உறவுபோட்டமுடிச்சு_85

உறவுபோட்டமுடிச்சு_85

எல்லோரையும் ஒரு முறை பார்த்து விட்டு நில சம்மந்தமான பேச்சுகளை துவக்குகிறார் சபேசன்.

'உங்களுக்கு எல்லாம் தெரிஞ்சுருக்கும்னு நெனைக்கிறேன்.  கவர்மெண்ட் புதுசா ஒரு சட்டம் போட்டுருக்கு. அதன்படி ஒரு குடும்பம் பதினஞ்சு ஏக்கராக்கு மேல வெச்சுக்க கூடாது.'

ஆரம்பிக்கும் போதே பவானியின் குறுக்கீடு.

'அதுக்கு என்ன இப்போ சபேஸா.  வரும்போது கூட அந்த சட்டத்த பத்திதான் நம்மாத்து ரெண்டு மாப்பிள்ளையும் கார்ல போரடிக்கற வரைக்கும் பேசிண்டே வந்தா.  இப்ப இதப்பத்தி என்ன பேச்சு.  விவசாய நிலம் வெச்சிருக்கற நீயும் சுபத்ரா அப்பாவும் கவலப் படவேண்டிய விஷயம்.  சீதாக்கு வேணா இதப்பத்தி தெரியாம புரியாம இருக்கலாம்.  அப்புறம் தனியா வேணா அவளுக்கு பாடம் எடுத்துக்கோ.  பாசமலர் சாவித்ரி மாதிரி கேட்டுப்பா.  இப்ப நேரா விஷயத்துக்கு வா.'

சற்று அமைதி.  ஆர்கனைஸ்டா ஒவ்வொரு பாயிண்டா ஒன் பை ஒன்னா இந்த விஷயத்த சகோதர்களிடம் எடுத்துக் கொண்டு போகனும்னு பல நாட்களாக யோசித்து முடிவு செய்திருந்த அத்தனை அம்ஸங்களையும் சிதைத்து விட்டாளே பவானி என்ற வருத்தம் சற்று சபேசய்யருக்கு.

ஒரு நிமிட ஆஸ்வாச அமைதிக்கு பிறகு மீண்டும் ஆரம்பிக்கிறார் சபேஸய்யர்.

'அப்பா விட்டுட்டுப் போன நம்ம குடும்ப சொத்து இருக்கே.  அத எப்படி பிரிச்சு.....'

வாக்கியத்தை நிறைவு செய்வதற்குள் மீண்டும் பவானியின் குறுக்கீடு.

'நம்ம குடும்ப சொத்தா?  நாங்க ஏதோ நிலம் உன் பேர்ல இருக்கறதாத்தான நெனச்சிண்டிருக்கோம்?  இப்ப என்ன புதுசா குடும்பம் சொத்துன்னு...'

பொறுமைக்கான அமைதி மீண்டும் சபேஸய்யரிடம்.

'அது இல்ல பவானி.  அப்பா காலமாத்துக்கு முன்னாடி சொத்த என் பேர்ல எழுதி வெச்சிருந்தாலும் ஞாயமா பார்த்தா அது நம்ம குடும்ப சொத்து தான, இல்லையா?  நாம எல்லாருக்கும் அதுல பாத்யதை உண்டுதான?'

'திடும்னு இப்ப இந்த சொத்துல உள்ள ஞாயத்த பத்தி பேச வேண்டிய அவசியம் என்னன்னு உன் கிட்டேந்து தெரிஞ்சக்கலாமா சபேஸா?'

'அது இல்ல பவானி.  அப்பா என் மேல இந்த சொத்த எழுதி வைக்கும் போதே என் கிட்ட சொன்ன வார்த்தைகள் சகோதரிகளுக்கும் பக்க பலமா இருக்கணும்னு.  வெள்ளாமையில கெடைக்கறதுல அவாளுக்கும் முடிஞ்சத கொடுக்கணும்னு சொன்னா.  அதுல நான் நல்லவனா இருந்திருக்கேனான்னு உங்க மனசாட்சிக்கே விட்டுடறேன்.'

'என்ன சபேசா?  உன்ன யார் இப்ப குறை சொன்னா? நீ நல்லவன்தான்.  சந்தேகமே இல்ல.  ஆனா நல்லவனா இருக்கறது வேற.  ஞாயஸ்தனா இருக்கறது வேற.  உன்ன நல்லவன்னு பரிபூரணமா ஏத்துக்கற என் மனசு ஞாயஸ்தனா அவ்வளவு தூரம் ஏத்துக்க முடியல.'

'நான் என்ன ஞாயம் தப்பி உங்க கிட்ட நடந்துண்டேன்?   மனச வி தொட்டு சொல்லு பவானி.  தப்பு என் மேல இருந்தா மன்னிப்பு கேட்க கூட தயாரா இருக்கேன்.'

விவாதங்கள் ஸ்வாரஸ்யமாக ஆரம்பிக்கப்பட்டாலும், உறவுகளுக்குள் விரிசலை ஏற்படுத்தி விடுமோ என்ற அச்சம் அங்கிருந்த எல்லோரிடத்தும் இருந்தது.

ராமநாதன் பணிவுடன் சபேசய்யரிடம் பேசுகிறார்.

'விடு சபேஸா.  இத்தோட நிறுத்திடுவோம் இந்த பேச்சை.  சொத்தோ உன் பேர்ல இருக்கு. அந்த சொத்த பல வருஷங்களா அனுபவிச்சும் வந்திருக்க தன்னிச்சையா?  அத உனக்கு என்ன பண்ணனும்னு தோணறதோ அத மட்டும் சுருக்கமா சொல்லிட்டு கருத்த கேளு.  பவானி வக்கீலாட்டம் பேச ஆரம்பிச்சா தேவையில்லாம விரிசல் தான் வரும் நமக்குள்ள.  பவானி, நீயாவது நான் சொல்றத கேளேன்.'

'இல்ல அத்திம்பேர்.  ஊருக்கெல்லாம் பஞ்சாயத்து பண்றவன் நான்.  நான் எங்க தப்பு பண்ணியிருக்கேன்னு தெரிஞ்சுக்க எனக்கு ஆசை இருக்காதா?  பேசட்டும் பவானி.  என் குறையை சுட்டிக் காட்ட அவளுக்கு இல்லாத உரிமையா?  பவானி, யாருக்காகவும் நிறுத்த வேண்டாம்.  உன் மனசில உள்ளது எல்லாத்தையும் கொட்டு.  கேட்டுக்கறேன்.'

'சபேசா, இந்த சட்டம் வரதுக்கு முன்னாடி வரைக்கும் எங்களுக்கும் இதுல பங்கு இருக்குன்னு சொல்லியிருக்கியா?  உன்னோட மூணு சகோதரிகளான நாங்களாவது என்னிக்காகவாவது நிலத்துல உரிமை கேட்டிருக்கோமா?  இப்ப ஏன் திடும்னு எங்களுக்கும் இதுல பங்கு போட்டு தரணும்னு உனக்கு தோணறது?'

'அப்பா என் பேர்ல எழுதினபோதே வேண்டாம்னு தான் சொன்னேன் பவானி.  அவர் தான் கேட்கல. அக்கா தங்கைய நான் விட்டுக் கொடுக்க மாட்டேன்னு என் மேல நம்பிக்கை இருக்கறதாக சொன்னார்.  நானும் இதுவரைக்கும் அப்படித்தான நடந்துண்டு வரேன்.'

'திரும்பவும் சொல்றேன்.  நீ நல்லவன்.  ஒரு சகோதரனா எங்களுக்கு ஒரு குறையும் வைக்கல.  ஞாயஸ்தனா இல்லைங்கறது தான் இப்ப பிரச்சனை.'

'எங்களுக்கு அப்பைக்கப்ப செஞ்சு போட்ட நகை, நட்டு, பாத்திரம், பண்டம், ஏன், நெல்லு மூட்டைகள் நிலத்துலேந்து வந்த வருமானத்த கணக்கு பண்ணி நீ பங்காக தந்தியா?  உன் மனசுல பங்கா கணக்கு பண்ணி எங்களுக்கு கொடுத்திருக்கலாம்.  ஆனா வெளிப்படையா சொல்லிட்டு செய்யாததால அதை எப்படி நாங்க பங்கா எடுத்துக்க முடியும்?  நிலத்தோட உரிமைய இழக்காம உழைப்பை போட்டு உன் குடும்பத்தையும் காப்பாத்திண்டு எங்களுக்கும் பாசமா ஏதாவது செஞ்சிருக்கங்கறது தான் உண்மை.  இதை நான் மறுக்கவும் இல்லை.'

'இதுல எதுவும் தப்பு இல்லைனு ஒத்துக்கற நீ, ஞாயஸ்தனா நான் இல்லைனு எப்படி சொல்ற?'

'இது வரைக்கும் தப்பு ஒண்ணும் செய்யல.  ஆனா இப்ப குடும்ப சொத்து பாகம் பிரிக்கனும்னு நெனக்கறேன்னா, உன் முன்னாடி இருக்கற ரெண்டு  காரணம் தான் இருக்க முடியும். ஒண்ணு, எப்படியாவது பூர்வீக சொத்த நமக்குள்ளேயே பிரிச்சிண்டு காப்பாத்தலாம்னு தோணற நல்ல குணமும், இல்லாட்டி இனிமே கவர்மெண்ட் எடுத்துண்டது போக சொச்சம் உள்ள நெலத்துல வயசான காலத்துல உழைப்ப போட்டு என்ன பெரிசா கிடைச்சுடப் போகறது, அதுக்கு பேசாம எல்லாருக்கும் பிரிச்சு கொடுத்துட்டு கிருஷ்ணா ராமான்னு பையனோட மெட்ராஸ் போகலாம்னு நெனச்சிருக்கலாம்.'

'வேற வழி ஏதாவது இருக்கா இதுல ?  அரசாங்கம் பதினஞ்சு ஏக்காரக்கு அதிகமா உள்ள நிலத்த எடுத்துக்கத்தான போகப் போறது உண்மைதான.  இதனால நீ சொல்ற இந்த ரெண்டு காரணங்களையும் நான் யோசிக்கறதுல என்ன தப்பு?'

'அதாவது வேற வழியில்லன்னு வரும்போது சகோதரிகளுக்கு பிரிச்சு கொடுத்துடுவோம்னு தோணறது.  இதத்தான் சொன்னேன்.  நல்லவன்ங்கறது வேற.  ஞாயஸ்தன்ங்கறது வேற. ஞாயஸ்தனா இருந்துருந்தேன்னா அப்பா இறந்து போன உடனேயாவது இந்த சொத்து எனக்கு மட்டும் சொந்தமில்ல.  உங்க  எல்லாருக்கும் கூட பங்கு இருக்குன்னு சொல்லியிருக்கணும் இல்லையா?'

இதைச் சொல்லி விட்டு பவானியே தொடர்கிறாள்.

'உனக்கு ஞாபகம் இருக்கும்னு நெனைக்கறேன்.  உனக்கும் சீதாக்கும் மனஸ்தாபம் வந்தபோது சில வருஷம் ஒருத்தருக் கொருத்தர் பேசாம இருந்தது வாஸ்தவம் தானே?  ஏதோ கோபத்துல போயிட்டா, ஒண்டியா இருந்து கஷ்டப்படுவாளே பரவாயில்ல நாமளே போய் சமாதானப் படுத்துவோம்னு உனக்கு ஏன் தோணல?'

'அது எங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல நடந்தது.  இன்னிக்கு பழச மறந்து சமாதானம் ஆயிட்டோம்.  இதை எதுக்கு நீ பேசறன்னு தெரியல.  அந்த கால கட்டத்துல கூட ஒவ்வொரு வெளச்சல் முடிஞ்சோண்ண ரெண்டு மூட்ட அரிசிய அவாத்துல சேர்த்திருக்கேன்.'

'அதான் சொன்னேனே சபேஸா.  நீ நல்ல சகோதரன்.  ஆனா ஞாயமான சகோதரன் இல்ல.  ஆம்படையானும் இல்லாம அவ ஒண்டியா கஷ்டப் படும்போது அஞ்சாறு வருஷம் அவள தவிக்க விட்டதுக்கு பங்குதாரரா என்ன பிராயச்சித்தம் தேடப்போற?'

'என்ன பிராயச்சித்தமா?  அத இப்பவே சொல்லணுமா?  கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு நீங்க கிளம்பறதுக்கு முன்னாடி சொல்லலாமா?'

'அது உன் இஷ்டம்.  சரி, இப்ப ஓரளவு புரிஞ்சிண்டு இருப்ப.  நீ தான் கெட்டிக்காரன் ஆச்சே.  ஊரையே வழிநடத்தறவன் நீ. நிலத்த பாகப் பிரிவினை பண்றது பத்தி என் கருத்த சொல்றேன்.  எனக்கு அன்னிக்கும் சரி இன்னிக்கும் சரி.  அப்பா நிலத்துமேல ஆர்வம் இருக்கவே இல்ல.  ஒரு குந்துமணி நிலம் கூட எனக்கு வேண்டாம்.  நீ ரொம்ப பிடிவாதம் பிடிச்சேன்னா ஒண்ணு செய்.  என் பங்கு கிரயத்த அப்படியே சீதா கிட்ட கொடுத்துடு.  நானும் ஒரு வகையில் அவளுக்கு எந்த வகையிலும் எந்த உதவியும் செய்யாம இருந்துட்டேன் என்னோட அலட்சியத்தால.  அவ மேல ஞாயமே இல்லாம வெறுப்ப மனசுக்குள்ளேயே வளர்த்துண்டு வந்திருக்கேன்.  கடக்குட்டியா ஆத்துல அவளுக்கு மத்தவா காட்டின ஜாஸ்தி அன்பா கூட அதுக்கு காரணமா இருந்திருக்கலாம்.  என் பங்க இப்படி சீதாவுக்கு கொடுக்கறதால ஏதோ ஒரு வகையில பிராயச்சித்தம் பண்ணிக்கற மாதிரி ஒரு அல்ப்ப சந்தோஷம் கிடைக்கலாமே.  எனக்கு ஒரே ஒரு ஆசை மட்டும் தான் இருந்தது.  எப்படியாவது பாலாஜிக்கு ஜானாவ முடிக்கணும்னு.  அதுவும் நிராசையா போயிடுத்து.  அதப் பத்தி இன்னொரு நாள் பேசுவோம்.'

பவானியின் நிராசையை கேள்விகள் கேட்டு அவளைக் காயப் படுத்த விரும்பாமல் சபேஸய்யர் சுசீலா பக்கம் திரும்புகிறார்.

'சுசீலா, அவ சொல்லிட்டா.  உன் முடிவ என்னன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா?'

'இதுக்கு பதில் என் ஆத்துக்காரி சொல்றதுக்கு முன்னாடி நானே சொல்றேன் சபேசா.  உன்ன மாதிரியே நானும் இந்த சட்டத்தால பாதிக்கப் பட்டிருக்கேன்.  அதனால நிலமா  ஏத்துக்கறதுக்கு வாய்ப்பே இல்ல.  ராமநாதன் ஆத்துக்காரி பவானி சொன்ன மாதிரி சுசீலாவோட ஷேரையும் சீதாவுக்கே கொடுக்கறதுல எங்களுக்கு கிஞ்சித்தும் ஆக்ஷேபணை இல்ல.  ஏதோ ஆண்டவன் புண்ணியத்துல நாங்க நன்னா இருக்கோம்.  என்ன நான் சொன்னது சுசீலா, சரிதானே?'

'நூத்துக்கு நூறு சரியான பேச்சாத்தான் நீங்க பேசியிருக்கேள்னா.  எனக்கு பரிபூரண சம்மதம் இதுல.'

'சரி, நீங்க ரெண்டுபேரும் சொல்றத பார்த்தா, அப்பா கொடுத்த நிலத்த நிலமா வெச்சுக்கறது முடியாதுன்னு தோணறது.  சீதாவையும் கீதாவையும் சேர்த்து வெச்சு இதப் பத்தி பேசி நான் முடிவு பண்ணிக்கலாமேன்னோ அவாளோட விருப்பத்துக்கு ஏத்தா மாதிரி?'

இரண்டு சகோதரிகளுமே தங்களின் மனப் பூர்வமான சம்மதத்தை தெரிவிக்கிறார்கள்.

பிறகு பவானியை தனியாக கூப்பிட்டு மனம் திறந்து பேசுகிறார் சபேஸய்யர்.

'பவானி, நான் செய்யறதெல்லாம் ஞாயம்னுதான் இதுநாள் வரைக்கும் நெனச்சிண்டிந்தேன்.  அதுக்கெல்லாம் இன்னொரு பார்வை இருக்குன்னு இப்ப நன்னா புரிஞ்சிண்டேன்.  உனக்குள்ள இருக்கற நல்ல மனச நானும் புரிஞ்சுக்க ஒரு சந்தர்பம் கொடுத்தே.'

'இல்ல சபேசா.  நமக்கு கஷ்டங்கள் வரும் போதுதான் நம்மளோட நல்ல தனம் நமக்கே தெரியாம வெளிப்படறது.  எங்கேயோ எப்போதோ தப்பு செஞ்சிருக்கோமோன்னு யோசிக்க தோணறது.  ரைட்டுன்னு முன்னாடி நெனச்சது கூட தப்புன்னு படறது.  கஷ்டங்களுக்கு அதுதான் காரணம்னு உணர முடியறது.  ஏதாவது பிராயச்சித்தம் தேடினா இனிமே கஷ்டமில்லாம காலத்த ஓட்டலாம்னு மனசு நம்மள சாந்தி படுத்தறது.  எனக்கும் உன்ன எல்லாருக்கும் முன்னாடி தலை குனிய வைக்கணும்ங்கற எண்ணம் இல்ல.  நாம நம்மள நல்லவான்னு நெனச்சிண்டு செய்யற காரியங்கள்ல கூட ஞாயம் இருக்கறதில்லங்கறது தான் உண்மை.  தப்பா பேசியிருந்தா பெரிசா எடுத்துக்காத.'

'எப்படி உனக்கு திடும்னு இப்படி மனம் மாறித்து சீதா மேல.'

'ஒருத்தரோட மனசு மாறதுக்கு ஒரு க்ஷண நேரம் போதும்.  பல வருஷம் கழிச்சு சீதாவ பார்க்கறேனா.  என்னவோ அடி வயத்த சுருட்டிண்டு வந்தது.  எப்படி இருந்தவ.  இப்ப கன்னம் ஒட்டி வயறு ஒட்டி ஜாக்கெட்டல்லாம் கைக்கு சம்மந்தமே இல்லாம தொள தொளன்னு .  என் மனசு ஏதோ தப்பு செஞ்ச மாதிரி.  முடியல டா.  இப்ப அத வார்த்தையால கூட என்னால சொல்ல முடியல.  உனக்கு கூட இந்த மனமாற்றம் தான வந்துருக்கும், சண்ட போட்டுட்டு வருஷக் கணக்குல அவள பார்க்காம திடும்னு அவள பார்த்த சமயத்துல இல்லையா?'

'நீ சொல்றது சரிதான் பவானி.  நானும் ஒரு வகையில அவளோட டச் இல்லாம வருஷக் கணக்குல இருந்தது எவ்வளவு பெரிய தப்புன்னு இப்ப உணர்றேன்.'

'இவ்வளவு சுமுகமா முடியும்னு நான் நினைக்கவே இல்ல.  எல்லாரும் ஒண்ணா இருக்கற இந்த சந்தோஷமான நேரத்துல ஒரு நல்ல செய்திய சொல்லப் போறேன்.  தோட்டத்துப் பக்கம் போன குழந்தைகளும் வந்துடட்டும்.  அதுங்களையும் வெச்சிண்டே சொன்னா அதுங்களும் சந்தோஷப்படும்.'

என்னவாக இருக்கும்னு ஓரளவு மனதில் கணித்து விட்டாள் பவானி.  'கொஞ்சம் பொறுப்போமே. சபேஸன் வாயாலேயே சொல்லட்டுமே' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டே நகர்கிறாள் பவானி.

ஞானம், சுசீலா, பவானி, சீதா தங்கள் நீண்ட நாள் மௌனங்களையும் மனக் கசப்புகளையும் மறந்து அரட்டையில் இறங்குகிறார்கள்.

சபேசனோடு சேர்ந்து கொண்டு சிவானந்தமும் ராமநாதனும் சட்டத்தை அலச ஆரம்பிக்கிறார்கள்.

தொடரும்.....