திருவில்லிப்புத்தூர் தேவதை பகுதி −6
கோதையையும், அவளை வாரி அணைத்த அப்பெரியவரையும் எத்தனை நேரமாய் மூடிய கண்களுக்குள் முடிந்து வைத்திருந்தேனோ தெரியவில்லை!...
பரவச மிகுதியில் கண்களிலிருந்து வழிந்து கன்னம் நனைத்திருந்த கண்ணீரின் ஈரமும் இன்னமும் காய்ந்திருக்கவில்லை....
அதற்குள்...
...பிஞ்சுக் கரம் ஒன்று அடியேனைத் தீண்டியதுபோல் உணர்ந்தேன்...
மெல்லக் கண்களைத் திறந்து பார்த்த பொழுது...
அருகே...
அந்த கருவண்டு விழியாள்....
...குறுகுறுத்த பார்வையுடன் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்...
"என்ன?... பாக்கணும்னு ஆசப்பட்டத பாத்தாச்சா?..
...இப்போ த்ருப்தி தானே?.."
....அவளது கேள்விக்கு விடையாய் மெல்லத் தலை அசைத்தேன்...
"சரி... நீ பாக்க ஆசப்பட்டத பாத்தாச்சு...
இப்போ நான் ஒனக்கு ஒன்னு காட்டணும்னு ஆசப்படறேன்...
கொஞ்சம் என்னோட வா!.."
...ஸ்வாதீனமாக கையைப் பிடித்து அழைத்துச் சென்றது அந்தத் தங்க நிலா....
ஆவலை அடக்க மாட்டாமல், மெல்ல வினவினேன்...
"நாம இப்போ எங்க போறோம் கோதே?..
கொஞ்சம் சொல்லேன்.."
"ஸ்....இரு.. அவசரப்படாதே!.."
கை அமர்த்தி அடியேனை அடக்கினாள்..
அந்த உள்ளங்கையின் சிவப்பு, என் உள்ளத்தில் வர்ணம் தீட்டியது...
"இவதான் எவ்ளோ அழகு!.."
.....ப்ரமிப்போடு நடந்தேன்...
சமதரையில் சிறிது தூரம் நடந்ததும்,
பழைய மரப் படிக்கட்டுகளின் வழியே,
ஒரு மேல்தளத்திற்கு அடியேனை அழைத்துச் சென்றாள்...
ஆள் அரவமே இல்லாத அந்த இடத்தில்...
ஒரு சிறு கூரை போன்ற அமைப்பின் கீழே....
பேரெழிலோடு சயனித்திருந்த பெருமானைத் தனது பிஞ்சு விரலால் சுட்டிக் காட்டினாள்...
"இவன் வடபத்ர சாயி....
நன்னா பாத்துக்கோ...
இவன் அழகில சொக்கிப்போய், இவனத்தான் நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு ஆசப்பட்டேன்..
சொல்லேன்.... இவன் அழகன்தானே?..."
.....நேர்பார்வையாய் அடியேனைப் பார்த்து அவள் கேட்டதும், கொஞ்சம் திகைத்துப் போனேன்...
"...சிறு பெண்ணாய் இருந்தாலும், இவளுக்குக் காதலிக்கத் தெரிந்திருக்கிறது!...
அதிலும், உலகம் கண்டிராத ஓர் அழகனிடம், மனதைப் பறிகொடுக்கத் தெரிந்திருக்கிறது!...
அவனுக்குப் பூமாலையும் பாமாலையும் ஆசையோடு அளிக்கத் தெரிந்திருக்கிறது!..
....இதுவெல்லாம் இவளுக்கு எப்படி சாத்யமாயிற்று?..
பெற்றவர் என்ன சொல்வாரோ என்று இவள் தயங்கவில்லை!..
மற்றவர் என்ன சொல்லிவிடுவரோ என இவள் மனம் தளரவுமில்லை!..
அவன் என்னவன்!...
நான் அவனுக்கானவள்!...
திருத்தமாய்...
அழுத்தமாய்...
தீர்மானித்திருப்பாள் போலும்!...
அவளது...
அந்தத் தீர்மானத்திற்கு...
அந்தத் திருமகன் நிச்சயம் இசைவான் என்ற ஆழமான நம்பிக்கை...
....இவ்வளவு நம்பிக்கையும் இவளுள் எப்படி வேர்விட்டது?..
தனது காதல் அவனை நிச்சயம் ஈர்க்கும் என்ற நினைப்போ?...
இல்லை...
அவனால் தன்னை மறுத்துவிட முடியாது என்கிற மனத்திண்மையோ?..
இவற்றில் எது, இவளைச் சாதிக்க வைத்தது?.."
......பல விதமான சிந்தனைகளோடு இருந்ததில்,
கோதையின் கேள்விக்கு விடையளிக்க அடியேன் முயலவில்லை!..
செல்லச் சிணுங்கலோடு அடியேனது கரம் பற்றி இழுத்தாள்...
"சொல்லு... இவன் அழகன்தானே?..
இங்க பாரு... அவனோட அந்த ரெண்டு பெரிய கண்ணும்....
....எப்டி நம்மள காந்தமா இழுக்கறது பாரு!..
மொதமொதலா, இந்தப் பார்வையிலதான் நான் மயங்கினேன், தெரியுமா?.."
.......நாணத்தோடு அவள் தனது மனதைப் பறிகொடுத்த அந்தத் தருணத்தை அசைபோட,
அடியேன், மெதுவே இந்த ச்ருங்காரியின் மனதைக் கொள்ளைக் கொண்ட அந்தச் சீமானை நோட்டம் விட ஆரம்பித்தேன்...
(வளரும்..)
No comments:
Post a Comment