திருவல்லிக்கேணி பெண்பிள்ளை ரகசியம் பகுதி −13
"சாதரணமா பெரியவாள்லாம் சம்ஸாரிகளுக்கு, லௌகீக ஸம்ருத்தியதான் (செழிப்பு) ஆசீர்வாதமா பண்ணுவா...
அதுல தப்பு இல்லயே அம்மணி..."
....மாமுனிகள் சமாதானமாய்ச் சொன்னதும், திருவல்லிக்கேணி அம்மையார் அவரைக் கரம் கூப்பி நமஸ்கரித்து, இவ்விஷயத்தில் தனது அபிப்ராயத்தைச் சொல்ல ஆரம்பித்தாள்..
"ஸ்வாமி.. நீங்க சொல்றது வாஸ்தவம்தான்!..
...ஒத்துக்கறேன்..
ஆனா, அந்த லௌகீக ஸ்ம்ருத்தியில அடியேனுக்கும் ஆசை அதிகம் இருந்ததே...
அது நிஷித்தம்னு (தள்ளத் தகுந்தது) அடியேனோட மனசு எப்பவுமே சொன்னதில்லையே!..
அடியேன் என்ன,
யான் வேண்டேன் என்றேனோ ஆழ்வாரைப் போலே?.
....என்று வழக்கம்போல் ஒரு கேள்வியைக் கேட்டுவிட்டு, மாமுனிகளின் திருமுகத்தை ஏறிட்டாள்...
மாமுனிகள் அவளைப் பார்த்து மெலிதாகப் புன்னகைத்தார்..
"அம்மணி... வழக்கம்போல, இதுக்கான விளக்கத்தையும் நீயே சொல்லிடு... நான் கேட்டுக்கறேன்.."என்று கூறி,
தான் அவள் வாயிலிருந்தே, அவள் சொன்ன வார்த்தைக்கான வ்யாக்யானத்தை அறிவதில் விருப்பமுடையவராய் இருப்பதைத் தெரியப்படுத்தினார்..
திருவல்லிக்கேணி அம்மையாரும் பேச ஆரம்பித்தார்..
பனிரெண்டு ஆழ்வார்கள்ல ரொம்பவும் துன்பப்பட்டு, துக்கப்பட்டு, அவமானப்பட்டு, கடைசியிலே பெருமாளால ஆட்கொள்ளப்பட்டவர் தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார்....
அப்படிப் பெருமாள் இவர ஆட்கொண்டதும், இவர் வாயிலேந்து பெருமாள் மேல பாசுரமா பொழியறது..
கடந்த காலத்துல தான் பட்ட பல விதமான கஷ்டங்களையும் ஞாபகம் வெச்சுண்டு, தன்னோட பாசுரங்கள் மூலமா அவர் பெருமாளோட கடாக்ஷத்த எப்டி யாசிக்கிறார் பாருங்கோ...
இச்சுவை தவிர யான்போய் இந்திரலோகமாளும்
அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன் அரங்கமாநகருளானே!.."
...."அச்சுவை"னு பரமபதத்தையே சொல்லி, அதுகூட தனக்கு வேணாம்..
அரங்கனோட நிழல் மட்டுமே போதும்.."னு சொல்ற வைராக்யம் ஆழ்வாருக்கு இருந்ததே!..
அதுமாதிரி ஒரு வைராக்யம் அடியேனுக்கு இருக்கா ஸ்வாமி?..
அவ்ளோ ஏன் ஸ்வாமி..
அவராவது ஆழ்வார்...
பகவத் கடாக்ஷத்துனால அப்டி மாறினார்னு சொல்லலாம்...
ஆழ்வானை எடுத்துக்கோங்கோ...
அடியேன் என்ன,
பொன் வட்டிலை எறிந்தேனோ ஆழ்வானைப் போலே?.."
என்று இன்னுமொரு கேள்வியைக் கேட்டவள், அதற்கான விளக்கத்தையும், தானே தொடர்ந்தாள்...
பெரிய செல்வந்தரா இருந்தவர்தான் இந்தக் கூரத்தாழ்வான்..
தினமும் பாகவத ததீயாராதனம் இவரோட அரண்மனையில கார்த்தாலேந்து இராத்திரி வரையிலும் நடக்கும்..
ஒருநாள் அப்படி ததீயாராதனம் முடிஞ்சு, இவர் கதவை அடைக்கச்சே, அந்த கதவுல இருந்த வெங்கலமணியோட சத்தமானது காஞ்சிபுரத்து ஸந்நிதி வரையிலும் கேட்கப்போக,
பெருந்தேவி தாயார், பேரருளாளனைப் பார்த்து,
"இது என்ன மணியோசை?.."னு கேட்டாள்..
அதுக்கு தேப்பெருமாள், "இது நம்ம கூரத்தாழ்வான் திருமாளிகைக் கதவோட சத்தம்..
அடியார்கள் ததீயாராதனம் முடிஞ்சு, இப்போதான் ஆழ்வான் கதவு அடைக்கறார்.." என்று பதில் கூறினார்...
அத்தோடு நில்லாமல், "ஆழ்வானுக்கு அவ்ளோ சம்பத்து இருக்கு!..
அத்தனையையும் அவன் பாகவத கைங்கர்யத்துக்கே செலவழிக்கிறான்!.." என்று உகந்தும் பெருந்தேவித் தாயாரிடம் வார்த்தை சொன்னார்..
அதுகேட்டு, பெருந்தேவித்தாயாரும் ரொம்ப ஆச்சர்யப்பட்டாள்!
இந்த உரையாடலை, அப்போ அந்த எடத்தில, பெருமாளுக்கு ஆலவட்டக் கைங்கர்யம் பண்ணிண்டு இருந்த திருக்கச்சி நம்பிகள் கேட்டுண்டு இருந்தார்..
ஒருநாள் அவர் கூரத்தாழ்வான்கிட்ட இந்த மாதிரி பெருமாளும் தாயாரும் பேசிண்டு இருந்த விஷயத்தச் சொன்னதும், ஆழ்வான்,
"அகிலலோக நாதனும், சகல ஐஸ்வர்ய பூர்ணனுமான பேரருளாளன் நமது ஐஸ்வர்யத்தை மெச்சிக் கூறுவதா?.." என்று மனம் கூசிப்போய்,
தன்னுடைய அரசைத் தக்கவரிடம் கொடுத்துவிட்டு, கைப்பொருளை எல்லாம் தானம் செய்துவிட்டு, தனது மனைவியான ஆண்டாளுடன், இராமானுஜரை ஆச்ரயிக்க, கூரத்திலிருந்து கால்நடையா காஞ்சி பெருமாள் கோயில நோக்கிப் புறப்பட்டார்..
அந்தக் காட்டு பிரதேசத்துல, தனியா வரும்போது, ஆண்டாள், ஆழ்வான்கிட்ட,
"வழியில கள்வர் பயம் உண்டோ?.."னு கேட்கப்போக,
"ஏன் ஆண்டாள்... கள்வர் நம்மகிட்டேந்து பறிக்கற அளவுக்கு, நம்மகிட்ட என்ன விலை ஒசந்த பொருள்இருக்கு?..." னு ஆழ்வான் அவள எதிர்கேள்வி கேட்டார்..
அதுக்கு ஆண்டாள் தயக்கத்தோடு, "ஸ்வாமி.. நீங்க தினமும் உணவருந்த உபயோகம் செய்யற பொன்வட்டில மட்டும் கொண்டு வந்தேன்.."னு சொன்னா..
உடனே ஆழ்வான், அந்த வட்டில ஆண்டாள் கிட்டேந்து வாங்கி, பக்கத்துல இருந்த புதர்ல வீசி எறிஞ்சுட்டு, "இனி வழி நடக்க பயமில்லை, வா போகலாம்.."னு சொல்லி ஆண்டாளோட கச்சியம்பதிக்கு வந்து சேர்ந்து, இராமானுஜரோட திருவடியை ஆச்ரயிச்சார்..
ஸ்வாமி... இந்த அளவுக்கா அடியேனுக்குப் பொருட்கள் மேல ஒரு விரக்தி இருக்கு?..
அழியக்கூடிய எல்லா பொருட்கள் மேலயும் இந்த அடியவள் வெச்சுருக்கற ஆசை இதுவரையிலும் கொஞ்சம்கூட குறையலையே..." என்று அங்கலாய்த்தாள்...
(வளரும்..)
No comments:
Post a Comment