செருவாமணி 37

 #SERUVAAMANI

Written by Baskar Sathya 

#Seruvaamani_37

(Flashback continues)

பழனிச்சாமி தேவர் சென்றதிலிருந்து இரண்டு நாட்கள் பெருத்த அமைதி டாக்டர் மூர்த்தியின் வீட்டில்.

ஏற்கனவே உப்புமுவின் திருமணத்திற்குப் பிறகு அவள் கனடா சென்று அவள் வாழ்க்கையைத் துவங்கிய பிறகும் அடுத்து பிறகு ஏற்பட்ட தையல்நாயகியின் அகால மரணத்திற்குப் பிறகும் மூர்த்தியின் மைலாப்பூர் வீடு களையிழந்துதான் இருந்தது.

வீட்டிலுள்ள ஆட்கள் குறையக் குறைய வீடே அநாதையாகிக் கொண்டுதானே இருக்கும்.  புது உறவுகள் மூலமே புதிய களைகள் உருவெடுக்கும்.  காலம் கொடுக்கும் சந்தோஷங்கள் ஓரளவு வெற்றிடத்தை நிரப்ப எத்தனிக்கும்.  இது இயற்கையானததுதான்.

டாக்டர் மூர்த்திக்கும் யார் இருக்கிறார்கள் அவர் வீட்டில் பாலுவைத் தவிர.  அவனுக்கென்று உறவுகள் வந்தால் இவருக்கும் உறவுகள் வரும்.  கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அந்த உறவுகள் அவனையும் ஆனந்தப் படுத்தி இவரையும் சந்தோஷிக்க வைக்கும்.

இந்த கனவுதானே அஸ்திவாரம் அவருக்கு பாலுவின் திருமணப் பேச்சைத் துவங்க?  இதற்காகத் தானே தையல்நாயகியின் ஒரு வருட துக்கம் மறைந்தவுடன் பாலுவின் புதிய அத்யாயங்களை ஆரம்பிக்க நினைத்தார்.

என்ன, ஒரு வார்த்தை கேட்டிருக்கலாம், அவனுக்கென்று கனவுகள் இருக்கிறதா என்று?  இதெல்லாம் குழந்தைகளிடம் கேட்டு செய்வதா?  நம் குழந்தைகளுக்கு தனிக் கனவுகள் இருந்து விடுமா என்ற நம்பிக்கை இந்த கேள்வியை தடுத்து நிறுத்தி விடுகிறது.  நம் குழந்தைகள் நம் சொல்லை எதிர்க்க வாய்ப்பே இல்லை என்ற அபரிமிதமான எண்ணம் தானே பெற்றோர்களின் தன்னிச்சை செயல்கள்?

தவறு என்றால் தவறுதான். நம்பிக்கை என்று பார்க்கும்போது தவறாக தெரிவதில்லை.

மைலாப்பூர் சோமாஸ்கந்த ஜோஸ்யர் நந்தினி ஜாதகத்தை ஆஹா ஓஹோ என்று ஸ்லாகித்தவுடனேயே அவளே இந்தாத்து மாட்டுப்பொண் என்று மனம் பாதி முடிவெடுத்து விட்டது.

பையன் படிப்பை காரணம் காட்டி வேண்டாம் வேண்டாம் என்ற போது அவன் கணக்கு இவருக்கு புரிந்திருக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்க முடியுமா?

டாக்டருக்கு படித்திருந்தால், நம் பையனுக்கு மணவாழ்க்கை சந்தோஷங்கள் புரிந்துவிடுமா என்று தம்மைத் தாமே மேதாவியாய் நினைத்ததால்தானே அவனைக் கேட்காமல் வரனை கையில் எடுத்தது?  நல்ல வரன் அமையும்போது சொல்லி புரிய வைத்தால் போகிறது, அவன் கேட்காமலா போகப் போகிறான் என்ற அசட்டு தைரியம்?

இருக்கும் எந்த பெற்றோருக்கும்.  மூர்த்தி மட்டும் விதிவிலக்கா என்ன?

'அப்பா, ஒரு பெண்ணை விரும்புகிறேன்.'

'அப்பா, அவள் பிராமண குடும்பத்தை சேர்ந்தவள் இல்லை.'

எப்படித் துளைத்திருக்கும் இவர் மனதை.  சுதாரிக்க ஒரு ஆறுதல் 'நல்ல வேளை.  பெண் பார்க்கும் படலம் வரை அந்த வரனுக்குள் செல்லவில்லை.'

கண்ணுக்குமுன் நந்தினியின் வரம்.  இப்படிப் பண்ணிட்டானே?  உடனே என்ன ஏதுன்னு பார்த்துடணும்.  அவனுக்கு புரிய வைக்கணும்.  இவருக்கு மட்டும் ப்ருந்தா குடும்பத்தில் சம்பந்தம் வைக்க வேண்டும் என்ற மனப்பூர்வமான விருப்பமா என்ன?  ஆசைப்பட்டுவிட்டான், ஒரு முயற்சி.  நான் எடுக்கவில்லை என்று பாலுவுக்கு தோன்றி விடக் கூடாது.

மூர்த்தி இந்த இரண்டு நாளும் சித்திரவதையை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தார்.

சம்பந்தம் ஒருமித்த கருத்துடன் வளர வாய்ப்பில்லை.  கத்தி கப்படா என்று பயமுறுத்தல் வேறு.

பாலு எப்படி எதிர்கொள்வான். ஏற்கனவே பயந்த சுபாவம் தான்,ஒருத்தர் வம்புக்கும் போகாதவன்.  தன் படிப்பிலேயே தான் குறியாய் இருப்பான். அவன் போய் இப்படி? நம்பவே முடியவில்லையே!  ரோடில் கூட அங்க நின்னான், இங்க நின்னான்னு அவ்வளவாக பார்த்ததில்லை.  அம்மாவையே சுத்தி சுத்தி வருவான்.

அவர்களை எதிர்த்து போராட்டம் நடக்கும் துணிச்சல் அவனிடம் இருக்குமா?

இவனுக்கு நான் கடைசிவரை துணை நிற்க முடியுமா?

இழப்பை தாங்கும் சக்தி இருக்குமா அவனிடம்.  அல்லது மனமுடைந்து வேறு ஏதாவது செய்து கொண்டு விட்டால்.

இவனுக்கு இப்படிச் செய் அப்படிச் செய் என்று உபதேசம் செய்வதை விட அவன் என்ன நினைக்கிறானோ அதை முதலில் சொல்லட்டும்.  இப்போது அவனுக்கு இருக்கும் ரணத்தை கிளறுவது உசிதம் இல்லை.

மீண்டும் ஒரு வருத்தம்.  'நான் அவசரப் பட்டு விட்டேனோ.  அவனாகவே பொறுமையாக அவன் படிப்பு முடிந்த பிறகு எப்படியோ முயற்சித்திருக்கலாம். நான் ரொம்ப அவசரப்பட்டு சிக்கலில் அவனை இழுத்து விட்டிருக்கிறேன்.  இன்னும் இரண்டு மூன்று மாசம் படிப்பு வேற இருக்கு?  அந்த பொண்ண நெனச்சா?  நெனய்க்கவே பயமா இருக்கு.  ரொம்ப தப்பு பண்ணிட்டேன், ரொம்ப தப்பு பண்ணிட்டேன் என் அவசரத்தால.'

'கல்யாணத்த உடுவோம்.  இப்ப அவனுக்கு ஆறுதலா பேசியே ஆகணும்.  சும்மாவும் இருக்க முடியாது.  சொச்ச படிப்பு வேற இருக்கு.'

'ரெண்டு நாளாவே க்ளீனிக் தொறக்கல.  உடம்பு சரியில்லைனு கம்பௌண்டர விட்டு எல்லார் கிட்டேயும் சொல்ல சொல்லிட்டேன்.'

'மனசு சரியில்ல.  கபாலீஸ்வரர் கோவிலுக்குப் போயிட்டு வந்து அவன் கிட்ட பேச்ச ஆரம்பிப்போம்.  அதான் நல்லது.'

'மாமி, ராத்திரிக்கு உங்களுக்கு என்ன தோணறதோ அப்படி செஞ்சுட்டு கிளம்புங்கோ.  நான் சித்த கோவிலுக்கு போயிட்டு வரேன்.  பாலு வந்தான்னா சொல்லுங்கோ.  அவன் வர நேரம்தான் இப்ப.'

கிளம்பினார் கோவிலுக்கு.

தொடரும்....