காமதேனு

 46. காமதேனு (சிசீ 9) #ganeshamarkalam

“காமதேனுவ எல்லாருக்கும் பிடிக்கும். அதே போல அக்ஷயபாத்திரம். ரீசன் சிம்பிள். மொதலாவது எத கேட்டாலும் கொடுக்கும். அக்ஷயபாத்திரத்தில் எல்லாருக்கும் அதுலேந்து கொடுத்துண்டே இருக்கலாம். இந்த கான்செப்ட்? யார் யோசிச்சுருப்பா? பேராசை கொண்ட ஒருவராலத்தான் இப்படியெல்லாம் சிந்திக்க முடியும். யுடோபியன் தாட். இப்படியெல்லாம் இருந்துட்டா நன்னா இருக்கும்தான். இதயெல்லாம் நம்பிண்டா இருப்பா?”

GN செட்டி ரோட் தியாகு சொல்லிண்டிருக்கான். பார்க்குல நான், அவன், மின்னே கூட வேலைபாத்த பம்மல் தண்டபாணி, வடபழநீ சீனுவாசன் எல்லாரும் ஜீவா பார்க்குல உக்காந்து பேசிண்டிருக்கம். வழக்கமா செய்யரதுதான். கொரோனா உண்டானதுலேந்து மிட் செய்யலை. ஓமிக்ரான், டெல்டாக்ரானு மருந்து கம்பேனிக்காரா பிழைக்க புதுசுபுதுசா உற்பத்தி பண்ணி விட்டூண்டு. இன்னொரு வேவ் ஆரம்பிச்சு லாக்டவுன் செய்யரத்துக்குள்ள ஒருக்கா மீட் செஞ்சுட்டா நல்லதுன்னு தண்டபாணி கோஆர்டினேட் செஞ்சான். கூடிட்டம். எல்லாருக்கும் 70+. ஒண்ணுகிடக்க ஒண்ணு ஆச்சுன்னா? யாருக்கு வேணும்னாலும். பேச்சு எப்படி காமதேனு பக்கம் திரும்பித்து?

ரெம்பநா கழிச்சு மீட் செய்யரமா குசலம் விசாரிச்சதுல 30 நிமிஷம் போச்சு. எல்லாரும் ஆத்துக்காரிகளோட தனிக்கட்டை. பெண்கள், புள்ளைகள், பேரக் குழந்தைகள் மாட்டுபொண்கள் மாப்பிள்ளைகள்னு விசாரிச்சிண்டே வர நாழியாகிடுத்து. சீனுவாசனுக்கு மெமொரீ ஜாஸ்தி. பேரெல்லாம் ஞாபகத்தில். எனக்கே சட்டுன்னு என் பேரப்பசங்க பேரை மாத்திச் சொல்லிடுவேன். கீதாகிட்ட தீபாவோட பசங்க பேரச் சொல்லி பரீக்ஷை முடிஞ்சுடுத்தான்னு கேப்பேன். இன்னைக்கு குழப்பமில்லாம போச்சுன்னா சீனுவாசனே காரணம்.

தண்டபாணி ஆத்துக்காரிக்கு 2 வருஷமா முடியலை. குழந்தை பாக்கியம் இல்லை. இவந்தான் கூட இருந்து பாத்துக்கரான். “அவள் சீக்கிரம் குணமாகி எழுந்து நடமாடணம் அது போதும்”. தியாகுவோட 2 பசங்களும் வெளிநாட்டில். சிங்கப்பூரில் சின்னவனோட தங்கிக்கலாம்னு போனவன் போன சீக்கிரத்தில் ரிடர்ன். மாட்டுப்பொண்ணோட ஒத்துப்போலை. ஏதோ வாய் வார்த்தை விட்டூட்டாளாம். இவாத்து மாமிதான் விட்டிருப்பா. அந்தப் போண் பரம சாது. அவனுக்கு மின்னப்போல எல்லாரும் ஒண்ணா ஒரே ஆத்துல வாழ முடியாதான்னு ஏக்கம். அவாள்லாம் இந்தியாவுக்கு திரும்பராப்போல இல்லை. மூத்தவன் ந்யூஜெர்சீ. அங்கேயே பாத்துப் பண்ணிண்டுட்டு வாட்ஸப் விடீயோல ஆத்துக்காரிய கண்ணுல காமிச்சவன். 

சீனிவாசனுக்கு ஒரு பொண். அப்பரமா தவமிருந்து பெத்த பையன், 12 வயசு வித்யாசம். தெலுங்கா. ஆவக்கா ஊறுகாய் போட்டா அப்படியிருக்கும். கொடுப்பான். அவாத்தில் இந்த கொரானா காலத்துல பையனுக்கு வேலை இல்லையாம். வரனும் திகையலை. விசாரம் மனசை அழுத்தினது முகத்தில் அப்பட்டமா. சிலதை சொன்னான் சிலதை மழுப்பி. இவாளோட கம்பேர் செய்யரச்சே எங்காத்துல பெரீசா சொல்லிக்க இல்லை. ஆல் ஃபைன்! இவா யாருக்கும் நம்பிக்கை வரலை. இவாள குஷிப்படுத்த கிளம்பரத்துக்கு மின்னாடி ஏதாவது சொல்லிடலாம்னு. கவலையில்லாத மனுஷன் யாரு? 

எங்காத்து மாமீல்லாம் இப்படி சம்பாஷணையில்? ஒருக்கா ஆபீஸ் பிக்னிக் போயிருந்தப்போ அவா தனியா க்ரூப் ஃபார்ம் செஞ்சு அரட்டையடிச்சுண்ட ஞாபகம். என்ன பேசிண்டேள்னு கேட்டதுக்கு “லேடீஸ் சமாச்சாரம்”. அது முப்பது வருஷம் மின்னாடி. அந்த வயசில் பொம்மனாட்டிகள் என்னத்தை பெசிப்பான்னு கெஸ் செய்யலாம். இன்னைக்கு உக்காந்துண்டா எங்களப்போல் சால்வ் செய்யமுடியாத பிர்ச்சனைகள நிச்சயம் பேசிப்பா. எங்காத்து மாமி “அவருக்கு உக்காந்தா எழுதிருக்க முடியலை, டாய்லெட்டில் சீலிங்லேந்து கயித்தை கட்டி தொங்கவிட்டு அதுல ஆறு இன்சிக்கு ஒரு முடிச்சு பொட்டு பிடிச்சிண்டு எழுந்துக்க வாகா செஞ்சுட்டம்.” போட்டுக் கொடுப்பள். சின்ன வயஸுல ரொமேன்டிக்கா வலம் வந்தவனுக்கு ருமேடிஸம்னு தண்டோரா பீட்டியிருப்பா.

பெசிண்டிருகச்சே நான் சொன்னேன். “காமதேனு மாதிரி ஒண்ணு பிரத்யக்ஷமானா நம்ப குறைகளையெல்லாம் அதுகிட்ட தெரிவிச்சு வரம் கேட்டு நிவர்த்தி செஞ்சுக்கலாமே! எங்கே இருக்கும்?” டாய்லெட்டில் கட்டின கயித்தை கொஞ்சம் இறக்கிக் கட்ட காமதேனுவை பிரார்த்திச்சுக்கலாமா? அதுக்கு விரக்தீல தியாகு சொன்னது மொதப் பேராவுல.

தண்டபாணி ஒத்துக்கலை. “காமதேனுன்னா சுரபி. அமுத சுரபீன்னு சொல்லலாம். இங்கே அமுதம் நம்ப ஆசைகளெல்லாத்துக்கும் பொதுவான வார்த்தை. ஆசை எப்போ தித்திக்கும்னா அது நிறைவேறித்துன்னா. அந்த அனுக்ரஹத்தை காமதேனு கொடுக்கும். காமதேனு என்பது பெண் உருவம்கொண்ட பசு. முகம் பெண்ணாக ரெண்டு தனங்களுடன் பசுவின் உடம்போடு. அதுல எல்லா தேவதைகளும் வாசம் செய்வதாக ஐதீகம். பகவானை நெஞ்சுருக நினைச்சுண்டா நாம கேட்கும் வரத்தை நம்மகிட்ட அனுப்பி வைக்கரத்துக்காக காமதேனுவை படைத்தார்னு ஐதீகம். அமேஜானில் ஆர்டெர் செஞ்சா ஒரு ராட்சச பையில் சாமானை வச்சுண்டு வாசல்ல பைக்குல ஒருத்தன் வரானே அதுபோல அந்தக் காலத்தில் காமதேனு வரம் தூக்கிண்டு வந்து கொடுக்கும்.” இதெல்லாம் கதாகாலட்சேபத்துல கேட்டிருக்கமேன்னு சினிவாசனுக்கு. தண்டபாணி நிறுத்துவதா படலை.

“எல்லா தேவதைகளும் கடவுளரும் ஒரே உருவத்தில். ஏன்னு கேக்கணம். காமதேனுவ மனசில் இருத்தி பூஜித்தாப் போதும். எல்லாம் டெலிவரி ஆகும். பாற்கடலை கடையரப்போ வந்த அதி முக்கியாமானவைகளில் இதுவும் ஒண்ணு. காஸ்யப முனிவரின் மனைவீன்னும் சொல்லுவா. இன்னொரு புராணத்தில் காமதேனுவை ஜமதக்கினி முனிவர் வச்சிண்டிருந்தர் அதை எப்படியாவது திருடிக் கோண்டு போயிடணம்னு எல்லா ராஜாவும் ட்ரை செஞ்சான்னும் படிச்சம். பாலுக்காகவா சண்டை பிடிச்சிண்டான்னா இல்லை. காமதேனுவ வேண்டிண்டா அதுக்குள்ளேந்து கோடிக்கணக்கான சைன்னியம் கிடைக்குமாம் அதைவச்சு மூவுலகத்தையும் ஆள்கிர பராக்கிரமம் அடைஞ்சுடலாம்னுதான்.”

இத்தனை நாழி விடாம பெசினது அவனுக்கே மூச்சு வாங்கித்து. காமதேனுக்கு எங்கே போக?

இப்படி வம்பளந்துட்டு பொடிநடையாப் போய் வசந்தாபவன் வந்திருக்கே அங்கே டிப்பன் காபி சாப்டூட்டு அவாவாவாத்துக்கு கிளம்பினம். ஜீவா பார்க் கிட்டக்கதான் தியாகுவாம். எங்களை அவாத்துக்கு கூப்பிடலையான்னு கேப்பேள். இதுக்கு பதில் இன்ன பிற இந்தமாதிரி கதைகளில் சொல்லப் பட்டிருக்கு.

சீனுவாசன் இந்த வயசுலேயும் ஸ்கூட்டர் ஓட்டுவான். அவன் வடபழநீக்கு வழீல கோடம்பாக்கம் ஸ்டேஷன்ல தண்டபாணிய பல்லாவரத்துக்கு ட்ரெயின் பிடிக்கத் தோதா இறக்கி விட்டிடுவான். நான் ஓலா பிடிச்சு மயிலாப்பூர் கோவில் போய் சுவாமி தரிசனம் செஞ்சுட்டு அங்கேந்து 21ஜி பிடிச்சா குரோம்பேட்டை வந்துக்கலாம்னு

மயிலை ஃபேவரைட் பிளேஸ். தெப்பக்குளத்தை சுத்தலாம். ஏதாவது சீப்பா கிடெச்சா காய் வாங்கிப் போட்டுக்கலாம். ஆனா எல்லாம் காஸ்ட்லி. மூலைல அம்பிகா அப்ளம் டிப்போ. ஸ்பெஷல் அப்ளம் ஒரு கட்டு கேட்டிருந்தா. வேப்பிலக்கட்டி. வேணும்னா ரத்னா கபேயில வடை சாம்பார். நேர கபாலீஸரர் சமேத கற்பகாம்பாள தரிசனம் செய்யரம், கிரி ட்ரேடர்ஸில் மாமிக்கு எதாவது வாங்கிக்கரம், பிரதக்ஷணமா வந்து பஸ்ஸை பிடிச்சு ஆம்போய் சேருவம்.

கபாலி கோவிலில் நிறைய பூனைகள் இங்கேயும் அங்கேயுமா சுத்தும். மனுஷா போர வழீல அதுவும் படுத்துண்டு சட்டை செய்யாம தூங்கும். சனீஸ்வரர் சன்னதிக்கு பக்கத்துல மண்டபத்துக்குள் பெரீய கல்ல வச்சுண்டு ரெண்டு ஆட்கள் கட்டுமஸ்தாவா சந்தனம் அரைச்சிண்டிருக்கா. குருவாயூர் கோவிலில் பாக்கலாம், இங்கே இதுதான் மொதத் தடவையா பாக்கரேன். பூஜைக்குத்தான் அரைச்சாறது, கேட்டால்லாம் தரமாட்டா. நன்னா வெழுமூண அரைச்சது  2 கிண்ணம் ரெம்பிடுத்து. அதை மேற்பார்வை பாத்துண்டு தெரிஞ்ச குருக்கள் மாமா.

“அட! கல்யாணசுந்தரம் எப்படி இருக்கேள்? பாத்து நாளாச்சு!” “அமாம்! திநகர் வந்தேன் அப்படியே. மயிலாப்பூரும்!” திநகர் பக்கத்துலவா இருக்கு? ஆனா குரோம்பேட்டைக் காரனுக்கு ரெண்டும் தூரம்தான். சேர்த்து கவர் செஞ்சதுக்கு வெக்கப்படேண்டாம்னு பட்டது. எங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடூல ஒரு பூனை லாவகமா வாலைக் குழைச்சிண்டு ரைட் ராயலா போச்சு. “என்ன மாமா? கோவிலில் இத்தனை பூனை வளக்கராளா என்ன? எந்த கோவில்லேயும் இல்லாத காட்சியான்னா?” “ஆமாம் எப்படி ஏற்பட்டதுன்னு தெரியலை. இருக்கட்டும் விரட்டேண்டானு முடிவெடுத்திருக்கா”. மனசில் எப்படி தோணித்தோ தெரியலை கேட்டுடேன் “இப்படி காமதேனுவ எங்கே பாக்கலாம்?”

அதிர்ச்சீல மாமா முகம் உறைஞ்சுதான் போச்சு. “காமதேனுவா?” “ஆமாம், சொல்ராளே! அத எங்கே பாக்கமுடியும்?” நாங்க பெசிண்டதை சொல்ரேன். “வயசான காலத்துல ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒருவித மனக்குறை. விசாரம். நிறைய காசுபணமெல்லாம் வேணும்னும் வாய்நிறைய சாப்பிட உணவுப் பதார்த்தங்கள் போட்டுக்க நகை நட்டு, பட்டு வஸ்திரம், வாகனங்கள்னு ஆசைப்படும் வயசைக் கடந்தாச்சு. இருந்தாலும் ஆழ்மனசில் சொல்லொண்னா துன்பங்கள் அதையாவது நிவர்த்தி செஞ்சுக்கலாம்னு காமதேனு”.

“ஓஹோ! அப்படி வரேளா? சொல்ரேன் வாங்கோ.” நிழலாப்பாத்து ஓரமா உக்காந்துக்கரர் நானும் அவர் பக்கத்துல.

“நாம பாக்கும் ஒவ்வொரு பசுமாட்டிலும் காமதேனு ப்ரத்யக்ஷமா இருக்காப்போல ஐதீகம். அதனால்தான் பசு வளர்க்கணம்னு மின்னே வச்சிருந்தா. நம்ப கோத்திரப்பெயர்களே நாம எந்த பசுக் கூட்டத்தை சார்ந்து வாழ்ந்தம்னு சொல்லவே ஏற்பட்டது. இப்போ? மனுஷா ஜாஸ்தி பசு கம்மீ. கோத்ரக் காரணம் காணாமப் போயாச்சு. மிகப்பெரீய லாஸ். நாம் நினப்பது எல்லாமும் கொடுக்க வல்ல ஜீவனை மறந்துட்டம். ஆனா புதுசா காமதேனுன்னும் அமுதசுரபீன்னும் பேர்வச்சு எங்கே கிடைக்கும்னு தேடிண்டு. பசுக்களில் நான் காமதேனு அப்படின்னு கிருஷ்ணர் சொல்ரர். அப்படீன்னா என அர்த்தம்?” என் மூஞ்சியப் பாக்கரர்.

“அவனை நினைச்சுண்டா வேண்டியது கிடைக்கும்னு வச்சுக்கலாமா?” 

“ஆமாம் அதுவே சரியான அர்த்தம். ஆனா அதுல இன்னும் ஆழமான அர்த்தம் ஒளிஞ்சிண்டிருக்கு. காமதேனு நாம கேட்டதை கொடுக்கும்னு நம்பரமே, அப்படீன்னா கேட்டது கிடைச்சதும் சந்தோஷப்படப் போரது எது? நம்ப மனசு. ஆக நாம நம்ப மனசையும் அதில் உறையும் எண்ணங்களையும் சந்தோஷம் மிகுந்ததா வச்சுக்க தெரிஞ்சுண்டுட்டம்னா காமதேனுக்கே அவசியமில்லாமப் போயிடும். அதாவது போதுமென்ற மனது. கிடெச்சதை வச்சு திருப்தி பட்டுக்கும் மனசே காமதேனு. இது வேணும் அது வேணும் எல்லாமும் வேணும், பிரத்தியாருக்கு இருப்பதும் இல்லாததும் நமக்கு ப்ராப்தமாணம்னு ஆசைப்பட்டுண்டே இருக்காம நமக்கு வாய்த்ததே பெரும் பாக்கியம்னு நினைக்கும் மனசு. அப்படி வாய்ச்சிருப்பதையும் இல்லாதவா கேட்டா மகிழ்ச்சியா இந்தான்னு எடுத்துக் கொடுக்கத் தெரிஞ்ச மனமே காமதேனு. இன்னொண்ணும். கிருஷ்ணன் தன்னை காமதேனுவா பிரகடனப்படுத்திப்பது எதுக்காகன்னா உன் மனசுக்குள் உன் ஆத்மாக்குள் வாழும் என்னையே உன் காமதேனுவா நினை. மனசு சந்தோஷத்தை அன்றி வேறு உணர்வுகளை அறியாமப் போயிடும்னு சொல்ரர். காமதேனு உங்களுக்குள்ளவே வாழ்ந்திண்டிருகா ஓய்!”

“வயசான காலங்களில் ஏற்படும் பிணி உபாதை, மனக்கஷ்டங்கள் ஏமாற்றங்கள் அதுக்கென்ன செய்ய?” 

“ஆமாம். அதெல்லாம் ஏன் ஏற்படுகின்றன? யோசிக்கணம். இந்த பாழப்போன மனசை கட்டுக் கடங்காத லெளகீக ப்ரீதிகள் நிரம்பின விசாரங்களால் ரொப்பிண்டு வாழ்நாள்பூரா அதல்லாத்தையும் தேடி அலைஞ்ச நாம இப்பவாவது கிருஷ்ண சிந்தனையை வளர்த்துக்க பகவான் நமக்கு செய்யும் உபஹாரமா எடுத்துக்கலாம். இந்த கஷ்டங்கள்லாம் ஏற்படும் முன்பு நாம எத்தனை சந்தோஷமா இருந்தோம்னு கம்பேர் செஞ்சு பாத்து அதல்லாத்தையும் குறைசொல்லாம ஏத்துண்டாபோல் இதையும் முதுமைக் காலத்தையும் ஏத்துண்டுடணம். காமதேனுவக் கோண்டானு அலையப் பிடாது”.

சொல்லிண்டேயிருக்கப்போ கொடிக்கம்பம் பக்கத்துலேந்து வளைவில் ஒரு பசுமாட்டையும் கன்னுக்குட்டியையும் ஓட்டிண்டு ஒரு கோவில் சிப்பந்தி வரார். எனெக்கென்னவோ காமதேனுவைப் பாத்துட்டாப்போல் தோணித்து.

மனசுக்குள்ளேயே அந்த பசு இருப்பதை உணர இன்னும் வயசு பத்தலையோ! கோவிலுக்கு வந்தவன் கண்களுக்கு பூனை மட்டுமே தென்பட்டிருக்கு; ஆனா இப்படி பசுவும் கன்னும் வரப் பாக்க முடிஞ்சதையே அனுக்ரஹமா எடுத்துண்டேன்.