மனதோடுமலர்கள்_2

மனதோடுமலர்கள்_2

அத்யாயம்  2

வண்டி நகர்ந்தவுடன் ஒரு அசட்டு சிரிப்புடன் பேச்சை ஆரம்பித்தார் எதிரில் இருந்த பெரியவர் தன்னை ஆராவமுதன் என்று அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டு.

புரிந்து கொண்டான் சந்துரு. தன் லோயர் பெர்த்தை தியாகம் செய்ய வேண்டும் என்று. இருந்தாலும் அவராக கேட்கட்டுமே என்று காத்திருந்தான்.

'நீங்க தனியாவா வந்திருக்கேள்? திருச்சிக்கா?'

இரண்டுக்கும் சேர்த்து ஆமாம் என்று தலையசைத்தான்.

'நான் கொஞ்சம் பெருத்த சரீரம். காலில் சற்று வலி வேறு. இஃப் யூ டோண்ட் மைண்ட்...'. இழுத்தார்.

தனியாக வரும் இளைஞனுக்கு லோயர் பெர்த் கிடைத்தாலும் அனுபவிக்க கூடாது என்பது பேசஞ்சர்ஸ் ரூல்.

'டிடியி வரும் வரை பொறுக்க முடியுமா?  நான் கொஞ்ச நாழி ஜன்னல் ஓரம் உட்கார்ந்து காற்று வாங்கிக்கறேன்'. 

இப்படி உரிமையை விட்டுக் கொடுக்கும்போது கிடைக்கும் அல்ப சந்தோஷம்.

அவர் முகத்தில் சந்தோஷம். எப்படியோ லோயர் பெர்த்தை ஹைஜேக் பண்ணிய திருப்தி அவருக்கு. அவருடன் வந்த மாமி காலை நீட்டி படுத்து விட்டாள் தன் பெர்த்தில். என்ன அசதியோ, பாவம். கூட வந்த அவர் பெண் ஆண்டாள் (அப்படித்தான் ஒரிரு முறை அழைத்திருந்தார்) ஏதோ ஒரு சிறிய பாக்கட் நாவலில் மூழ்கியிருந்தாள்.

'என்ன உத்யோகம் பார்க்கறேள்? அம்மா அப்பா என்ன பண்றா?'. 

ரயில் ஸ்நேகம். பெர்த்தை விட்டுக் கொடுக்கறதுக்கு ஏதாவது பேசித்தானே ஆகவேண்டும்?

'ஒரு கம்பெனியில வேலைக்கு சேர்ந்து ஒரு வருஷம் ஆறது சார். அம்மா இருக்கா. அப்பா என்னோட சின்ன வயசிலேயே காலமாயிட்டா'.

அடிக்கடி ஆண்டாளும் சம்பாஷணைகளை கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அரசியல் அது இதுன்னு பேச்சு ட்ராவல் ஆச்சு சற்று நேரம்.

டிடிஇ வந்தவுடன் சொன்னபடி சற்று ஏக்கத்தோடு தன் பெர்த்தை விட்டுக் கொடுத்தான்.  மேல் பெர்த்தில் படுப்பதற்குள் சட்டைப் பையில் இருக்கும் இன்னொரு சார்மினார் ஞாபகம்.

'மணி பத்தே முக்கால் ஆயுடுத்து. தம் அடிச்சுட்டு தூங்கிடுவோமா'

டாய்லட் சென்றான். ஊதினான். பிறகு கதவை திறந்து சற்று காற்று வாங்கினான். சிகரட் வாடையும்தான் கொஞ்சம் போகட்டுமே என்றும் கூட.

திரும்பி வருவதற்குள் அந்த குடும்பம் லைட்டையெல்லாம் அணைத்து விட்டு நித்திரையில் இறங்கியிருந்தது.

தூக்கம் லேசில் அவனுக்கு வரவில்லை. புரண்டு புரண்டு படுத்தான். திரும்பத் திரும்ப அம்பியின் கல்யாணத்தில் இவன் யாரையெல்லாம் சந்திக்க நினைக்கிறானோ, அவர்களைப் பற்றிய நினைவுகள். 

'அம்மாவும் வந்திருக்கலாம், அவாளெல்லாம் பார்த்தா எவ்வளவு சந்தோஷப்படுவா?

ஆறு மணி சுமாருக்கு திருச்சி போகும் என்று சொன்னாரே பெரியவர். மணி இப்ப பனிரெண்டு.'

தூக்கம் சற்று வரும்போல இருக்கு.

பெரியவர் சொல்லியிருந்தார், 'நாங்க ஸ்ரீரங்கத்தில் இறங்கும்போது உங்களை எழுப்புகிறேன்' என்று.

சொன்னபடி அவனை எழுப்பி விட்டு விடை பெற்றது அந்த குடும்பம்.

வாஷ் பேசினில் பல் தேய்த்து முகத்தில் தண்ணீர் விட்டு துடைத்து, தலை வாரி, கையில் கொண்டு வந்திருந்த பொட்டணப் பௌடரை எடுத்து முகத்தில் அடித்துக் கொண்டு ஃப்ரஷ் ஆனான். 

திருச்சி ஸ்டேஷனில் அந்த பெண் மாலாவுக்கு முன் கொஞ்சம் அழகா ஃப்ரஷ்ஷா இருக்க வேண்டாமா?

திருச்சி வந்தது. 

கண்கள் மாலாவைத் தேடின. கருப்பா, போண்டா முழி.. ராஜி சொன்னாளே?

இவன் தயங்கி தயங்கி பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து ஒரு அழகா, வெளுப்பா, லைட்டா சைடில் வகுடெடுத்து, ப்ளூ கலர் சாரியில் பளிச்சென்று ஒரு பெண் இவனிடத்தில் வந்தாள்.

'மிஸ்டர் சந்துருவா நீங்க?'

'எஸ். நீஈஈஈங்க?'

'ராஜி அக்கா ஃப்ரெண்ட் மாலதி'

சிரித்து விட்டான். அதை அவளும் பார்த்து விட்டாள்.

'என்ன சிரிக்கிறேள்?'

'ஒன்றுமில்லை. ட்ரெயினில்..சரி சரி அப்புறம் சொல்றேன்'. சிரமப்பட்டு திசை திருப்பினான் அவள் கேள்வியை.

'இந்த ராஜிக்கு வர வர குறும்பு ரொம்ப ஜாஸ்தியா போயுண்டிருக்கு. என் கிட்ட ஒரு நாள் மாட்டாமயா போகப் போறாள்?'. மனதுக்குள் ஒரு உரையாடல் ராஜியிடம்.

'ராஜி அக்கா ஃபோன்ல பேசும்போது நீங்க கருப்பா, பல்லெடுப்பா, முட்டை முழியா இருப்பேள்னு அடையாளம் சொல்லியிருந்தா. அதான் கொஞ்சம் சந்தேகத்தோட உங்க கிட்ட கேட்டேன். நீங்களோ ரொம்ப ஸ்மார்ட்டா இருக்கேளா, அதான் கொஞ்சம் கன்ஃப்யூஷன்'

அவள் இப்படி சொன்னவுடன் வாய்விட்டு சிரித்து விட்டான் அடக்க முடியாமல். அப்போது அவனும் ராஜி அவளைப் பற்றி சொன்னதை சொல்ல, முதல் சந்திப்பே கலகலப்பானது.

தொடரும்