பாரதியின் செல்லம்மா 2

 👩🏿‍🦰🧑‍🦰🧑காலம் தோறும் பெண்🧒👩🏻👦🏾

செல்லம்மா 2

By ஹேமா பாலாஜி  | 

சுப்பிரமணிய பாரதிக்கு கோபத்துக்கு என்றுமே குறைச்சல் இருந்ததில்லை. தான் சார்ந்த சமூகம் மீதும், தான் செய்து கொண்ட பால்ய விவாகம் மீதும், சமூகத்தின் மடமைகள் மீதும் மட்டுமன்றி அக்கால ஆண்களைப் போலவே தன் மனையாள் மீதும் கோபத்தைக் கொட்டியவர் தான். விவேகனந்தரின் சிஷ்யை சகோதரி நிவேதிதாவை சந்திந்த பின் பாரதியின் போக்கில் மிகுந்த மாற்றம் ஏற்பட்டது. அன்றிலிருந்து தன் மனைவியை சக தர்மினியாக நடத்தியதோடு மட்டுமல்லாமல் இதுவரை அப்படி நடத்தாமைக்கு செல்லம்மாவிடம் மனப்பூர்வமான மன்னிப்பும் கேட்ட உயர்ந்த குணத்தவன் பாரதி. செல்லம்மாவுக்கு பாரதியின் அத்தனை குணமும் அத்துப்படி. அடித்ததற்காக வருந்தவோ, மன்னிப்பு கேட்டுவிட்டானே என்று மிதப்பாகவோ இல்லாமல் எப்போதும் கணவனையும் குடும்பத்தையும் மிதமாகவே கையாளத் தெரிந்தவர். 

பாரதி இறந்து நீண்ட வருடங்களுக்குப் பின் செல்லாமாள் 1951-ம் ஆண்டு திருச்சி வானொலிக்கு அளித்த உரையில் அவர் பாரதியோடு வாழ்ந்த வாழ்க்கைப் பதிவும் அந்தக் கற்பனைக் கவிஞனின் நிகழ் வாழ்க்கையும் தெளிவாகப் புரிகிறது. அதில் அவர் 'அவருக்குப் பிரியமான பொருளைச் சேகரித்துக் கொடுத்தால், அரவது நண்பர்களான காக்கையும் குருவியும் அதில் முக்கால் பாகத்தைப் புசித்து விடுவார்கள். எதை வேண்டுமானாலும் பொறுக்க முடியும்; ஆனால் கொடுத்த உணவைத் தாம் உண்ணாமல் பறவைகளுக்குப் போட்டுவிட்டு நிற்கும் அவருடைய தார்மிக உணர்ச்சியை மட்டும் என்னால் சகிக்கவே முடிந்ததில்லை’ என்று கூறுகிறார்.

புதுவையில் வாழ்ந்த காலத்தைப் பற்றிக் கூறுகையில் 'புதுவை எனக்குச் சிறைச்சாலை ஆகியது. சிறைச்சாலை என்ன செய்யும்? ஞானிகளை அது ஒன்றும் செய்ய முடியாதுதான். எதையும் ஏற்றுக் கொள்ளும் மனத்திண்மை அவர்களுக்கு உண்டு. ஆனால் என்னைப் போன்ற சாதாரணப் பெண்ணுக்கு, இல்லறத்தை நல்லறமாக்க வேண்டும் என்ற ஒரே விஷயத்தை லட்சியமாகக் கொண்ட ஒருத்திக்குச் சிறைச்சாலை நவநவமான துன்பங்களை அள்ளித்தான் கொடுத்தது. புதுவையில்தான் புதுமைகள் அதிகம் தோன்றின. புது முயற்சிகள், புதிய நாகரிகம், புதுமைப் பெண் எழுச்சி, புதுக் கவிதை இவை தோன்றின. இத்தனை புதுமைகளும் எழுவதற்கு நான்தான் ஆராய்ச்சிப் பொருளாக அமைந்தேன்’என்கிறார்.

ஊருக்குப் பெருமையாக இருந்த செல்லம்மாவின் வாழ்வு உண்மையில் கடினமாகத்தான் இருந்திருக்கிறது. விநோதங்கள் அவர் வாழ்க்கையில் அதிகம். உலகத்தோடு ஒட்டி வாழ வகை அறியாத கணவருடன் அமர வாழ்வு வாழ்ந்தார் என்றால் நகைப்பாகத்தான் இருக்கும். யாருக்கு மனைவியாக வாழ்ந்தாலும் வாய்க்கலாம். ஆனால் கவிஞன் மனைவியாயிருப்பது மிகவும் கஷ்டம். கவிஞர்கள் போக்கே ஒரு தனி. உண்பதிலும் உறங்குவதிலும் சாதாரண மனிதரைப் போல் அவர்கள் இருப்பதில்லை. கற்பனைச் சிறகு விரித்துக் கவிதை வானில் வட்டமிடும் பறவை, பூலோகத்திலே இருண்ட வீட்டிலே மனைவிக்கும் மற்றவருக்கும் சம்பாத்தியம் செய்து போட்டு, சாதாரண வாழ்க்கை வாழ முடியுமா?

கவிஞன் விசித்திரமான தன்மை நிறைந்தவன். அவனுக்கு எதுவும் பெரிதில்லை. ஆனால் கவலை நிறைந்த வாழ்நாளைக் கழிக்க வேண்டும் என்று எந்தப் பெண்தான் நினைக்க முடியும்? சிறு வயதில் ஆசாபாசங்களும் அபிலாஷைகளும் ஒவ்வொரு பெண்ணின் மனத்திலும் நிறைந்திருப்பது இயற்கைதானே? சுகமாக வாழுவதற்கு சொர்க்கலோகம் சென்றால்தான் முடியும் என்ற நிலை கவிஞன் மனைவிக்கு ஏற்பட்டு விடுகிறது. 

மேலும் தன் கணவனைப் பற்றி விவரிக்கையில் 'ஏகாந்தத்தில் அமர்ந்துவிட்டால் முனிவரும் கூட அவரிடம் பிச்சைதான் வாங்க வேண்டும். ஆனால் மனைத் தலைவியாகிய நான் அவ்வாறு நிஷ்டையிலிருக்க முடியுமா? கவிஞர்களில் பலதரப்பட்டவர்கள் இருக்கிறார்கள். கடவுளைப் பக்தி செய்யும் கவிஞன், காவியம் எழுதும் கவிஞன், இவர்களைப் புற உலகத் தொல்லைகளை சூழ இடமில்லை. எனது கணவரோ கற்பனைக் கவியாக மட்டுமல்லாமல் தேசியக் கவியாகவும் விளங்கியவர். அதனால் நான் மிகவும் கஷ்டப்பட்டேன்’ என்கிறார்.

உடல், பொருள், ஆவி மூன்றையும் தேச கைங்கரியத்திற்கு முழுமனதுடன் அர்ப்பணம் செய்த பாரதியின் சக தர்மினியாய் இருக்க ஆகப் பெரும் சகிப்புத்தன்மையும் திட சித்தமும் வேண்டும். 

தேடிச் சோறு நிதந் தின்று
பல சின்னஞ் சிறு கதைகள் பேசி
மனம் வாடித் துன்பமிக உழன்று
பிறர் வாடப் பல செயல்கள் செய்து
நரை கூடிக் கிழப்பருவம் எய்தி
கொடுங் கூற்றுக் கிரை யெனப்பின் மாயும்
பல வேடிக்கை மனிதரைப் போலே
நான் வீழ்வே னென்று நினைத்தாயோ? 

என்ற தன் சொல்லிற்கேற்ப பாரதியும் அத்தனை அவசரமாய் தன்னுடைய குறுகிய வாழ்நாளில் அத்துனையும் செய்துவிட்டு அதே அவசரத்துடன் கொடுங்கூற்றுக்கு இரையாகாமல் இளமையிலேயே வின்னுலகையும் அடைந்துவிட்டான். 

பாட்டுத் திறத்தாலே இந்தப் பாரையே வியக்க வைத்த பாரதியின் பின்னால் எல்லாவற்றுக்கும் உறுதுணையோடு உறுதியாய் நின்ற செல்லம்மாவை வியக்காமால் இருக்க முடியவில்லை. இந்த உலகமகா கவிஞன் உள்ளும் புறமும் தன்னை மொழிக்கும் நாட்டுக்கும் அர்ப்பணம் செய்வதற்கு இல்லறக் கவலைகள் அவனை எட்டித் திங்காமல் இருக்க இப்படித்தான் செய்திருக்க வேண்டும்

'என்னைக் கவலைகள் தின்னத் தகாதென்று

நின்னைச் சரணடைந்தேன்’ 'செல்லம்மா’ நின்னை சரணடைந்தேன்’

இசைக்கலாம்....