பத்மா கோபால்
🌺😁🌺😁🌺🌹🌺
திருவில்லிப்புத்தூர் தேவதை - பகுதி −2.
எங்கோ ஒரு ஓரத்தில் நின்று கொண்டிருந்த அடியேனையும் ஒரு பொருட்டாக மதித்து, கோதை விரல் பிடித்து அழைத்துச் செல்வது அடியேனுக்கு நம்ப முடியாத அதிசயமாகவே இருந்தது!..
"இவ விரல்கள் மட்டும் இல்ல...
இவ மனசும் கூட மென்மையாத்தான் இருக்கு!.." என்று நினைத்துக் கொண்டே, அவளோடு ஒத்த நடைபோட்டு நடக்க ஆரம்பித்தேன்...
நாலு அடிகூட நடந்திருக்கவில்லை!..
அதற்குள் அடியேன் மனதிற்குள் வேறு ஒரு ஆசை துளிர் விட்டது!..
மெல்ல அவள் விரல்களிலிருந்து என் விரல்களைப் பிரித்தெடுத்து, சற்றே பின் தங்கினாற் போல் நடக்க ஆரம்பித்தேன்...
"என்ன வர மாட்டாயா?.." என்பதைக் கண்களாலேயே வினவினாள் அந்தக் கண்ணழகி!..
"நீ முன்னாடி வழி காட்டிண்டே போ... நா பின்னாடியே வரேன்... சரியா?..
எனக்கு வயசாயிடுத்து இல்ல?..
ஒன் வேகத்துக்கு என்னால வர முடியுமா, சொல்லு!.."
அடியேன் கூற்றில் ஓர்அளவு நியாயம் இருப்பதை உணர்ந்தவளாய், கோதை முன்னே நடக்கவும், அவளது பின்னழகைப் பருகிக்கொண்டே, அடியேன் அவள் பின்னால் நடந்தேன்..
வாஸ்தவத்தில், அவள் நடை அழகைக் காண ஆசைப்பட்டேதான், அடியேன் அவ்வாறு செய்தேன்!..
எவ்வளவு தூரத்துக்கு அடியேன் உணர்வுகளை அவள் புரிந்து கொள்வாள் என்ற ஐயம், அடியேனது ஆசையை அவளிடம் சொல்ல விடாமல் தடுத்தது!..
ஆஹா...என்ன ஓர் ஆனந்த அனுபவம் அது!..
அவள் பின்னே நடந்தது, காணுகின்ற கண்களுக்குப் பெரிய சுகமாய் இருந்தது!..
அவளது துள்ளல் நடையும்...
துவண்டு விழுவது போன்ற அந்தச் சின்ன இடையும்..
நீண்ட ஜடையும்...
அதில் ஆடிய மல்லிகைச் சரமும்...
தரையில் கால் பாவாமல் நடக்கும் பொழுது, அவ்வப்பொழுது வெளியே கொஞ்சமாய் எட்டிப்பார்த்த அந்தப் பட்டுப் பாதங்களும்...
நிசப்தமாய் இருந்த அவ்விடத்தில், அவளது கொலுசுகளிலிருந்து புறப்பட்ட சின்னச் சிணுங்கல் சப்தமும்...
அடியேனைப் பித்துப் பிடித்தாற்போல் ஆக்கி விட்டிருந்தது!..
போகின்ற பாதையின் இரு மருங்கிலும் விதவிதமான பூச்செடிகளும், கொடிகளும், புஷ்ப மரங்களும் நிறைந்திருந்தன..
அவற்றின் பசுமையும், வனப்பும் கண்ணுக்கு இதமாக இருந்தது..
தினுசுதினுசான புஷ்பங்களின் வாசனையோ, ஒரு கிறக்கத்தையே உண்டாக்கியது...
திடீரென்று முன்னே சென்று கொண்டிருந்த பெண்ணரசி நின்று, அடியேன்மேல் ஒரு தினுசாகத் தனது பார்வையைச் செலுத்தினாள்..
அந்தப் பார்வையில் அடியேன் சற்றே கலைந்தேன்..
"நாம வர வேண்டிய எடத்துக்கு வந்துட்டமா கோதே?.."
"ம்ம்ம்..... அநேகமா வந்த மாதிரிதான்...
அதோ... அங்கத் தெரியற அந்த துளஸிச் செடி கிட்டதான் நான் கொழந்தயா கெடைச்சேன்னு எங்க அப்பா சொல்வார்....."
.... அவள் காட்டிய இடத்தைப் பார்ப்பதை விட்டு, அடியேன் அவளது குட்டி குட்டியான பிஞ்சு விரல்களின் பேரெழிலிலேயே சிக்கிக் கொண்டேன்...
.... சட்டென்று கோதை, செல்லமாய் கோபித்துக் கொண்டாள்...
"நான் காட்டற எடத்துல பாக்காம, நீ என்னயே பாத்துண்டு இருக்கயே...
அதோ.... அங்க பாரு...."
.....வலுக்கட்டமாயாக, அவளிடமிருந்து கண்களைப் பிய்த்தெடுத்து, அவள் காட்டிய திசையில் பார்வையைச் செலுத்தினேன்...
அங்கே, நன்றாகப் பரிமாரிக்கப்பட்ட ஒரு க்ருஷ்ண துளஸிச் செடியைச் சுற்றி மாடம் அமைத்து, கோலமிட்டு, விளக்கேற்றி, புஷ்பம் சாற்றி இருந்தார்கள்...
...ஆனால், அடியேனுக்கு அது அவ்வளவாக லயிக்கவில்லை!..
"ஏன் கோதே...
......கேக்கறனேன்னு தப்பா எடுத்துக்காத...
எனக்கு நீ பொறந்த அன்னிக்கு இந்த எடம் எப்படி இருந்ததோ அதயும், அன்னிக்கு நீ எப்படி இருந்தயோ, அதயும் பாக்கணும்னு ரொம்ப ஆசையா இருக்கு!...
அதுக்கு நீ ஏதாது பண்ண முடியுமா?..
......அடியேன் கேட்டதும்தான் தாமதம்!..
...... வெள்ளிக் காசுகளை வாரி இறைத்தது போல் சிரித்தது அந்த பட்டாம்பூச்சி....
(வளரும்..)
No comments:
Post a Comment