மனதோடுமலர்கள்_18

மனதோடுமலர்கள்_18

அத்யாயம்  18

வெள்ளிக்கிழமை ஒரு நாள் கேஷுவல் லீவ் எடுத்துக்கொண்டு, சனி ஞாயிறு விடுமுறையையும் கணக்கில் கொண்டு வேலூருக்கு புறப்பட்டாள் மாலதி.

அவள் சொந்தங்களை நேரில் பார்த்து மூன்று மாதங்கள் ஓடிவிட்டன. அவ்வப்போது ஃபோனில் பேசுவத்தோடு சரி.

ஆறு மணி பஸ்ஸைதான் பிடிக்க முடிந்தது. நேற்று எட்டு மணி வரை அலுவலகத்தில் வேலை. வேலூரில் சத்துவாச்சாரி போவதற்குள் 12 மணி ஆகலாம்.

ஐந்து மணி நேரத்துக்கு மேலாக பேரூந்து பயணம். காலைக் காற்று அபிராமி அந்தாதியை முணுமுணுக்க வைத்தது. 

பிறகு வழக்கம் போல என்னென்னவோ சிந்தனைகள்.

அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா? அம்மா எப்படி எடுத்துப்பா? ரெண்டு அக்காக்களும் நம்மை எப்படி பார்ப்பார்கள்? ஒரு ஹிண்டாவது கொடுக்ககலாமா? ச்சே ச்சே, இட் இஸ் டூ எர்லி. கேள்வியும் அவளே, பதிலும் அவளே. ஆனால் விடைக்கு ஏற்ற கேள்விகளும் மாற்றம் அவ்வப்போது.

உங்களை பிடித்திருக்குன்னு முன் பின் அறியாத ஒருவரிடம் சொல்லும் தைரியம் அதையே நன்கு அறிந்த சொந்தங்களிடம் ஏன் சொல்ல முடியவில்லை வெளிப்படையாக? காதலுக்கு மேலே ஏதோ ஒன்று தடுக்கிறது என்றால், காதல் ஒசத்தி இல்லையா? அந்த ஒசத்தி, அப்பா அம்மா கௌரவமா?

அவா சம்மதிக்கலைனா? அதை எப்படி சந்துருவிடம்? வேறு வழியே கிடையாதா? வீட்டை விட்டு... ச்சே ச்சே, என்ன கேவலமான சிந்தனை?

நமக்குன்னு ஒரு சுய கௌரவம் இல்லையா என்ன?

முடிவெடுத்த பின் யோசிப்பதைப் போல ஒரு மன அழுத்தம் கிடையவே கிடையாது.

அபிராமி அந்தாதி உச்சரிக்கும்போது இருந்த குளிர் காற்று இப்போதில்லையே? ஜன்னல் காற்று இப்ப உஷ்ணமா இருக்கே?

சந்துருவும் பிராமணா தானே? எடுத்து சொன்னா புரிஞ்சுக்கப் போறா. ஆம் ஐ ஜஸ்டிஃபைட் நௌ டு டெல் பேரண்ட்ஸ்? பிரச்சனை இங்குதானோ?

தனக்கு சாதகமாக இல்லாத பதில்களை மனது சொல்லும் போது நமக்கே நம் மீது பயம் வருகிறது, கோபம் வருகிறது, அழுகையில் முடிக்கிறோம். அவ்வப்போது கண்ணீர், அவ்வப்போது தானாக புன் சிரிப்பு, சிலமுறை தன்னையும் அறியாமல் வாய்விட்டு சிரிப்பு, பஸ்ஸில் ஜனங்களோடு பயணிக்கிறோம் என்ற உணர்வு கூட இல்லாமல்.

கண்டிப்பாக இந்த மனம் அடக்கப் படவேண்டும்? இல்லாவிட்டால் பைத்தியம்தான். 

தியான க்லாஸ்? திருச்சி போனவுடன் ஹாஸ்டல் பக்கத்துல யாராவது சொல்லித்தராளான்னு கேட்கணும். இந்தமாதிரி சிந்தனைகளையும் மனசு கொடுக்கிறதே. மனசு லூஸா? சிரித்தாள்.

'பாவி மனுஷன பார்க்காம இருந்திருக்கலாம். பக்கத்துல இல்லாமையே இந்த பாடு படுத்தறானே?'. சந்தடி சாக்கில் அவனுக்கும் சிரித்துக்கொண்டே டோஸ்.

'அட, வேலூர் பஸ் ஸ்டாண்ட் வரப்போறது போல இருக்கே?'

'வாய மூடிண்டு சமத்தா இருக்கணும். போனோமா, அம்மா, அப்பா, அக்காக்களோட மூணு நாள் ஜாலியா இருந்தோமான்னு இருக்கணும். ஏதாவது ஆரம்பிச்சு, எப்படியோ போய், என்னவோ ஆகி... வேண்டாம்பா விபரீதம்!!'

இவளோட காதல் இவளை என்ன செஞ்சுதோ இல்லையோ, இன்னிக்கி இவ பயண நேரத்தை எளிதாக்கியது. திரும்பி பார்க்கறதுக்குள்ள வேலூர்.

சத்துவாச்சாரி வந்து வீட்டு வாசலுக்கு வரும்போது மணி கிட்டத்தட்ட பனிரெண்டு.

வாசல் திண்ணையில் தந்தி பேப்பரை பிரித்து ராசி பலன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் இரண்டாவது அக்கா லலிதா. வாராவாரம் தான் போடறானே, திருமணமாகாத பெண்களுக்கு திருமணம் கைகூடி வரும்னு. இருந்தாலும் ஒரு ஆப்டிமிஸ்டிக் திங்கிங் கொடுக்காமல் இருக்க முடியுமா?

'மாலு குட்டீஈஈஈஈ. அம்மா யார் வந்திருக்கா பாரு?

கார்த்தாலையே காக்கா கத்தித்து மாலு, அப்ப அம்மா நீ வருவேன்னு சொன்னா.'

காக்கா கூப்பிட்டு ஆத்துக்கு வரும்படியா இருக்கு, அப்படி ஒரு உத்யோகம். சிரித்துக் கொண்டே லலிதாவின் தோளில் கை போட்டுக் கொண்டே நிலைப் படியில் குனிந்து உள்ளே சென்றாள் மாலதி, சாரி மாலு குட்டி.

தொடரும்