிண்டு வரணும் போல இருக்கு.'

அப்போதுதான் எழுந்து கொள்வது போல ஒரு பாவனை. 

'போம்மா, சன் டேவும் அதுவுமா?'

'ஏண்ணா, அவன் வரமாட்டான் போல இருக்கு. அப்ப நம்ம ரெண்டு பேரும் வேணா பஸ்ஸுல போலாமா?'

'ஐயோ, கப்பலாட்டாம் நம்மாத்துல கார் இருக்கும்போது பஸ்ஸா. அப்பாக்கு வேற கை சரியில்ல. சரி சரி வரேன்.'

'போதும் போதும் ஓவரா நடிக்காதீங்கோ ரெண்டு பேரும். போனா போறதுன்னு வான்னு சொல்றேன். அங்க வந்து ஓவரா ஜொள்ளு உட்ட, அங்கேயே ரெண்டு போடுவேன்.'

'ஸ்ரீமதி, கொஞ்சம் தென்னமரக்குடி எண்ணெய தேச்சு விடேன்.'

'நடிச்சது போதும். உங்களுக்கு ஒண்ணுமில்லைனு தெரியும். எண்ணெய் பாட்டில பத்திரமா மேல வையுங்கோ.'

'தேங்க்ஸ் டாடி. அம்மா, அப்பாக்கு தான் கை வலியா இருக்கே, ஆத்துலேயே ரெஸ்ட் எடுக்கட்டுமே. நாம ரெண்டு பேரும் போகலாமே?'

'அது கூட சரிதான்'. ஹாலிலிருந்து ஸ்ரீமதியின் குரல்.

'அடப்பாவி. இரு ஜானா கிட்ட போட்டு கொடுக்கறேன்.'

மனம்தான் தன் சந்தோஷத்திற்காக எப்படியெல்லாம் நடிக்க வைக்கிறது? எப்படியெல்லாம் யோசிக்கிறது? எப்படியெல்லாம் பாசத்தை வெளிப் படுத்துகிறது?

காஃபி குடித்தாகி விட்டது. கிளம்பி விட்டார்கள்.

கிளம்பும் போது அண்ணுவை நினைத்துக் கொண்டாள். 'ஒரு வாரம் தங்குடின்னா, கேட்காம புள்ள கஷ்டப் கடுவான்னு முந்தாநாளே கிளம்பிட்டா. நானும் வரட்டுமான்னு வேற கேட்டாளே. பாவம்.'

'மாலதிய பன்னிரண்டு மணிக்கு வரமாதிரி ப்ளான் பண்ணி திருச்சிலேந்து கிளம்ப சொல்லியாச்சு. எல்லாம் நல்ல படியா முடிஞ்சா, ஆஞ்சநேயருக்கு வட மாலை ஒண்ணு சாத்தணும்.'

ஸ்ரீமதி மாத்திரம் பேசாமல் ஏதோ யோசித்துக் கொண்டு வந்து கொண்டிருந்தாள். சந்திரசேகர் பையனிடம் தான் அம்மாவை எப்படியெல்லாம் ஏமாற்றி மாட்டிக் கொண்டு முழித்ததை எல்லாம் நினைவு கூர்ந்து விவரித்துக் கொண்டு வந்தார் தன் மகனிடம்.

'அப்பா, இனிமே உங்களை நான் தென்னமரக்குடின்னு தான் கூப்பிடப் போறேன்.'

'ஏய், உங்க அம்மா என்ன ஒவ்வொரு தடவை திட்டும்போதும் தென்னமரம் மாதிரி வளர்ந்திருக்கேளே தவிர ஒண்ணும் தெரியலன்னு சொல்வா. அவளுக்கு தென்ன மரம், உனக்கு தென்னமரக்குடியா?'

'நாம இப்படி ஜாலியா வரோம். அம்மா ஸைலண்டா வராளே? அம்மாஆஆஆ!'

'கேட்டுண்டுதான் வரேன். இந்த ரெண்டு வாலையும் ஜானா கையில பிடிச்சுக் கொடுத்தாத்தான் எனக்கு நிம்மதி. இங்க ஒருத்தி அண்ணுக்கு எப்படி உதவலாம்னு யோசிச்சிண்டு வரேன்..நீங்க என்னடான்னா?'

`'கூல் மம்மி.. நீ அங்க போய் மச்சான ரெண்டு அறை விட்டு மாலதியையும் ஜானாவையும் தூக்கிண்டு வரப்போற. சினிமால வர கார் சேஸிங் மாதிரி நானும் அரை மணியில மெட்ராஸ் திரும்பப் போறேன். இதான் நடக்கப் போறது.'

'ஏய், அவசரத்துல என்ன வேலூர்ல உட்டுட்டு வந்துடாதீங்கப்பா. ஏற்கனவே ஹாஸ்பத்திரியிலே ஸ்ரீதர் கிட்ட அம்மா இருக்காங்கிற தைரியத்துல உதார் விட்டேன். சேவல் நல்லா மாட்டிகிச்சுன்னு வேலூர் ஆற்காடு பிரியாணி பண்ணிடப் போறான்.'

ஸ்ரீமதி சிரித்து விட்டாள். அங்கு என்ன நடக்கும்னு தெரியாது. இருந்தாலும் நம்பிக்கை.

'ஸ்ரீமதி கவலைப் படாம வா. தீவட்டி தடியன ரெண்டு தட்டு தட்டிட்டு மாலதிய தூக்கிடுவோம்.'

'அப்பா, ஜானா?'

'ஸ்ரீமதி எப்படி அலையறான் பாரு நம்ம புள்ள இப்பவே?'

'உங்க புள்ளையாச்சே. வழியாம என்ன பண்ணுவான்.'

கலகலப்பும் சிரிப்புகளும் பேச்சு வார்த்தைக்கு ஒத்திகை பார்த்துக் கொண்டிருந்தன.

அட, சத்துவாச்சாரி வந்தாச்சு.

'ஏய், எப்படிடா ஒரு தடவை வந்தே கரெக்டா விட்ட ஞாபகத்தில வெச்சிருக்க?'

'அதுவாப்பா, ஜானகி மனசில நெறஞ்சு இருக்காளா, அவ வீடும் மனசுல படிஞ்சிடுச்சு.'

உள்ளே நுழைகிறார்கள்.

'வாங்கோ, வாங்கோ, வாங்கோ...'. ஜன்னல் வழியே இவர்கள் இறங்குவதைப் பார்த்த லலிதா எல்லோருக்கும் 'மாப்பிள்ளை ஆத்துக்காரா வந்திருக்கா' என்று குரல் கொடுத்துக் கொண்டே வரவேற்றாள்.

தொடரும்....