உறவுபோட்டமுடிச்சு_88

உறவுபோட்டமுடிச்சு_88

நாட்கள் படுத்தும் பாடு இருக்கிறதே.... அப்பப்பா.  நல்லதோ கெட்டதோ கடந்தவைகளை நினைக்க வைப்பது மட்டுமில்லாது புது அனுபவ சிந்தனைகளையும் தலைக்குள் ஏற்றிவிடும்.

வந்த பெரியம்மாக்கள் குடும்பத்தினர் கிளம்பியாச்சு ஆச்சர்யமான உணர்வுகளை பதித்து விட்டு.

அம்மா கூட தனக்கு மன்னார்குடியில் தலைக்கு மேல் வேலையிருப்பதாக சொல்லிவிட்டு கிளம்பி விட்டாள்.

பாலாஜி படிப்பைத் தொடர மெட்ராஸ் கிளம்பியாச்சு.  மூன்று நாட்களாக அவன் பேசியவை ஸ்பரிஸங்களாகவே அவளைப் படுத்திக் கொண்டிருந்தன.  சினிமா காதல் காட்சிகள் என்றாலும் கதை நகரவேண்டுமென்றாலும் யதார்த்த வாழ்க்கைக்கு பிரவேசித்துத் தானே ஆக வேண்டும்?  தனக்குத் தானே பாடல்கள், சிரிப்புகள், சம்பாஷணைகள் சேர்த்து அவனோடு நினைவலைகளில் சுழன்று விட்டு பெருமூச்சோடு தினப்படி வேலைகளில் கலக்க வேண்டுமே.

யதார்த்ததிற்குள் அவளை இழுத்துச் செல்ல அன்று இயற்கையும் தன் பங்குக்கு தயாராகிறது.

மேகமூட்டமாய் நாளைத் துவக்கிய பூவனூர் நேரம் ஆக ஆக கருமைக்குள் தன்னை சுருக்கிக் கொள்கிறது.   லேசாக ஆரம்பித்த தூரல்கள் பட பட மழையாக மாறி மின்னல் இடியோடு தன் பலத்தை கூட்டுகிறது.

வாடைக்காற்று தேகத்தை சிலிர்க்க வைத்தாலும் அவளை வருத்தத்தில் வாட்டிக் கொண்டிருக்கிறது.  அவள் வருத்தம் மழையில் நனையும் பயிர்களைப் பற்றிய சிந்தனைகளால் வந்தது.

'இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டோமே வயலில்?  நாத்தெல்லாம் எப்படி இருக்கோ?  பகவானே பயிரைக் காப்பாத்து.  ஒண்ணுமே புரியலையே எனக்கு'

ஆத்திலும் பவர் கட்டால் இருள் சூழ்ந்திருந்தது.

'மாமா ஏன் பயிர்களப் பத்தி ஒண்ணுமே கேட்க மாட்டேங்கறார்?'

'ஏதாவது சாக்க மாமிகிட்ட கேட்டு வாங்கி தலைல போட்டுண்டு போய் பார்க்கலாமா? எதுக்கு சாக்கு ? பாலாஜியோட ரெயின் கோட்டுதான் இருக்கே.  அதப் போட்டுண்டு குடைய பிடிச்சிண்டு ஒரு தடவ வயலுக்கு போயிட்டு வந்துடுவோமே.  ஒரு மணி நேரமா அடிச்சு ஊத்தறதே இப்படி?'

'திருஷ்டியா ஒருவேளை?  எனக்கு அதிர்ஷ்டம் இல்லையா?  சாமுண்டி இப்படி நம்மள ஏமாத்தறாளே?'

வருத்தமாக மனதில் ஆரம்பித்தது இப்போது நேரம் ஆக ஆக வேதனையாக அவள் மனதை பிசைய ஆரம்பிக்கிறது.

'இந்த மாமா ஏன் இப்படி அமைதியாவே இருக்கார்?  இவ்வளவு பணத்த கொட்டியிருக்கார்.  துளி கூட கவலைப் படற மாதிரியே தெரியலையே?'

சமையல் உள்ளிலிருந்து தட்டுத் தடுமாறி முட்டை விளக்கை ஏற்றி கையில் எடுத்துக் கொண்டு ரேழி உள்ளுக்கு வருகிறாள்.  அந்த இருட்டிலும் கொண்டு வந்த  விளக்கை வைத்துக் கொண்டு பாலாஜியின் ரெயின் கோட்டைத் தேடுகிறாள்.

'கைக்கு எடுக்கற மாதிரி வாகா வைக்க மாட்டான்?  கல்யாணம் ஆனோன்ன இந்த பாலாஜிக்கு அத அத அது அது எடத்துல வைக்கறதுக்கு சொல்லித் தரணும்.  கொஞ்சம் கூட பொறுப்பே இல்ல அவனுக்கு.  பொங்கலுக்கு வருவான்ல ரெண்டு பொங்கு பொங்கறேன்.'

காலில் ஏதோ தட்டுகிறது.  பார்த்தால் கிரிக்கெட் பேட்டும் ஸ்டம்ப்புகளும்.  கோபம் வருகிறது.

'இதுக்கெல்லாம் ஒண்ணும் கொறச்சல் இல்ல.  என்னவோ நாளைக்கே இந்தியாக்கு ஆடப் போற மாதிரி bபேட்டு ஸ்டம்ப்பு...... பாலாஜி, படுத்தாதடா.  எங்கடா வெச்சிருக்க ரெயின் கோட்ட.  விளையாடதடா?  பயிரெல்லாம் மழையில வீணா போறதுடா.  பார்த்துட்டு வரணும் டா.'

'எத்தனை 'டா'?'  அவளுக்கே சிரிப்பு வருகிறது.  

'டா' ல இருக்கற சந்தோஷம் 'ங்க' ல இருக்கா என்ன?'

'எனக்கு தோணல நான் மாத்திப்பேன்னு.  கல்யாணத்துக்கு அப்பறம் தான் வாங்க போங்கல்லாம்.  நீயும் சரின்னு ஒத்துண்டிருக்க.'

அவன் இருக்கற மாதிரி நெனச்சிண்டிருந்தா பதிலும் சொல்லித்தானே ஆகணும்?

'ஆஹா கெடச்சுடுத்து.   ஐ Gகாட் இட்.  போயும் போயும் கருப்பு கலரிலியா வாங்குவே?'

உதறிவிட்டு அவன் கையில் இவள் கையை விடுகிறாள்.  அவளையும் அறியாமல் சிரிப்பு.

'நாட்டி பாய்.'

தனக்குத்தானே இன்னொரு இருட்டுச் சிரிப்பு.  திருட்டுச் சிரிப்பு என்பது கூட பொருந்தும்.

ரெயின் கோட்டை மீண்டும் ஒரு முறை உதறிவிட்டு மார்போடு சேர்த்து ஒரு கையால் அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டு விளக்கையும் ஒரு கையில் எடுத்துக் கொண்டு ஹாலுக்கு வருகிறாள்.

'ரேழி உள்ளுல என்ன பண்ணிண்டிருந்த இத்தன நேரம்?'

மாமா கேட்ட இந்த கேள்விக்கு அவர் மீது பொய்க் கோபம்.

'இவ்வளவு மழை கொட்டறது.  வயலப் பத்தி கேட்காம கேட்கறத பாரு.  'ரேழி உள்ளுல என்ன பண்ணிண்டிருந்த?'   ம்ம்ம் ....அய்யே....உங்க பையனோட ரெயின் கோட்டோட கொஞ்சிண்டிருந்தேன்.'

மனதில் உதித்த குறும்பு பதிலை மாமாவிடம் கொட்டிவிட முடியுமா என்ன?

'மழை கொட்டோ கொட்டுன்னு கொட்டிண்டிருக்கே மாமா?  நம்ம வயல் எப்படி இருக்கோன்னு பார்த்துட்டு வரலாம்னு  கிளம்பப் போறேன்.  ரேழி உள்ளுல ரெயின் கோட்ட தேடி எடுத்துண்டிருந்தேன்.  மனசே சரியில்ல மாமா.  என்ன ஆச்சோ ஏதாச்சோன்னேன்னு பட படன்னு வர்றது.'

கீதா சொன்னதைக் கேட்டுவிட்டு பெரிதாக சிரிக்கிறார் சபேஸய்யர்.  அவருடைய சிரிப்பின் அர்த்தம் கீதாவுக்கு புரியவில்லை.

'நீ ஒண்ணும் போக வேண்டாம்.  சித்த என் முன்னாடி உட்காரு.'

சிணுங்கலோடு உட்கார்ந்தாள்.

'நீ வயலுக்கு போனா மழ நின்னுடுமா?  மழ காலத்துல மழ பெஞ்சு தான ஆகும்?  வருஷா வருஷம் மழ பெஞ்சுண்டுதான இருக்கு.  அதுக்காக நாங்கள்லாம் நெல்லு பயிரிடாம இருக்கோமா?'

'ஏன் மாமா, இந்த மழ நம்ம பயிர ஒண்ணும் பண்ணாதா?'

'ஒண்ணும் பண்ணாது கீதா.  கவலப் படாம இரு.  தொடர்ச்சியா நாள் கணக்கா புயல் காத்தோட விடாம அடிச்சு ஊரே வெள்ளக்காடா ஆச்சுன்னா தான் கவலப்படணும்.  அது மாதிரி மழைனு எனக்கு தோணல.  உன்னோட மனச் சாந்திக்கு மழை விட்டோன்ன வேணா போய்ப் பார்த்துட்டு வா.  இப்ப வேண்டாம்.  நன்னா மழ நிக்கட்டும்.'

'நெல்லு பயிருக்கு முக்கியமா தண்ணி நன்னா பூமில தேங்கியிருக்கணும் கீதா.  ரொம்பவும் பயிரெல்லாம் மூழ்கற அளவுக்கு தேங்க கூடாது.  அப்படி ஒருக்கால் மழ பெஞ்சுதுன்னா வரப்பல்லாம் சித்த ஒடச்சி விட்டு தண்ணிய வெளியேத்தி சமாளிக்கனும்.  அந்த மாதிரி நிலமை இன்னிக்கு வந்தா நாம சொல்லாமலே சிவலிங்கம், முனுசாமி, கோவிந்தன், பன்னீர், தக்ஷிணா மூர்த்தி.. இவாள்லாம் அங்க போய் வயல பாத்துப்பா.' 

'அவ்வளவு ஸின்ஸியரா மாமா அவாள்லாம்?'

'ஸின்ஸியர்னு சொல்றத விட, பயிர்கள் மேல அவா வெச்சிருக்கற அன்பு அலாதி.  என்னதான் நம்ம நிலம், நம்ம காசு, நம்ம முதலீடு, நாம கொடுக்கற கூலி எல்லாம் ஒரு பக்கம் இருந்தாலும் அவாள பொருத்த மட்டுல அறுவடை முடியற வரைக்கும் எல்லா பயிர்களையும் அவாளோட குழந்தைகள் மாதிரி பார்த்துப்பா நாம சொல்லாமலே.'

'கேட்கவே த்ரில்லிங்கா இருக்கு மாமா.'

'சரி, கீதா.  கொஞ்ச நாளா நீ பாடப்புத்தகங்கள தொட்டா மாதிரியே தெரியலையே.'

'ஆமாம் மாமா.  சரியா இருக்கே வேலை இங்கே.'

'நீ காலேஜுக்கு போகாம நீயா படிக்கறது கஷ்டமா இல்லையா உனக்கு?'

'ஆரம்பத்துல ரொம்ப வருத்தமா இருந்தது.  அப்பறம் பழகிடுத்து.'

'நீ லிட்டரேச்சர் தான படிக்கற? பெரிய பரிட்சை எப்போ வரும்?'

'ஆமாம் மாமா, லிட்டரேச்சர் தான்.  வருஷா வருஷம் மார்ச் பரிட்சைக்கு டில்லிக்கு போவேன். ஆனா இந்த வருஷத்துலேந்து மெட்ராஸ்ல எக்ஸாம் சென்டர் கொண்டு வந்துடுவான்னு நெனைக்கறேன்.'

'என்ன?  டில்லிக்கு போய் பரிட்சை எழுதுவியா?  தங்கறதெல்லாம் எப்படி?'

'ஆமாம் மாமா.  மன்னார்குடியில பர்மா ஷெல் சுந்தர ராமய்யர்னு ஒருத்தர் இருக்கா.  அவரோட அக்காவாத்துல ஒரு வாரம் தங்கி பரிட்சை எழுதிட்டு வருவேன்.  ரொம்ப பணக்காரா அவா.  மாமா டாக்டரா இருக்கார்.  கரோல் பாக்ல அவாம் இருக்கு.  எல்லா நாளும் அந்த மாமியே கார்ல எக்ஸாம் செண்டருக்கு கொண்டு விட்டு அழச்சிண்டு போவா.   நன்னா மாமி கார் ஓட்டுவா தெரியுமா? ரொம்ப ரொம்ப நல்ல டைப்.'

'உங்க ரெண்டு பேரையும் நெனச்சா ரொம்ப பெருமையா இருக்கு கீதா.  ட்ரெயின்ல தனியாவா போவ?

'அது தான் மாமா ரொம்ப கொடுமையா இருக்கும். கிட்டத்தட்ட ரெண்டுநாள் ஜர்ணிலியே போயிடும்.  ஏதோ ஹிந்தி ரெண்டு எழுத்து எழுத படிக்க தெரிஞ்சதால சமாளிச்சு போயிடுவேன்.  ட்ரெயின்ல தமிழ் குடும்பம் ஏதாவது மாட்டித்துன்னா அவளோட ஒட்டிண்டே டில்லி வரைக்கும் போயிடுவேன்.'

'லிட்ரேச்சர் படிக்கறேன்னு சொன்னியே, ஷேக்ஸ்பியர் நாவல்லாம் படிப்பியா?'

'ஷேக்ஸ்பியர் இல்லாம இங்லீஷ் லிட்ரேச்சரா?  போன வருவும் தான் ஜூலியஸ் ஸீஸர் படிச்சேன்.  மார்வலஸ் மாமா.  ஸ்டார்டிங்கே பிரமாதமா இருக்கும்.  கோப்ளர் ஸீன்.   சாதாரணமா செருப்பு தைக்கறத  மென்டர் ஆஃப் ஸோல்ஸ்னு (Mender of soles)  டபுள் மீனிங்ல ஒரு டயலாக். அசந்து போயிட்டேன்.'

கீதா எவ்வளவு தூரம் பாடங்களை உள் வாங்கி படிக்கிறாள் என்று அவள் ஆச்சர்யத்துடன் பாடத்தின் பகுதியை பகிர்ந்த விதத்திலிருந்தே புரிந்து கொள்கிறார் சபேசய்யர்.

'ஹிந்தி எவ்வளவு தூரம் படிச்சிருக்க?'

'விஷாரத் முடிச்சுட்டேன்.  ப்ரவீன் ஒண்ணு பாக்கி இருக்கு.  மன்னார்குடியில கணபதி விலாஸ் ஸ்கூல்ல காலங்கார்த்தால ஹிந்தி க்லாஸஸ் நடக்கும்.  இந்த வருஷம் தான் இங்க இருந்துட்டேனே.  கண்டின்யூ பண்ண முடியல.'

''மேற்கொண்டு என்ன பண்ணப் போறதா உத்தேசம்?'

'இப்ப ஒண்ணும் தோணல மாமா.  எப்படியும் வேல தேடிண்டு தான் ஆகணும்.  மேற்கொண்டு படிப்பெல்லாம் முடிஞ்சா தான்.  அப்படியே படிச்சாலும் இது மாதிரி கரெஸ்பாண்டன்ஸ் தான்.'

'மொதல்ல இந்த டிகிரி படிப்ப முடி.  நானும் யோசிக்கறேன் உன்ன எப்படி மேல கொண்டு வரலாம்னு.  எப்படியும் கல்யாணத்துக்கு ரெண்டு வருஷம் இருக்கே.  படிப்ப விடாத.  போக போக பிராமணால்லாம் முன்னேறணும்னா படிப்பு தான் இனிமே பிரதானமா இருக்க போறது.'

'பார்க்கலாம் மாமா.  அநியாயத்துக்கு அம்மா கஷ்டப் படறா.  அத பார்க்கும் போதெல்லாம் வேல சீக்கிரம் தேடிக்கணுங்கறது தான் பெரிசா மனசுல தோணிண்டே இருக்கு.'

'கீதா, அப்பறம் சொல்ல மறந்துட்டேனே.  நாம பேசிண்ட மாதிரி என் சகோதரிகள் கிட்ட நம்ம நிலத்த பிரிக்கறத பத்தி பேசிட்டேன்.'

'நானே நீங்களே சொல்வேள்னு நெனச்சேன்.  எல்லாம் சுமுகமா போச்சோண்ணோ?'

அன்று நடந்த பேச்சு வார்த்தைகளை ஒன்று விடாமல் கீதாவிடம் சொல்கிறார்.

'பவானி பெரியம்மாவா இப்படியெல்லாம் பேசினா?  நம்பவே முடியலையே மாமா!'

'என்னாலையும் தான்.  அது போகட்டும் உன் மனசுல என்ன தோணறது?  நீ விஷய ஞானம் உள்ளவ.  உன்கிட்ட முதல்ல பேசிட்டு சீதா கிட்ட பேசலாம்னு இருக்கேன்.'

'நான் என் மனசுல படறத பளிச்சுனு சொல்லிடுவேன்.  நீங்க வருத்தப் படக்கூடாது.  கோச்சிக்கவும் கூடாது.'

'என்ன இப்பவே பீடிகை எல்லாம் பலமா இருக்கே.'

தொடரும்...