தோள்

 21. தோள் (சிசீ 9) #ganeshamarkalam

கோயமுத்தூர் சிடி போலீஸ் கமிஷ்ணரா பொறுப்பேத்துண்டு 3நா ஆச்சு. வடக்குல அங்கேயும் இங்கேயும்னு அலைக்கழிச்சுட்டு தமிழ்நாட்டுலவே சீனியர் லெவல் போஸ்டிங்க் கிடைக்கறதுக்குள்ள 20 வருஷம் கடந்து போயிடுத்து. சிலசமயம் IPS ஏன் செஞ்சம்னு படும். ஆனா இருந்த இடத்துலெல்லாம் நேர்மையானவன்னு பேர் வாங்கியாச்சு. இந்த பதவீல அத்தனை நேர்மையா இருப்பது பலரோட கண்ணை உறுத்தினது வாஸ்த்தவம்

கங்கா, யமுனா, நர்மதா தண்ணீயெல்லாம் குடிச்சவனுக்கு இப்ப சிறுவாணி தண்ணீர். கொஞ்சம் செட்டில் ஆனப்பரம் ஆத்துல அழைச்சிண்டு டேம் ஏரியால்லாம் சுத்திப் பாத்துடலாம்னு ஆசை. குழந்தைகளை ஊட்டீக்கும் அழைச்சீண்டு போயிட்டு வரணம். முக்கியமா பழநீ முருகன் கோவில், பேரூர் பட்டிஸ்வரர். மருதமலை. அப்பரமா திருச்சூர், குருவாயுர்னு போலாம். என் பொஸிஷணில் சட்டுபுட்டுன்னு ஏற்பாடுகள் நடந்துடும். டிப்பார்ட்மென்டில் சொல்லப்படாத பெர்க்ஸ்.

கோயமுத்தூர் சர்ஃபேஸ்ல கொயட்டா தெரியும். நிறைய ஏன்டி சோஷியல் விவகாரங்கள். கவனமா செயல்படணும். கொங்கு நாட்டுலேந்து அரசியலுக்கு வந்துட்டவா நிறைய. சட்டத்தை காப்பாத்தரம்னு அவா காலை மிதிச்சுடப் பிடாது. ஊருக்குள்ளேயும் வெள்ளையும் சொள்ளையுமா பலர் சுத்தீண்டு. பெரும் பணக்காரா. இண்டஸ்ரியலிஸ்ட்ஸ். கோடிகோடியா சொத்து வச்சிண்டு அவாளையும் பகைச்சுண்டுடப் பிடாது. சிடி பூரா அவா சிலவில் வச்சுத்தந்த பாரிகேட்ஸ்தான் யூஸ் செய்யரம் ட்ரேஃபிக் ரெகுலேட் செய்ய. டிபார்ட்மென்ட்டே அவாகிட்ட கையேந்திண்டிருக்கப்போ அவா செய்யர சில சில்லரை சில்மிஷங்களை கண்டுக்காம போயிடுவம். இங்கேயாவது தேவலை. வடக்கே பாலிடிஷியன்ஸ் இடையூறு ரெம்பவே.

பாருங்கோ புது கமிஷ்ணர் வரப்போரான்னு நேத்துலேந்து நேரில் வந்து பாக்க அப்பாயின்ட்மென்ட் கேட்டுண்டு 23 பேர். நான் என்ன சங்கராச்சாரியாரா ஊரில் கேம்ப் போட்டிருக்கேன் என்னை தரிசிக்க இவாள்லாம் வரணம்? போலீஸ் கமிஷ்ணரை மரியாதை நிமித்தம் எத்தனை முடியுமோ அத்தனை சீக்கிரம் எல்லாருக்கும் முன்பாக சந்திச்சு ஒரு மலர் கொத்தை தந்துட்டு தங்களை அறிமுகம் செஞ்சுக்கரவா பிற்பாடு என்னை கூட வச்சிண்டுட்டாப்போல ஃபீல் ஏற்படுத்திண்டு செய்ய வேண்டியதை செஞ்சிண்டிருக்கலாம். பப்ளீக் செர்வன்ட் ஆச்சே! பாக்க வரம்னு வரலாமான்னு கேக்கரவாளை சந்திப்பதும் என் கடமைகளில் ஒண்ணாப்போச்சு.

இதில் இன்னைக்கு கார்த்தால 3ஆவதா வந்தவந்தான் நல்லகண்ணன். MP மயில்வாகனனின் மச்சினனாம். மயில்வாகனனையே தெரியாது. இனிமேல்தான் விசாரிச்சுத் தெரிஞ்சுக்கணம். இவன் மச்சினன் முந்திண்டுட்டான். வந்தவன் உக்காரரத்துக்கு மின்னாடி “சந்தானம் சார்!” சத்தமா சொல்லி டபால்னு ஒரு பெர்ஃபெக்ட் போலீஸ் சல்யூட் வச்சுட்டுத்தான் உக்காந்தான். ஆச்சர்யமாப் போச்சு. அவனோட வந்த ரெண்டு அல்லக்கைகளில் ஒருத்தன் பூங்கொத்தை இவன் கையில் தர அதை வாங்கி இவன் அப்பரமா நீட்டினான். வாங்கி வச்சுட்டு இவனுக்கு நாம பதில் சல்யூட் செய்யணுமான்னு யோசிச்சு வேண்டாம்னு முடிவெடுத்து நமஸ்தே மட்டும் வச்சுட்டு நானும் உக்காந்துக்கரேன். இந்த மாதிரி சந்திப்புகளுக்கு 5 நிமிஷம்தான் ஒதுக்குவது வழக்கம்

சட்டுன்னு உள்ளூர் பாஷையில் “ஐயா நமக்கு நிறைய பிஸினெஸ்ஸுங்க. ஒருநா சாவகாசமா உக்காந்து பேசுவம். ஏதோ எனக்கு தெரிஞ்ச தொழில சின்ன ஸ்கேலுல செஞ்சிட்டு இருக்கம். உங்க தயவு ஒத்துழைப்பு அவசியம்”. எல்லாம் கடவுள் ஆனுக்ரஹத்தால நன்னாவே நடக்கும். டேக்ஸ் கட்டுரீங்களா இல்லையா?” “அதெல்லாம் நமக்கு தெரியாதுங்க. அக்கவுன்டன்டுங்க பாத்துக்கிடுவாக. ஆடிட்டரும் வச்சிருகோமுங்க”. கும்பிடு வச்சிட்டு கிளம்பினான்.

ஊரில் 18 மஸாஜ் பார்லர் எங்கிற பேரில் ஆமோகமா நடப்பது விபசாரம். டிப்பார்ட்மென்டுல இவன் சின்ன ஸ்கேலில் என்ன செய்யரான்னு தெரியாமலில்லை. இந்த தொழிலுக்கு கடவுள் கிருபை இருக்காது எங்கிர நம்பிக்கை. டேக்ஸ் நிச்சயம் கட்டமாட்டான். பாப்பம். பேர் நல்லகண்ணன். பேர் வச்சப்போ பெரியவனானதும் இவன் என்ன செய்யப் போரான்னு நிச்சயம் இவனை பெத்தவங்களுக்குத் தெரிஞ்சிருக்காது. இந்த மாதிரி நாலஞ்சு சந்திப்பு தினம் ஆகிண்டிருக்கவே அதெல்லாத்தையும் மீறி என் ப்ரையாரிடீ ஜோலியையும் பாத்துண்டு.

சாயங்காலமா கிளம்பி காரில் ஏறி குவார்டர்ஸுக்கு போரப்போ மெயின் கேட் அருகில்தான் இவாளப் பாத்தேன்.

பிச்சைக்காரனான்னா ஆமாம்னும் இல்லை பாவம் ஏழையானாலும் நிச்சயமா பிச்சை எடுக்கமாட்டான்னும் படும் உருவம். வயசு 30+ இருக்கணம். சல்லடை மாதிரீ பனியன். எப்படி அப்படி கிழிஞ்சது? இப்படி ஒரு பேட்டர்னில் நைந்து போனது? அவனோடதா இல்லை இப்படி ஒரு கதியானதும் யாராவது இவனுக்கு இந்தா போட்டுக்கோன்னு தாராள மனசோட தானமா கொடுத்ததான்னு யோசிக்கலாம். கருத்த தேகம். வெய்யலிலும் மழையிலும் ஒதுங்கிக்க இடமில்லாமலே வாழ்நாள் பூரா வாழப் பிறந்த பிரவி. முள்ளுத்தாடி. மொதல்ல முளைச்சது ஷேவ் செஞ்சுக்காததால் அதிகம் வளராம அப்படியே ஆங்காங்கே முகத்தில் குத்திட்டு நின்னுண்டு. சுருட்ட கெட்டிப்பட்ட முடி. எண்ணை தடவி நன்னா வாரிண்டா நம்மூர் தமிழ் ஹீரோக்கள் ஜாடையாப் போயிடும் முகவாகு. தோளில் ஒரு பெண்குழந்தை 3 வயசோ? நிச்சயமா இன்னைக்கு சாப்பிடலை, நாளைக்கு சாப்பாட்டு நினைப்பே வராது என்பது போன்ற பார்வை. சட்டையே இல்லை. ஆபரணமா ஒரு அரணாக்கொடி மட்டும் இடுப்பில். இவன் தோளில் முன்னாடியும் பின்னாடியுமா காலைப் போட்டூண்டு ஒரு கையால் இவன் தலையக் கவ்விண்டு விழுந்துடாம பிடிச்சுண்டு வேடிக்கை பாத்துண்டு.

ட்ரைவர் சுகவனம்தான் இவாளக் கடந்து போரச்சே நான் கூர்ந்து பாக்கரதை கவனிச்சுட்டு “பாவம் சார். ஒரு மாசமா கமிஷ்ணர் ஆபீஸ் வாசலில் பழியாக் கிடக்கரான். யாரும் கண்டுக்கிடலை.” நான் ஏறிண்டு போகும் இன்னோவா கண்ணாடீல்லாம் கருப்பா டின்ட் செஞ்சாச்சு. உள்ளே யாரிருக்கான்னு வெளீலேந்து பாத்தா தெரியாது. மேலே சுத்தும் சிவப்பு சுழல் விளக்கு மட்டும் பெரீய அதிகாரீன்னு தம்பட்டம் அடிக்கும். இப்படி நிறைய வாகனங்கள். ரோடில் ட்ரேஃபிக் எங்களைக் கண்டால் பவ்யமா வழிவிடும். இவன் கண்டுக்காம என் ஆபீஸ் கட்டடத்தையே வெரிச்சுப் பாத்துண்டு. என்னவோ உள்ளேந்து யாராவது ஓடி வந்து இவன் குறையைக் கேக்க மாட்டாங்களான்னு.

மத்தாநா 9க்கு வரேன். ஸ்டேட் பாங்க் ரோடில் அந்தண்டைப் பக்கமா ஒரு பன் கடைக்கு பக்கத்தில் இவனைப் பாக்கரேன். பக்கத்துல அவன் பொண் நின்னுண்டு. அம்மணமா, நேத்து இவன் தோளில் மறைச்சுட்ட அவள் மானம் இன்னைக்கு காத்தாடிண்டு. எப்படிப்பட்ட வறுமை இருந்தா அந்த குழந்தைக்கு ஒரு ஜட்டிக்கூட மாட்டிவிடமுடியாம. 

உள்ளே போனதும் சொல்லியனுப்பி அவனையும் அவன் குழந்தையையும் அழைச்சிண்டு என் சேம்பர்ஸுக்கு வரச் சொல்லிப் பணிக்கரேன்.

15நிமிஷமாச்சு வரா. “மொதல்ல என்னவோ எதுக்கோன்னு வர பயந்துண்டு முடியாதுன்னு சொல்ல சும்மாத்தான் இம்புட்டு நாளா அதிகாரிய பாக்கணும்னு நின்னிட்டிருந்தியே அவுங்களே கூப்பிடுதாக வந்து என்னன்னு கேட்டிட்டுப்போன்னு சொல்லி கூட்டியாந்தேன்”. மின்னமே இன்ஸ்ட்ரக்ஷன் கொடுத்திருந்தபடி அவாளுக்கு குடிக்க கொண்டுவரா. இவனுக்கோ நான் செய்வதை எப்படி எடுத்துக்கன்னு புரியலை. என் பொசிஷணுக்கு டிபார்ட்மென்ட்டுல கொடுத்த போன் சைனாவுல கப் எண்ட் சாஸரோட டீ வச்சதும் குழந்தையும் கலங்கிப்போய். கொஞ்சம் தயங்கிட்டு பிஸ்கெட் பாக்கட்டை மட்டும் அப்படியே எடுத்துண்டு என்னை முழிச்சுப் பாக்க “சாப்புடு” நான் சொன்னப்பரம். இவன் “டீயெல்லாம் வேண்டமுங்க”.

கூட்டிண்டு வந்தவன் நான் சொல்லிக் கொடுத்தபடி கடைக்கு ஓடிப் போரான், இவாளுக்கு போட்டுக்க எதாவது நல்லதா வாங்கிண்டு வந்துதர. “உன் பேரென்ன?” “கந்தன்சாமி. எங்கூர் மருதமலை”. “இந்தப் பாப்பா?” “எம்பொண் சாமி. ஆத்தாயில்லாத பொண்ணு. கூடவே வச்சுக்கிடுதேன்”. “பொம்பளப் பிள்ளைய சட்டை போடாம வச்சிருக்க? நீ மட்டும் போட்டிருக்க?” அவன் பனியனை நான் சட்டைன்னு சொன்னதே அதிகப்பிரஸங்கித்தனம். “இத்தை அதுக்கு கட்டிவச்சா களட்டி தூக்கிப் போட்டுது சாமி. கிளிசலா இருக்காம்”. “சரி எதுக்கு ரெம்ப நாளா இந்த கட்டிடத்துக்கு முன்னாடி நின்னிண்டிருக்காய்? என்ன வேணும்?”

“எனக்கு நீதி வேணும் சாமி?” சாப்பிடக் கொடுத்ததை வேண்டாம்னுட்டு நீதி கேக்கரான்!

நீதீக்கு கோர்ட்டுக்குப் போணம். ஆனா அவனுக்கென்னமோ போலீஸ்காரா நேர்மையா நடந்துண்டு நீதி பரிபாலனம் செய்வான்னு நம்பிக்கை. என்ன ஆகியிருக்கும்?

“என் பொஞ்சாதியும் நானும் இந்த பிள்ளயோட ரேஸ் கோர்ஸ் ரோடுல பிளாட்பாரத்துல தூங்கிட்டிருந்தம் சாமி. விடிகால 3 மணியிருக்கும் ஒரு ப்ளெஷர் காருல வந்தவங்க என் பொஞ்சாதி மேல ஏத்திட்டாங்க சாமி. என்ன செய்யன்னு புரியல. துடிச்சிட்டிருந்திச்சு. பக்கத்துல கேஜி ஆஸ்பத்ரீக்கு தூக்கிட்டு ஓடினேஞ்சாமி. செத்துப் போயிடிச்சுன்னு சொல்லீட்டாங்க. கேஸ் பதிவு செஞ்சுட்டாங்க. அதுக்கப்பரவு ஒண்ணுமே நடக்கல சாமி.” 

“வண்டி என்ன வண்டீ? நம்பர் என்னனு எதுவாவது தெரியுமா? சொல்ல முடிஞ்சுதா?” “அதெல்லாம் எனக்கெப்படி தெரியும் சாமி. ரெம்ப நாளைக்கு அளுதிட்டிருந்த இந்தப் பிள்ளைக்கு அன்னைக்கி போயிட்ட பேச்சு இன்னிம் திரும்ப வரலைங்க. எனக்காக இல்லாட்டியும் எம் பொண்ணுக்காக நீதி கேட்டு அலைஞ்சிட்டிருக்கன் சாமி. ஆஸ்பத்ரீல போய் நிப்பன். அவுங்க இங்கே போய் நின்னுக்கிடுனு தொறத்திட்டாங்க”. 

சம்பவம் நடந்த ரேஸ் கோர்ஸ் ரொடு வளைஞ்சு நீளமா போகும். அதுக்கு ஜ்யூரிஸ்டிக்ஷண் C2 ஸ்டேஷன். கேஸ் புக் செஞ்சது KG ஆஸ்பத்ரீ. அவா டிஸ்ட்ரிக்ட் போலீஸ் அலுவலகத்துக்குத்தான் தகவல் அனுப்பிருப்பா. இந்த கேஸ யார் எடுக்கலாம்னு இப்படியும் அப்படியுமா கிடப்பில் போட்டிருப்பா. “உன் பொஞ்சாதி பாடி ஆஸ்பத்ரீலயேவா இருக்கு?” “இல்லை சாமி. அன்னிக்கே எடுத்திட்டுப் போகச் சொல்லீட்டாக. தகனம் செஞ்சிட்டம்”. அப்ப போஸ்ட் மார்ட்டம் செய்யாம, கேஸே இல்லாம செஞ்சாச்சு! இப்படி நடந்ததுக்கு இப்போ என்னாலும் யார்மேலேயும் பொறுப்பை சுமத்த முடியாது. நடந்ததுக்கு எங்கேயும் ப்ரூஃப் இருக்காது. இவங்கிட்டே காசு வாங்கிக்க முடியாதுன்னு ஆஸ்பத்ரீல இவன் வந்ததையோ இவன் பொஞ்சாதி பிணமா வந்ததையோ ரிக்கார்டுல வச்சிருந்தாலே ஆச்சர்யம்.

குழந்தைக்கு ஒரு ஃப்ராக்கும் இவனுக்கு வேஷ்டி துண்டும் வந்ததும், ‘பின்னாடி ரெஸ்ட் ரும்ஸ் அங்கே அழைச்சிண்டு போய் குளிக்கப் பண்ணி சட்டை மாட்டிக்கச் சொல்லி சாப்பிட்டுட்டு வெய்ட் செய்யச் சொல்லு’ என் ஆட்களுக்கு சொல்லீட்டு ரேஸ் கோர்ஸ் ஸ்டேஷனுக்கு போன் போடரேன். இவன் சம்பவம் நடந்ததா சொன்ன நாள் ராத்திரி CCTV ஃபுட்டேஜ் எடுத்துண்டு வரச்சொல்லி. “எதுக்கு சார்?” “சொன்னதை செய். இங்கம் டேக்ஸ் ஆபீஸ்ல ஆரம்பிச்சு HSBC வரைக்கும் அப்பரம் கவர்ன்மென்ட் ஆர்ட்ஸ் காலேஜ் ரொடுல. நான் கேட்டேன்னு KGஆஸ்பத்ரீ வாசல்ல ரிசெப்ஷன் ஃபுட்டேஜும்”. கமிஷ்ணரே சொன்னதால 1 மணீநேரத்துல பென்ட்ரைவில் எல்லாம் வந்தது. என் லேப்டாப்பில் போடச் சொல்லி பாக்கரேன்.

கந்தன்சாமி சொன்னது எல்லாம் வெரிஃபை ஆச்சு. அந்தக் கோரச் சம்பவமும், இவன் அடிபட்டுட்ட பெண்டாட்டிய தூக்கிண்டு முடியாம ஓடி ஆஸ்பத்ரீ வாசல்ல நுழைவதும். அடுத்தநா ஃபுட்டேஜ் பாத்தா இவன் பாடிய எடுத்துப்பதும் பாக்கலாம், சந்தேகமேயில்லை. அந்த கருப்பு மஹிந்த்ரா ஸ்கார்பியோ பிளாட்பாரத்துல ஏறி என்னமோ முண்டா கிடந்ததை துவம்ஸம் செஞ்சுட்டு நிக்காம திரும்ப ரோட்டுல இறங்கி போயிண்டே இருந்ததும். ஜூம் செஞ்சு நம்பரை நோட் செஞ்சாச்சு. TN38 BN 4321. ஃபுடேஜ் கொண்டுவந்த C2 SI ய திரும்பிப் போகச் சொல்லீட்டு யோசிக்கரேன். என் ஆபீஸுல வச்சிருந்த CCTV அக்ஸஸ் எனக்கு உண்டு. அதை ஓடவிட்டுண்டு கண் பார்வை அதில் லயிக்காம. பேக் பட்டனை அமுக்கி சும்மாவானுக்கும் நான் வந்தன்னைலேந்து கட்டடத்தின் முகப்பில் இருந்த கேமராவில் பதிவானதை ஓடவிட்டுப் பாத்துண்டு. சட்டுன்னு எதுவோ கவனத்தை ஈர்க்க – கார்த்தால என்னைப் பாக்க வந்த நல்லகண்ணன் வாசல்ல வந்து தன் ஸ்பார்பியோவ பார்க் செஞ்சுட்டு அதுலேந்து இறங்கி பாஸ் போடன்னு வரான். வண்டி எண் என்னன்னு பாத்துக்கரேன்.

இத்தனை சீக்கிரமா குத்தம் செஞ்சவனை பிடிக்க நம்பகிட்ட டெக்னாலஜி இருந்தும் யாருக்கும் மனசில்லாமப் போனதுவே கொடூரம். யோசிக்கரேன். பாடி இல்லாம கேஸ் நிக்காது. ஸ்கார்பியோ ஏறி இறங்கினது உயிரோட இருந்த ஜீவன் மேலன்னு கேமராவ மட்டும் வச்சிண்டு ப்ரூவ் செய்ய முடியாது. கேஸ் பதிவாலை. நீதி எப்படி?

எல்லாரையும் போச் சொல்லீட்டு கந்தன் சாமிய கூப்பிட்டு எல்லாத்தையும் சொல்ரேன். மயில்வாகனன் மச்சினன் முகத்தையும் கம்ப்யூட்டரில் காமிச்சு இவன்தான்னு சொல்லி “இப்போ என்ன செய்யலாம்?”

“அன்னைக்கி நடந்தது விபத்துத்தே சாமி. அவளுக்கு நேரம் வந்திடிச்சி. ஆனா நிப்பாட்டி எங்களுக்கு உதவியிருக்கலாம் செய்யலை. போன உசுரு திரும்பக் கிடைக்குமா? ஆனா எனக்கு எம்பொண்ணுக்கு நடந்துட்ட அநீதிக்கு நான் எதுநாச்சியும் செய்யோணம் சாமி. இது கண்முன்னால அவன் மூஞ்சீல காறித் துப்போணம். அப்பத்தே இதுக்கு பேச்சு திரும்ப வரிம். அதுக்கு ஏற்பாடி செஞ்சு தாங்க சாமி. நல்லாயிருப்பீங்க!”