மனதோடுமலர்கள்_19

மனதோடுமலர்கள்_19

அத்யாயம்  19

'மாலதி, வா. எப்படி இருக்கே? துரும்பா எளச்சுட்டையே? ஒழுங்கா வேளா வேளைக்கு சாப்பிடறயோண்ணோ?'

எந்த அம்மா தன் குழந்தை பெருத்துருக்கான்னு சொல்லியிருக்கா, இந்த கமலா அம்மா சொல்றதுக்கு.

பையை இறக்கி வைத்துவிட்டு சற்று கொல்லைப் புறம் சென்று கொண்டிருந்தாள் மாலதி.

'அம்மா, நான் க்ளாஸுக்கு போயிட்டு வந்துடறேன். மாலதி, அம்மாவோட பேசிண்டிரு. நான் வந்துடறேன்'.

லலிதா சொல்லிக்கொண்டு கிளம்பினாள்.

கொல்லைப் புறத்திலிருந்து வந்த மாலதி 'அம்மா, லலிதா எங்க போறா?'

'அதுவா, இங்க ஒரு புதுசா கோயில் கட்டிருக்கா. அங்க பன்னிரண்டிலேந்து ஒரு மணி வரைக்கும் ஸ்லோகம், பஜனையெல்லாம் சொல்லித்தரா. லலிதா அதுக்கு போவா. நீ சாயரக்ஷை போ அவளை அழச்சுண்டு'.

'ஏதோ ஒண்ணு, அவளுக்கு பொழுது போக. என்ன செய்யறது? என்னோட பாவம், கல்யாணம் ஆகாம மூணு பொண்ணுங்களை வெச்சுண்டு மனக் கஷ்டம் பட்டுண்டே இருக்கணும்னு எனக்கும்'

'ஏம்மா, ஜானுக்கும் லலிதாக்கும் ஜாதகம் வருதோண்ணோ?'

'எல்லாம் வந்துண்டுதான் இருக்கு. வரத எல்லாம் வடமா, வாத்திமா, அஷ்டசாஸ்திரம்னு ஒண்ணு அப்பா ஒதுக்கறா, இல்லாட்டி அவன் நெட்டை குட்டைனு ஜானு ஒதுக்கறா. வயசாயிண்டே போறதுங்கற அக்கறை யார் கிட்டேயுமே இல்லை. நான் கொஞ்சம் ஏதாவது பேசினா உங்கப்பா துர்வாசர் தான். திருப்பூர்ல இருக்கானே உங்க அண்ணா, அவனோ எங்க நமக்கு தலைல விழுந்துடுமோன்னு இந்த பக்கம் வரதையே அபூர்வமா வெச்சுண்டிருக்கான்.'

'என்ன பணம் இருந்து என்ன? எப்ப பார்த்தாலும் பணம். பணம்னு அப்பாவும் புள்ளையும் அலஞ்சுண்டு இருக்காளே தவிர முப்பது வயசுல பெண் கொழந்தை இருக்குங்கற நெனைப்பு வேண்டாம். நீ ஒரு பக்கம், அவன் ஒரு பக்கம், இவருக்கு பிஸினஸ் பிஸினஸ், என்ன பிஸினஸோ. அது அதுங்க எவனையோ புடிச்சிண்டு வந்தாதான் புத்தி வரும். அதுக்கு கூட சாமர்த்தியம் இல்ல என் பொண்களுக்கு'.

பொறுமித் தள்ளிவிட்டாள் அம்மா. கடைசியா சொன்ன வரி மாலதியை சற்று உலுக்கத்தான் செய்தது. 

'கொஞ்சம் அவசரப் பட்டுட்டோமோ? அம்மா எப்படி வேதனைப் படுகிறாள். அம்மாவுக்கு துணையாக இருக்க வேண்டிய நேரத்தில் சுயநலமா இருந்து விட்டோமோ?'

'அஞ்சு வயசுலேயும் பத்து வயசுலேயுமா வரது கல்யாண ஆசையும் காதலும். வர வேண்டிய வயசுலேதானே வந்திருக்கு.'. மாற்று சிந்தனை அவளை அமைதிப் படுத்தியது.

'கவலைப் படாதேம்மா. நானும் தெரிஞ்சவா கிட்டெல்லாம் சொல்லி ஜாதகம் அனுப்பறேன்மா.'

'ஜாதகம் வேணா நீ அனுப்புவ. உங்க அப்பாவ கலைக்கறதுக்குனே இந்த தெருக்கோடியில ஒரு ஜோஸ்யன் இருக்கான். வரதையெல்லாம் அது நொட்டை இது லொள்ளைனு காசையும் பிடிங்கிண்டு அப்பாவையும் குழப்புவான். பெரியவளுக்கு தெகயலேன்னா என்ன, லலிதாக்கு சரியா இருந்தா பாருங்கோனு இவர் கிட்ட சொன்னா, நான் பொல்லாதவளாயிடறேன். பகவான்தான் உங்களையெல்லாம் கரை சேர்க்கணும். எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலை.'

மேற்கொண்டு அம்மாவிடம் பேசினால் அழுதுவிடுவாள் போலிருந்தது மாலதிக்கு. சற்று பேச்சை மாற்றினாள்.

'ஜானா எப்பம்மா வருவா ஆஃபிஸ்லேந்து?'

'புடிமானம் இல்லையோன்னோ வாழ்க்கைல. ஆஃபீஸே பழியா கிடப்பா. ஏழு ஏழரை ஆயிடும். லலிதா வரட்டும். ஃபோன் பண்ணி நீ வந்திருக்கறதை சொல்ல சொல்றேன். கேள்விப்பட்டு சீக்கிரம் வந்தாலும் வருவா. ஆமாம், நீ குளிச்சிட்டு கிளிச்சிட்டுதானே கிளம்பின திருச்சிலேந்து?'

'ஆமாம்மா. கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்துக்கறேம்மா. லலிதா வந்தோண்ண சேர்ந்து சாப்பிடுவோம்'.

'அப்பா எப்பம்மா வருவா?'

'யாருக்கு தெரியும். நவக்கிரஹ கோட்டைக்குப் பக்கத்தில ஏதோ டெகரேஷன் வேலையாம். அதெல்லாம் முடிச்சுட்டு ராத்திரி ஆகும்னு சொல்லிட்டுதான் போனார்.'

'அம்மாவை நெனச்சா, நம்ம ஹாஸ்டல் வாழ்க்கையே நிம்மதியா இருக்கும் போல இருக்கே. கவலைப்பட்டு கவலைப்பட்டு அம்மாவோட முகமே மாறிடுச்சே. இதுல நம்ம பிரச்சனையை சொன்னா, அவ்வளவுதான் பாவம் அம்மா'.

'ஒரு விதத்தில அம்மா சொல்றதை பார்த்தா, பொண்களுக்கு கல்யாணம் ஆனா போதும்ங்கற முடிவுக்கு அம்மா வந்துட்டானு தோணறது.'

ஏதோ தோணியது மாலதிக்கு. அம்மாவிடம் வந்தாள்.

'நான் வேணா அண்ணாகிட்ட பேசட்டுமா அம்மா?'

'வேண்டாண்டியம்மா. வேற வெனையே வேண்டாம். அவன் வேட்டாத்தோடையே பழியா கிடக்கிறான். அவா சொல்றதைதானே கேட்கிறான். எங்க நம்ம பேச்செல்லாம் எடுபடறது?'.

உங்க அண்ணா ஸ்ரீதருக்கு ஜாதகம் பார்க்கிற பிரச்சனை இல்லாம அவன் வேலை பார்த்த மில் முதலாளி தன் பெண்ணையும் கொடுத்து மில்லையும் இவன் கிட்டேயே கொடுத்துட்டார். அதிர்ஷ்டம்னா இப்படின்னா இருக்கணும். என்ன, நன்றிக் கடனா அந்த மில்லையே கட்டிண்டு அழறான். இதுல சகோதரிகள் ஞாபகம் எங்கேந்து வரப் போறது?'

அங்கிருந்த ஸோஃபாவில் சற்று அமர்ந்து அங்கிருந்த கல்கண்டு பத்திரிக்கையை சற்று புரட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

'மாலதி, சாப்பிட்டையா?' கேட்டுக் கொண்டே லலிதா நுழைந்தாள்.

'நீ வரட்டுமேனு வெயிட் பண்ணினேன். வா, ஒண்ணா சாப்பிடலாம் அம்மாவோட சேர்ந்து'.

'குண்டம்மாக்கு ஃபோன் பண்ணி நீ வந்திருக்கறதை சொல்லிட்டேன். குண்டு அஞ்சு மணிக்கே வரேன்னு சொல்லிடுத்து'. 

லலிதா மூத்த அக்கா ஜானாவைத்தான் குண்டம்மா என்றாள். அவ்வளவு பெருத்த சரீரம் இல்லை என்றாலும் இவர்களை கம்பேர் பண்ணும்போது சற்று குண்டுதான் ஜானகி.

அம்மாவுக்கு உதவியாக எல்லாவற்றையும் எடுத்து வைத்தார்கள் சாப்பிட ஆயத்தமாக. 

மூன்று தட்டுகள், சொம்பு ஜலம், ஊறுகாய், உப்பு, நெய், தயிர், குக்கரிலிருந்து சாதம், வெண்டைக்காய் சாம்பார், சீரக ரசம், புடலங்காய் கறி, எல்லாம் பரப்பி வைக்கப் பட்டன.

மாலதியின் ஹாஸ்டல் நினைவுகளோடு ஹாஸ்ய சாப்பாடு.

தொடரும்