செருவாமணி 33

 #SERUVAAMANI

Written by Baskar Sathya 

#Seruvaamani_33

'மாமி, நான் நாளண்ணிக்கு கனடா கிளம்பறேன்.  கல்யாணத்துல பார்க்கலாம்.'

மெட்ராஸிலிருந்து செருவாமணி வீட்டுக்கு ஃபோன்.  விசாலம் எடுத்தபோது உப்புமு பேசியது.

'ஜாக்கிரதையா போயிட்டு வாங்கோ'

'அது என்ன வாங்கோ போங்கோ.  வா போன்னே கூப்பிடுங்கோ மாமி.  அப்படி கூப்படலேன்னா உங்க கூட பேசவே மாட்டேன்.'

'என்ன இருந்தாலும் சம்பந்தி ஆத்துக்காரா இல்லையா.  சரி, அது கிடக்கட்டும், கனடால எப்போதும் குளிர் ஜாஸ்தியாமே, நந்து சொன்னா.  உடம்ப பார்த்துக்கோ.  அடிக்கடி ஃபோன் பண்ணு.'

'சரி மாமி.  நிச்சயதார்த்தத்தில ஜமாய்ச்சுட்டேள்.  தம்பிக்கு மோதிரம், செயின், ப்ரேஸ்லெட்டுனு அசத்திட்டேள்.  அப்பா ஸ்லாகிச்சிண்டே இருக்கா இன்னமும்.'

'அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல.  எங்க மாப்பிள்ளைக்கு நாங்க செஞ்சோம்.  உங்காத்து மனுஷால்லாம் உட்டு கொடுக்காம வந்தாளே.  சின்ன கல்யாணம் மாதிரியே நீங்களும் தான் சிரமம் எடுத்துண்டு பண்ணினேளே.  எங்காத்துக்காரால்லாம் ட்ரெயின் முழுக்க கொண்டாடிண்டு வந்தா.'

'நீங்க வேற மாமி.  நான் மாத்திரம் இந்தியாவில இருந்திருந்தேன்னா இன்னும் அமர்க்களமா பண்ணியிருப்பேன்.  அப்பா வேற தனிக்கட்டையா செஞ்சதுனால பெரிய அளவுல ப்ளான் பண்ண முடியல.'

'நந்தினி இல்லையா மாமி.'

'மறந்துட்டியா.  அவளுக்கு காலேஜ் உண்டே.  நிச்சயம் முடிஞ்சு நேர திருச்சிக்கு திரும்பிட்டா.'

'ஓ.  அப்புறம் மாமி, சீர் பக்ஷணமெல்லாம் பிரமாதமா இருந்தது.  கனடாவில கொஞ்சம் தமிழ்க்காரா இருக்கா.  அவாளுக்கும் எடுத்துண்டு போறேன்.'

'ஓ.  கிரிஜா பண்ணின பக்ஷணங்கள் கனடாக்கு போறதாக்கும்.'

சிரித்தாள் உப்புமு.  'இனிமே ஒவ்வொரு தடவ இந்தியாவுக்கு வர்ரச்சேல்லாம், அந்த மாமிகிட்ட பக்ஷணங்கள் பண்ணி கனடா எடுத்துண்டு போகப்போறேன்.  மாமா இருக்காரா?'

'அவர் கடைலியே பழியா கிடப்பார்.  கார்த்தால ஒன்பது மணிக்குப் போனா ராத்திரி பத்தாயிடும்.  நான் சொல்றேன் அப்புறம் நீ ஃபோன் பண்ணினத.'

'வெச்சுடட்டா மாமி'

'அப்புறம் சொல்ல மறந்துட்டேன் அங்க வெச்சு. மாப்பிள்ளையோட ஃப்ரெண்டு யாரோ செல்வியாமே.  மொத நாள் நாங்க தங்கியிருந்த சத்திரத்துக்கு வந்தாளாம்.  நானும் நந்தினியும் கோவிலுக்கு போயிருந்த போது வந்திருக்கா.  மாப்பிள்ள கிட்ட சொல்லிடு.'

'என்ன?  பிருந்தான்னு சொன்னாளா செல்வினு  சொன்னாளா?'

பதட்டம் இருந்தது உப்புமுவிடம்.  ஆனால் முகத்தை எங்கே பார்க்க முடிந்தது விசாலத்தால்?

சம்பாஷணை எதார்த்தமாகவே தொடர்ந்தது விசாலத்திடமிருந்து.

'செல்வின்னு சொன்ன மாதிரிதான் அவர் சொன்னார்.  பெரம்பூர்னு சொன்னதா ஞாபகம். நந்துக்கு பிடிச்ச மஞ்ச ரோஜா பூங்கொத்த கொடுத்துட்டு போயிருக்கா.'

'எனக்கு செல்வினு யாரையும் தெரியாது.  ஒருவேளை என் தம்பிக்கு தெரிஞ்சவளா இருக்கும்.  அவன் கிட்ட சொல்றேன்.'

'சரி உப்புமு.  அப்பாவ விசாரிச்சதா சொல்லு.  அப்பா கொடுத்த மருந்த விடாம சாப்டிண்டு வரா என் பொண்ணு.  ஏதோ உங்கப்பா புண்ணியத்துல என் குழந்தையோட உபாத எப்படியாவது போகணும்.'

'எல்லாம் சரியாயிடும் மாமி.  எங்கப்பா மருந்தெல்லாம் மைலாப்பூர்ல இருக்கறவா எல்லாம் கொண்டாடிப்பா.  எனக்கே பெருமையா இருக்கும்.  அடுத்த தடவ அவ உட்காரும்போது எப்படி இருக்குன்னு அப்பா கிட்ட சொல்லுங்கோ மறக்காம.  அதுக்கேத்த மாதிரி வேணும்னா இன்னும் நல்ல மருந்தா கொடுப்பா அப்பா.'

சம்பாஷணைகள் முடிந்தாலும் உப்புமுவின் கவலைகள் முடியவில்லை.

'செல்வி?  ஒரு வேளை அவள் இருக்குமோ...பிருந்தா?  பெரம்பூர்னு சொன்னாளே?  ஆனா அவ இருக்கறது தாம்பரமாச்சே?  அவ ஏன் இவா தங்கியிருந்த சத்திரத்துக்கு போகணும்?  இவா தங்கியிருந்த சத்திரம் அவளுக்கு எப்படி தெரிஞ்சது? ஏன் நந்தினிய பார்க்காம போகணும்?  நாளைக்கு ஒருநாள் தானே இருக்கு?  இப்ப என்ன பண்றது?அப்பா கிட்ட சொல்லலாமா வேண்டாமா?

'நானோ கனடாவில இருக்கோம்.  நாளைக்கு ஏதாவது பிரச்சனை ஆயிடுத்துன்னா?  அப்பாகிட்ட சொல்றது தான் பெட்டர்'.

அந்த முடிவில் அவள் சிந்தனைகளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தாள்.

தொடரும்....