மனதோடுமலர்கள்_15

மனதோடுமலர்கள்_15

அத்யாயம்  15

மூன்றாம் ப்ளாட்ஃபாம் படிக்கட்டு ஏறி முதல் ப்ளாட்ஃபாம் இறங்க வேண்டிய இடத்தில், தோளில் சுமந்து கொண்டிருந்த பையை கீழே இறக்கி வைத்தான் சந்துரு.

'மாலதி, இப்பவே மணி ஒன்பது பத்து. பத்து மணிக்குதான் எனக்கு வண்டி. நான் போய்க்கிறேன். நீங்க ரெண்டு பேரும் கிளம்புங்க.'

'பரவாயில்லை' என்றாள்.

'நான்சொல்றதை கேளு. ரொம்ப அத்வானத்துல ஹாஸ்டலுக்கு போகும்படியா இருக்கும். கையில வேற கனமா பையெல்லாம் இருக்கு. சீக்கிரமா போங்கோ. ஏதோ பகல் பொழுதா இருந்தாலும் பரவாயில்லை.'

'அடுத்த வாரம் அப்பா அம்மாவை பார்க்க வேலூர் போறேன். அதான் அக்காக்களுக்கெல்லாம் ட்ரெஸ் எடுத்தேன்.'

வேறு ஏதாவது பேசுவார்களோ என்று சற்று முன்னே சென்றாள் நீரஜா. ஆனால் கவனம் என்னவோ ஓரிரு வார்த்தைகள் காதில் விழாதா என்ற ஏக்கம். விழுந்த வார்த்தைகளை வைத்து ஒரு வழி பண்ண வேண்டாம் மாலதியை?

சந்துருவும் மாலதியும் சற்று மௌனித்து நின்றார்கள். ஏக்கம் இருவர் முகத்திலும். முகத்தை எவ்வளவு முயற்சித்தும் ஒரு கணம் அவளை நோக்கி பார்க்க முடியவில்லை சந்துருவால்.

'ஜாக்ரதையா போயிட்டு வாங்கோ. பர்ஸெல்லாம் பத்திரம்.'

'நான்தான் ப்ரைவேட்டில ஒர்க் பண்றேன். நீ வேணா மெட்ரஸுக்கு மாத்தல் வாங்கிண்டு வர ட்ரை பண்ணேன்?'

'UPSC எழுதியிருக்கேன். ரிஸல்ட் அடுத்த மாசம் வரும். அப்ப முயற்சி பண்ணினா பெட்டரா இருக்கும்.'

'வேலூருக்கு போயிட்டு அடுத்த வாரம் வேணா மெட்ராஸ் வாயேன். அம்மாவ பார்க்கலாம்.'

'சரி. முயற்சி பண்றேன். அப்ப நாங்க கிளம்பட்டுமா?'

நீரஜா நெருங்கி வந்தாள்.

'சார், எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல. மாலதி மாதிரி ஒரு பொண்ணு கிடைக்க மாட்டா. நீங்கதான் எப்படியாவது சீக்கிரம் முயற்சிக்கணும்'.

'செய்யறேம்மா. நீங்க ரெண்டு பேரும் ஜாக்கிரதையா போங்கோ.'

விடை பெற்றான். அவன் கண்களிடமிருந்து அவர்கள் மறைந்ததாலும், ஒவ்வொரு படியிலும் ஏனோ ஒரு பார்வை.

உடலில் உஷ்ணம், பெருமூச்சு. இருந்தாலும், மயிர்க்கூச்சல். பிரிவு இதையெல்லாமா செய்யும்? செய்கிறதே. புது உணர்வு. அவனுக்கே புரியாத புதிர்.

ஏதேதோ சிந்தனைகள். அவன் கம்பார்ட்மெண்ட் தாண்டி இரண்டு மூன்று தாண்டிவிட்டான். திரும்ப வந்து வண்டியில் ஏறினான். ஒவ்வொருவராக ஏறிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

'இப்பவே மணி ஒன்பது நாப்பது. சாப்பிட்டுவிடுவோம்'. தேவாமிர்தமாய் இருந்தது அந்த ரெண்டு சப்பாத்தியும் தொட்டுக்க தக்காளி சட்டினியும், தயிர்சாதமும் தொட்டுக்க ஆவக்கா ஊறுகாயும். 

டின்னர் முடித்து ஒரு சார்மினாரை ஊதித் தள்ளுவதற்கும் வண்டி கிளம்புவதற்கும் சரியாக இருந்தது.

இந்த முறை லோயர் பெர்த் தியாகம் இல்லை. மிடில் ஏஜட் இளைஞர்கள் தான். எல்லோரிடத்தும் ஒரு புன்சிரிப்பு. பிறகு ஜன்னல் ஓரக் காற்றுக்கு தயாராகிவிட்டான்.

எதிர்காற்றில் லயித்து பாட ஆரம்பித்தான். திறமையை வளர்த்துக் கொள்ளவில்லையே தவிர நன்றாக பாடுவான்.

'அவள் ஒரு நவரச நாடகம்....'. வரிகளில் மாலதியை நிறுத்தியதால் அவள் ஞாபகம் வந்துவிட்டது. பாட்டு நின்றது ஓரிரு வரிகளுக்குள்ளேயே.

'நானும் ஆப்டிமிஸ்டிக்கா சொல்லிட்டோம். ஆனாலும் இருக்கும் சிக்கலை பார்த்தா...?'

'எதுக்கு யோசிக்கணும் இப்பவே?'

இருந்தாலும் தைரியத்தை கொடுக்கும் மனசு பயத்தையும் கொடுக்கறதே.

'அம்மா கிட்ட எப்படி ஆரம்பிக்கறது. நாம அசடு வழிஞ்சதை கல்யாணத்துக்கு வந்த உறவுக்காராளெல்லாம் தான் பார்த்துட்டாளே. அவாள்ல யாராவது அம்மா கிட்ட சொல்லிட்டா? கஷ்டப் பட்டு வளத்த அம்மா கேள்விப் பட்டா என்ன நெனப்பா? இதப்பத்தி பேசாமையும் இருக்க முடியாதே?'

'நம்ம நிலமையே இப்படி. மாலதி எப்படி இதை மேலே எடுத்துண்டு போவா? ஏற்கனவே அவளுக்கு கல்யாணமாகாத ரெண்டு அக்கா.  இப்பவே எப்படி அவ அப்பாகிட்ட பேசமுடியும்?'

'ராஜி தான் இதுக்கெல்லாம் காரணம். அவகிட்ட தான் முதல்ல சொல்லணும்.'

'ஆமாம் மாலதி பேசும்போது ஏதோ ராஜியோட லெட்டர பத்தி பேசினாளே, அப்படி என்ன எழுதியிருப்பா, மாலதி மனசு அப்படி டிஸ்டர்ப் ஆகிற அளவுக்கு? இப்ப கேட்டா ராஜி அவ்வளவு லேசுல சொல்லிடுவாளா என்ன?'

'எப்படியும் சனி ஞாயிறு மெட்ராஸ் வந்திருப்பா அவ அம்மா அப்பாவை பார்க்க. நாளைக்கு முதல் வேலையா அந்த எமகாதகி கிட்ட எல்லாத்தையும் சொல்லணும்.'

எவ்வளவு தான் மனசோடு கேள்வி கேட்டு தைரியப் படுத்திண்டாலும், அவனையும் அறியாமல் கண்ணீர்.

'எப்படியாவது எங்களை சேர்த்து வெச்சுடுங்கோ டீ'.

இந்த 'டி' க்கு சொந்தக்காரா ரெண்டு பேர். ஒருத்தர் மாலதியோட சமயபுரத்தாள். இன்னொருத்தர் இவனோட இஷ்ட தெய்வம் மஹாலக்ஷ்மி.

சுத்தி சுத்தி அங்க தானே போக வேண்டியிருக்கு.

'சார், கொஞ்சம் எழுந்துக்குறீங்களா, பெர்த்த தூக்கிடலாம்?'

கோ பேஸஞ்சர் தூக்கமில்லா கனவுகளை கலைத்தார்.

வழக்கம் போல, டாய்லட், சிகரட், ஊதல்,... அப்புறம் சிந்தனைகளிலேயே தூக்கம்.

தடக் தடக் தடக்... ராக்ஃபோர்டின் சத்தம் மனசின் அதே சத்தத்திற்கு ஓய்வு கொடுத்தது.

தொடரும்