இணைந்த கைகள்

 இணைந்த கைகள்...

கணேசா  டூர்ஸ்  கம்பெனி  அலுவுலகம் முன்னர் அந்த  பெரிய  வோல்வோ பஸ் நின்று கொண்டிருந்தது .

“அண்ணே  எல்லோரும் வந்திட்டாங்களா?”

“இல்லப்பா!  இன்னும்  நாலே  நாலு  பேருதான்  வரணும். இன்னும்  பத்து  நிமிஷம் இருக்குதே” 

அதே நேரத்தில் ஒரு கால் டாக்ஸி வந்து நின்றது. அதிலிருந்து அறுபது வயதில் இருந்து எழுபது வயதிற்குள் இருக்கும் நாலு வயதான பெண்கள் இறங்கி  வோல்வோ பஸ்சில் ஏறினார்கள்.  பஸ்சில் இருந்த அனைவரின் பார்வையும் அவர்கள் மீதே இருந்தது. .வந்தவர்கள் காலேஜ்  செல்லும் இளம் பெண்களைப்போல  சிரித்துக் கொண்டும்  பேசிக் கொண்டும் இருந்தனர். சிறிது  நேரத்தில் இரவு விளக்கை போட்டு மற்ற விளக்குகள்  அணைக்கப்பட, அவர்கள்  அமைதியாக பயணம் செய்தனர்.

ஒரு வார  டூர் அது.  முதல் நாளே  பஸ்சில்  இருந்த அனைத்து பயணிகளுக்கும் அவர்களைப்  பிடித்து இருந்தது.  அனைவரையும் அரவணைத்து  பாட சொல்வது, டான்ஸ் ஆட  சொல்வது,  புதிர் போடுவது என்று சலிக்காமல்  மாற்றி , மாற்றி  ஏதாவது  செய்து அனைவரையும் கவர்ந்தனர்.

பல குழந்தைகள் எப்போதும் அவர்களைச்  சுற்றி  கதை கேட்க உட்கார்ந்தனர். அவர்களும்  குழந்தைகள் சிரிக்க சிரிக்க  கதைகள் பலவும் சொல்லிக் கொண்டு வந்தனர் .  டூர்  முடியும்  நாள் வந்தது

“ நீங்க  நாலு பேரும் ஸ்நேகிதிகளா?  இல்லே  சகோதரிகளா?”

“நாங்க  ஸ்நேகிதிங்கதான்” 

“அப்ப உங்க குடும்பத்தில இருந்து யாரும் வரலையா ?”

“எல்லோருக்கும்  வேலைக்கு போணும்  இல்லையா?  அவங்களுக்கு  ஒரு வாரம்  எங்க  தொல்லை இல்லாமல் இருக்கும் .

 ஜானகி சொல்ல, மற்றவர்கள் சிரித்தனர் .

“என்ன சொல்றீங்க?  நீங்க தொல்லையா? எங்களுக்கே உங்க கூட எப்பவும்  இருக்கணும் போல இருக்கு”

ஒரு சிறுமி,

 " ஜானகி  பாட்டி  நீங்க என் கூட எங்க வீட்டுக்கு வந்திடறீங்களா?

“ஏம்மா  நான் உன் கூட வந்திட்டா  உங்க பாட்டிக்குத்தான்  கஷ்டம் !” 

“இல்லே  பாட்டி!  எனக்கு  ஒரு வயசாகும் போது  என்னோட  பாட்டி  செத்துப் போயிட்டாங்கனு என்னோட அம்மா சொன்னாங்க”

ஜானகி அந்த சிறுமியின் அம்மாவைப் பார்க்க, அவள் தலை குனிந்து கொண்டாள் .  கணவன் முணுமுணுத்தான்.

ஜானகிக்கு புரிந்தது. 

“உன்னோட அம்மாக்கு அம்மா இருப்பாங்களே” 

“அவங்க  என்னோட மாமா வீட்டில நாகர்கோவில்ல  இருக்காங்க”   

“

“சரி.. சரி..  ஒரு நாளைக்கு  உன்னோட வீட்டுக்கு வரேன் சரியா?”

“உங்க பேரு எல்லாம் என்னனு  சொல்றீங்களா?”

“ நான் ஜானகி உங்க எல்லோருக்கும் தெரியும்.  இவங்க ஜோதி,  அடுத்தது லக்ஷ்மி, பக்கத்தில ஆயிஷா.”

“உங்க  வீடெல்லாம் எங்க இருக்கு? நீங்க எல்லாம் சின்ன வயசில இருந்து ப்ரெண்ட்ஸா ?

ஜானகி நண்பர்கள் அனைவரையும் ஒருமுறை  பார்த்த பின் சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.

“ நாங்க நாலு பேரும்  முதியோர் இல்லத்தில் தங்கி இருந்தபோது ஒருத்தரை ஒருத்தர் நல்லா  புரிஞ்சிக்கிட்டோம்.  நாங்க எல்லாம் அங்க ரெண்டு வருஷம் இருந்தோம்.  இப்ப நாங்க அங்க இல்லை” 

“அப்புறம் எங்க இருக்கீங்க?  அவங்கவங்க வீட்டுக்கு போயிட்டீங்களா?” 

“ நாங்க எல்லாம் சேர்ந்து ஒண்ணா ஒரு பிளாட்ல தங்கி இருக்கோம்  எங்களுக்கு அந்த இல்லத்திலேயே இருக்க பிடிக்கலை.   எங்களைத் தான் யாரும் பாக்க வருவதில்லை..  அதனால நாங்க வெளி உலகத்தை பார்க்க  வந்திட்டோம்.” 

“உங்க செலவுக்கு என்ன பண்ணறீங்க?” 

“எனக்கு பென்ஷன் முப்பதாயிரம்  வருது .. நான் வீட்டு  வாடகை  மெயின்டனன்ஸ்கொடுத்திடுவேன்..  எனக்கு செலவு பதினைந்தாயிரம் .. லக்ஷ்மியும், ஜோதியும் சமையல் எல்லாம் செய்திடுவாங்க  அது போக காலை டிபன்,   மதியம் சாம்பார் ரசம் பொரியல் கூட்டு இப்படி  செய்வாங்க.  இரவு டிபன் செய்வாங்க..  எங்க பிளாட்ல  இருக்கறவங்க வாங்கிகிட்டு போய் விடுவாங்க அதுல நல்ல வருமானம் வருது.. வீட்டு  செலவு அவங்க பார்த்துக்குவாங்க. ஆயிஷா  வீட்டு  வேலை எல்லாம் செய்வாங்க  அது போக அங்க ரெண்டு மூணு வீடுகளுக்கு போய்  வயசானவங்கள  பார்த்துக்கறது .. ஆஸ்பத்திரில  துணைக்கு இருக்கறது..  இப்படி  ஏதாவது  வருமானம் வரும்படி செய்துக்குவாங்க”

“உங்க எல்லோருக்கும் வயசாயிட்டு     இருக்கே  உங்களுக்கு  யாருக்காவது முடியலேன்னா  என்ன செய்வீங்க?” 

“நீங்க கேக்கறது சரிதான்!   நாங்க அத்தனைபேரும் ஒரே நேரத்தில் முடியாம படுக்க மாட்டோமே.. நாங்க சேர்த்து வச்சுக்கற பணம் எங்களுக்கு உதவும்.  எதிர்காலத்தில்  நாங்க யாராவது இறந்திட்டா மீதி பேருங்க  ஒண்ணா  இருப்பாங்க. அப்பவும் முடியலேன்னா...    நாங்க  தங்கிகிட்டு இருந்த அந்த முதியோர் இல்லத்துக்கே போய் சேர்த்து வச்சிருக்கற பணத்தை இல்லத்துக்கு கொடுத்திட்டு  அங்கேயே  தங்கறதா  பிளான் பண்ணி வச்சிருக்கோம்..

தீர்க்கமாக  பேசும் ஜானகியை வியப்புடன் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தனர்..