உறவுபோட்டமுடிச்சு_96

உறவுபோட்டமுடிச்சு_96

மாமியிடம் செங்கிப் பட்டி மற்றும் தஞ்சாவூர் விஷயங்களை பட படவென்று சொல்லிவிட்டு அவசர அவசரமாக காப்பியை உள்ளே தள்ளி விட்டு வேகமாக வயல் பரப்புக்கு வருகிறாள் கீதா.

குவித்து வைத்திருக்கும் நெல்மணிகளைக் கண்டவுடன் திகைப்பு மற்றும் பேரானந்தம் அவளுக்கு.  நெற்குவியலை கையால் கோதி விடுகிறாள்.   இரு கைகளாலும் மணிகளை அள்ளுகிறாள்.  பிறகு இரு உள்ளங் கைகளுக்கு இடைய சிறு துவாரத்தை ஏற்படுத்தி சிறிது சிறிதாக குவிவியலிலேயே அதை விடுகிறாள்.  அலுப்பு தட்டவே இல்லை.  குவியலின் எல்லா புறமும் கீதாவின் ஸ்பரிஸம் பெறுகிறது.

பிறகு அங்கு நெற்கதிர்களை pபோர் அடித்து கொண்டிருப்பவர்களை பார்க்கிறாள். ஒவ்வொரு அடியில் சிதறும் நெல் மணிகளையும் அலைகிறாள் சிறு பிள்ளை போல்.

சின்னம்மா கண்களில் நெல்மணிகள் பறந்து விழுந்துவிடக் கூடாது என்று கதிர்களை அடித்துக் கொண்டிருந்தவன் வேலையை நிறுத்தி விட்டு பீடிக்கு ஒதுங்குகிறான்.

'ஏன் நிறுத்தினாய்?' என்று கூட அவள் கேட்க மறந்து  தரையில் பரந்து கிடந்த மணிகளை கைகளால் சேர்த்து தன் விரலால் ஏதோ எழுத ஆரம்பிக்கிறாள்.

G....E.....E......T......H......A ..... B....A.....ட......A.....J....... I

நெல்மணிகள் வைத்து ஒரு பெயர் சூட்டு விழா அங்கு நடந்து கொண்டிருக்கிறது.  தன் பெயரை அவன் பெயரோடு சேர்த்து.  எழுதியதை பார்க்கிறாள்.  சிரிக்கிறாள்.  சுற்றுமுற்றும் பார்க்கிறாள்.  எல்லோரும் சற்று தூரத்தில் அவரவர் வேலைகளில் ஒன்றியிருக்கிறார்கள்.

இன்னும் கொஞ்சம் தைரியம் இப்போது.  பெயருக்குக் கீழே மீண்டும் ஏதோ எழுத ஆரம்பிக்கிறாள்.

12/2/1967

இவளை நோக்கி பேச்சி வருவதைப் பார்த்து விடுகிறாள்.  எழுதியது பேச்சிக்கு புரிய வாய்ப்பில்லை.  இருந்தாலும் என்ன எழுதினாய் என்று கேட்டு விட்டால்?

எழுதியதை கலைக்கிறாள். பாந்தமாக.  பிறகு எழுதிய அந்தப் பகுதி நெல்மணிகளை குவிக்கிறாள்.  கலைத்தது கவலை கொள்ள வைத்தாலும் குவித்த போது குறும்பு இல்லாமல் இல்லை.  மணிகளை சேர்த்ததில் தூரத்தே இருக்கும் மனங்களைச் சேர்த்த பூரிப்பு.

'இந்த நெல்மணிகள் எனக்கு வேண்டும்.  ஏதோ ஒன்றில் பாலாஜி இருக்கிறான்.  அவனைத் தேட வேண்டும்.   ஒன்றில் தான் இருப்பானா என்ன?  அவன் பொல்லாதவன், ஒவ்வொன்றிலும் இருக்கலாம்.  பேசிப் பார்த்தால் புரியும்.'

'சின்னம்மா எப்ப வந்தீய?  பெரிய அய்யாவ பார்த்துட்டு டாக்குடர் என்ன சொன்னாவ.  என்ன, நெல்லு மணிய குவிச்சிருக்கீய?  சோறாக்கி திங்க போறீயளாக்கும்?'

'சரி.  அதெல்லாம் அப்பறம் சொல்றேன்.  நான் என் புடவத்தலப்ப புடிச்சிக்கறேன்.  குவிச்ச நெல்ல அள்ளி போடறியா?'

'சரி தாயி'  என்று சொல்லிவிட்டு குனிந்த பேச்சியை தடுக்கிறாள் கீதா.

'ஆசையா நான் குவிச்ச பாலாஜியை இவள் அள்ளுவதா.'

வேடிக்கையான பொஸஸிவ்னெஸ்.  கீதா தரையில் அமர்ந்து பேச்சியையும் உட்கார சொல்கிறாள்.  இடது கையால் புடவையின் தோள்பட்டை பகுதியை பிடித்துக் கொண்டு தலைப்பை பேச்சியிடம் தந்துவிட்டு குவிந்திருந்த காதலை அள்ளிப் போடுகிறாள்.

அவனுக்கு அடித்தது யோகம் இன்று?  நெல்மணியில் இருந்த அவன் முகம் அவள் ஸ்பரிசமும் பெற்று தலைப்பிலும் ஏறுகிறது.

பிறகு தலைப்பை பேச்சியிடமிருந்து வாங்கி படவாவை சேர்த்து ஒரு இறுக்கமாக ஒரு முடிச்சு.

'ஏம்மா முந்தானைல முடிஞ்சுகிறீங்க?'

'உனக்கு எல்லாத்தையும் சொல்ல முடியாது' என்று மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டு, 'அதுவா பேச்சி, மாமாவுக்கு நெல்லு எப்படி வெளஞ்சிருக்குன்னு காமிக்க வேண்டாம்?'

'அய்யருக்கு காமிக்கணும்னா என் கிட்ட சொல்லலாமுல்ல.  ஒரு  மரக்கா நெல்ல பொட்டலம் கட்டி கொடுத்திருப்பேனுல்ல?'

'ஏய் பேச்சி.  உன் அட்வைஸ் ஒண்ணும் தேவையில்ல.  முந்தானைல முடிஞ்சுக்கற சுகம் வருமாடி?  நான் ஏதோ பண்ணிட்டு போறேன்.  போவியா கண்டும் காணாம''  கீதாவின் மனதிற்குள் பேச்சிக்கு இன்று இவ்வளவு தான் மரியாதை.

'எப்ப வந்த புள்ள?  இங்க கதிர் அடிச்சிண்டிருந்தவன எங்க காணும்?'

அங்கு வந்த சிவலிங்கம் இப்படி கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே வேலையாள் ஓடிவருகிறான் சிவலிங்கம் தலையை பார்த்து விட்டு.  பதட்டத்தில் அவன் இடுப்பிலிருந்த பீடிக்கட்டும் தீப்பெட்டியும் கீழே விழுகிறது.

'சின்னம்மாக்கு பீடி வாடையே பிடிக்காது லே.'

அசட்டுச் சிரிப்போடு வேலையைத் தொடர்கிறான்.

'அவன கோச்சிக்காத.  விடாம வேல பார்த்திருப்பானாக்கும்.'

'கீதா புள்ள.  நீயா பேசற இப்படி.  நெல்ல பார்த்தவுடன கருண வந்துட்டு தாக்கும்?  சரி.  கோடௌனுக்கு போனியா?'

'இன்னும் இல்ல.  ஏன்?'

'போய் பாரு புள்ள.  நூத்திருபது மூட மாப்பிள்ள சம்பா நெல்லு ரெடியாயிட்டது.  ஈரமும் பரவாயில்ல மாதிரிதான் இருக்கு.  நாளைக்கு இன்னொரு வாட்டம் வெயில்ல காய வெச்சு எட போட்டுடலாம்.  நீ எடை போட்டு கொடுத்துட்டேன்னா அய்யரு சொன்ன மாதிரி நம்ம வூட்டுல அடுக்கிடலாம்.'

'அஞ்சு ஏக்கராவுமா அறுத்தாச்சு?'

'அட போ புள்ள.  அறுத்து அறுத்து மாளல.  நாளைக்கு தான் மீதி.  முப்பதஞ்சு டன்னு வரும்னு நெனைக்கிறேன்.  நான் சொல்லல, இந்த தடவ எல்லாமே கீதா மாயம் தேன்.'

'எத்தன மணி வரைக்கும் வேல பார்க்க போறீங்க.'

'அறுக்கறத நிறுத்திட்டு இப்ப எல்லாருமே மீதி வேலைல இறங்கிடுவோம்.   தார்பாவ உள்ள போட்டு நெல்ல அடிச்சு கொட்டிட்டு கிளம்பிடுவோம்.'

'அய்யருக்கு சாம்புளு நெல்லு கட்டி வெச்சிருக்கேன்.  மறக்காம கேட்டு வாங்கிட்டு போ.   போனீயளே,  டாக்குடரு என்ன சொன்னாவ?

'சரியாயிடுத்தாம் சிவலிங்கம்.  இப்பத்தான் எனக்கு நிம்மதி ஆச்சு.'

'அய்யரு குடும்பம் நல்ல மனசு குடும்பம்.  ஒரு கொற வராது.  சரி புள்ள, நீ எல்லாத்தையும் பாத்துகிட்டு இரு.  நான் வரப்ப கவனிக்கிறேன்.'

அன்றைய வேலைகள் முடிய ஆறரை மணி ஆகிவிட்டது.  ஷெட்டுக்குள் ஈரப்பதத்திற்கு தகுந்தாற்போல நெற்கள் குவிக்கப் பட்டன.

அங்கிருக்கும் சாமுண்டி படத்திற்கு கீதா விளக்கேற்றி பிரார்த்தனை செய்தவுடன் அனைவரும் கலைந்து செல்கிறாள்.

இடுப்பில் பாலாஜியை சுமந்து கொண்டு மாமாவுக்கான ஸாம்பிள் பொட்டணத்துடன் ஆத்துக்குள் நுழைகிறாள்.

'மாமா, எப்ப வந்தேள்?'

'அப்பவே.  சடகோபனே வில்லு வண்டிய ஓட்டிண்டு வந்து கொண்டு விட்டான்.  அத அப்பறம் பேசுவோம்.  வேலையெல்லாம் நன்னா போறதோன்னோ?'

'இன்னிக்கு அறுத்துல நூத்திருபது மூட்டைகள் தேறும்னு சொல்றான் சிவலிங்கம்.  மாப்பிள்ள சம்பா மாத்திரமே முப்பத்தஞ்சு டன் வருமாம்.  இந்தாங்கோ அவன் கொடுத்த நெல் சாம்பிள்.'

பிரித்துப் பார்த்து கையில் கொஞ்சம் எடுத்து, தடவி, கிள்ளி, வாயில் போட்டு தரம் பார்க்கிறார்.

'பரவாயில்ல டி.  நன்னா இருக்கே?  அது என்ன உன் வயத்துல.'

'அது வந்து .... பாலாஜி'

'பாலாஜியா?  என்ன சொல்ல வர?'

நாக்கை கடித்துக் கொண்டு சமாளிக்கிறாள்.

'மாமா, சிவலிங்கம் ஸாம்பிள் கொடுக்கறதுக்கு முன்னாடியே கொஞ்சம் முடிச்சு வெச்சேன்.  இத நான் பாலாஜி இங்க வரும்போது காமிச்சுக்கறேன்.'

சமாளிப்பு பொய் நல்ல வேளை நம்பிக்கை பெறுகிறது.

'மாமி கிட்டேயும் காமி.'

'பிரிச்ச பாக்கெட்ட கொடுங்கோ.  காமிக்கறேன்.'

இடுப்பை இதுவரை உரசிக்கொண்டிருந்த பாலாஜி ஸாம்பிள் மன்னார்குடி பெட்டிக்குள் நுழைகிறது.

இரு வருடங்களோ அல்லது அதற்கு மேலோ, இனி அள்ளிய ஒவ்வொரு நெல்மணியிலும் பாலாஜியின் ஒவ்வொரு முகபாவத்தையும் பார்த்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.  காதல் வயப்பட்டு நாட்களைக் கடப்பது அவ்வளவு சுலபமா என்ன?

யதார்த்தமாக அவள் எதிர்கொள்ளப் போகும் கடமைகளோடு, கனவுகளும் கற்பனைகளும் ஏக்கப் பேரலைகளை சாந்தப் படுத்திக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

தொடரும்...