மனதோடுமலர்கள்_8

மனதோடுமலர்கள்_8

அத்யாயம்  8

பஸ்ஸில் இரண்டு சீட்டுகள், அடுத்தடுத்து. அவளை உட்காரச் சொல்லி அருகில் நின்றான்.

'ஏன் நிக்கறேள். பரவாயில்லை உட்காருங்கோ'.

உட்கார்ந்தான். ஆனால் பேச்சு வரவில்லை. ஏன்? தெரியவில்லை. சங்கோஜம்? இருக்கலாம். 

இனம் புரியா மௌனம். கூடவே அவள் தலையில் வைத்திருந்த மல்லிகை மணமும் ஒரு சுகத்தையும் அதன் பங்குக்கு தந்து கொண்டுதான் இருந்தது.

அவளே ஆரம்பித்தாள். 'பிரேமா அக்கா ரொம்ப நல்லவாளா இருக்காளே.'

சிரித்தான். யாரிடம் யார் சொல்வது?

'பிரேமா, ராஜி எல்லாம் ஒரே ரகம், கலாட்டா பண்றதுல'.

பிரேமா, அப்பு, மணி, கோபால்.. ஒவ்வொருவரைப் பற்றியும் சொல்லிக் கொண்டே வந்தான்.

கோவில் ஸ்டாப்பிங் வந்துவிட்டது. இறங்கினார்கள்.

ஒரு அர்ச்சனைத் தட்டையும் இரண்டு மூன்று முழம் பூவையும் வாங்கினாள்.

உள்ளே சென்றார்கள். 

அதுவரை பேசிக்கொண்டிருந்தவள் மௌனமாக வந்தாள். வாய் மட்டும் ஏதோ முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தது. ஏதாவது ஸ்லோகமா இருக்கும்.

இவன் மனம் மட்டும் பக்தியில் லயிக்கவில்லை. ஏதோ மெக்கானிக்கலா அவளையே தொடர்ந்து வந்தான்.

'குழந்த, எப்படி இருக்க? புள்ளையாண்டான் யாரு? மெட்ராஸா?'

விசாரித்த சோமநாத குருக்களின் முதல் கேள்விக்கு மட்டும் பதில் சொன்னாள்.

'நான் நன்னா இருக்கேன் மாமா. நீங்க எப்படி இருக்கேள்?'

'அம்பாள் பெயரில் அர்ச்சனை பண்ணிடுங்கோ மாமா'.

தட்டைக் கொடுத்தாள்.

அகிலத்துக்கே வழிகாட்டும் அகிலாண்டேஸ்வரிக்கு அர்ச்சனை. அன்று ஏனோ தன்னையே அம்பாள் பார்ப்பதைப் போன்ற பிரமை. அரக்கு கலர் கூறைப் புடவையில் மடிசாரு கட்டி அலங்காரம். பெரிய மூக்குத்தி வேறு.

கற்பூர தட்டோடு கர்ப்பக்ரஹத்திலிருந்து வந்தார் சோமநாத குருக்கள். உடம்பு முழுவதும் வியர்வை. அதில் நனைந்திருந்தாலும் நறுமணம் வீசிக் கொண்டிருந்த உடம்பு முழுவதும் பூசிய விபூதி.

ஹாண்ட் பாக்கிலிருந்து ஒரு ரூபாய் கற்பூரார்த்தி தட்டிலே வைத்தாள்.

'சீக்கிரம் விவாஹ ப்ராப்திரஸ்து'. ஆசீர்வதித்து பிரசாதத்தை கொடுத்தார்.

'நேக்கு மனசுல தோணறத சொல்றேன். அம்பாள் சொல்லச் சொன்னானு கூட வெச்சுக்கோ. கல்யாணக் களை வந்துடுத்து ஒன் முகத்துல. சீக்கிரம் சாப்பாடு போடு'

சிரித்துக் கொண்டு உத்தரவு வாங்கிக் கொண்டாள்.

சந்நிதி பிரகாரத்தை விட்டு சற்று அகன்றதும் ' அம்பாள் சந்நிதியில குங்கும பிரசாதம் வாங்க மறந்துட்டேன்' சொல்லிவிட்டு சந்நிதி பக்கம் திரும்பினான்.

'பரவாயில்லை, இந்தாங்கோ. இங்கே இருக்கு'.

அவள் உள்ளங் கையில் குங்குமம். எப்படி எடுப்பது? தயக்கம்? உள்ளங்கையில் விரல் பட்டால்? சற்று சங்கோஜம்.

'பரவாயில்லை சார். எடுத்துக்கோங்கோ.'

முதல் டச். மங்களகரமான குங்குமத்தை வைத்துள்ள உள்ளங்கையில் இவன் மோதிர விரல். எடுக்கும் போது பதட்டம். 

ஒட்டிக் கொண்ட குங்குமம் மீண்டும் உள்ளங்கை குழியிலேயே. பரவாயில்லை, சாஸ்த்திரத்துக்காவது குங்குமம் மோதிரவிரலில் ஒட்டிண்டிருக்கே. புருவங்களின் மத்தியில் இட்டுக் கொண்டான்.

பிரதக்ஷணம் நமஸ்காரங்கள் எல்லாவற்றையும் முடித்துக் கொண்டு வாசல் மண்டபத்திற்கு வந்தார்கள்.

'கொஞ்சம் உட்கார்ந்துட்டு போகலாமா?'

உட்கார்ந்தார்கள் இரு தூண்களுக்கு மத்தியில் உள்ள இடத்தில்.

'நீங்கள் அடிக்கடி இந்த கோவிலுக்கு வருவேளோ?'

'சனி, ஞாயிறுக்கு இங்க வருவேன். ஒரு தடவை சமயபுரம், ஒரு தடவை ஸ்ரீரங்கம், இங்கேயும் ஒரு தடவை. என்ன பண்றது, லீவு நாளுல நேரத்தை எப்படியாவது செலவழிக்கணும் இல்லையா? அம்மா அப்பாவை வேலூருக்கும் போய் பார்ப்பேன். தனிமைதான் ஸாஸ்வதம்னு இருக்கும்போது எப்படியாவது நாளை ஓட்டித்தானே ஆகவேண்டியிருக்கு.'

அவள் குடும்பத்தை பற்றி விசாரித்தான். சொன்னாள்.

'நீங்க அவசியம் மெட்ராஸுக்கு வரணும். என்னோட அம்மாவுக்கு உங்கள ரொம்ப பிடிக்கும்'.

பிறகு தன் அம்மாவைப் பற்றி பேசினான். அப்பா சிறு வயதில் இறந்தது, அம்மா சிகையை மழித்தது, இப்போது அவள் பார்த்த சொந்தங்களின் துணையோடு தன் உழைப்பையும் சேர்த்து அவனை படிக்க வைத்தது... சற்று நீண்டு கொண்டுதான் போனது.

மணி ஏழரை. கிளம்பினார்கள். தான் சோர்ந்திருப்பதாகவும் தன்னால் சத்திரம் மீண்டும் வரமுடியாது என்றும் சொன்னாள். புரிந்து கொள்ள முடிந்தது அவனால். 

அவளுக்கு தன் சொந்தங்களால் மேலும் மேலும் எம்பராஸ்மெண்ட் சூழலை கொடுக்கக் கூடாது என்றும் யோசித்தான்.

'நாளை கார்த்தால ஒரு எட்டு மணிக்கு சத்திரம் பஸ் ஸ்டாண்ட் வந்துடுங்கோ. நானும் வந்துடறேன். சமயபுரம் போகலாம். பத்து பத்தரைக்கு கம்யூனிடி ஹால் திரும்பிடலாம்'

தொடரும்