மனதோடுமலர்கள்_62

மனதோடுமலர்கள்_62

அத்யாயம் 62

கதையாசிரியர்: பாஸ்கர் சத்யா 

அடுத்த ஞாயிறு. மணி மூன்று இருக்கும். அண்ணு ஆத்து வாசலில் கார். இறங்கியது ஸ்ரீனிவாசன், கமலம், வைதீஸ்வரன், சந்திரசேகர் மற்றும் மாலதி. சந்திரசேகர் அவர் காரில் இவர்களை வைத்து அழைத்து வந்திருந்தார்.

'வாங்கோ, வாங்கோ...' எல்லோரையும் வாயார வரவேற்றாள் அண்ணு.

'ஸ்ரீமதி வரலையா?'

'காரில் இடமில்லை. அப்புறமா வந்து உங்களை பார்க்கறேன்னு சொன்னா'.

மாலதி உள்ளே ஸ்வாதீனமாக ஒரு தட்டை எடுத்துக் கொண்டு வந்து தன் அப்பாவிடம் கொடுக்க வாங்கி வந்த பழங்களை தம்பதிகள் அண்ணுவிடம் கொடுத்தார்கள்.

'எதுக்கு இதெல்லாம். இதெல்லாம் சாப்பிட யார் இருக்கா இங்க, எங்க ரெண்டு பேர தவிர?'

'பரவாயில்ல மாமி, வாங்கிக்கோங்கோ. ஆசையா கொடுக்கறா.' வைதீஸ்வரன் தானும் எழுந்து தட்டைத் தொட்டுக் கொடுத்தார்.

'இப்படி திடுதிப்புனு வந்திருக்கேளே. எனக்கும் கையும் ஓடல காலும் ஓடல.'

'ஒரு இடத்துல உட்காருங்கோ. ஓடறதெல்லாம் நின்னுடும்.'. ஜோக் அடித்தார் சந்திரசேகர்.

'மாமி, ஸ்ரீமதி உங்க கிட்ட சொல்லியிருப்பா. முறைப்படி மாலதிக்கு உங்க சந்துருவ கேட்டு இவாள்லாம் வந்திருக்கா.'

'இதுல என் சம்மதம் தான் எப்பவோ மாலதிக்கு கொடுத்துட்டேனே. பெரியவா நீங்கள்லாம் சம்மதிச்சதே எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு. சிறுசுங்க ஏதோ ஆச பட்டுடுத்துங்க. எனக்கும் மாலதிய என்னமோ பார்த்த மாத்திரத்திலேயே பிடிச்சு போச்சு. அவள மாதிரி ஆத்துக்காரி சந்தாக்கு கிடைக்கறதுக்கு அவன் கொடுத்து வெச்சிருக்கணும். சமத்து பொண்ணு. ரொம்ப தைரியமான பொண்ணு கூட. நான் தான் உங்க கிட்ட எல்லாத்தையும் இத்தனை நாள் மறச்சதக்கு மன்னிப்பு கேட்கணும்.'

'மாலதி, மாமிக்கு நமஸ்காரம் பண்ணிக்கோம்மா.' வைதீஸ்வரன் மாலதியை பார்த்து.

'அதெல்லாம் வேண்டாம். இங்க வரும்போதெல்லாம்தான் நமஸ்காரம் பண்ணிண்டே இருப்பாளே'

நமஸ்கரித்தாள் மாலதி.

'எனக்கு இன்னிக்குத்தான் சந்தோஷம்.  நெஞ்செல்லாம் நிறஞ்சிருக்கு. நான் ரொம்ப கொடுத்து வெச்சிருக்கேன்.'

'இத்தனை வருஷம் சந்தாவ நெனச்சிண்டே கவலைப் பட்டுண்டிருப்பேன். செல்லமாவே வளர்ந்துட்டான். ஒண்ணு ரெண்டு குறை எனக்கு தெரியாம இருந்தாலும் மாலதி அவன திருத்தி கொண்டு வந்துடுவா. ஏன், என் கிட்ட இருந்தா கூட அவ என்ன சரி பண்ணிடுவா. கெட்டிக்காரி. தீர்க ஆயுசையும் எல்லா சந்தோஷத்தையும் அம்பாள் அவளுக்கு பரிபூரணமா கொடுப்பா, நீங்க பார்க்கத்தானே போறேள்.'

'ஏதோ நான் ஏழைதான். ஆனா எங்க அப்பா தாத்தால்லாம் பெரிய பணக்காரா, நன்னிலத்துல. எங்க ஆத்துக்கார் காலமான உடனே, அவாத்து மனுஷாதான் தூரக்க போயிட்டா. எங்க நானும் சந்தாவும் அவாளுக்கு பாரமாயிடுவோமோன்னு நெனச்சோ என்னவோ. நல்லவாதான். என்ன பண்றது, அவாவாளுக்கு குடும்பம் குட்டினு இருக்கே.'

'எங்க அண்ணாதான் எனக்குனு சொல்லிக்கறதுக்கு இருக்கா. அவர்தான் தான் பெத்த புள்ளைக்கு பூனல் போடும்போது சந்தாக்கும் தர்ம பூனல் போட்டு விட்டா. அப்பாக்கு எல்லாம் செய்யணுமோன்னோ.'

சொல்லும்போது சற்று கலங்கி விட்டாள்.

'மாமி, அதெல்லாம் எதுக்கு இப்ப. இவாதான் சம்மதித்து வந்திருக்காளே. இனி நடக்க வேண்டியத பார்ப்போம்.'

வைதீஸ்வரன் அண்ணுவை சற்று சாந்தப் படுத்த முயற்சித்தார்.

'அப்படி இல்ல சார். பொண்ண கொடுக்க வரவா கிட்ட நாமும் நம்ம குடும்பத்த பத்தி சொல்றதுதானே முறை?'

ஒரு பழைய டைரிய எடுத்துக்கொண்டு வந்து ஒரு பக்கத்தை திறந்து வைதீஸ்வரனிடம் கொடுத்தாள்.

'சந்தா அவன் அப்பாக்கு எல்லாம் செய்யணுங்கறதுக்காக எங்க அண்ணா, அவனோட அப்பா வகயறாக்கள் பேரெல்லாம் எழுதிக் கொடுத்தா. அப்ப நானும் சின்ன பொண்ணுதானே. சந்தாவோட அப்பா ஊரு திருத்துரைப்பூண்டி பக்கத்துல வெங்கநகர். எதுக்கு இதெல்லாம் சொல்றேன்னா நன்னா பேரும் புகழோட வாழ்ந்த குடும்பம் தான் நாங்க. ஏதோ சந்தாவோட அப்பா போனதால சந்தர்ப்ப சூழ்நிலை மாறிடுத்து.'

'எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு இந்த வீட்டு மஹாலக்ஷ்மியா மாலதி வந்து எல்லாரும் மூக்கு மேல விரல வைக்கற மாதிரி பிரமாதமா இந்த குடும்பத்த கொண்டு வருவா.'

'மாமி, எங்க எல்லாருக்கும் பரிபூரண சம்மதம். ஆனா என்ன, ஜானா, லலிதா கல்யாணம் வரைக்கும் கொஞ்சம் டைம் தேவைப் படறது இவாளுக்கு.'

'பேஷா. மாலதி கிட்டேயும் இதத்தான் சொன்னேன். நீங்க கவலைப் படாதீங்கோ. எல்லாம் கூடிய சீக்கிரமே நல்லபடியா நடக்கும். சின்னஞ்சிறுசுகள் தானே. அவனுக்கும் ஏதோ ப்ரமோஷன் கிடைக்கும்னு சொல்லிண்டிருக்கான். மாலதிக்கும் மாத்தலாகி வேலையும் பர்மனெண்ட் ஆகறதுக்கும் மாலதி அக்காக்கள் கல்யாணம் நடக்கறதுக்கும் சரியா இருக்கும். குழந்தைகள் மனச புரிஞ்சிண்டு நீங்கள்லாம் ஒத்துண்டதே பெரிசு.'

'நிச்சயதார்த்தம் பத்தியெல்லாம் கவலைப் படாதீங்கோ. எங்க அண்ணாகிட்ட ஒரு வார்த்த போட்டா போதும். ஜமாய்ச்சுடுவா. இதெல்லாம் உத்தேசித்து தான் கஷ்ட காலத்துல நானே அவாகிட்ட அவ்வளவா எதிர்பார்க்காம சமாளிச்சிண்டு இருந்தேன். என் அண்ணா, மன்னி, அண்ணா குழந்தைகளெல்லாம் சந்தா மேல உயிரையே வெச்சிண்டிருக்கா.'

'அடடா, உங்களோட பேசிண்டே இருந்துட்டேன். கொஞ்சம் பேசிண்டிருங்கோ. காப்பி போடறேன். சாப்பிட்டுட்டுதான் போகணும்.'

வைதீஸ்வரன் அண்ணு மாமியின் பேச்சை கேட்டு அசந்து விட்டார்.

'சம்பந்தி, கோடீஸ்வர குடும்பமா நீர் பார்த்திருந்தாலும் மாலதிக்கு இந்த மாதிரி ஒரு குடும்பம் கிடைக்காது. மாப்பிள்ளை பாக்கியத்தை விட மாலதிக்கு கிடச்சுருக்கிற மாமியார் பாக்கியம் வெகு ஒசத்தி. மாலதி ஏன் இவ்வளவு பிடிவாதம் காட்டியிருக்கான்னு இப்ப புரியறது. குழந்தை பிரமாதமா இருப்பா ஓய் சந்துருக்கு வாக்கப் பட்டு.'

'அம்மா, அவர் இல்ல'. மாலதி கேட்டாள்.

'நீங்க எல்லாம் வருவேள்னு அவனுக்கு தெரியாது பாவம். ஏதோ கிரிக்கெட் மேட்சாம் செங்கல்பட்டுல. போயிருக்கான். வரதுக்கு ஏழெட்டு மணி ஆகும்னு சொன்னான்.'

'அம்மா, நீங்க அவா கிட்ட பேசிண்டு இருங்கோ. நான் அடுப்ப பார்த்துக்கறேன்.'

'இப்பவே ஆரம்பிச்சுட்டயாக்கும் அடுக்களை வேலைய?'

'ஏண்டி, சந்தாவ ஒனக்கு பிடிச்சிருக்கா. உன் வாயால ஒரு தடவை சொல்லேன் கேட்கிறேன்.'

'போங்கோம்மா?'. அவளின் வெட்கத்தை ரசித்தாள் அண்ணு.

'மாமி, உங்க கிட்ட ஒண்ணு சொல்ல மறந்துட்டேனே. போனவாரம் லலிதா ஜாதகத்தை வாங்கிண்டு வந்து பட்டாபி அம்மா கிட்ட கொடுத்தோம். ஜாதகம் பொருந்தியிருக்குனு சொன்னா. இவாள கார்த்தால வில்லிவாக்கம் அழச்சிண்டு போய் பேச வெச்சோம்.'

ஸ்ரீமதி ஆத்துக்கார் இப்படி சொன்னவுடன்....

'ரொம்ப சந்தோஷம். உங்களுக்கும் ஸ்ரீமதிக்கும் நான் ரொம்ப கடமை பட்டிருக்கேன். எப்படியெல்லாம் உபகாரம் பண்றேள்?'

'நீங்க ஜானாவ தேடி கண்டுபிடித்து எங்காத்துக்கு கொடுக்கப் போறேளே, அத விடவா?'

காஃபியை எல்லோருக்கும் மாலதியே கொடுத்தாள். பிறகு விடை பெற்றார்கள்.

மாலதி அவர்களை ராஜி ஆத்துக்கு அழைத்து சென்று அறிமுகப் படுத்தினாள்.

பிறகு அனைவரும் மாம்பலம் கிளம்பினர். மாலதி மாத்திரம் சந்துரு வரவிற்காக காத்திருந்தாள். 

சிறிது பேசிவிட்டு வழக்கம்போல அவன்தானே திருச்சி பஸ்ஸில் ஏற்றி விடவேண்டும்?

தொடரும்