○#சிறுகதை
வர்ஷா
வர்ஷா, ஆறு வயசு மகளைப் பள்ளிக் கூடத்திற்கு அனுப்பி விட்டு கட கடவெனத் தனக்கும் தர்ஷனுக்கும் இரண்டு லஞ்ச் பாக்ஸ் நிரப்பினாள். அவசர அவசரமாகத் தன் காலைச் சிற்றுண்டியை வாய்க்குள் தள்ளினாள். தர்ஷனும் அவளுடனே சாப்பிட்டு விட்டான். தர்ஷனின் பெற்றோர்களுக்குச் சிற்றுண்டியை மேசையிலேயே மூடி வைத்து விட்டாள். அவர்களே நிதானமாகச் சாப்பிட்டுக் கொள்வார்கள்.
இருவரும் கிளம்பியாச்சு. தர்ஷன் வர்ஷாவை விட்டுவிட்டு தன் அலுவலகத்துக்குப் போகணும். அவளுக்காகக் கால் மணி நேரம் அலுவலகத்துக்கு முன்னதாகவே செல்வான். இல்லையெனில் தனிச் செலவாகிவிடும். பட்ஜெட்டில் துண்டு, பனியன் லுங்கி எல்லாம் விழுந்துடக் கூடாதல்லவா....வீடு பெருக்கவும் பாத்திரம் தேய்க்கவும் மட்டும் துணை தேவதை செலவு. சின்ன வேலைகள், அவசர காய்கறி, ரேஷன், சாயந்தரம் மகளைப் பார்த்துக் கொள்வது எல்லாம் தர்ஷனின் தந்தை பொறுப்பாகப் பார்த்துக் கொள்வார்.
துணிகளை வாஷிங் மெஷினில் போட்டுக் காயப்போட்டு அயர்ன் பண்ணுவதும் மற்றபடி காலையிலும் இரவிலும் காய்கறி நறுக்கல், சமையலுக்கு உதவுவது எல்லாம் தர்ஷனும் பகிர்ந்து கொள்வான். சிறுமியை இரு வயதானவர்களும் பார்த்துக்கொண்டும், அபார்ட்மென்டில் விளையாட கீழே செல்வதிலும் உதவுவர். வீடு நிம்மதியாக நாட்களைக் கடத்திக் கொண்டிருந்தது போன வாரம் வரை.
தர்ஷனின் தங்கை மதுரையிலிருந்து தாய்க்குக் கைப்பேசியில், தனக்குக் காய்ச்சல்; ஒரு மூன்று நாட்கள் உடனே வந்துட்டுப் போக முடியுமா என கேட்டாள். மகளுக்குக் காய்ச்சல் எனில் பெற்றோர்களுக்குத் தூக்கி வாரிப் போடுமே....உடனடியாக அன்றிரவே பாண்டியன் எக்ஸ்பிரஸில் கிளம்பியாச்சு.
மகள் தனியா இருப்பாளென வீட்டுக்குச் சீக்கிரம் வந்து துணை தேவதையை அனுப்பி விட்டுத் தேனீர்க் கோப்பையைக் கையில் எடுத்து அலுவலக மன அழுத்தங்களைக் குறைக்கலானாள் வர்ஷா. அம்மாவின் புறங்கையை நோண்டினாள் மகள்.
" அம்மா...பார்க் போலாம்மா....ஊஞ்சல், சறுக்கு...பசங்க கூடல்லாம் விளையாடலாம்மா"
" கொஞ்சம் பொறு....அப்பா வரட்டும்... எனக்கு சமையல் வேலை இருக்கு" சள்னு விழுந்தாள் வர்ஷா. அம்மாவின் மாறுபட்ட முகத்தைப் பார்த்த ஆறு வயது மகள்....சிறிது நேரம் கழித்து மீண்டும் அதே விண்ணப்பத்தை வைத்து விட்டு அம்மா சுடிதாரைப் பிடித்து இழுத்தாள்.
" போய் டிவி பாரு"ன்னு லைட்டரில்லாமலேயே எரிந்து விழுந்தாள் வர்ஷா.
மாமனார் மாமியார் இல்லாதது எவ்வளவு டென்ஷனைக் கூட்டுது; இதுல வேற இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல அவங்களை கழற்றி விட நினைத்தோமே என யோசித்துக் கொண்டே, மொபைலை நோண்டினாள் வர்ஷா. இரண்டே நிமிடத்தில் மீண்டும் சுடிதாரைப் பிடித்து இழுத்தாள் மகள்.
பளீரெனக் கன்னத்தில் அறைந்து மகளைப் பால்கனி வரை தரதரவென இழுத்துக் கொண்டு போய் போட்டு விட்டுக் கதவை மூடினாள் வர்ஷா. "ஓ" வென மகள் தேம்பித் தேம்பி அழுத சத்தம் பத்துப் பதினைந்து ஃப்ளாட்டுகளுக்குக் கேட்டது. பக்கத்துப் பால்கனியில் நின்றிருந்தவர் அரண்டு போய்விட்டார். வர்ஷாவிடம் ரொம்பப் பழக்கமில்லாததால் அவரால் பேசவும் முடியவில்லை. தர்ஷன் வந்தவுடன் இப்படில்லாம் அடிச்சு பால்கனில்ல தனியா விடக்கூடாதுன்னு சொல்ல நினைத்தார். நிறைய பழக்கம் இல்லாவிடினும் இந்த விஷயம் விஷம் போன்றது. சிறுமியின் மனநிலையைப் பாதிக்கும் என தன்னை சமாதானப் படுத்திக் கொண்டார். சிறுமியின் துணைக்காக பால்கனியிலேயே உட்கார்ந்து மொபைலை நோண்டிக் கொண்டிருந்தார். நல்லவேளை.... அவர் தர்ஷனிடம் சொல்லுமுன் நிலைமை ஓரளவு சீராகிவிட்டது.
அரைமணி நேரத்துக்குள் தர்ஷன் வந்ததால் சிறுமிக்கு விடுதலை கிடைத்தது. மகள் அழுவதைப் பார்த்த தர்ஷன் வர்ஷாவிடம் கோபித்துக் கொண்டான். வர்ஷாவும் நிதானத்துக்கு வந்தவுடன் மகளை கணவனுடன் வெளியில் கூட்டிட்டுப் போய் தாஜா பண்ணினாள். இரவு சாப்பாட்டுக்குப் பிறகு வர்ஷா தனியாக அறையில் உட்கார்ந்து தலையணையைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு தன்னையே நொந்து கொண்டு அழ ஆரம்பித்தாள். இதுவே முதலும் கடைசியுமா மகளை அடித்தது. தர்ஷனுக்கும் வர்ஷாவைப் பார்க்க பாவம் போல இருந்தது. தர்ஷன் மகளிடம் " அம்மா சொன்னா கேட்கணும்... அம்மாக்கு நிறைய வேலை இருக்கும்ல.... அம்மாவை ரொம்ப தொந்தரவு பண்ணக் கூடாது கண்ணு....அப்பா வந்தவுடன் இனிமேல் வெளியே கூட்டிட்டுப் போறேன்...ரெண்டு நாள்தானே" ன்னு அறிவுரை சொல்லி இறுக்க அணைத்துக் கொண்டான். ஓரளவு புரிந்து கொண்ட மகள், வர்ஷாவிடம் ஓடிப்போய் அம்மா முகவாயை உயரே நிமிர்த்தி
" அழாதம்மா.... இனி நா நல்ல பொண்ணா இருப்பேன்" என்றாள்.
(இங்கு வந்த பதிவின் தாக்கத்தில் எழுதிய கதை....ஆறு வயசு சிறுமி அடிபடுகிறாளேன்னு....
நன்றி....ஓவியர் திரு Govindaraj Lakshminarayanan அவர்களுக்கு)
No comments:
Post a Comment