செருவாமணி 45

 #SERUVAAMANI

Written by Baskar Sathya 

#Seruvaamani_45

இதோ சொர்கத்தின் வாசலிலே பாலுவும் நந்தினியும்.  சுற்றங்கள் சற்று பாரம்பர்யப் பாடல்களை பாடுகிறார்கள் சற்றே அவர்கள் படபடப்பு அடங்கட்டுமே என்று. ஏற்கப்பட்ட சம்பிரதாயப் பாடல்கள் தான் சற்று இலைமறைக்காய் விரசங்கள் இருப்பினும்.

அவன் செய்யவேண்டியது ஒன்றுதான்.  நெஞ்சில் சுமந்தவளை கண்ணிலிருந்து அகற்றி, கண்ணில் தெரிபவளை நெஞ்சுக்குள் புகுத்த வேண்டும்.  அதற்கு இந்த இருட்டு வைபவம் உதவ வேண்டும்.

இனி எங்களுக்கு சம்மதமில்லை என்று உள்ளே அனுப்பி வைத்தும், ஏன் வாசலில் நிற்கிறார்கள்?

ஓ, உள்ளிருந்து தாழ்ப்பாள் அவர்களில் ஒருவர் போட வேண்டாமா?

வெட்கம் உடனே போட்டுவிடுமா என்ன?  தெரியாதா சுற்றத்திற்கு.  அதற்கும் ஒரு சீண்டல் தேவைப் படுகிறதே.  தாளிட்டாலும் திரும்பிவிடுவார்களா என்ன?  பட பட என்று கதவில் சத்தமெழுப்புகின்றனர்.

திறந்தவுடன் 'சொம்புல பால் இருக்கு.  ஸ்வீட் தட்டுல இருக்கு.'

கண்களா இல்லை அவர்களுக்கு.  இருப்பினும் சீண்டல்கள் பருவங்களுக்கு ஸ்ருதி சேர்க்கும் என்பது எண்ணம்.

அறைக்கு வெளியே சற்று.  அமைதியாக ஒரு ச்சேரில் உட்கார்ந்திருந்த மூர்த்தியிடம் உப்புமு வருகிறாள்.

'அப்பா, பாலு சமத்தா இருப்பானா?'

சிரிக்கிறார் மூர்த்தி.  அப்பாவிடம் இப்படித்தானே கேட்க முடியும்?  ஏன் சிரிக்கிறார் பின்னே?

'உப்புமு, நீ எப்ப சமத்தா இருக்கப் போற.  முதல்ல அத சொல்லு.'

'போப்பா, உங்களுக்கு எப்போதுமே கிண்டல் தான்.  யார் கிட்டேயும் ஷேர் பண்ணக் கூடாது, சொல்லிட்டேன் இப்பவே.  எனக்கு நாள் தள்ளி போயிருக்கப்பா.'

'அடி சமத்தே!  வந்து ஒரு மாசம் ஆறது.  இப்பத்தான் அப்பாகிட்ட சொல்ல தோணறதா ஒனக்கு.  ஆத்துக்காரருக்காவது தெரியுமா இல்லையா?'

'போப்பா.  அவருக்கும் தெரியும்.'

தையு இருந்திருந்தால் அவளிடம்தான் முதலில் சொல்லியிருப்பாள்.  இந்த மாதிரி விஷயங்களை பெண் குழந்தைகள் எப்படி தந்தையிடம் உடனே.

அண்டர்ஸ்டாண்டபிள் தானே.

'கங்க்ராட்ஸ் உப்புமு.  எனக்கு பேத்திதான் வேணும் என்ன?  நீ வேணா பாரேன், நம்ம தையுதான் ஜன்மம் எடுக்கப் போறா.'

கட்டில் கனவுகள் பிள்ளைகளுக்கு.  தொட்டில் கனவுகள் பெற்றோர்களுக்கு தானே முதலில்.

'ஊருக்கு போய் மத்தத பேசிக்கலாம்.  மாப்பிள்ளய கூப்புடு.  விஷ் பண்ணிடறேன்.'

'பாலுவுக்கும் உங்க ஆசீர்வாதத்தில ஒரு பையன் பொறந்துட்டான்னா, உங்கள கையில பிடிக்க முடியாது.'

'வாஸ்தவம் தான் டி.  உன்ன பத்தி விஜாரப் படவேண்டியதில்ல இனிமே.  ஆனா பாலுவ நெனச்சா கவலையா தான் இருக்கு.  ஏற்கனவே அவன் கல கலன்னு பேசறவன் இல்ல.  எப்படி அவன் அவ கிட்ட விழுந்தான்னே தெரியல.'

'ஏம்பா அதையே நெனச்சிண்டு கஷ்டப் படறேள்.  எல்லாம் சரியாயிடும்பா.'

'அது இல்ல டி.  இந்த கல்யாணத்த நந்தினி ஆத்துல எவ்வளவு சிரத்தையா பண்ணியிருக்கா?  அந்த குழந்த மேலே பெத்தவா மாத்திரம் இல்ல, ஊர்க்காரா எவ்வளவு அபிமானம் வெச்சுருக்கா.  அதுவும் அந்த சேது சித்தப்பா குடும்பம் நம்ம சம்மந்தி குடும்பத்தில வெச்சிருக்கிற பாசம் பிரமிக்க வைக்கறது.  ஒரு பக்கம் இவாளெல்லாம் நமக்கு கிடைக்க கொடுத்து வெச்சிருந்தாலும், நம்ம பாலு நல்லபடியா நடந்து பேர காப்பாத்தணுமேன்னு பயம் வந்துடுத்து.'

'எனக்கு ஒரு சின்ன ஒத்தாச செய்யணும் உப்புமு.  நாளைக்கு கார்த்தால அவா எழுந்துண்டோன எப்படியாவது பாலு அவ கிட்ட நன்னா நடந்துண்டானான்னு டிஸ்க்ரீட்டா விசாரி.  பொண்ணு கிட்ட இதெல்லாம் பேசறதே கூச்சமா இருக்கு.  தையு இருந்திருந்தா இப்படி கேட்டிருக்க மாட்டேன்.  நீ நல்ல தகவல் சொல்றவரைக்கும் கொஞ்சம் எனக்கு டென்ஷன் தான்.'

 'நீங்க கவலைப் படாதீங்கோப்பா.  நான் நந்தினி கிட்டேயே கேட்டு சொல்றேன்.'

'அது சரி, மாப்பிள்ள எங்க?'

'அவரோட அம்மா அப்பாவ பஸ் ஸ்டாண்டுல போய் தஞ்சாவூர் பஸ்ஸுல ஏத்திட்டு வரேன்னு சொல்லிட்டு போனார்.  அங்கேந்து அவா காரை வெச்சிண்டு திங்களூர் போறேன்னு சொன்னா.  எவ்வளவோ சொன்னேன் கார்த்தால கட்டுசாத கூடை முடிச்சுட்டு போகலாம்னு சொன்னேன்.  கேட்கல.  மாடு கண்ணெல்லாம் ஏங்கிடும் அப்படி இப்படின்னா.'

'நானும் சொன்னேன் என்கிட்ட அவா சொல்லிட்டு போனபோது.  மாமி ரொம்ப ஒடுங்கிதான் போயிருக்கா.'

'அவாள அழச்சிண்டு போகலாம்பா கனடாவுக்கு.  ஆனா குளிர நெனச்சா, எப்படி அழச்சிண்டு போறது சொல்லுங்கோ.  பத்து நாளாவது எங்களோட தங்கப்படாதாங்கறா.  பாவமா தான் இருக்கு.  அடுத்த தடவ வரும்போது கண்டிப்பா தங்கறேன்னு சொல்லியிருக்கேன்.'

'சீமந்தத்த வேணா திங்களூர்ல வெச்சிக்க சொல்லு.  முடிஞ்ச உடனே நம்மாத்துக்கு வந்து பிரசவத்த மெட்ராஸ்ல வெச்சுக்கலாம்.'

'அவர் என்னவோ கனடால வெச்சுக்கலாம்னு சொல்றார்.  நீங்க தனியா இருந்துண்டிருக்கேளே, எதுக்கு கஷ்டம் கொடுக்கணும்னு சொல்றார்.'

'இதுல என்னடி கஷ்டம்.  ஆச்சு, நந்தினி வேற வந்துடுவா.  ஒரு கஷ்டம் இல்ல எனக்கு.  பொறந்தாத்துல முதல் பிரசவம் பார்த்துக்கறதுதானே முறை.'

பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே முத்துகிருஷ்ணன் வந்தார்.  மூர்த்தி கைகுலுக்கினார்.

'என்ன உப்புமு.  டமாரம் அடிச்சாச்சா?'

வெட்க சிரிப்பு உப்புமுவிடமிருந்து.

'மாப்ள, சீமந்தம் முடிஞ்சு மெட்ராஸிலேயே பிரசவம் வெச்சுக்கலாம்.  பாலு இருக்கான், புது மாட்டுப் பொண் இருக்கா.  நந்தினிக்கும் பேச்சுத் துணையா இருக்கும் உப்புமு இருந்தா.  எனக்கும் மாமி போனதுலேந்து ஆமே வெறிச்சோடி கிடக்கற மாதிரி இருக்கு.  குழந்தைகள்லாம் இருந்தா எனக்கும் ஆறுதலா இருக்கும்.  கவலைப் படாதீங்கோ.  உங்க ஆத்துக்காரிய பத்திரமா பார்த்துப்பேன்.'

'சரி மாமா.  உங்க இஷ்டம்.  அம்மா அப்பா கிட்டேயும் ஒரு வார்த்தை கேட்டுண்டு கன்ஃபர்ம் பண்றேன்.'

பொழுது விடிந்தது.  மூர்த்தியின் மனம் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தது.

'அப்பா.  கேட்டோண்ண வெட்கப் பட்டா நந்தினி.  பாலுவும் அசடு வழியற மாதிரிதான் தெரியறான்.  கவலைய விடுங்கோ.  உங்க நல்ல மனசுக்கு எல்லாம் நீங்க நெனச்ச மாதிரியே நடக்கும்.'

உணர்ச்சி வசப்பட்டு சற்று கலங்கினார் மூர்த்தி.  முத்துகிருஷ்ணன் அவரின் தோளை தட்டிக் கொடுத்தார்.

'என்ன மாமா, நீங்களே இப்படி பச்ச கொழந்தையாட்டம்.  ஏதோ போறாத வேளை.  நீங்க வேணா பாருங்கோ பாலு நந்தினிய எப்படி வெச்சுக்கப் போறான்னு'

'மாப்ள, என் கவலையெல்லாம் அந்த பொண்ணு பாலு சமாச்சாரத்த எப்படி எடுத்துக்கப் போறாங்கறதுதான்.  அவ கிட்ட நானே எடுத்து சொல்லி புரிய வைக்கறவரைக்கும் எனக்கு டென்ஷன் தான்.  இப்படி பண்ணிட்டானே?'

'மாமாஆஆஆ.  ரிலாக்ஸ்.  இவ்வளவு தூரம் தாண்டிட்டேள்.  கண்டிப்பா நீங்க ஜெயிப்பேள்.  நானும் கிளம்பறதுக்குள்ள பாலுவுக்கு எடுத்து சொல்றேன்.'

'மாப்ள, உப்புமு இங்க பிரசவத்துக்கு இங்க வந்துட்டா, நீங்க அங்க கஷ்டப் படுவேளே?'

'உங்க பொண்ண கல்யாணம் பண்றதுக்கு முன்னாடி நான் தானே ரெண்டு வருஷம் தனியா குடுத்தனம் நடத்திண்டிருந்தேன்.  என்ன பத்தி விஜாரப் படாதீங்கோ?  ரிலாக்ஸா இருங்கோ மாமா.'

முத்து கிருஷ்ணனின் இரு கைகளையும் பற்றினார்.  ஒரு துளி கண்ணீர் முத்து கிருஷ்ணனின் கையில் விழுந்தது.  அந்த கண்ணீர்த் துளி ஆயிரம் பரிமாற்றங்களை உணர்த்தியது.

கட்டுசாதக் கூடை வைபவத்திற்கு தயாராகின இரு வீட்டு உறவுகள்.

'அப்பா, சம்பந்தி மாமா புழியப் புழிய அழறார்.  நீங்க போய் அவர தேத்துங்கோ.'

'நானா.. அவரைத் தேத்தணுமா?'

சொல்லும்போதே சிரித்து விட்டார்.

'சரி.  ஆனாலும் அநியாயத்துக்கு அந்த மனுஷன் பொண்ண நெனச்சு ஃபீல் பண்றாரப்பா.  ரொம்ப பொறாமையா இருக்கு.'

'அப்பா, இத நீங்க சொல்றேள்.'

செருவாமணியை சுற்றி நந்தினியும் விசாலமும்.  இருவர் கண்களிலும் கண்ணீர்தான்.  சமாளித்துக் கொண்டு செருவாமணியை தேற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

'சம்பந்தி மாமா வரார் பாருங்கோ நீங்க அழறத பார்த்து.  கண்ண தொடச்சிக்கோங்கோன்னா.'

இந்த பெத்தவாள நெனச்சா நமக்கும் சிரிப்புதான் வருகிறது.  எப்போதுமே குழந்தைகள பச்சைக் குழந்தைகளா நினைக்கும் இந்த பெற்றோர்கள் திருந்தவே மாட்டார்களா?

கல்யாணம் ஆயாச்சு.  இருட்டு வைபவமும் பார்த்தாச்சு.  இருந்தாலும் அவாளுக்கு என்னவோ இன்னமும் தன் குழந்தைகள் பலூன் கேட்டுக் கொண்டிருப்பதாக ஒரு உணர்வு.

தொடரும்.....