👩🏿🦰🧑🦰🧑காலம் தோறும் பெண்🧒👩🏻👦🏾
கைகேயி 2
மனம் மகிழ்ந்தவனாக தசரதன் கைகேயியை மணம் முடிக்கும் ஆசையை அவள் தந்தை அச்வபதி மன்னனிடம் தெரிவித்தான். ஆனால் இத்தனை அழகும் இளமையும் அறிவும் போர்த்திறனிலும் சிறந்த தன் மகள் மூன்றாவது ராணியாக அயோத்திக்கு செல்வதை ஒரு தந்தையாக அவர் மனது ஏற்கவில்லை. தன் மகள் ஒரு பிரம்மச்சாரி அரசனை மணந்து பட்டத்து ராணியாக வேண்டும், அவள் வயிற்றில் உதிக்கும் தன் பேரன் நாடாள வேண்டும் என்ற கனவு அவருக்கு இருந்தது.
மனதில் இருப்பதை மறைக்காமல் தசரதனிடம் கூறிவிட்டார். தசரதனுக்கோ கைகேயியை மணம் புரிய வேண்டும் என்ற அவா இருந்தது. அதை விடவும் அவளையும் மணம் புரிந்தால் தான் தனக்கு புத்திரப் பேறு உண்டாகும் என்ற விதி இருப்பதையும் அறிந்திருந்ததால், அவளை மணந்தே ஆக வெண்டிய தேவையும் இருந்தது. அச்வபதி மன்னனுக்கு தசரத மன்னன் அன்று வாக்கு கொடுத்தான், கௌசல்யை மூத்த பட்டமகிஷி ஆனாலும், கைகேயிக்கு பிறக்கும் மகனையே நாடாள வைப்பதாக உறுதி கொடுத்து கைகேயியை கை பிடித்தான்.
தசரதன் மூன்று மனைவிகளுடன் மகிழ்வாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்தான். காட்டுக்கு வேட்டைக்கு சென்ற ஒரு நாள் விதி அவன் வாழ்வில் விளையாடத் தொடங்கியது. இரு கண்களும் தெரியாத தன் பெற்றோர்களை தோளில் சுமந்து வாழ்ந்து கொண்டிருந்தான் சிரவணன் என்ற பதின் வயது சிறுவன், அந்தக முனியின் மகன். பெற்றோர் சேவையே தனது வாழ்நாள் கடமையாக அல்லும் பகலும் அவர்களுக்கு தொண்டு செய்வைதையே தன் பெரும் பேறாக எண்ணி வாழ்ந்து வந்தான். அவர்களைச் சுமந்து கொண்டு காட்டு வழி போகையில் பெற்றோருக்கு தாகம் எடுக்க, அருகில் இருந்த ஆற்றுக்குத் தன் கமண்டலத்துடன் சென்றான். கமண்டலத்தில் நீர் முகந்த சப்தம் யானை நீர் குடிப்பது போல் கேட்கவே, சிறுவன் சிரவணனை யானை என நினைத்து தொலைவில் இருந்து அம்பெய்திவிட்டான் தசரதன். ஐயோ அம்மா என்ற சிறுவனின் அலறல் கேட்டு தான் செய்த தவறு உரைக்க, பதைபதைத்து ஓடி வந்தான் தசரதன்.
சிறுவனோ உயிர் போகும் தருவாயில் மன்னனிடம் தன் பெற்றோர் அமர்ந்திருக்கும் இடத்துக்கு தன்னை இட்டுச் செல்லும் படியும், அவர்கள் பாதத்திலேயே அவன் உயிர் பிரிய விரும்பவதாகவும் கூறினான். கண்ணில்லாத அவர்களை இனி யார் பார்த்துக் கொள்வார்கள் என்று கவலைப்பட்டுக் கொண்டே வந்தான். அவனை இரு கைகளிலும் தூக்கிக் கொண்டு அவன் பெற்றோர் இருந்த இடத்துக்குச் சென்றான் தசரதன். நடந்ததைக் கேட்ட அக்கண்ணிழந்த முதியவர்கள் தங்கள் மகன் இறந்த துக்கத்தில் அவ்விடத்திலேயே தாங்களும் உயிர்விட்டனர். உயிர் விடும் முன் அந்தக முனிவர் தசரதனுக்கு ‘நாங்கள் எங்கள் மகனை இழந்து எப்படித் துடிக்கிறோமோ அவ்வாறே நீயும் உன் மகனை இழந்து துடித்து இறப்பாய், புத்திர சோகம் உன்னை பீடிக்கட்டும்’ என்று சாபமிட்டவாரே உயிர் நீத்தார்.
அச்சாபம் பேரிடியாக தசரதனின் தலையில் இறங்கினாலும், மறுபுறம் அவனுக்கு நிம்மதி உண்டானது. ஆமாம், புத்திர சோகம் என்பது புத்திரன் இருந்தால் தானே உண்டாகும். இச்சாபம் பலிப்பதற்கு வேண்டியேனும் தனக்கு சந்ததி உண்டாகுமே, புத்திர பாக்கியம் கிடைக்குமே என்று எண்ணி மகிழ்ந்தான்.
பெரும் கலக்கத்துடன் சோகமாக அரண்மனை திரும்பினான் தசரதன். யாரிடமும் அவன் எதுவும் கூறவில்லை. குறிப்பறிந்து ஏதோ தவறு நேர்ந்துள்ளது என்பதை அறிந்தாள் கைகேயி. தன்னுடைய மதியூகத்தால், உடன் சென்ற மெய்க்காவலர்கள் மூலமாக நடந்ததை அறிந்தாள். சாபம் பற்றி அவர்கள் கூறியதைக் கேட்டு கலங்கித் தவித்தாள்.
அதன் பின் தசரதன் புத்திர காமேஷ்டி யாகம் வளர்த்து அதன் மூலமாய் புத்திரப் பாக்கியம் பெற்றான். மூத்த மனைவி கௌசல்யைக்கு ஸ்ரீராமனும், சுமித்திரைக்கு இரட்டையர்களாக லஷ்மணனும் சத்ருக்னனும் கைகேயிக்கு பரதனும் பிறந்தனர். தன் மகன் பரதனை விட ராமனின் மேல் கைகேயி அதிக பாசம் வைத்திருந்தாள். எல்லாம் நல்ல விதமாகவே நடந்து வந்தன.
தொடர்வாள்
No comments:
Post a Comment