திருவல்லிக்கேணி பெண்பிள்ளை ரகசியம் பகுதி −22

 திருவல்லிக்கேணி பெண்பிள்ளை ரகசியம் பகுதி −21

தன் எதிரே நிற்கின்ற திருவல்லிக்கேணி பெண்மணியை சகஜ நிலைக்குக் கொண்டு வர எண்ணம் கொண்ட மாமுனிகள், தற்பொழுது அவளைப் பார்த்து பரிவு மேலிட வார்த்தை சொன்னார்...

"அம்மணி... ஒன்னோட தோஷங்களுகெல்லாம் நீ ரொம்ப அனுதாபப்படறயே!..

அதுவே அதுக்கான உத்தமமான ஒரு பரிகாரம்தான்!..

அதனால, கழிஞ்சு போன காலத்துக்காக நீ ரொம்பவும் கலங்காதே!

நம்மளோட தோஷங்கள, பிறர் சொல்லி உணர்ந்தாலும் சரி.. இல்ல.. நாமே உணர்ந்தாலும் சரி...நம்மள அந்த பகவான் மன்னிச்சுடுவான்!..

அதனால மனசு சஞ்சலப்படாதே..."

....பெரிய ஜீயரின் குரலில் தெரிந்த கனிவு, திருவல்லிக்கேணி அம்மையாரைக் கூசிக் குறுக வைத்தது...

"ஸ்வாமி... தேவரீர் இந்த அடியாள் மேல ரொம்ப நம்பிக்கை வெச்சுருக்கறதா தெரியறது...

எப்பவாவது ஒரு சமயம், அடியேனுக்கு இப்படியெல்லாம் தோணுமே தவிர, 

.....இந்த மாதிரி தோஷங்கள உணர்ந்து... இனிமேலாவது திருந்தி நடக்கணும்னு அடியேன் ஆத்மார்த்தமா ஒருநாளும் எண்ணினதே இல்லே!..

இன்னொன்னு... மத்தவா என்னோட தோஷங்களச் சுட்டிக்காட்ட அடியேன் இதுவரையிலும் அனுமதிச்சதுமில்ல!..

அடியேன் என்ன,

#மோதிரமீந்தேனோ பட்டரைப் போலே?.."

...என்று வழக்கம்போல் ஒரு கேள்வியைக் கேட்டு, அதற்கான வ்ருத்தாந்தத்தையும் அவளே தொடர்ந்தாள்..

"ஸ்வாமி...

"ஶ்ரீவசன பூஷணம்"கற க்ரந்தத்துல ஒரு சூர்ணிகைய தேவரீருக்கு ஞாபகம்படுத்த அடியேன் ஆசைப்படறேன்..

"குற்றம் செய்தவர்கள் பக்கல் பொறையும், க்ருபையும், சிரிப்பும், உகப்பும், உபகார ஸ்ம்ருதியும் நடக்க வேணும்.."

அதாவது நமக்கு தீங்கு இழைச்சவாகிட்ட, நாம எப்படி நடந்துக்கணும்னு சொல்ற வார்த்தை இது!..

நமக்குக் கெடுதல் செய்தவா கிட்ட பொறுமையும்,

"ஐயோ.. இந்தத் தவறுக்கு இவன் எம்பெருமான்கிட்ட என்ன தண்டனை பட்டு நாளைக்கு வருந்துவானோ!.." என்கிற இரக்கமும்,

"..இவன் செஞ்ச இந்தக் காரியத்துக்கு, நாம் வருத்தப்படுவோம்னு நெனச்சு இவன் சந்தோஷப்படறானே... 

என்ன மூடத்தனம் இது!.."

என்று நாம் சிரித்தும் இருக்க வேண்டும்னு பெரியவா சொல்லியிருக்கா..

அதோட இல்லாம, இவன் செஞ்ச தீங்கு நம்மோட சரீரத்துக்குத்தானே தவிர, நம்மோட ஆன்மாவுக்கு அவனால எந்தக் கெடுதியையும் விளைவிக்க முடியாது இல்லையா?..

அதனால...

"..துச்சமான இந்த தேகத்துக்குத்தானே இவன் கெடுதல் செஞ்சுருக்கான்!.."னு நாம் உகக்க வேணுமாம்!..

எல்லாத்தயும் விட முக்யமா, நாமே மறந்திருக்கறதும், நாம் அறியாம இருக்கறதுமான நம்மோட தோஷங்கள இவன் எடுத்துக்காட்டி, நமக்குப் பெரிய உபகாரம் இல்லயா செஞ்சுருக்கான்!.."னு அவன்கிட்ட (உபகார ஸ்ம்ருதி) நன்றியோடயும் இருக்கணுமாம்!..

ஒரு சமயம் பராசர பட்டர, 

ஒருத்தன்..கோயில்ல நாலுபேர் நடுவுல, எல்லாரோட செவியும் சுடுமளவுக்குத் தகாத வார்த்தைகளால அகௌரவமா பேசினானாம்!..

அப்போ, பட்டர்மேல அபிமானம் இருந்தவாள்லாம் அவன்கிட்ட சண்டைக்குப் போயிட்டாளாம்..

ஆனா...பட்டர் அவா அத்தனப் பேரையும் தடுத்து நிறுத்தி,

தன்னோட விரல்ல அணிஞ்சிருந்த தங்க மோதிரத்தக் கழற்றி அவனுக்குப் பரிசாக் கொடுத்தாராம்!..

பிறகு தனக்குப் பரிஞ்சுண்டு வந்தவா எல்லாரையும் பார்த்து,

"அவன வாய மூட வெக்கறதுக்காக, நான் அந்த மோதிரத்த அவனுக்குத் தரல!.

நானே அறியாம என்கிட்ட இருக்கற தோஷங்கள் எல்லாத்தயும் எடுத்து சொன்னதுக்காக, அவனுக்கு நான் நன்றிக்கடன் செலுத்தினேன்.."னு வார்த்தை சொன்னாராம்!..

இது எப்பேர்ப்பட்ட ஶ்ரீவைஷ்ணவ லக்ஷணம்!..

இந்த மாதிரி ஒரு குணபூர்த்தி அடியேன்கிட்ட துளியும் இல்லயே ஸ்வாமி...

யாராவது வாய் திறந்து அடியேனோட தோஷங்களச் சொல்ல அடியேன் விடுவேனா என்ன?.."

.....என்று குற்ற உணர்வோடு கூறித் தலை குனிந்தாள்..

(வளரும்..)