மனதோடுமலர்கள்_11

மனதோடுமலர்கள்_11

அத்யாயம்  11

ஆறு மணிக்கே எழுந்து விட்டாள். எட்டு மணிக்குதானே சத்திரம் பஸ் ஸ்டாண்ட்?

குளித்தாள். ஹாஸ்டல் பின்புறம் உள்ள செடியிலிருந்து ஒரே ஒரு செம்பருத்திப் பூவை பறித்து வந்தாள். 

ரூம் வருவதற்குள் ஓரிரண்டு குட் மார்னிங் பறிமாற்றங்கள்.

ரூமில் இருந்த டேபிளின் நடுவே சமயபுரத்தாள் படம். செம்பருத்தி சூட்டியவுடன் சிரிப்பு அவளுக்கு, சிலிர்ப்பு இவளுக்கு. சின்னதாய் ஒரு ஸ்டார் கோலம். இருக்கும் இடத்தில் அவ்வளவே முடியும்.

மனக் கோலங்களை மணக்கோலங்களாய் மாற்றுவதும் அவள்தானே. பிரார்த்தித்தாள் ஒரு சிறிய வெள்ளி விளக்கை ஏற்றிவிட்டு.

'சொல்லிவிட்டு வந்து விடுகிறேன். உன் போக்கில் விட்டுவிடுவதுதான் சரி.'

'ஹாஸ்டல் கேன்டீனில் காஃபி மட்டும் சாப்பிட்டுவிட்டு பஸ்ஸை பிடிக்கணும். சத்திரம் பஸ் ஸ்டாண்டு போகணும். அவனைப் பார்க்கணும். சொல்லுவிட்டு திரும்பணும்.'

கேன்டீன் வந்தாள். அங்கு நீரஜா.  'என்ன மாலதி, காலங்கார்த்தால, லீவு நாளும் அதுவுமா சூப்பர் ட்ரஸ்ஸில். என்ன மேட் ஃபார் ஈச் அதரா?'

'போடி ... உனக்கு வேற வேலையே கிடையாதா? காலங்கார்த்தாலேயே ஆரம்பிச்சாச்சா?  அது கிடக்கட்டும். எத்தனை மணிக்கு சினிமா போகணும்?'

'மூணு மணிக்கு ஷோன்னு நினைக்கிறேன். ஏன் எங்கேயாவது மேட் ஃபார் ஈச் அதரோட ப்ரொக்ராமா?'

'ஒன்ன ஒதைக்கப் போறேன் பாரு. சமயபுரம் போகலாமோன்னு யோசிச்சிண்டு இருக்கேன். எப்படியும் பதினொண்ணுக்குள்ள வந்துடுவேன். யார் யார் வரா படத்துக்கு?'

'நந்தினி, ஷோபா, சுந்தரி, ஏஞ்சல், திரிபு, நீ, நான்...இன்னும் ரெண்டு மூணு தேறும். சரி நீ கிளம்பு. சீக்கிரம் வா. வந்து பேசிக்கலாம்.'

'ஒரு சின்ன ரெக்வெஸ்ட் நீரு. என்னை கலாட்ட பண்ற ஓகே. ஆனா யாருகிட்டேயும் தமாஷா பேசரேன்னு நெனைச்சு பிரபலப் படுத்தாதே. நாம ஏதோ விளையாட்டா பேச பின்னாடி எதுவும் பிரச்சனை ஆகக்கூடாது.

என்ன புரிஞ்சுதா? ஏதாவது இருந்தா நானே உனக்கு சொல்றேன் நீரு.'

'சரி மாலதி. புரிஞ்சுண்டேன்.'

தனியாக ஹாஸ்டலில் இருக்கும் இவள் எப்படியெல்லாம் யோசிக்க வேண்டியிருக்கு?

காஃபியை முடித்தாள். வெஸ்ட்ரி ஸ்டாப்பிங்கிலிருந்து சத்திரம் பஸ் ஸ்டாண்ட் வந்தாள். 

'மணி 7.50. இன்னும் பத்து நிமிஷம் இருக்கே அவன் வரதுக்கு. 

மணி எட்டாச்சு, எட்டு அஞ்சாச்சு...இன்னும் காணலையே. தில்லை நகரிலிருந்து நாலைந்து பஸ் வந்தாச்சே'. கண்கள் அலை பாய்ந்தன.

ஒரு வழியாக சத்திரம் பஸ் ஸ்டாண்டில் அவன் இறங்கும்போது மணி எட்டே கால்.

'சாரி, ரொம்ப நேரம் வெயிட் பண்றேளா? வழியில பஸ்ல தகறாரு இரண்டு பேருக்கு. கொஞ்சம் பஸ்ஸை நிறுத்திட்டான். அதான்'.

'இதோ அங்கே போனா சமயபுரம் பஸ் கிடைக்கும்.'

'ஏன் நீங்க வரலியா? நேத்திக்கு வரதா சொன்னேளே?'

'அது வந்து.....'

அதை கேட்பதற்கு கூட அவன் தயாராகாமல் இரண்டு அடி முன்னே சென்றான்.

அவன் முகத்தில் கோபம் கலந்த வாட்டத்தை அவளால் கவனிக்க முடிந்தது.

'அப்பா...என்ன கோபம்? குழந்தைக்கு தனியா போகத் தெரியாதாக்கும்?'. மனதோடு சிரித்தாள்.

'சரி. நானும் வரேன். போகலாம்.'

'சமயபுரம், சமயபுரம், சமயபுரம்...' ஒருவன் கத்திக் கொண்டிருந்தான்.

மறுபடி இரண்டு சீட். இந்த முறை சங்கோஜம் இல்லை அவனுக்கு.  ஜன்னல் சீட்டில் உட்கார்ந்து எங்கோ பார்த்து முறைத்து கொண்டிருந்தான்.

'அதான் வந்தாச்சோன்னோ. பிறகு என்ன கோபம்?' கேட்கணும் போல தோணியது அவளுக்கு.

'நீங்க இந்த பக்கம் உட்காரறேளா? போரவா வரவால்லாம் இடிப்பா என்னை.'

உடனே எழுந்து அவளுக்கு இடம் விட்டு அவள் ஜன்னல் சீட்டில் உட்கார்ந்தவுடன் இவனும் அமர்ந்தான்.

அவனுடய பொஸஸிவ்நெஸ் அவனையும் அறியாமல் வெளிப்பட்டது.

 'நம்ம ஆளை போரவா வரவா இடிக்கறதா' என்ற பொஸஸிவ்நெஸ்.

மெல்ல பேச்சு துவங்கியது. அவன் உத்யோகம் போக்குவரத்தை அவள் கேட்க, இவன் அவள் வீட்டைப் பற்றிக் கேட்டான்.

'எங்கம்மாவுக்கு க்ரோம்பேட்டையில் நிறைய பிராமணா குடும்பங்களை தெரியும். வேணும்னா உங்க சகோதரிகளுக்கு பொருத்தமான ஜாதகங்களை அனுப்ப சொல்லட்டுமா?'

'எனக்கும் சேர்த்து அனுப்புங்களேன்' என்று கிண்டல் பண்ணனும்னு தோணிது அவளுக்கு. ஏற்கனவே உர்றான் கோட்டானா பஸ்ஸுல ஏறியதை உணர்ந்து அடக்கிக் கொண்டாள்.

சமயபுரம் வந்தது. வாசலில் ஐந்தாரு முழம் செவ்வரளி சரம் வாங்கினாள்.

பெரிய க்யூ அம்பாளைப் பார்க்க. நின்றனர் இருவரும் கடைசியில். ஒரு மணி நேரம் ஆகும் போல இருக்கே தரிசனத்துக்கு?

பின்னாலிருந்து குரல். 'என்ன கொழந்த, அம்பாள பார்க்கணுமா?'

சிவநேச வாத்யாரை அங்கு அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை. வேலூரில் ஜலகண்டேஸ்வரர் கோவிலில் அர்ச்சகராய் இருந்தார். இப்ப உச்சி பிள்ளையார் மலையடிவாரத்தில் உள்ள தாயுமானவர் சந்நிதியில் வேலை. அப்பாவை நன்றாக தெரியும்.

'நீ ஒண்ணும் க்யூவில் நிக்க வேண்டாம். வா, என்னோட'.

அவளோட அவனும் பின் தொடர்ந்ததை பார்த்து 'அம்பியாண்டான் யாரு? சொந்தமா?'

இல்ல மாமா என்னோட ஃப்ரெண்டோட தம்பி. மெட்ராஸ்ல இருக்கார். இங்க பார்த்தேன். அதான்.'

சமயபுரத்தாள் கோவிலிலேயே பொய். சரளமா சொல்லச் சொன்னாளோ அவள்? ஆனால் அந்த பொய் அவரை மேலும் கேள்வி கேட்க விடாமல் தடுத்ததே, அதுவே போதும். அப்பாவுக்கு வேற தெரிஞ்சவர். வேறு வினையே வேண்டாம் அப்புறம்.

யாரிடமோ பேசிவிட்டு அம்பாளுக்கு மிக அருகிலேயே இருவரும் நின்று தரிசிக்க வைத்தார்.

'ஜாக்ரதையா போயிட்டு வாமா'. வாஞ்சையுடன் வழி அனுப்பி வைத்தார்.

நடமாட்டம் அதிகம் இல்லாத கோவில் பிரகாரத்தின் ஒரு பகுதியில் அமர்ந்தனர். கோவிலுக்கே உண்டான குளிர்ச்சி. அங்குமிங்கும் இருக்கும் துவாரங்கள் வழியாக வந்து கொண்டிருந்த மிதமான காற்று கோவிலின் குளிர்ச்சியுடன் குலவிக் கொண்டிருந்தது.

'ரொம்ப அதிர்ஷ்டகாரிங்க நீங்க. ஐந்து நிமிஷத்துல தரிசனம் முடிஞ்சுடுச்சே'.

'எனக்கு எல்லாமே சமயபுரத்தாள்தான். அதுவும் திருச்சி வந்ததிலேந்து இவ கிட்ட பாசம் ஜாஸ்தி ஆயிடுத்து. நான் என்ன வேண்டினாலும் தந்துடுவா'.

'இன்னிக்கு என்ன வேண்டிண்டீங்க?'

'ம்ம்.. உங்களுக்கு சீக்கிரம் கல்யாணம் ஆகணும்னு..'. 

தமாஷா அவள் சொல்ல அவன் மனதில் சலனப் பட்டுக் கொண்டிருக்கும் உணர்வு பட்டென வார்த்தையாக வந்தது.

'உங்களோடையா?'

இதைக் கேட்ட மாத்திரத்தில் ஒருகணம் நிலை குலைந்தாள் என்றே சொல்லவேண்டும். இப்படி ஒரு பதிலை அவனிடமிருந்து இவ்வளவு சீக்கிரம் எதிர்பார்க்கவில்லை.

மௌனம், ப்ரமிப்பு, விசும்பல். 

கைக்குட்டையால் கண்களை அடிக்கடி துடைத்துக் கொண்டிருந்தாள். சிலமுறை மூக்கின் மீது வழியும் கண்ணீரையும்.

தன்னை மீண்டும் எதார்த்தத்திற்கு கொண்டு வர முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

கால்கள் இரண்டையும் மடக்கி முட்டிகளை முகத்திற்கு சற்று கீழே கொண்டு வந்தாள். மேற்கொண்டு பேச முடியாமல் தவித்தாள். ஒரு கையின் விரல்களால் தரையில் கிருக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

ஏதோ சட்டென்று வார்த்தையை உதிர்த்து விட்டானே தவிர, குற்ற உணர்விலேயே இருந்தான்.

'ஐ அம் சாரி. ஏதோ என் மனதில் பட்டதை சொன்னேன். தவறாக நினைக்காதீர்கள். பிடிக்கவில்லை என்றால் சொல்லிவிடுங்கள். ஒருவருக்கு பிடித்தால் இன்னொருவருக்கு பிடிக்கணும்னு அவசியம் இல்லை.'

கல்யாணத்துக்கு அவள் வந்தது. சொந்தங்கள் அவளோடு இவனை இணைத்து பேசியது, ... எல்லாவற்றையும் கொட்டித் தீர்த்தான்.

எதற்கும் அவள் பதிலளிக்கவில்லை. தரையிலே எழுதிக் கொண்டிருப்பதை நிறுத்தவில்லை.

மனதில் இருந்த விருப்பத்தை மீண்டும் சொன்னான்.

பிடிக்கவில்லை என்றால் இதை பெரிது படுத்த வேண்டாம். மன்னித்து விடுங்கள் என்று மீண்டும் மீண்டும் சொன்னான்.

மெல்ல மெல்ல அவளிடமிருந்து கண்ணீர் விடை கொடுத்தது.

'கிளம்பலாமா?'

எழுந்தார்கள். ஒரு வார்த்தை கூட பரிமாற்றம் இல்லாமல் சத்திரம் பஸ் ஸ்டாண்ட் வந்தார்கள்.

வழி நெடுக இவன் குற்ற உணர்வு மேலோங்கியும், அவள் மனதிலே என்னன்னவோ எண்ணங்களை சுமந்தும் வந்து கொண்டிருந்தனர்.

இது என்ன சினிமாவா, ஒரு பாடலில் எண்ணங்களிலேயே வாழ்க்கையை ஓட்ட.

ஃபர்ஸ்ட் ஸைட் யாரோ ஒருவரால், ஃபர்ஸ்ட் டச் குங்குமம் மறந்ததால், ஃபர்ஸ்ட் வார்த்தை மனதின் ஆழத்திலிருந்து, எல்லாமே மனங்கள் மலர்ந்ததால் தானே?

தொடரும்