செருவாமணி 35

 #SERUVAAMANI

Written by Baskar Sathya 

#Seruvaamani_35

(Flashback அத்யாயம் இது.  முதன் முதலில் செருவாமணி சேது சித்தப்பாவுடன் மூர்த்தியை சந்தித்து விட்டு போன பின்பு நடந்ததை மூர்த்தி நினைவலைகளில்)

'பாலு, என்ன பொண்ணு ஃபோட்டோவ பார்த்து ஒண்ணுமே சொல்லலையே.  பிடிக்கலையா?'

செருவாமணி, கோபு வாத்தியார் மற்றும் சேது சித்தப்பா விடை பெற்றுச் சென்ற அடுத்த நிமிடம் மாடிப் படியேறி வந்து பாலுவிடம் கேட்டார்.

'அப்பா, நான்தான் சொன்னேனே.  படிப்பை முடிச்சுட்டு பார்க்கலாம்னு.'

'உன் படிப்பு முடிஞ்சோண்ணதான்னே கல்யாணம்.  ஆனா இப்பேலேந்து ஆரம்பிச்சாதான சரியா இருக்கும்.  தையு போய் ஒரு வருஷம் முடிஞ்சுடுத்து.  எனக்கும் கடமைனு ஒண்ணு இருக்கோன்னோ?'

'அந்த பொண்ணுக்கும் படிப்பு இந்த வருஷத்தோட முடியறது.  உனக்கும் அந்த சமையத்துல கிட்டத்தட்ட முடிஞ்சுடும்.  பொண்ணு லக்‌ஷணமா இருக்கா.  நல்ல குடும்பமா இருக்கு.'

'வேண்டாம்ப்பா.  இப்ப கல்யாணம் பண்ற மனநிலைல நான் இல்ல.'

'அது என்னடா மனநிலை? அதுக்கு என்ன வந்தது இப்போ?'

அவனிடமிருந்து பதில் இல்லை.  ஏதோ ஒரு இறுக்கத்தில் அவன் இருப்பதை அவர் உணர்ந்தார்.

'ஏண்டா, யாரையாவது மனசுல வெச்சிண்டிருக்கையா?  இருந்தா தயங்காம சொல்லு.  டாக்டர் தொழில்ல ரெண்டு பேருமே பிஸியா இருக்கோம்.  ஒருத்தர் கிட்ட ஒருத்தர் பேசக் கூட அவ்வளவா இருக்கறதில்ல.   சும்மா சொல்லு.'

'அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லப்பா'.  இந்த பதிலை அவனிடமிருந்து எதிர்பார்த்தவருக்கு அவனுடைய இரண்டு நிமிட மௌனம் கொஞ்சம் சலனத்தை ஏற்படுத்தியது.

'ஏண்டா, தையு இருந்தா அவ கிட்ட சொல்லியிருப்ப.  என்னையும் அவளா நெனச்சுக்கோ.  இதுல என்ன இருக்கு?  நம்ம குடும்பத்துக்கு ஏத்தவளா இருந்தா நம்மாத்துல அழச்சுண்டா போச்சு.'

மீண்டும் தயக்கம் அவனிடமிருந்து.  அவருக்கு தெரிந்து விட்டது, அவன் மனதில் யாரோ என்று.

'பாலு.  நாம ரெண்டு பேருமே படிச்சிருக்கோம்.  தயக்கமே படாத.  இந்த வயசுல இதெல்லாம் சகஜம்.  யாரு என்னன்னு சொன்னாதான மேல எடுத்துண்டு போக முடியும்?'

கொஞ்சம் அசைந்தான்.

'அப்பா என்னோட MBBS படிச்சவ.  பேர் ப்ருந்தா.  உங்களுக்கும் பிடிக்கும்.  MD முடிச்சிட்டு உங்களோட இதப் பத்தி பேசலாம்னு இருந்தேன்.'

'அவ்வளவு தானே.  அவளையே பார்த்துடலாம்.  கோத்ரம் வேற தானே?'

'அப்பா.  அவா... பிராமணா இல்ல.'

இந்த வார்த்தைகள் அவரின் நெஞ்சுக்கு சற்று படபடப்பை கொடுத்தன.

'என்னடா சொல்ற?  இது பாஸிபிளான்னு நெனச்சுதான் சொல்றயா?  இது சாதாரணமா எடுத்துக்க முடியாதே டா.  அவ அப்பா அம்மா ஒத்துப்பளா, நான் ஒத்துக்கறது அப்புறம் இருக்கட்டும்.'

'பேசிப் பார்க்கலாம்ப்பா.'

'பேரப்பார்த்தா வேற மதம் மாதிரி தெரியல.  சரி, செட்டியாரா, முதலியாரா, வேற ஏதாவதா?  ஒருத்தொருக்கொருத்தர் இத்தனை நாள் பேசாமையா இருந்துருக்கப் போறேள் யாரு என்ன விவரம்னு.  இவ்வளவு தூரம் வந்தவனுக்கு... அதையும் சொல்லேன்.'

சொன்னான்.  பகீர் என்றது அவருக்கு.

'அவ அப்பாம்மாக்கு தெரியுமா இந்த விஷயம்?'

'தெரியாதுப்பா.  இன்னும் சொல்லலைனுதான் என்கிட்ட அவ சொன்னா.'

'அவா காதுல பட்டுதுன்னா கொலை பண்றதுக்கு கூட பயப்பட மாட்டா அவாளோட சமூகம்.  அதோட மாத்திரம் இல்ல.  உன்னையும் அவளையும் ஒண்ணா எங்கயாவது பார்த்தா என்ன நடக்கும்னு யூகிக்கவே முடியாது.  இதெல்லாம் உனக்கு சொன்னா புரியாது.   சரி, அவாம் எங்க இருக்கு?'

'மேற்கு தாம்பரத்தில.  முடிச்சூர்.

'வா, சாயந்திரம் போய் பேசலாம்.  அவ அம்மாப்பா ஒத்துண்டான்னா பார்க்கலாம். நான் கஷ்டப்படணும்ம்னு நீ முடிவெடுத்துட்ட.  பரவாயில்ல.'

அழைத்துக் கொண்டு சென்றார் பாலுவை.  வீடு பெரிதாக இருந்தது.  வாசலில் ஐந்தாறு கோழிகள் அங்குமிங்கும் ஒன்றை ஒன்று துரத்திக் கொண்டு இருந்தன.  சாணிக்குவியல் ஒரு புறம்.  வீட்டின் பின்புறம் மாடுகள் இருக்கலாமோ?  இரண்டு மூன்று ஆடுகள் அவைகளுக்கு முன் போடப் பட்ட புல்லு கட்டுகளை இழுத்து இழுத்து சுவைத்துக் கொண்டிருந்தன.  திண்ணை ஒன்று.  கதவில் புள்ளி வைத்த ஸ்வஸ்திக் சிம்பல் மஞ்சள் குங்குமத்தால்.

சாண வாடையோடு வேறு சில வாடைகளும் கலந்தே இருந்தன.

வாசல் தாழ்வாக இருந்ததால் தலைகுனிந்து செல்ல வேண்டியிருந்தது.  தலைகுனிவு தானே இந்த வீட்டின் விஜயத்திற்கு அஸ்திவாரம்?

குனிந்து கொண்டே ஒரு சார்.

அய்யனார் மீசைக்கு நிகரான முரட்டு மீசையுடன் ஒருவர் வந்தார்.

'பிருந்தா.... வீடு... தானே இது?'

'ஆமாம் ஐயா.  என் பொண்ணுதான்.  வெளிய தாம்பரம் வரைக்கும் போயிருக்கு.  இப்ப வந்துடும்.  சார் யாரு?'

'செந்தில்... யாரோ தங்கச்சிய தேடி வந்திருக்காக.  ரெண்டு ச்சேர் கொண்டா.'

'நான் டாக்டர் மூர்த்தி.  ஆயுர்வேத டாக்டர்.  இவன் என் பையன் பாலு.'

ச்சேர்கள் வந்தன.  ஒரு இளசு பையன் கொண்டு வந்தான்.

'நாங்க அய்யருங்க'

'பேசும்போதே புரிஞ்சிகிட்டேன்யா.   உங்க கலரே காட்டிக் கொடுக்குது.  பேச்சு வேற சட்டுனு வெளிச்சம் போட்டு காட்டுது.  சொல்லுங்க அய்யா.  நாங்கள்ளாம் தேவர் மாருங்க.'

சுற்றி வளைத்து பேசாமல் விஷயத்தை போட்டு உடைத்தார்.  பெண்ணின் அப்பா ஒரு வார்த்தை பேசாமல் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

முழுவதும் முடிந்தும் மௌனம் தொடர்ந்தது.

'நீங்க ஒண்ணுமே பேசலையே?'

மௌனம் காத்தவர் ஆரம்பித்தார்.

'இதுல எங்களுக்கு சம்மந்தமில்ல.  நீங்க கிளம்பலாம்.'

'அது வந்து..'

'அய்யர்மாருங்க மேல எங்களுக்கு அளவு கடந்த மருவாதி உண்டு.  அத கெடுத்துகிட்டு பேச சொல்றிகளா என்ன?'

'உங்க பொண்ணுக்கும் பிடித்தம் போல தெரியுது.'

'அய்யரே.  எம் பொண்ணு படிப்புக்காகத்தேன் ஸ்ரீவில்லிப் புத்தூர்லேந்து இங்குட்டு வந்தோம்.  எங்க சாதி சனங்க எல்லாம் அங்குட்டுதான் இருக்காக.  எங்களுக்கு சாதாரணமால்லாம் பேச தெரியாது.  கோவந்தேன் எங்க பழக்கம்.  எங்களுக்கு இதெல்லாம் சரிப்பட்டு வராது.  ஊர் சனங்களுக்கு மருவாதி தரவங்க நாங்க.  படிச்சிருக்கீங்க.  புத்திசாலிகளா இருக்கீக.  உங்க சனத்துல நல்ல பொண்ணா பார்த்து கட்டிக் கொடுங்க.  பையன் பேச்ச கேட்டு இம்புட்டு தூரம் நீங்க வந்ததே தப்பு அய்யரே.  வாச தேடி வந்துட்டீக.  நல்ல முறையா நான் உங்கள அனுப்பணும்.  புரிஞ்சுக்கங்க.'

'அது இல்ல... உங்க பொண்ணும்....'

'விவரம் சொல்லிட்டீக.  எங்க பொண்ண எப்படி கட்டுப் படுத்தணும்னு நாங்க பார்த்துக்கறோம்.  நீங்க கெளம்புங்க இருட்டறதுக்குள்ள.'

'சின்னஞ் சிறுசுங்க...'

அதுவரை அமைதியாக இருந்த செந்தில், 'என்ன அய்யரே..அப்பா பொறுமையா சொல்லிகிட்டு இருக்காருல்ல.  கிளம்புங்க மொதல்ல...சாதி சனத்துக்கு மருவாத தராத அய்யரா இருக்கீங்க... இன்னும் ஒரு வார்த்த பேசினா மருவாத கெட்டுடும்.  முதல்ல கிளம்புங்க.'

'இதான் முடிவா?'

'ஓ.....தா.  தே.... பையா.  கிளம்புங்கடா நாய்களா?'

இதற்கு மேல் சாத்வீக சமூகம் என்ன செய்ய முடியும்?  கோர்ட்டுக்கு போனாலும் அவங்க தங்களோட தீர்ப்போட சட்டம் வெச்சிருக்காங்களே.  அதை மீறி?

வந்த வழியே திரும்பினார்கள்.

'சாரிப்பா...  என்னால உங்களுக்கு அவமானம்.  நான் இப்படி பேசுவான்னு சத்தியமா எதிர் பார்க்கல.'

புழியப் புழிய அழ ஆரம்பித்தான்.  காரை ஓரம் கட்டினார்.  பாலுவை தோளில் சாய்த்துக் கொண்டார்.

'டோண்ட் வொரி.  பப்ளிக்காவா திட்டினாங்க.  நாம நம்ம வழியில பேசினோம்.  அவங்க அவங்க பாஷைல பதில் சொன்னாங்க.  இனிமே நீதான் தீர்மானம் பண்ணனும்.'

'எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலப்பா.  அவள மறக்க முடியாதுப்பா.  ரொம்ப நல்லவப்பா.'

'இருக்கலாம் பாலு.  தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ அவா கிட்ட சொல்லிட்டோம்.  இனிமே அவா எப்படி பிஹேவ் பண்ணுவான்னு ஆண்டவனுக்குத்தான் வெளிச்சம்.  இன்னிக்கு ஃபுல்லா யோசி.  நாளைக்கு என்ன பண்ணலாம்னு சொல்லு.  எனக்கு என்னவோ இதுக்கும் மேல இத தொடரதுல்ல அர்த்தம் இல்ல.'

டாக்டர் மூர்த்திக்கு கிடைத்த அவமான சொற்கள் அவரை பாதித்தாலும் பாலு ஏதாவது தவறான முடிவு எடுத்து விடுவானோ என்ற பயம் இருந்தது.  அதனால் அவர் தன்னை பலப்படுத்திக் கொண்டு மெல்ல மெல்ல அவன் மனதை மாற்றிவிடலாம் என்று நம்பிக்கையோடு பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

பருவம் தவறு செய்துவிட்டது.  திருத்துவதில் பெற்றோருக்கும் தேவையில்லாத சுமைகள் ஏறிவிடுகிறது.  என்ன செய்வது?  பாசமும் கௌரவமும் பந்தாடும் போது பெற்றோர் மனம் பேதலிக்கிறது.

தொடரும்...