செருவாமணி 42

 #SERUVAAMANI

Written by Baskar Sathya 

#Seruvaamani_42

கல்யாண ஏற்பாடுகள் அமர்க்களப் பட்டுக்கொண்டிருந்தன செருவாமணி வீட்டில்.

சுமங்கலிப் பிரார்த்தனை முடிந்தது. சமாராதனை திருப்தியாக நிறைவேறியது.  குலதெய்வ பிரார்த்தனைகளை முடித்தனர்.  செருவாமணி வம்சத்திற்கு வைதீஸ்வரன் கோவில்.  விசாலத்தின் பெற்றோர்களின் குலதெய்வம் பைங்காநாடு சாஸ்தா கோவில்.

சுமங்கலிகள் வாழ்த்தினார்கள். சமாராதனையில் வேதம் எழுப்பிய சாஸ்திரிகள் பகவானிடம் பிரார்த்தித்து வாழ்த்தினர்.  குலதெய்வ பிரார்த்தனைகள் நல்ல நம்பிக்கைகளை இவர்களுக்கு கொடுத்தன.  பிரேமை மிகுதியில் அனைத்தையும் முடித்து பெருமிதம் கண்டனர்.

இதோ, அச்சடித்த அழைப்பிதழ்களை கொடுத்து உறவுகளையும் நட்புகளையும் வாயாற கூப்பிட்டனர்.

செருவாமணியின் தந்தையின் விபரீத மரணத்திற்குப் பிறகு விட்டுப்போன உறவுகள் ஒட்டிக் கொண்டன.

குற்றம் பார்க்கின் சுற்றம் இல்லையே?  நந்தினியின் கல்யாணம் உறவுகளை ஒன்றிணைத்தது. 

'அதுக்குள்ள கல்யாணம் பண்ற வயசு வந்துடுத்தாடா பொண்ணுக்கு?  நான் இன்னும் அவ சின்ன பொண்ணுன்னே நெனச்சிண்டிருக்கேன்.'

'அப்பா இருந்தா சந்தோஷப் பட்டிருப்பா?'

'அம்மா இருந்திருந்தா உனக்கு எல்லாம் சொல்லிக் கொடுத்திருப்பா?'

'பாட்டி பாட்டினு பாட்டி பொடவ தலைப்பையே சுத்தி சுத்தி வருவா ஒம் பொண்ணு.'

இடைப்பட்ட காலத்தில் செருவாமணி இருந்தானா செத்தானான்னு பார்க்காத சுற்றங்கள், ஏதோ இப்போதாவது நாலு வார்த்தை பேசறதேங்கற சந்தோஷம்.

'ஏண்டா பாலகிருஷ்ணா, நன்னா விசாரிச்சயா வரனப் பத்தி?  மெட்ராஸுங்கறையே மாப்ளையாத்துக்காரா?'

அழைக்கும் போதும் சற்று பொறாமையின் வெளிப்பாடு இல்லாமலும் இல்லை.

'ஒனக்கென்னடா விசாலம் இருக்கறச்சே?  கெட்டிக்காரி அவ.  பத்து ஊர விலைக்கு வாங்குவா அவ.'

இப்படி சொன்னவர்களிடம் சண்டைக்கா போக முடியும்.  மாட்டுப் பொண்ணா ஒரு குடும்பத்துக்கு வந்துட்டா, ஊருக்கு இளைச்ச பிள்ளையார் கோவில் ஆண்டிதானே?'

'போறது.  செருவாமணியிலேயே இருந்திருந்தா இப்படி பேரும் புகழும் எடுத்திருக்க முடியாது. நல்ல காரியம் செஞ்ச.  ஓடிப் போனவனுக்கு ஒம்பதாமிடத்துல குருங்கற மாதிரி, மன்னார்குடிக்கு வந்தையோ, பொழச்சயோ?'

இப்படி ஏதேதோ தத்து பித்து பேச்சுக்கள்.  வயிற்றிலே எரிச்சலும் மனசுல பொறாமையும் இருந்தா வார்த்தைகள் எப்படி எப்படியோ வரும் போல இருக்கு.

'இப்ப அவசரம் இல்ல.  நந்தினி கல்யாணம் ஆனோண்ண, எங்காத்து சுசீலாக்கும் அவா உறவுக்காராட்ட சொல்லி நல்ல வரனா கெடைக்கறதா பாரு.  மறந்துடாதே.  நானும் ஞாபகப் படுத்தறேன்.'

'டாக்டராத்து சம்பந்தியா போகப் போற.  எங்களையெல்லாம் மறந்துடாதப்பா.'

உறங்கிக் கொண்டிருந்த உறவுகளின் கேலிகளும் கேள்விகளும் கணைகளாகத் தான் செருவாமணிக்கு இருந்தன.

'ஏன்னா, இவாளையெல்லாம் ஏன் அழைக்கப் போனோம்னு இருக்கு.'

'சாலி, இதெல்லாம் காதோட நிறுத்திக்கணும்.  மனசுல போட்டுண்டா நமக்குதான் கஷ்டம்.  உறவுக்காராளே இல்லாம இருந்தா, கல்யாணத்துல நன்னாவா இருக்கும்.  இவாளுக்கெல்லாம் பதில் சொன்னா, கனத்த காரியமா நாளைக்கு மெட்ராஸ் போய் இல்லாததையும் பொல்லாத்தையும் சொல்லிண்டு திரிவா.  அதுக்கு, சிரிச்சிண்டே சமாளிச்சுட்டா ஒரு பிரச்சனையும் இல்ல.'

'அம்மாடி.  ஒங்க பொறும எங்கிட்ட இல்லப்பா.'

'எனக்கு மட்டும் பொறும பொறக்கறதிலேந்தா இருக்கு.  இருபது வருஷம் கடைய நடத்துனதில எல்லா பொறுமையும் தானா வந்துடுத்து.  ஒவ்வோரு கஸ்டமரும் ஒவ்வொரு குரு மாதிரி.  வேணுங்கற பாடத்த கத்து கொடுத்துட்டா.'

'அன்னா, அது போகட்டும்.  நந்துவோட காலேஜுல ஆண்டு விழா பத்திரிக்கை வந்துதே.  எப்ப போகணும்?'

'வர ஞாயித்துக் கிழம சாயந்திரம் அஞ்சு மணிக்குனு போட்டிருந்தது.  கார்த்தாலயே கிளம்பிடுவோம்.  சமயபுரம், ஸ்ரீரங்கம், திருவானக்காவல முடிச்சிண்டு ஏதாவது பிராமணா ஓட்டல்ல சாப்பாட முடிச்சிண்டு காலேஜுக்கு போனா சரியா இருக்கும்.  என்ன சொல்ற?'

அப்படியே செய்துவிட்டு காலேஜ் வந்தார்கள்.  எங்கு பார்த்தாலும் கலர் கலரான முக்கோண வடிவ பேப்பர் தோரணங்கள்.  ஒலிபெருக்கிகள் சவுக்கு கம்பங்களில்.  ச்சேர்கள் வரிசையாக வைக்கப் பட்டிருந்தன.  வாசலிலேயே வரவேற்பு சந்தனம் குங்குமத்தோடு.

'ஹலோ, ஹலோ... மைக் டெஸ்டிங் ஒன், டூ, த்ரி....'. பிறகு க்ரீஈஈஈஈஈஈஈச் என்று ஒலித்த சத்தத்திற்கு காதை மூடிக்கொண்டுதானே ஆக வேண்டும்?

யாரோ ஒரு பெண் ஓடி வந்தாள்.  'வாங்கோ மாமா, வாங்கோ மாமி.  உங்க ஜிமிக்கி பொண்ணு ட்ரெஸ் பண்ணிண்டு இருக்கா.  ஹாஸ்டல்ல வெயிட் பண்ணுங்கோ.  கூட்டிண்டு வரேன்.'

ஹாஸ்டல் முகப்பில் காத்திருந்தார்கள்.  நந்தினியை அழைத்து வந்தாள் அந்த பெண்.

பெண்ணைப் பார்த்தவுடன் ஒரே சிரிப்பு.  அடக்க முயற்சித்தாலும் செருவாமணியால் முடியவில்லை.

நந்தினியின் முகத்தில் அரிதாரம் பூசியிருந்தார்கள்.  அங்கும் இங்கும் ஜிகினா வேறு.  நல்லவேளை ஜிமிக்கி அப்படியே இருந்தது. இடுப்பில் ஒட்டியாணம்.  கையில் கலர் பேப்பர் சுத்திய நான்கடி சிலம்பத்தின் மேலே சூலம்.  தலையில் அட்டை கிரீடம்.

'என்னடா இது வேஷம்?'

'அப்பா, நீ வேற சத்தம் போட்டு கேட்டு மானத்த வாங்காத.  இன்னிக்கு முதல் ப்ரொக்ராம் என்னோடது.  எல்லாம் சேர்ந்து என்ன பாரதமாதாவா ஆக்கிடுத்துங்க.'

'வேஷம் நன்னா இருக்குடி ஒனக்கு.  ஒரு ஃபோட்டோ எடுத்து மாப்பிள்ளைக்கு அனுப்புவோமா?  கண்டு பிடிக்கிறாராரான்னு பார்ப்போம்.'

'அப்பாஆஆஆ.  சித்த சும்மா இருப்பா.  நானே இதெல்லாம் எப்ப கழட்டப் போறோம்னு நெனச்சுண்டே இருக்கேன்.'

'சாப்பிட்டியா கொழந்த?'

'இப்பத்தாம்மா ஹாஸ்டல்ல கொடுத்தா.  நீங்க ரெண்டு பேரும் சாப்டேளா?  ஏய் ஸ்வேதா.  இவா என்னோட பேரண்ட்ஸ்.  இவாளுக்கு ஏதாவது கேன்டீன்ல சாப்பிட கொடுத்து ச்சேர்ல உக்காத்தி வை.  நான் போகணும் உள்ள உடனே.  இல்லாட்டி பவித்ரா மேம் கொன்னே போட்டுடுவா.'

விழா ஆரம்பித்தது.  ஒரே தஸ்ஸு புஸ்ஸு இங்க்லீஷ்.

யாரோ, டிஸ்ட்ரிக்ட் மேஜிஸ்ட்ரேட்டாம்.  அவரும் ஏதேதோ ஹாஸ்யமா பேசினார் ஆங்கிலத்தில்.  கேட்ட சிரிப்பொலிகள் செருவாமணிக்கு உறுதி செய்தது.

ஆறரை மணிக்கு நன்றாகவே இருட்டி விட்டது.  மேடையில் இருந்தவர்கள் கீழே இறங்கினார்கள்.  கலர் கலர் ட்ராமா விளக்குகள் அடித்தன. செருவாமணியின் கண்கள் பாரதமாதாவை பார்க்க ஏங்கிக் கொண்டிருந்தன்.  'சாலி, நா வேணா முன்னாடி போய் கிட்டக்க பார்க்கட்டுமா?'

'அன்னா, யாராவது ஏதாவது சொல்லப் போறான்னா. பேசாம இங்கேயே உட்காருங்கோன்னா.  நந்துக்கு நீங்க இப்படியெல்லாம் பண்றது தெரிஞ்சா சத்தம் போடுவா.'

'ஜண்டா ஊஞ்சா ரஹே ஹமாரா....'. ஹிந்திப் பாட்டுக்கு குழந்தைகள் ஆடின.  அசையாமல் இதோ பாரதமாதா நடுவில்.  பாரதமாதாவை சுற்றி சுற்றி ஆடினார்கள்.

ஏதோ ஒரு குரல் எங்கிருந்தோ கீழே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் மத்தியிலிருந்து.

'ஜிமிக்கி மாதாஆஆஆ'.

ஒரே சிரிப்பொலிகள்.  யார் சத்தம் போட்டது என்று தேடிக் கொண்டிருந்தாள் ஒரு டீச்சர்.  மாட்டி விடுவார்களா என்ன?  செருவாமணிக்கு தெரியும் யார் என்று.  அவரும் சிரித்துக் கொண்டே ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்.

விழா முடியும் நேரத்தில் பல குழந்தைகளுக்கு பரிசுகள் வழங்கப் பட்டன.  இறுதியாக ஒரு அறிவிப்பு.

'கல்லூரியிலிருந்து விடைபெறும் மிகச் சிறந்த மாணவி B.Sc. பிரிவின் 'B.  நந்தினி'. 

பாதி பாரதமாதா வேஷத்தைக் கலைத்த நந்தினி வருகிறாள்.  கழுத்தில் ஒரு மெடலை வாங்கிக் கொள்கிறாள்.  கையில் ஒரு சர்டிஃபிகேட்டை வாங்குகிறாள் மேஜிஸ்ட்ரேட்டிடமிருந்து.

'ஜிமி்க்கி, ஜிமிக்கி, ஜிமிக்கி.... ஓஓஓஓஓஒஒஒஒ'.

எல்லா சக மாணவிகளும் ஒரே கத்தல் கைத்தட்டுகளோடு.

செருவாமணிக்கு கண் ஓரத்தில் அடக்க முடியாத ஜலம்.

பரிசைப் பெற்றுக் கொண்டு அம்மா அப்பாவைத் தேடிக் கொண்டு வருகிறாள்.  மெடலை அப்பாவிடமும் சர்டிஃபிகேட்டை அம்மாவிடமும் தருகிறாள்.  மெடலை இப்படி திருப்பி அப்படி திருப்பி பார்க்கிறார் செருவாமணி.

'உங்க பொண்ணா சார்?  கங்க்ராஜுலேஷன்ஸ்.'

இப்படிச் சொன்ன பக்கத்தில் உட்கார்ந்து நீட்டியவரின் கையை தன் இரு கைகளாலும் குலுக்குகிறார்.

'அப்பா டைம் ஆச்சு.  நீங்க கெளம்புங்கோ.  நாளையோட கடைசி பரீட்சை முடியறது.  புதன் கிழமை ஹாஸ்டல காலி பண்ணனும்.  அப்பா நீங்க மாத்திரம் வந்தா போதும்.  அம்மா பாவம் ரெஸ்ட் எடுக்கட்டும்.  இந்த சர்டிஃபிகேட்டையும் மெடலையும் எடுத்துண்டு போங்கோ.  இங்க இருந்தா தொலஞ்சு கிலஞ்சு போயிடும்.''

மன்னார்குடி பஸ்ஸில் ஏறியவுடன் அந்த மெடலை தன் கழுத்தில் போட்டுக் கொண்டு பனியனுடன் சேர்த்து சேர்த்து தடவிக் கொண்டே வருகிறார்.

'கடையில நாளைக்கு கணத்த காரியமா மாட்டிடுவேளே மெடல.'

சிரிக்கிறார் செருவாமணி.

தொடரும்....