பெரிய மனிதர்கள்

 பெரிய மனிதர்கள்

-வேதவன்-

6ம் தேதி ஜனவரி மாதம் 1969,  மாலை 5.00மணி அந்த காலத்தில் காலில் எரோப்ளேன் டையர் செறுப்பு அணிந்திருந்தேன்,க்ரீன்வேஸ் சாலையையை நோக்கி நடந்து செல்கிறேன். வஸந்தவிஹாரின் வாசலில் நிற்கிறேன்.  அமைதி யான இடம் வேண்டுமென்றால் இங்கு தான் வரவேண்டும். நுழை வாயிலிருந்து உள்ளே சுமார் 300 அடி துரம் நடக்கவேண்டும் தரை, கடற்கரை மணலில் தான் ,மென்மையான காற்று. அமைதியான சூழலில் பறவைகளின் அருமையான சப்தம் மட்டும் கேட்கிறது. 600 அல்லது 700 பேர்கள் வந்திருக்கிறார்கள் ஒருவருடன் ஒருவர் பேசுகிறார்களா என்பது தெரியவில்லை . ஒரு பெரிய பாரை பார்க்க முடிந்தது. அதற்கு கிழே சோஃபாக்கள்  பல போடப்பட்டிருக்கிறது. அதில் உட்காருவதற்கு ரூபாய் 5/= மட்டும்  அங்கு உள்ள உண்டியில் போட வேண்டும் . 200 சோஃபாக்கள் இருக்கலாம் எல்லாம் நிரம்பி விட்டது. அடுத்தது நாற்காலி சுமாராக 200 போடப்பட்டிருந்து அதற்கு கட்டணம் ருபாய் 3/- அதிலும் எல்லோரும் அமர்ந்து விட்டார்கள் . தரையில் பெரிய ஜமக்காளம் விரிக்கப்பட்டிருந்தது அதில் உட்கார்ந்தால் கட்டணம்  இல்லை. எல்லோரும் மலை 5.15 உட்கார்ந்து விட்டார்கள். யாரும் எந்த கட்டணமும் வசூலிக்கவில்லை என்பது தான் உண்மை. அவர்களாக்வே தாங்கள் அமரும் இடத்திற்கு உரிய கட்டணத்தை அங்கு வைத்திருக்கும் உண்டியில் போடுவார்கள். மிக நேர்மையான மனிதர்களை பார்க்கமுடிந்தது. நான் ஜமக்காளத்தில் உட்கார்ந்திருந்தேன். கால் செறுப்பை கழட்டி வைக்கும் இடத்தில் பார்த்தால் எல்லா செறுப்பும் அழகாக வரிசையாக வைக்கப்பட்டிருந்ததை பார்க்கும் போது என்ன ஒரு தரமான மனிதர்கள் என்று பாராட்டாமல் இருக்கமுடியவில்லை ஆனால் யாரை பாராட்டுவது? நாமும் நம் செறுப்பை அழகாக வரிசையை கலைக்காமல் இடைவெளி விட்டு நம் செறுப்பை வைத்தால் நாமும் பாராட்டப்பட வேண்டியவரில் ஒருவன் என்பதைத்தான் நினைக்கத்தோன்றிகிறது.. எல்லோரும் மணலில் நடந்து வந்தவர்கள் தான் ஆனால் ஜமக்காளத்தில் அழுக்கு எங்கும் பார்க்கமுடியவில்லை. இந்த மாதிரியான ஒழுக்கம் மனிதர்களிடையே பார்க்கமுடியுமா? ஆமாம் முடியுமே என்றுதான் தோன்றியது.

மாலை 5.58 மணிக்கு அந்த உயரமான ஒர் பாரையில் உட்க்கார்ந்தவர்தான் திரு. ஜெ. கிருஷ்ண மூர்த்தி அவர்கள்,  அறிவுஜீவி, தத்துவ ஞானி, இப்படி பல பட்டங்களை கொடுக்கலாம், ஆனால் அதை கொடுக்க நமக்கு என்ன தகுதி இருக்கிறது? என்று நாம் அமைதியாக அவர் பேசுவதை கேட்பதற்கு ஒரு பாக்கியம் கிடைத்ததே, நமக்கு பெருமை, என்று நினைக்கத்தோன்றிகிறது. அவர் சுமார் 1 மணி நேரம் பேசினார். நான் பார்த்தவரையில் அவரின் முதுகு தண்டுவடம் நேராக இருந்தது அதற்கு ஆதாரமாக அவர் குனியவுமில்லை பின்னால் சாயவுமில்லை. நேர் கொண்ட பார்வை. தெய்வீக பார்வை என்று சொல்லலாமோ!!  பேசும் போது ‘நான்’ என்ற வார்த்தையை உபயோக படுத்தவில்லை.  அவர் பேசியது முழுவதுமாக புரிந்ததா? என்னுடைய அந்த வயதில் எனக்கு மிக சில விஷயங்கள் புரிந்தது. பலவிஷயங்களை அவர் எழுதிய பல புத்தகங்களை படித்து புரிந்து கொண்டேன்.  அவர் பேசிய வார்த்தைகளில் மிகவும் பிடித்தவை  “ DONOT FOLLOW ANY BODY.  DO YOU FOLLOW THE SPEAKER.”