பெற்றதெல்லாம் பிள்ளை ஆகாது

 சிறுகதை.. ..பெற்றதெல்லாம் பிள்ளை ஆகாது..

அதிகாலையில் நிம்மதியாக உறக்கத்தில் இருந்த சுந்தரத்தின்  கைபேசி சிணுங்க  மறுமுனையில் வந்த செய்தி கேட்டு அதிர்ந்தே போனான்

.ஒரு நிமிடம் இருதயம் நின்று மறுபடியும் இயங்க தொடங்க.. தடுமாற்றமாய் அருகில் ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருந்த மனைவியின் தோளை தட்டினான்.சுந்தரி எழுந்திரு!என்ன அவசரம்?சனிக்கிழமை ..ஆபீஸ் லீவ் தானே?உங்க அண்ணா போன் பண்ணான்!அண்ணாவா?இந்த நேரத்தில் என்னவாம்?சுந்தரிக்கும் உறக்க மயக்கம் போக..கணவனின் மௌனம் பயத்தை தர..என்னங்க! யாருக்கு என்னாச்சு?..அப்பாக்கு உடம்பு முடியலயா?இல்லே அம்மா....இல்லேம்மா!உன் தம்பி.. ராமு..ஆக்ஸிடென்ட் ஆகி அதே இடத்தில் ..  நான் முடிப்பதற்குள் சுந்தரி பெரிதாக அழ ஆரம்பிக்க..நான் அறைக்கதவை திறந்து ஹால் சோபாவில்  வந்தமர்ந்தேன்.

இறைவன் ஏன் இப்படி சோதிக்கிறான்? இறந்த ராமுவக்கு ..அன்பான மனைவி. ரம்யா.திருமணத்திற்கு காத்திருக்கும் மகள்...நித்யா..படிப்பு முடிக்கும் நிலையில் உள்ள மகன். வயதான பெற்றோர்கள்...இத்தனை பேர்கள் ராமுவை நம்பி...போனதடவை கிராமத்துக்கு சென்றிருந்த போது.. ராமுவுடன் பேசிய பேச்சுகள் மனதில் நிழலாடின.

மாமா ..இந்த வருஷம் நம்ம நித்யாவோட கல்யாணம் முடிச்சிட்டா...நாம எல்லோரும் சேர்ந்து காசி டூர் போகணும் மாமா..அம்மா கேட்டுட்டு இருக்காங்க.. அவங்களை தனியா டூர்ல  அனுப்ப எனக்கு மனசு வரல..நாம கூட இருந்து.. அவங்க சந்தோஷப்படறத நான் பார்க்கணும்.பரவசமாக  அவன் பேசிய பேச்சுக்களும்  முகமும்..என்னங்க..இப்படி எதுவுமே பேசாம உட்கார்ந்து இருந்தால் எப்படி?கிளம்புங்க என்ற மனைவியின் வார்த்தைகள் நிகழ்காலத்துக்கு வரச்செய்து...தேவையான துணிமணிகளை பேக் செய்து..வீட்டில்செலவுக்காக  இருந்த பணமும் .இன்னும் ஏ.டி.எம்.கார்டை ஞாபகமாக எடுத்து கொண்டு. அதற்கு முன்பே..  டிரைவரை சீக்கிரமே வரச்சொல்லி. போன் செய்து...கார் கிளம்பியது சுந்தரியின் தம்பி இருந்த கிராமத்தை நோக்கி.

இனிமே என்ன பண்ண போறாங்களோ...பாவம்..என்று மனதின் வார்த்தைகளை மனைவியிடம் பகிர்ந்து கொள்ள.. ஆமாங்க.இந்த வயசான காலத்தில் என்ன பண்ண போறாங்களோ.. என்ற மனைவியின் வார்த்தைகள் கேட்டு.. என்ன சொல்றே சுந்தரி..ஆமாங்க. வயசான காலத்துல என் தம்பிகிட்ட நிம்மதியாக கிராமத்துல இருந்தாங்க. இப்ப என் தம்பிபோயிட்டான்.இனிமே என் அண்ணன் அண்ணிகிட்டதான் போய் இருக்கணும். ஏற்கெனவே அண்ணிக்கு இவங்களை பார்த்தாலே பிடிக்காது.அண்ணன் அண்ணி பேச்சுதான் கேட்பான்.கொஞ்சம் மூச்சு விட்டு நிதானமா பேசு என்று சைகையால் டிரைவரை கைகாட்ட..நான் எப்பவும் உண்மையைத்தான் பேசறேன். எதுக்கு பயம்..என்றவளை பார்த்து என்ன  பேசுவது என்றே தெரியவில்லை எனக்கு.

 ஏம்மா..அவனோட பொண்ணு.. பையன நினைச்சு பார்த்தியா...அவனோட மனைவி ..ஆமாம் கஷ்டந்தான்ங்க. ஆனால்..பொண்ணு கல்யாணத்துக்கு பணம் நகை எல்லாத்தையும் சேர்த்து வச்சிருக்கான்.இப்ப இருக்கற வீடும் சொந்தமா வாங்கி பத்து வருஷம் ஆச்சு.பையனும் படிப்பை முடிக்க போறான்.முடிச்சா.. வேலை கிடைச்சிடும்.அவன் சம்பளமும் வந்தா..ஏம்மா... பணம் இருந்தால் போதுமா?அவன் இருந்து அவன் குழந்தைகளோட நல்லது கெட்டது அனுபவிக்காம...இப்படி... அவன் மனைவியையும் இப்படி தனியாக தவிக்கவிட்டு..கஷ்டந்தாங்க.. ஆனா.இந்த பணம் கூட இல்லாமல் போன குடும்பத்தை நினைச்சு பார்த்தா..இது எவ்வளவோ மேல்தானே..ஆனால் அப்பா.அம்மாவை நினைச்சா தான்.. மறுபடியும் அவள் புலம்பலோடு விசும்ப ஆரம்பிக்க. கடல் ஆழம் அளந்து விடலாம்.. ஆனால்...இந்த பெண்களின் மனநிலை யாரால் ..

எனக்கும் சுந்தரிக்கும் திருமணம் ஆகும் போது சுந்தரம் பத்தாவது படித்து கொண்டு இருந்ததும்..நன்றாக படித்து.. வேலை கிடைத்து  பெற்றோர் பெரியோர்கள் ஆசிகளுடன்  திருமணம் செய்து... வந்த மனைவியும் அவனுக்கு பொருத்தமாக அமைய...மகள் மகன் என்று வாழ்க்கையில் முன்னேறும் போது ...யாருடைய கர்மா..இது. .அண்ணன் அண்ணிக்கும் தன் பெற்றோருக்கும் ஒத்து வரவில்லை என்று ராமுவுக்கு நன்கு தெரிந்து இருந்தாலும் அதை அவன் பொருட்படுத்தியது இல்லை. பாவம். அண்ணா..அண்ணி .டவுன்ல இருக்காங்கன்னுதான் பேரு.நம்ம வீடு மாதிரி தனியா இல்லாமல்.. ப்ளாட்.. அதெல்லாம் அப்பா அம்மாக்கு சரியா வராது. இங்கே இருக்கற மாதிரிசுத்தமான  காத்து சுத்தமான தண்ணி..அதுவும் காசு கொடுத்து வாங்கி.. எதுவுமே செட் ஆகாது.எனக்கும் அம்மா அப்பா இல்லாமல் இருக்க முடியாது என்று உறுதியாக கூறுவான். அவனுடைய மனைவியும் கணவன் வார்த்தைகளை ஆமோதிப்பாள்.

ஆமாம்.. அன்னிக்கு நம்ம சொந்தத்துல ஒரு கல்யாணத்துக்கு போயிட்டு.. வர ரெண்டு நாள் ஆச்சு.இவரோ தவிக்கறாரு..முகூர்த்தம் முடிஞ்சா  கிளம்பி வர வேண்டியதுதானே?வயசான காலத்துல..இப்படி தூராபாரம் எல்லாம் போகணுமா?ஒரே கூச்சல்.. எல்லாம் அத்தை மாமாவை பார்த்ததும் அடங்கியாச்சு..எல்லா சொந்தக்காராளும் கல்யாணத்துக்கு வந்தா பாக்கலாமே.. அம்மாக்கும் அப்பாக்கும்.ஆசை இருக்காதா என்ன என்று.. குறும்பாக கணவனை பார்த்து கூற  ராமுவே தர்மசங்கடமாய் நெளிந்து அசட்டு புன்னகை புரிய..வயதான தாய் தந்தையர் முகத்தில் தெரிந்த பெருமிதம்..இதெல்லாம் தான் அவனுடைய அண்ணிக்கு பலம்.நிம்மதியாக எல்லாம் போய்க் கொண்டிருந்த வேளையில்  பச்சை மரத்தில்  இடி விழுந்தது போல ஆனது.

கிராமத்துக்குள் கார் நுழைந்து வீடு நெருங்க..நெருங்க..சோகம் கொப்பளித்து  இறப்பு வீடெங்கும் இறைந்து இருக்க..என்ன சொல்ல.. சுந்தரத்தையும் ..சுந்தரியையும் பார்த்து ராமுவின் மனைவியும் பிள்ளைகளும் கண்ணீர் விட்டு  கதறியதும்..மாமனார் மாமியார் அழுகையும் பரிதவிப்பும்..அன்று காலை ராமு  எப்போதும் போல் காலை எழுந்தவுடன்  வாக்கிங் செல்ல கிளம்பியதும் என்னவோ போல் இருக்கிறது.. தோள் வலியா..மார் வலியா என்று தெரியவில்லை என்று வலியுடன்  கூறி மயங்கியதாகவும்..ஆஸ்பிட்டல் போய் சேர்வதற்குள் காலன் வந்து கதை முடிக்க... டாக்டர் சோதித்து முடிவைக் கூற. 

வீட்டின் முன் ஹாலில்  கிடத்தப்பட்டிருந்த ராமுவின் முகத்தில்  உயிரோடு இருக்கும்...அதே புன்  சிரிப்பு....என்னசொல்ல..காலை தொடங்கிய சோக ஓட்டம்  அன்று மாலை  ராமுவை நெருப்புக்கு தாரை வார்த்து முடிவுக்கு வந்தது.

இரவு முழுவதும் யாரும் தூங்கவில்லை.மறுநாள் மயானம் சென்று  பால் வைத்து விட்டு வந்து  உறவினர்கள் அனைவரும் உணவருந்தி . பேருக்கு கடிதமும் மீதி தொலைபேசி வழியாக தகவல் என்று...ஆகி. சொந்த பந்தம் கிளம்ப..எப்படி களையாக இருந்த வீடு ஒரே நாளில் இப்படி... மதியம் திண்ணையில் படுக்க.. கண்கள்  தாமாகவே நித்திரைக்குள் ஆழ்ந்து போக....

ஏதோ பேச்சு குரல்கள் ஒலித்து...சுந்தரத்தை எழ வைத்தது. வீட்டின் உள்ளே நுழைய.. நித்யா மாமாக்கு காபி கொடும்மா.சர்க்கரை கம்மியா போடு.பெரியப்பா...பெரியம்மா எல்லோருக்கும் அப்படியே கொண்டு வாம்மா.. ரம்யாவின்  குரல் தழதழுப்பாக ஒலிக்க .. யாரோ  சொன்னார்கள்..ரம்யா  இப்படி குரல்  எடுத்து பேசாதே.. கையால் சைகைவேறு.. இதையெல்லாம் பார்த்து .சுந்தரத்துக்கு துக்கம் தொண்டையை அடைத்தது.இந்த பெண் இன்னும் என்னென்ன வார்த்தைகளை கேட்க போகிறாளோ என்று...மனைவி எங்கே என்று பார்க்க.. அண்ணன் மனைவி பக்கத்தில் அமர்ந்து ஏதோ பேசி கொண்டு இருந்த சுந்தரி..கணவனை பார்த்ததும் எழுந்து வந்தாள்.

என்னங்க!சொல்லிக்காமத்தான் கிளம்பணும்!தெரியும். இல்லே.ம்ம்.  .நீங்கள் எழுந்துக்கறதுக்காகத்தான் காத்திட்டு இருந்தேன். டிரைவர்க்கு போன் பண்ணுங்க. அவன் எங்கே போய் இருக்கானோ..எனக்கும் ஒரே தலைவலியா இருக்கு. வரச்சொல்ல மாத்திரை எல்லாம் எடுத்துட்டு வர மறந்தாச்சு..அதுவேற ..உடம்பு ஒரு மாதிரி இருக்கு.. உங்களுக்கு எப்படின்னு... எனக்கு எல்லாம் நல்லாவே இருக்கு..நீ கிளம்பு..என்றேன்.

மாமனார் கைகளை பிடிக்க..அவருக்கு நாங்கள் கிளம்புவது புரிய..கண்களில் நீரோடு என் கைகளில் முகத்தை புதைத்து விம்மத் தொடங்கினார். அப்பா என்றபடி சுந்தரியும்  விசும்ப ஆரம்பித்து தாயின் தோளில் சாய..ரம்யா..பிள்ளைகள். அண்ணன் அண்ணி..அனைவரும் கண்ணீர் மல்க..சுந்தரத்துக்கு அந்த சூழலில் இருக்கவே முடியாமல் போனது.

கார் போகும் வேகத்தில் எதிர் காற்று முகத்தில் அடிக்க..அப்பாடா..என்று ஒரு இதமாக இருக்க..மனைவியின் குரல் அதை கலைத்தது.

அண்ணி...என்ன சொல்றாங்க தெரியுமாங்க..என்ன சொல்றாங்க.. அவங்க பெரிய பொண்ணு பிரசவத்துக்கு வெளிநாடு போகணும்மாம்..அவங்க சின்ன பொண்ணையே அண்ணியோட தங்கச்சி வீட்டில் விட்டுட்டு போறாங்களாம். எனக்கு தெரியாதா...இவங்கள பத்தி.. மனைவியின் பேச்சுக்கு எரிச்சலானேன்.

சரிம்மா....நீ ரொம்ப கஷ்டப்படறே.அதனால..நாம இங்கே  என்னது...நம்ம வீட்டிலேயா...ஆமாம்.(.நமக்கு கல்யாணம் ஆகறதுக்கு முன்னமே என் அப்பா அம்மா போயாச்சு.இல்லேன்னா என் கதி என்ன ஆயிருக்குமோ..மனதில் நினைத்தேன்) என் குரலின் கடுமை எனக்கே தெரிந்தது.நம்ம இரண்டு பேருக்கே என்னால வேலை பண்ண முடியலன்னு புலம்பிட்டு இருக்கேன். நீங்க என்னடான்னா.. வயசானவங்கள ..அழைச்சிட்டு வந்து யார் பாத்துக்கறது..அவங்க நம்மள  மாதிரி  டிபனெல்லாம் சாப்பிட மாட்டாங்க .காலையில கஞ்சி.. அதுவும் வீட்டில் அரைச்ச சத்துமாவுக் கஞ்சி... மதியம் கண்டிப்பா...ஒரு கீரை மசியல் இருக்கணும்.ராத்திரிக்கு டிபன் கட்டாயம்.ஐய்யோ.. இதெல்லாம் யாரால பண்ண முடியும்.எனக்கே உடம்பு.. போதும் உன் புலம்பலை நிறுத்தறயா?குரலை உயர்த்தியதும்தான்..என் கோபம் அவளுக்கு புரிந்தது போல..இப்ப உனக்கு  என்ன  தெரியணும்?உங்க அண்ணா அண்ணி வயசானவங்களை பார்த்துக்க மாட்டாங்க.. சரி.நீ ஒரே பொண்ணு தானே.பார்த்துக்கோன்னு...புருஷன் நான் சொல்றேன்அதை  கேட்க மாட்ட..நல்லபடியாக பெத்தவங்களை பார்த்தட்டு இருந்தவனை தெய்வம் கொண்டு போயாச்சு. மீதி இருக்கும் காலம் அவங்க தலையெழுத்து படி ஆகட்டும்.இனிமே இதபத்தி ஒரு வார்த்தை என்கிட்ட  பேசாத என்று கடுமையாக  கூறி  கண்களை மூட..காலையில் நடந்த சம்பவம் மனதுக்குள்  தோன்ற ஆரம்பித்து என் கோபத்தை குறைத்து  நெகிழ்வாக்கியது.

அம்மா. வீடு முழுக்க .எல்லா இடமும் அலம்பியாச்சு..வீட்டின் ஒரு நபராக பல வருடங்களாக வேலை செய்யும் சந்திராம்மா..கூற..உனக்கு சொல்லணுமா...சந்திரா...வீட்டுக்கு போகச் சொல்ல...உன் பிள்ளைகளுக்கும் சாதம் எடுத்துட்டு போ..நீ வீட்டுக்கு போய் எப்ப சமையல் பண்ணுவே..என்றாள் ரம்யா.இதெல்லாம் நீ இப்பக்கூட சொல்லணுமாம்மா..உன். நல்ல மனசுக்கு இப்படி கஷ்டத்தை கொடுத்திட்டானே ஆண்டவன்...கண்களில் கண்ணீர் பெருகியது இருவருக்கும். அவரு இருந்து இதைத்தான் சொல்லி இருப்பாரு.அவரு எங்கேயும் போகல..சந்திராம்மா.. இங்கே தான் நம்ம கூடத்தான் இருக்காரு.நேத்திக்கு ராத்திரி ரொம்ப நேரம் பேசிட்டு இருந்தாரு.அம்மா அப்பா எல்லோரும் சேர்ந்து நிறைய கோயில் எல்லாம் போகணும்.அவங்களை நிம்மதியாக பார்த்துக்கணும். நமக்கு அப்பா அம்மாவை சேர்த்து நாலு குழந்தைங்க..நம்ம நித்யா கல்யாணம்.. பையன் படிப்பு வேலை.....எதுக்காக இதெல்லாம் பேசினாருன்னு தெரியல்ல இதெல்லாம் என் பொறுப்பு தான்னு சொல்லிட்டாரோன்னு இப்ப தோணுது எனக்கு.அப்பறம் கோயிலுக்கு டூரெல்லாம் போனா..நம்ம சந்திராம்மாவை கூட கூட்டிட்டு போகணும் னு. அதுகூட எந்த கோவிலையும் பார்த்தது இல்லேன்னு.வார்த்தைகளை  முடிக்க முடியாமல் நித்யா தடுமாற..இருவரின் அழுகை சத்தம்.சரி நீ கிளம்பு சந்திராம்மா.அதுக்கு முன்னாடி இந்த வேலை பண்ணிட்டு போ..என்னதும்மா....அம்மிக் கல்லையும் குழவியையும் யாரோ  பிரிச்சு .வெச்சிருக்கா..இரண்டையும் சேர்த்து வச்சிட்டு போ...அது பிரியக்கூடாது எப்பவும்... பின்புறமுள்ள .கூரை வேய்ந்த  அறையின்  இடைவெளியில் இவர்களின்  பேச்சுகள் காதில் விழ...விழ..அவரின் கண்களில் நீர் தாரைதாரையாக வழிந்தது.

.அந்த சம்பவம் மனதுக்குள்  ஓட. இட்டதெல்லாம் பயிராகாது..பெற்றதெல்லாம் பிள்ளை ஆகாது...என்ற மூதுரை பொய்யாகுமா? .கல்லுக்கும்  கூட கருணை காட்டும் குணம் உள்ள அவர்கள் எங்கே.. பெற்ற தாய் தந்தைக்கு கூட .எதுவும் செய்ய முடியாது....வீணான வம்பு  வார்த்தைகள் மட்டுமே செயலில் ஒன்றும் இல்லை என்ற இவள் எங்கே  என்று நினைத்து வருத்தம் மட்டுமே பட முடிந்தது அவரால்.

நன்றி.ஓவியர் கோவிந்தராஜன் லட்சுமி நாராயணன் அவர்கள்.🙏🙏