மனதோடுமலர்கள்_4

மனதோடுமலர்கள்_4

அத்யாயம்  4

சந்துரு திரும்பும் வழியில் ஒரு பெட்டிக் கடை.

'ஒரு சார்மினார் கொடுங்க'.

பற்ற வைத்தான் சுற்று முற்றும் சொந்தங்கள் தெரிகிறார்களா என்று நோட்டம் விட்டு விட்டு.

அவன் சிகரட் பிடிப்பதை அவனை சுற்றிய பல பேருக்கு தெரியாமல் பார்த்துக் கொள்வான் கூடியவரை. 

ஊதிக் கொண்டே மாலதியை பார்த்தது முதல் இதுவரை உள்ள நினைவுகளை அசை போட்டான்.

எல்லா உறவுகளும் அவர்கள் இருவரையும் இணைத்து பேசியதை நினைத்து சிரித்தாலும், தன்னால் அவளுக்கு எந்த பிரச்சனையும் வரக் கூடாதே என்ற பயமும் இருந்தது.

'என்ன பொண்ணு அவ. தேமேனு சத்திரம் வராம ஆஃபீஸ் போயிருக்க வேண்டியது தானே? இதுல வேற சாயந்திரம் வரேன்னு வேற. இவங்க பேசறதெல்லாம் புரிஞ்சா எவ்வளவு கஷ்டப் படுவா. ராஜிகிட்ட வேற இதை சொன்னா, கேட்கவே வேண்டாம்'

'கண்டிப்பா நம்ம மனுஷாகிட்ட சொல்லிட வேண்டியதுதான் இந்த மாதிரியெல்லாம் பேச வேண்டாம்னு'.

ஆனாலும், அவனோட இன்னொரு மனசு அவனை தாலாட்டிக் கொண்டுதான் இருந்தது. கல்யாண பருவமாச்சே, இல்லாம இருக்குமா?

சத்திரம் வந்தவுடன் அவன் மாமா, சித்தி, பெரியம்மா பசங்க எல்லாம் மீண்டும் அவனை கலாய்க்க ஆரம்பித்தனர்.

'ஏண்டா, இங்க இருக்கற பஸ் ஸ்டாண்டுல கொண்டு விட இவ்வளவு நாழியா?'

'அடுத்தது சந்துரு கல்யாணம்தாண்டி. பொண்ணு ரெடி'.

'அம்மாக்கு தெரியுமா?'

'ஜாதகம் பார்த்து பொண்ண பார்த்தா கூட இவ்வளவு லக்ஷணமா பொண்ணு கிடைக்காது, வாத்தியாரே'.

'சித்த நாழிலையே நம்ம எல்லார் கிட்டேயும் எப்படி பழகறா?'

'நம்ம எல்லாரையும் இன்ட்ரட்யூஸ் பண்ணத்தான் இங்க அழைச்சுண்டு வந்திருப்பான். சோழியன் சிண்டு சும்மா ஆடுமா என்ன?'

ஒவ்வொரு கலாய்ப்புக்கும் அவன் அசட்டுச் சிரிப்பே பதிலா இருந்தது.

'சாயந்திரம் வராளோன்னோ, அப்ப அவ கிட்டையே கேட்டுட்டா போச்சு.'

மெல்ல மெல்ல அவனையும் அறியாமல் மாலதியை நேசிக்க ஆரம்பித்து விட்டான் என்பதே நிஜம்.

சற்று இந்த டாபிக்கிலிருந்து ஓய்வு கொடுத்தன சொந்தங்கள். திருமண விரத வைபவங்கள் ஒரு பக்கம் நடந்து கொண்டிருந்தது.

ஒருவருக்கொருவர் பரஸ்பர பறிமாற்றங்கள். அம்மாவின் உடல் நிலை பற்றி. அம்மா வராது போனது பற்றி. இறந்து போன அப்பாவின் நினைவலைகளோடு சம்பாஷணைகள். நேரம் வேகமாக போய்க் கொண்டிருந்தது.

விரதங்கள் முடிந்து சொந்தங்களோடு சாப்பாடு. ஹாலில் விரித்த ஜமக்காளத்தில் கொஞ்சம் கண் அயர்வு.

மாலை நான்கு மணியிலிருந்தே உறவுகள் தங்களை மெல்ல மெல்ல அலங்கரித்து கொண்டிருந்தன. அம்பியை சுற்றி எப்போதும் கூட்டம். கல்பாக்கத்தில் வேலை இன்ஜினியர் வேலை அவனுக்கு. பெண் வீட்டாரும் பெரிய இடம் போலத்தான் தெரிந்தது. அடிக்கடி மாம்பிள்ளையின் உறவுகளை விசாரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

மாலை ஐந்து மணிக்கு சந்துருவும் தன்னை அலங்கரித்துக் கொண்டுவிட்டான். அவன் கண்கள் மட்டும் சத்திர வாசலை அடிக்கடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தன.

'இன்னும் காணோமே?' பெருமூச்சு. 

'காலம்பர இவளைப் பார்க்க ஆர்வமே இல்லையே. இப்ப மட்டும் ஏன் இப்படி?'

பிரேமா வந்தாள் அவனருகில். 'வருவாடா... அலையாதே'.

'ரொம்ப நேரம் என்னை கவனித்துக் கொண்டிருந்திருப்பாளோ? ஆம் ஐ எக்ஸ்போஸிங் டூ மச்?'.

இப்படியும் தனக்குத் தானே மனதிடம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். விடையை அவன் மனம் அவ்வளவு சீக்கிரம் கொடுத்து விடுமா என்ன?

'சந்துரு அண்ணா... உங்க ஆள் அரைவ்ட்'. தூரத்தில் அவள் வந்து கொண்டிருந்ததை சத்திரத்தின் வாசலில் இருந்து பார்த்து விட்டு இவனிடம் வந்த கணேசன்.

ஒயிட் பெல்பாட்டம் பேண்ட். பூப் போட்ட கத்திரிப்பூ கலரில் ஒரு டிஸைன் சட்டை. இன் பண்ணியிருந்தான், பெல்ட்டின் சப்போர்டுடன்.

கணேசன் அவள் வருகிறாள் என்று சொன்னவுடன் தன்னையும் அறியாமல் பேண்ட் பின்புறம் உள்ள பாக்கெட்டிலிருந்து கால் அடி சீப்பை எடுத்து ஸ்டெப் கட்டிங் வைத்த தலையை கொஞ்சம் வருடினான்.

'ஏண்டா, மாப்பிள்ளை நீயா அல்லது அம்பியா? அம்பி கல்யாணத்துக்கு தானே வந்திருக்கிறோம்?'

பிரேமா சீண்டுவதை விடுவதாக இல்லை.

தொடரும்