மனதோடுமலர்கள்_10

மனதோடுமலர்கள்_10

அத்யாயம்  10

ஹாஸ்டல் வந்த மாலதி உடையைக் கூட மாற்றாமல் அறையில் உள்ள கட்டிலில் தொப்பென விழுந்தாள். தனி அறை. யாரும் கூட கிடையாது.

வாடகை ஜாஸ்திதான். நூற்றைம்பது ரூபாய். இவள் சம்பாதித்துதான் இவள் குடும்பம் ஓட வேண்டும் என்ற நிலையில்லை. அதனால் தனித்தே அறை எடுத்திருந்தாள். 

இவள் அறை விசாலமாக இருப்பதால், எல்லா ஹாஸ்டல் மேட்ஸுகளும் இங்கு வந்துதான் அரட்டை.

சிறிது ஆஸ்வாசத்திற்கு பிறகு எழுந்தாள். ஹாண்ட் பாகில் ராஜியின் லெட்டர். நேற்று திணித்தது, இருக்கிறதா என்று ஒரு பார்வை.

'என்ன முட்டை கண்ணன் சந்துருவ புடிச்சிருக்கா?'

அதே வாசகம். அதே கடிதம்னா அதே வாசகம் தானே இருக்கும்.

அவளுக்கு இப்போது ராஜியே கேட்பது போல ஒரு உணர்வு.

தன்னையும் அறியாமல் பிடித்திருக்கு என்று சொல்வது போல தலையசைத்தாள்.

மனதோடு மலர்ந்தாள் சற்று.

'அவன் முட்டை கண்ணனில்லை ராஜி அக்கா. கல்லுளி மங்கன்'. சிரித்தாள்.

'இவனிடம் பிடித்ததே இவன் பெண்களிடத்தில் தரும் மரியாதை. வெரி டீஸன்ட்.'

'எனக்கு பிடிச்சிருக்கு ராஜி அக்கா. ஆனால் காத்திருக்கணும் அவன். குறைந்தது ஐந்து வருடமாவது? இப்பவே இருபத்தி நாலு ஐந்து இருக்கலாம். பாஸிபிள்?'

'இவன் சொந்தங்கள் எனக்கு பிடித்திருக்கு.'

'பிராப்தம் எனக்கு இருக்குன்னா...'

அதுவரை தைரியம். இப்போது விசும்பி விசும்பி அழுகிறாள்.

'ஏன் இவனை பார்க்க வேண்டும். இரண்டு நாட்கள் முழுசா கூட முடியல. எப்படி இவன் மீது எனக்கு...?'

'என்னை அறியாமல் தப்பு பண்றேனா?'

'நாளைக்கு வேற அவனோட சமயபுரம் வறதா.... ச்சே, இப்படி ஒரு வேகத்தை காட்டியிருக்க கூடாது. நான் பாட்டுக்கு ஏதாவது சொல்லி, அவன் மனசையும் ...ஏன் இந்த விஷப் பரிட்சை?'

நெஞ்சிலே படபடப்பு. விசும்பலை நிறுத்த முடியவில்லை.

மீண்டும் மீண்டும் இரண்டு நாட்கள் அவனோடு இருந்த சிந்தனைகள்.

'இப்படி அவசரக் குடுக்கையா இருந்திருக்க கூடாது. அவன் என்னப் பத்தி என்ன நெனச்சுப்பான்? சுத்த அறிவுகெட்டத்தனம் இது'

'இதை இப்படியே விட்டுவிடுவது தான் நல்லது. அவனாக கேட்கட்டும். அப்புறம் வேணா பார்க்கலாம்.'

'அப்ப நாளைக்கு?'

'சத்திரம் பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு எட்டு மணிக்கு போய், ஏதாவது காரணம் அவன் கிட்ட சொல்லிட்டு திரும்பிடலாம். அதுதான் சரி'

'வீணா கற்பனையை வளர்த்துண்டு விபரீதம் ஆக கூடாது. தனியா வேற இருக்கோம்'.

மனம் ஒரு நிலையில் இல்லை என்பதை அவள் விசும்பல் சொல்லிவிட்டது. மீண்டும் அழுகை.

பிறகு அவளே 'நான் எதற்கு அழவேண்டும்? வந்தான், பார்த்தோம், ஊர் தெரியாதவன், உதவி செஞ்சோம். இதுல நாம என்ன தப்பு பண்ணினோம்?'

ரூம் வாசலில் யாரோ கதவை தட்டுவது போல சத்தம். படபடவென்று வாஷ் பேசினில் குனிந்து முகத்தில் தண்ணீரை விட்டுக் கொண்டாள். பிறகு துண்டை வைத்து முகத்தை துடைத்துக் கொண்டே கதவை திறந்தாள்.

'அட அடே, நீரஜா. வா, வா, வா'.

ஹாஸ்டலில் வேறொரு ரூமில் தங்கியிருக்கிறாள். ஹெல்த் டிபார்ட்மெண்டில் டென் ஏ ஒன் வேலை.

'மாலதி, ஒன்னை திருவானக்கால பார்த்தேன்.'

'போச்சுடா, பார்த்தாச்சா'. இப்படி சொல்ல நினைத்தவள் அடக்கிக் கொண்டாள்.

'சொந்தக்காரப் பையன், மெட்ராஸிலேந்து வந்திருந்தான். ஊருக்கு புதுசு. அதான் கோவிலுக்கு அழைச்சுண்டு போனேன். ஃபரெண்டு வீட்டில் தங்கியிருக்கான். நாளைக்கு மெட்ராஸ் திரும்பறான்.'

ஒரு சில வரிகளில் ஒரு சில பொய்கள். சமாளிக்க வேண்டிய விஷயங்களுக்கு பொய் சொல்லித்தானே ஆகவேண்டும்.

'அது சரி. என்ன விஷயமா வந்த நீரஜா?'

'ஒண்ணுமில்ல. நாளைக்கு நாலஞ்சு பேர் சேர்ந்து மேட்னி போகலாமான்னு பேசிகிட்டு இருந்தோம். நீயும் வருவியான்னு கேட்கலாம்னு தான்'.

'முடிவாகல என்ன படம்னு. ஆனா 'அழகே உன்னை ஆராதிக்கிறேன் முடிவாகும்னு நினைக்கிறேன்'.

'ஓகே. நானும் வரேன்'

'ஏதோ சொந்தக்காரப் பையன்,நாளைக்கு கிளம்பறதா...?'

'பரவாயில்ல. நைட் பத்து மணி ட்ரெயின்தான். அவர் பார்த்துப்பார்.'

'மீதி நாளைக்கு பேசிக்கலாம். குட் நைட் மாலதி'

அப்படி சொன்னவள் அவள் கிளம்பும் போது இன்னுமொன்றையும் சொன்னாள்.

'சொந்தம்னு சொல்ற. ரொம்ப ஸ்மார்ட்டா இருக்கார். எனக்கென்னவோ மேட் ஃபார் ஈச் அதர் மாதிரி இருந்தது'

'வேலையே இல்லையா உனக்கு. முதல்ல கிளம்பு'.

தோளைப் பிடித்து வெளியே அனுப்பாத குறையா சிரித்துக் கொண்டே வழி அனுப்பினாள்.

'ஸ்வீட் ட்ரீம்ஸ்' தாழ்வாரத்தில் சத்தம்போட்டு நீரஜா. விடைபெற்றாள்.

தொடரும்