மெல்லத் திறந்தது கதவு

 மெல்லத் திறந்தது கதவு

**********

" வனஜா..கொஞ்சமாவது அறிவிருக்கா உனக்கு..பாலை அடுப்பில வச்சுட்டு எங்கே போய் தொலைஞ்ச..பொங்கி  வழியுது பாரு.."

ராகவனின் குரல் ஓங்கி ஒலித்தது.

" பக்கத்துலதான இருக்கீங்க..ஆஃப் செஞ்சா என்ன.." வனஜா முணுமுணுத்து கொண்டே வந்து அடுப்பை நிறுத்தினாள்.

" என்ன முணுமுணுப்பு..ஒரு வேலை செஞ்சா அதுல கவனம் கிடையாது ..மனசுல பெரிய அஷ்டாவதானின்னு நெனப்பு. சம்பாதிச்சா காசு அருமை புரியும்".

" இப்ப எதுக்கு கத்தறீங்க.. தினமுமா நடக்குது..எதோ ஒரு நாள். காலங்கார்த்தாலேயே ஆரம்பிக்காதீங்க"

"என்ன பதிலுக்கு பதில் வாய் வளருது. ஒரு வேலையை ஒழுங்கா செய்ய துப்பில்லை"

வார்த்தைகள் அம்புகளாய் பாய்ந்தன. மற்றவரின் வலிக்கும் இடம் பார்த்து சரியாக எறியப் பட்டன. பழைய நிகழ்ச்சிகள் கேடயங்களாக மாறின.பாலில் ஆரம்பித்தது பரம்பரை வரைக்கும் நீண்டது.

" அடச்சே, வீடா இது.. நிம்மதியா படிக்க முடியுதா இங்க ". கையில் இருந்த புத்தகத்தை மூடி மேசை மேல் வைத்துவிட்டு எழுந்து பால்கனிக்கு வேகமாக போனாள் ஷ்ரேயா. வெளியே மரங்களில் பறவைகள் எதற்கோ கீச் கீச் என்று கத்திக் கொண்டு இருக்க,  கீழே விளையாடிக் கொண்டிருந்த சிறுவர்கள் கூச்சல் இட்டுக்கொண்டு இருந்தார்கள். காய்கறி விற்பவரிடம் இரு பெண்கள் பேரம் பேசிக் கொண்டு இருந்தார்கள். ஷ்ரேயா ஆயாசத்துடன் கண்களை மூடிய படி திரும்பினாள். அடுத்த வாரம் பிளஸ் டூ  போர்ட் பரிட்சை. அதுவரையிலும் இந்த அம்மாவும் அப்பாவும் கொஞ்சம் சண்டை போடாமல் இருக்க கூடாதா? எப்போதும் தொட்டதற்கெல்லாம் வாக்குவாதம். அவளுக்கு வெறுப்பும் கோபமும் இயலாமையும் பயமுமாக சேர்ந்து முட்டியது. அடுத்த வருடம் எதாவது ஹாஸ்டலில் சேர்ந்துதான் படிக்க வேண்டும் என்று நினைத்தாள். அந்த எண்ணங்களே வளர்ந்து வளர்ந்து அவற்றுள் மூழ்குவது போல உணர்ந்தாள். முகம் எல்லாம்  வியர்த்து இதயம்   துடிப்பது காதில் கேட்க, உடல்  நடுங்கியது. கிரில் கம்பிகளை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

"அம்மாடி..ஷ்ரேயா.."

அந்த குரல் அப்படியே காற்றில் மிதந்து வந்து அவளை ஒரு மென்மையான போர்வை போல இதமாய் சுற்றிக் கொண்டது. அவளை மெத்தென்று தாங்கிக் கொண்டது. நெஞ்சை நீவி விட்டது.  மூச்சு இயல்பாய் விட வைத்தது. குரலில் இருந்த அன்பிலும் பரிவிலும் அப்படியே புதைந்து கரைந்து போனாள். மனது லேசான மாதிரி இருக்க உள்ளே போனாள்.

" தாத்தா..என்ன வேணும்?"

நலிந்த உடல். மென்மையான ஆனால் உறுதியான குரல். உழைத்தது போதுமென்று அவர் உடலின்  இடது பக்கம் மொத்தமாய் ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு விட்டது. ஆனால் தளராத மனமும் அறிவும் ஒளி பொருந்திய விழிகளின் வழியே பிரகாசித்துக் கொண்டு இருந்தன. அவர் படுத்து இருந்த கட்டிலின் பக்கத்தில் ஒரு நாற்காலியும் மேசையும். மேசை மீது அவர் படிக்கும் சில ஆன்மீக புத்தகங்கள், தண்ணீர், சிறிய கடிகாரம், அவரது மாத்திரைகள் அடங்கிய பெட்டி, சந்தனப் பொட்டுடன் மனைவியின் சிறிய புகைப்படம். மற்றொரு பக்கம் வீல்சேர். கட்டிலில் படுத்து இருந்தவரின் அருகில் குனிந்தாள் ஷ்ரேயா.

அவள் எண்ண ஓட்டத்தைப் புரிந்தவர் போன்று அவள் கன்னத்தை மெல்லத் தடவினார். அதுவரை அவள் தேக்கி வைத்து இருந்தது எல்லாம் அழுகையாக பீறிட்டுக் கொண்டு கிளம்ப, ஷ்ரேயா நாற்காலியில் உட்கார்ந்து அவர் நெஞ்சில் முகத்தை.வைத்துக் கொண்டாள். அவளது மெத்தென்ற தலையணையை விட சுருங்கிய தோலின் கீழே எலும்புகள் துருத்திக் கொண்டிருந்த அவரது மார்பு அவளுக்கு இதமாய், பாதுகாப்பாய் இருந்தது.

" தாத்தா..நீங்க பாட்டியை மிஸ் பண்றீங்களா?"

அவர் மெல்ல அவள் தலையை தடவிய படியே சொன்னார்.

" இல்லைடா, எல்லோரும் ஒரு நாள் போய் ஆகணும் கண்ணா. அவளது நேரம் முடிஞ்சது. நமக்கு எவ்வளவு நல்ல நினைவுகளை கொடுத்துட்டு போய் இருக்கா.. அதை நினைச்சுக்கணும். அவள் ஆத்மா நல்ல படியா சாமிட்ட சேரணும்னு வேண்டிக்கணும்".

" போங்க தாத்தா. நீங்க சும்மா சொல்றீங்க. பாட்டி மட்டும் இருந்து இருந்தா நாம மூணு பேரும் ஊர்லேயே இருந்து இருக்கலாம் . நான் அங்கேயே பிளஸ் டூ முடிச்சு இருப்பேன். இந்த வருஷம்  இங்கே வந்தே இருக்க வேண்டாம். இங்கு  வந்ததால்தான் உங்களுக்கு ஸ்ட்ரோக் வந்தது?" ஷ்ரேயா மெல்ல விசும்பினாள்.

" அட அசடு..யார் சொன்னது..நீ குழந்தையா இருக்கறப்ப உங்க அப்பாவுக்கு வடக்கில உத்யோகம். ரெண்டு வருஷத்துக்கு ஒரு முறை மாத்தல் வரும்.உன் படிப்பு கெட்டுடக் கூடாதேன்னு ஊர்ல எங்க கிட்ட கொண்டு விட்டான். அவன் இங்கயே வந்தப்ப நீ வர மாட்டேன்னு சொன்ன. அதுக்காக..அப்படியே இருந்துட முடியுமா..அப்பா அம்மா கிட்ட தான் நீ இருக்கணும். பாட்டி இருந்தாலும் இங்க வந்துதான் இருப்போம்".

" அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் நாம இங்க வந்தது பிடிக்கலையா தாத்தா? ஆனா தனியா என்கிட்ட பிரியமா தான் இருக்காங்க. உங்களுக்கும் கேர் டேக்கர் போட்டு நல்லா பாத்துக்கறாங்க. ஆனா எப்போ எதுக்கு சண்டை போடுவாங்கன்னு ஒரு பதட்டமாகவே இருக்கு. எனக்கு சத்தம் கேட்டா பிடிக்கல. பரீட்சை வேற நல்லா பண்ணனும்னு பயமா இருக்கு.  நான் அடுத்த வருஷம் படிக்க காலேஜ் ஹாஸ்டல் போயிட்டா நீங்க என்ன பண்ணுவீங்கன்னு கவலையா இருக்கு. பாட்டி இன்னும் கொஞ்ச நாள்  இருந்திருக்கலாம்.  ஒரு மாதிரி பயமா படபடப்பா இருக்கு.  எனக்கு ஒன்னுமே புரியலை தாத்தா,ஒரே குழப்பமா இருக்கு".

தாத்தா தன் மார்பு நனைவதை உணர்ந்தவராய் அவள் முதுகை மெல்ல தடவிக் கொடுத்தார்.

" ஷ்ரேயா, உனக்கு பரிட்சை முடிகிற வரையிலும் இங்கேயே உட்கார்ந்து படியேன். எனக்கு ஒண்ணும் தொந்தரவு இல்லை".

சரேலென்று நிமிர்ந்தாள். 

" நிஜமாவா  தாத்தா? ஆனா இங்க கேர்டேக்கர் இருப்பாரே?"

  "அவரை வேணும் போது கூப்பிடுக்கலாம் .மீதி நேரம் வெளியே உட்கார்ந்துக்கட்டும்."

" சரி தாத்தா , நான் போய் என் புக்ஸ் எல்லாம் எடுத்துட்டு வரேன்"

" இரு அதுக்கு முன்னாடி  ஒரு சின்ன ஹெல்ப் பண்ணு".

"இந்த மேசையை இழுத்து ஃபேனுக்கு நேரா போட்டு , என் சாமானை எல்லாம் எடுத்து கீழ வச்சுடு".

ஷ்ரேயா உற்சாகமாக மேசையை இழுக்க போனாள். அசைக்க முடியவில்லை. கொஞ்சம் யோசித்து முதலில் மேசை மேல் இருந்த  பொருட்கள் அனைத்தையும் எடுத்து வைத்து விட்டு பின் மெல்ல இழுத்தாள். அசைந்தது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இழுத்து நகர்த்தி சரியாக வைத்தாள். பின் ஓட்டமாக ஓடி அவள் புத்தகங்களை இரண்டு மூன்று முறைகளில் கொண்டுவந்து அழகாக தாத்தா மேசையில் அடுக்கி வைத்துக் கொண்டாள். நாற்காலியில் உட்கார்ந்து தாத்தாவை பார்த்து திருப்தியான ஒரு சிரிப்பு சிரித்தாள். 

" தாத்தா, இப்போ கொஞ்சம் நல்லா ஃபீல் பண்றேன் ".

பாட்டி படத்தின் மீதிருந்த ரோஜாப் பூவில் இருந்து மெல்லிய மணம் கமழ்ந்தது.ஷ்ரேயா தாத்தாவின் நெற்றியில் இருந்த சந்தனப் பொட்டை சரி செய்து விட்டாள். அவரைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள்.

" ஷ்ரேயா, ஏன் உன் புக்ஸ் எல்லாம் ரெண்டு மூணு நடையா கொண்டு வந்த?"

" எப்படி தாத்தா, மொத்தமா கொண்டு வந்தா ஒண்ணு தூக்க முடியாது, கீழே விழுந்துடும். ரெண்டாவது கை வலிக்குமே"

" அதேதான், கையை நம்மால் பார்க்க முடியும், ஆனா மூளையை,மனசை பார்க்க முடியாது இல்லையா?"

"ஆமாம்". ஷ்ரேயா புரியாமல் தாத்தாவை பார்த்தாள்.

" அளவுக்கு மேல கவலைகளை, குழப்பத்தை மனசில போட்டா அதுவும் தளர்ந்து போகும், வலிக்கும்.  எது முக்கியமோ அதை மட்டும் வச்சிண்டு மீதியை தள்ளி வைக்க பழகிக்கணும். ஒரு புத்தகத்தை தேவைப்படும் போது எடுத்துப்பேன்னு சொல்றே இல்லையா, அது மாதிரி, பிரச்சினைகளையும் பார்க்க தெரிஞ்சுக்கணும். எப்பவும் எல்லாம் நம்ம வசதிப்படி இருக்கும்னு எதிர்பார்க்கக் கூடாது".

தாத்தா மென்மையான குரலில்,  அந்த குழந்தைக்கு புரிய வேண்டும் என்கிற அக்கறையில் பேசினார். ஷ்ரேயா கவனத்துடன் அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். 

" உடனே வராது. ஃப்ரீயா இருக்கும் போது யோசிச்சு பாரு, உனக்கு டென்ஷனா குழப்பமா இருக்கும் போது யோசிச்சு பாரு..கொஞ்சம் கொஞ்சமா பழகினா உனக்கே புரியும். மனசை தெளிவா வச்சுக்க கத்துப்பே. நீ புத்திசாலி  குழந்தை. உங்க அம்மாவோட பொண்ணாச்சே" தாத்தா சிரித்தார்.

" முதல்ல நான் உங்க பேத்திதான் .

நீங்க சொல்றது நினைவு வச்சுக்கறேன். நிச்சயம் முயற்சி பண்றேன் தாத்தா".  குனிந்து அவர் கன்னத்தோடு கன்னத்தை வைத்துக் கொண்டாள்.

" எனக்கு சொல்ற மாதிரி அம்மாக்கும் அப்பாக்கும் எதாவது சொல்லுங்களேன்".

கதவுக்கு வெளியே ராகவன் வந்து நிற்பதை விபூதியின் மணம் மெல்ல உள்ளே வந்து சொல்லியது. 

தாத்தா சற்று குரலை உயர்த்தி கொண்டார். வனாஜாவும் வந்து நிற்பது கொலுசு சத்தத்தில் தெரிந்தது.

" உன் அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் தெரியாதது இல்லை. அவர்கள் கேட்காம நானா எதுவும் சொல்ல கூடாது. ஆனா உனக்கு சொல்றேன்.

இத்தனை வருஷம் ரெண்டு பேரும் தனியாவே இருந்தாச்சு. ஒரு சலிப்பு வந்து இருக்கலாம். இப்போ நாம வந்த பிறகு அவங்க ரொட்டீன் கொஞ்சம் மாறி இருக்கு. நமக்கு எல்லாம் சரியா செய்யணும்கிற படபடப்பு தெரியுது ரெண்டு பேர் கிட்டேயும். உன்னை நெருங்கி வரணும்கிற  ஆவல் இருக்கு. இது எல்லாம் என்னோட அனுமானம்தான். கொஞ்சம் பொறுமையா இரு தங்கம். நீயும் பரிட்சை முடிஞ்சபிறகு அம்மா அப்பாவோடு உட்கார்ந்து பேசணும். அவங்களுக்கு உன்னை விட்டா யாரு இருக்கா சொல்லு..மெல்ல அவங்களே புரிஞ்சு மாறலாம்".

காரணங்கள் உண்மையோ இல்லையோ ராகவனும் வனஜாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். வனஜா தலையை குனிந்து கொண்டாள். ராகவன் கண்களில் துளிர்த்த நீரை மேல் துண்டால் துடைத்து கொண்டார் .மெல்ல கதவைத் தட்டி உள்ளே நுழைந்தார். மனைவியிடம் " நம்ம நாலு பேருக்கும் காபி கலந்துட்டு சொல்லேன், நானும் வந்து எடுத்துட்டு வரேன். எல்லோரும் சேர்ந்து குடிக்கலாம்" என்றார்.

தாத்தா பாட்டியை பார்த்து மனதுக்குள் சிரித்துக் கொண்டார்.

              *****

 அனுராதா ஜெய்ஷங்கர்.

"