செருவாமணி 39

 #SERUVAAMANI

Written by Baskar Sathya 

#Seruvaamani_39

(Flashback தொடர்கிறது)

'ச்சே இந்த ஸ்கௌண்டலுக்கு புத்தியே இல்லையே.  இவனை கேட்டுண்டுதானே எல்லா ஏற்பாடும் செஞ்சோம்.  இப்படி வேதாளம் முறுங்க மரம் ஏறின மாதிரி....'

பாலு ப்ருந்தா செல்வியை பார்க்க சென்ற பின் மீண்டும் யோசனையில் ஆழ்ந்தார் மூர்த்தி.

'பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேன்.  பொண்ணு பார்க்கற இடத்துல தன்னோட முடிவை சொல்லாத போதே ஒருமுறை யோசிச்சிருக்கணும்'

பொண் பார்த்து விட்டு ஊருக்கு திரும்பினோண்ண உப்புமு ஃபோனில் பேசியது ஞாபகம் வந்தது.

'அப்பா, பொண்ணு எப்படி இருக்கா?  பாலுக்கு பிடிச்சிருக்கா?  பாலு மாதிரி கலரா இருக்காளா?  அவாத்து மனுஷாள்ளாம் நல்ல மாதிரி தெரியறாளா?  நன்னா கவனிச்சாளா?'

'எல்லாம் சரிதான் உப்புமு.  உன் தம்பிதான் உடனே பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லல.  என்னமோ யோசிச்சிண்டே இருக்கான்.  எனக்கு அவா குடும்பத்த ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு.  நீ மாத்திரம் வந்திருந்தையோ பாலுவ ரெண்டு போடு போட்டு அங்கேயே சம்மதம் சொல்ல வெச்சிருப்ப.  தையுவ ரொம்ப மிஸ் பண்றேன்.'

'அப்பா, கவலப் படாதீங்கோ.  ஏற்கனவே விஸா எடுத்திருக்கேன்.  மார்ச் வரைக்கும் செல்லும்.  பணம் காசு போனா போறது.  நானும் அவரும் கிளம்பி வரோம்.  அப்படியே பொண்ணாத்து ஊருக்கும் போயிட்டு நானும் அவள பார்க்கறேன்.  பாலு என்னப்பா ஒண்ணும் தெரியாதவன்.  எடுத்து சொன்னா புரிஞ்சுக்கறான்.'

'ஒண்ணும் தெரியாதவன்?'. உப்புமு இப்படி சொன்னவுடன் மனதுக்குள் சிரித்துக் கொண்டார்.  அவள் வருவதை அவர் தடுக்கவில்லை.  இங்கு வந்து எல்லாவற்றையும் மாப்பிள்ளையையும் வைத்துக் கொண்டே பேசிவிடலாம் என்று அவர் மனதில் பட்டது.

பத்து நாட்களுக்குள் வந்தவளிடம் ப்ருந்தா விஷயத்திலிருந்து நந்தினியின் மாத உபத்திரவம் வரை ஒன்று விடாமல் சொன்னார்.

'சரிப்பா, எனக்கு தெரிஞ்சா மாதிரி பாலுக்கு காமிச்சுக்க வேண்டாம்.  இன்னிக்கு சாயந்திரமே மன்னார்குடிக்கு கிளம்பறேன்.  நானும் அவாளோட பேசிட்டு வரேன்.  வந்து பாலுவை சம்மதிக்க வைக்க முயற்சிக்கலாம்.'

மன்னார்குடி போய்விட்டு வந்து ஒரே நந்தினி பேச்சுதான். 'அப்பா, என்ன அழகு!  பாலு ரொம்ப கொடுத்து வெச்சிருக்கணும்.  மாமாவும் மாமியும் அப்படி ஒரு உபசரணை.  அம்பாள்தான் கண்ண தொறந்திருக்கா, இப்படி ஒரு வரன நம்ம கிட்ட சேர்த்திருக்கா.'

பாலுவை இருக்கும் போதுதான் இப்படி பேசினாள்.

'மாமி கிட்ட சொன்னேன், மெட்ராஸ் போனவுடனே தம்பிகிட்ட பேசிட்டு தகவல் சொலரறேன்னு.  ஏண்டா பாலு, அந்த பொண்ணுக்கு என்ன கொற.  நீயா பார்த்திருந்தா கூட இப்படி ஒரு அலையன்ஸ் கெடச்சிருக்காது.  ரொம்ப அதிர்ஷ்டம் பண்ணியிருக்க.  ஒரே பொண்ணு, பொண்ணு மேல அப்படி ஒரு பாசத்த கொட்டி கொட்டி வளர்கிறா மாமாவும் மாமியும்.  அந்த மாமிய பார்த்தா நம்ம அம்மாவ பார்க்கற மாதிரி இருக்கு.'

'போதும் உப்புமு.  நீ பேசறது எதுவும் காதுல விழுந்த மாதிரி தெரியல.  அவன் ஏதோ தனி உலகத்துல இருக்கான்.  எவ்வளவு தான் பெத்த அப்பன் எடுத்து சொல்றது.  ஐ அம் ஃபெட் அப்.'

ஏதோ புதிதாக அவளிடம் பேசுவதைப் போல ப்ருந்தா விஷயத்தை ஆரம்பித்தார்.

'என்ன அப்பா, இவ்வளவு நடந்திருக்கு.  ஃபோன்ல கூட இதப்பத்தி ஒரு வார்த்த பேசலியே நீங்க.'

'ஏண்டி, நீயோ பல மைல் தாண்டி இருக்க.  இதெல்லாம் சொல்லி நீ அங்க உக்காந்து கவலப் படணுமா சொல்லு.  அதான் சொல்லல.'

பாலு இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே விருட்டென எழுந்து மாடிப் படிகள் ஏறினான்.

இவர்களிடத்தில் அமைதி.  உப்புமு ஆத்துக்காரர் முத்து கிருஷ்ணன் சற்று இவர்களை அமைதியாக இருக்கச் சொல்லி ஜாடை காண்பித்து விட்டு பாலுவைப் பார்க்க மாடிப் படிகள் ஏறினார்.

ஒருமணி நேரத்திற்கு மேலாக இருவரும் பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.  பிறகு கீழே இறங்கி வந்து, 'மாமா.  பாலு சம்மதம் சொல்லியாச்சு.  நீங்க மேலே ஆகவேண்டியத பாருங்கோ.'

'மாப்பிள்ள, இப்படித்தான் சம்மதம் கேட்டுண்டுதான் பொண் பார்க்க அழச்சிண்டு போனேன்.  என்ன ஆச்சு.  இன்னும் அவாளுக்கு முடிவ சொல்ல முடியல.'

'சித்த அவன் கன்ஃப்யூஸ்டா இருக்கான் மாமா.  எடுத்து சொன்னேன்.  சரிங்கறான் இப்ப.'

'அவனையே வந்து சொல்ல சொல்லுங்கோ.  இவன நம்பி. நான் மேல மேல அவமானப் பட முடியாது.'

மீண்டும் மாடி அறைக்கு சென்று அவனை அழைத்து வந்தார்.

'அப்பா, எனக்கு படிப்பு முடியட்டுமேன்னு திரும்ப திரும்ப தோணறது.  நீங்க கேட்க மாட்டேள்.  பிடிவாதமா இருக்கேள்.  உங்க இஷ்டப்படி செய்யுங்கோ.  இனிமே எனக்குன்னு என்ன இருக்கு.'

'நான் ஒண்ணும் உன்ன கம்பெல் பண்ணல.  உன் இஷ்டம்.  பேச வேண்டியதையெல்லாம் அன்னிக்கே பேசியாச்சு.  கிளிப் பிள்ளைக்கு சொல்றாப்பல சொல்லியாச்சு எல்லாத்தையும்.  மனசுல கொழப்பமே இல்லாம தெளிவா சொல்றதுன்னா சொல்லு.  இப்படி ஆத்துல ஒரு கால் சேத்துல ஒரு கால்னு பித்து பிடிச்சு அலஞ்சு என்னையும் அவமானப் பட வைக்காத எல்லார் கிட்டேயும்.'

முத்து கிருஷ்ணன் அவர் கோபத்தை சாந்தப் படுத்தினார்.

'பாலு, மாடில நாம ரெண்டு பேரும் எல்லாத்தையும் பேசியாச்சு.  அப்பாக்கும் வயசாயிண்டிருக்கு.  அவர் ஒன் மேல கோபப் படறதிலேயும் ஞாயம் இருக்கோல்யோ?'

'அவன வெச்சிண்டு நான் சொல்றேன்.  அவாத்துல நீங்க பாலு சம்மதிச்சுட்ட மாதிரியே சொல்லிடலாம்.  என்ன பாலு, மாத்தம் எதுவும் இல்லையே?'

ஒன்றும் சொல்லவில்லை.  அவன் மௌனத்தை சம்மதமாக ஏற்கப் பட்டது.

இவ்வளவு நடந்ததிற்கு பிறகு தானே நிச்சயதார்த்தம் வரைக்கும் போச்சு.  அந்த ப்ருந்தாவ ஏன் இவன் திரும்பவும் சந்திக்கணும்?  அவ தான் ஏன் பொண்ண பார்க்க போகணும்?

இப்படியெல்லாம் யோசிச்சிண்டிருக்க்கும் போதே வெளியே சென்ற பாலு வந்தான். ஏதோ பறிகொடுத்த முகம். வாடியிருந்தது.

பேசவில்லை மூர்த்தி அவனிடம்.  அவனாக சொல்லட்டுமே என்றிருந்தார்.

சிறிது நேரம் கழித்து அவனே வந்தான்.

'அப்பா தாம்பரத்தில் இருக்ககும் ஃப்ரெண்ட் மூலம் விசாரிச்சேன்.  அவாள்லாம் முடிச்சூர் வீட்ட காலி பண்ணிட்டு போயிட்டாளாம்.  ஐ லாஸ்ட் ஆல் மை ஹோப்ஸ்.'

'என் க்ளோஸ் ஃப்ரெண்ட்ஸ் கிட்டேயும் இதப் பத்தி டிஸ்கஸ் பண்ணினேன்.  அவாளும் இனிமே இதுல நான் தொடரதுல அர்த்தமில்லைனு சொல்றா.'

'சாரிப்பா.  திரும்ப திரும்ப உங்களுக்கு ரொம்ம கவலைய கொடுக்கறேன்.'

'பாலு.  உனக்கு நல்ல உபதேசம் செய்யற ஃப்ரெண்ட்ஸ் இருக்கறதே சந்தோஷம்.  நிச்சயதார்த்தம் பண்ணிட்டு இப்படி நீ குழம்பறதுதான் வேடிக்கையா இருக்கு.  இதுவா அதுவான்னு முடிவு பண்ண வேண்டியது நீதான்.  இனிமே உன் கல்யாண விஷயத்துல நான் தலையிடப் போறதில்ல.  ப்ருந்தா தான்னு நீ சொன்னா இந்த க்ஷணமே ஆத்த விட்டு கிளம்பி என்ன வேணா பண்ணிக்கோ.  ஐ வில் நாட் பி எ பார்ட்டி டு இட்.  இனிமே எனக்கு அவமானத்த தாங்க கூடிய மனசும் இல்ல, உடம்புல பலமும் இல்ல.  நான் ஏதோ சொச்ச காலத்த ஓட்டிண்டு பகவான் விட்ட வழியில போயிக்கிறேன்.  என்னால உன் அம்பிகாபதி அமராவதி காதல் தடை படவேண்டாம்.'

கண்ணிலே வந்த நீரை துடைத்துக் கொள்கிறார்.  தையு படத்தையே வெறித்து பார்க்கிறார்.

பாலுவே தொடரகிறான்.  'கடைசி நிமிஷத்திலேயாவது ஏதாவது மாத்தம் வராதான்னு நெனச்சேன்.  அது தப்பில்லையே அப்பா.'

'உனக்கு எதுதாண்டா தப்பு?  பெத்தவன் என்ன அவமானம். பட்டா அது கூட தப்பா தெரியாது.  உன் லவ் முக்கியம்.  உன் சுயநலம் முக்கியம்.  தனியா நின்னு சமாளிக்கிற தைரியம் இல்லாதவன் எல்லாம் இப்படித்தான் தானும் கொழம்பிண்டு அடுத்தவனையும் பைத்தியம் பிடிக்க வைப்பான்.  உனக்கு அவாள ஃபேஸ் பண்ற தைரியம் இல்ல.  வயசானவன் என்ன அடிபட்டாலும் உதை பட்டாலும் உனக்கு துணையா இருக்கணும்.  போப்போ, இனிமே நீ எக்கேடு கெட்டுப் போனா எனக்கென்ன?'

'சரிப்பா, இனிமே மாற மாட்டேன்.  நீங்க கல்யாண ஏற்பாட்ட ஆரம்பிங்கோ.'

'பாலு, உன்ன நம்பறேன் இந்த ஸிச்சுவேஷன்ல கூட.  ஆனா, வர பொண்ண கண் கலங்க வெச்ச நான் ரொம்ப பொல்லாதவன் ஆயிடுவேன்.  என் கிட்ட சொன்னே, நாம போய் பேசினோம், சரிபட்டு வரல.  இப்ப நீ சொல்லித் தான் இதுல நம்பிக்கையோட இறங்குறேன்.  அடிக்கடி முடிவை மாத்திண்டு அலையறவன் ஒரு ஜந்துக்கு சமானம்.  அத புரிஞ்சுக்கோ.'

அவர்கள் சம்பாஷணைகள் தொடர்ந்தன.  இறுதியாக நந்தினியுடன் நடக்கும் திருமணத்தில் உறுதியாக இருப்பதாக சொன்னான் பாலு.

தொடரும்......