பிரிவுத் துன்பம்

 இரண்டு தினங்களுக்கு முன்பு ஒருநாள் காலை என்னுடைய மொபைல் அழைத்தது. எடுத்துப் பார்த்தேன். என்னுடைய நண்பரின் மகனின் அழைப்பு. 

எதற்காக இவ்வளவு காலையில் அழைக்கிறான்? ஒருவேளை என்னுடைய நண்பனுக்கு உடல் நலமில்லையோ. அதனால்தான் காலையில் அழைப்பா? மனம் பதறியபடி போனை கிளிக் செய்தேன்.

"ஹலோ மாமா"

'என்னடா காலையிலே ....'

"மாமா கொஞ்சம் எங்கள் வீட்டுக்கு வாங்களேன்"

மனம் மேலும் பதறியது.

'ஏண்டா என்ன ஆச்சு. அப்பா நல்லா இருக்காரா'

"அப்பா நல்லா இருக்கிறார். வீட்டுக்கு வாங்களேன்"

'சரி டா ... வருகிறேன். டிபன் சாப்பிட்டு விட்டு வருகிறேன்'

"மாமா டிபன் இங்கே சாப்பிடலாம். உங்களுக்குப் பிடித்த பொங்கல்தான் இன்று எங்கள் வீட்டில். வாங்க"

என் நண்பனின் மருமகள் பொங்கல் மிகவும் அருமையாக செய்வாள். நினைக்கும்போதே நெய்யின் மணமும் முந்திரியின் ருசியும் என்னை அங்கே அழைத்தது.

என் மனைவியிடம் சொல்லிவிட்டு ஆன்லைனில் ஆட்டோ புக் செய்தேன். பத்து நிமிடத்தில் ஆட்டோ வாசலில் வந்து நின்றது.

பயணத்தின் போது ஒரே சிந்தனை. எதற்காக இவ்வளவு காலையில் கூப்பிடுகிறான்?

வீட்டில் நுழைந்ததும் ...

"வாடா தர்மா" இது என் நண்பன்

"வாங்க மாமா" இது என் நண்பனின் மகன்.

"வாங்க அப்பா" இது என் நண்பனின் மருமகள்.

முகத்தில் புன்னகையுடன் கதவைப் பிடித்தவாறு கமலா காமேஷ் மாதிரி நிற்பது என் நண்பனின் மனைவி.

எல்லோரும் நன்றாகவே இருக்கும் போது ஏன் இந்த அவசர அழைப்பு?

     'என்னடா இங்கே பிரச்சினை. எதுக்கு என்னை வரச் சொன்னாய்' என்றேன் நான் ‌"முதலில் சாப்பிடுங்க மாமா"

சூடான நெய் பொங்கலை பரிமாறினாள் என் நண்பனின் மருமகள். அத்துடன் பில்டர் காபியும் வந்தது.

சாப்பிட்டு முடித்ததும் ' சரி இப்போது சொல்லுடா'

"உங்கள் நண்பர், அதான் என் அப்பா என் தம்பி வீட்டுக்கு போவேன் என்று முரண்டு பிடிக்கிறார். என்னவென்று கேளுங்கள்"

' இது ஒரு பிரச்சினையாடா. இங்கு இருப்பது போல் சின்ன மகன் வீட்டில் போய் கொஞ்ச நாள் இருந்து விட்டு வரட்டும் ரெண்டு பேரும்'

" அங்கதான் மாமா பிரச்சினையே. ரெண்டு பேரும் போகவில்லையாம்‌. அப்பா மட்டும்தான் போவாராம். அம்மா இங்கேதான் இருப்பார்களாம்."

"நீங்கள் தான் அதை ஏன் என்று கேளுங்கள் அப்பா. மாமா மட்டும் அங்கே போனால் நான் அவரை சரியாக கவனிக்கவில்லை. அதனால் தான் அங்கு வந்துவிட்டார் என்று என்று என் கொழுந்தனும் ஓரகத்தியும் என் தலையை உருட்டி விடுவார்கள்" என்று புலம்பித் தீர்த்தாள் என் நண்பனின் மருமகள்.

'ஆமாம் சரிதான். நீ சின்ன மகன் வீட்டுக்கு போகும் போது உன் மனைவியையும் அழைத்துப் போகலாமே. அதில் உனக்கு என்ன கஷ்டம்' என்று என் நண்பனைப் பார்த்துக் கேட்டேன்.

கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்துவிட்டு என் நண்பன் பேச ஆரம்பித்தான்.

" எனக்கு இப்போது வயது 77 அவளுக்கு வயது 70. நாங்கள் இன்னும் எவ்வளவு காலம் இருப்போம் என்பது யாருக்கும் தெரியாது.

இவ்வளவு காலமும் நானும் அவளும்  ஒன்றாகவே இருந்து வாழ்ந்து வருகிறோம். எங்களில் யார் முதலில் இறைவன் காலடியில் போய் சேருவோம் என்பது தெரியாது. எங்களில் ஒருவர் போய்விட்டால் மற்றவர் அனுபவிக்கப் போகும் பிரிவுத் துன்பம் கொடுமையானது. ஆனால் அதைத் தவிர்க்க இயலாது. ஆகவே அந்த பிரிவுத் துன்பத்தை தாங்கிக் கொள்ள இப்போது முதலே பழகிக் கொண்டால் பிறகு அது பெரிய துன்பமாகத் தெரியாது. ஏன் என்றால் பிரிவு பழகிவிடும். அதற்காகத்தான் நான் மட்டும் சின்னமகன் வீட்டுக்கு போய் இருக்கலாம் என்று முடிவு செய்தேன். என் மனைவி இங்கே இருப்பாள். இது வரப்போகும் பிரிவுத் துன்பத்தை தாங்கிக் கொள்ளும் ட்ரெயினிங். இதில் என்ன தவறு என்று நீயே சொல்லு" என்று சொல்லி முடித்தார் என் நண்பர்.

     எனக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. உயிருடன் இருக்கும் போதே மனைவியை விட்டுப் பிரிந்து வாழ நினைக்கும் இவரின் முடிவு தவறு என்று சொல்வதா அல்லது நிச்சயமாக வர இருக்கும் பிரிவுத் துன்பத்தை லைட்டாக தாங்கிக் கொள்ள முடியும் என்று நினைத்து எடுத்த முடிவு சரி என்று சொல்வதா என்று குழப்பம் ஏற்பட்டது. 

இரண்டு தினங்களுக்கு உன் பயணத்தை தள்ளி வை. பிறகு பார்க்கலாம் என்று சொல்லி விட்டு வந்தேன். 

என் நண்பனின் முடிவு தவறா அல்லது சரியா என்று மனக்குழப்பத்துடன் இந்த பதிவு !               TKS to Dharama Rajan S