திருவில்லிப்புத்தூர் தேவதை பகுதி −4
இத்தனை நேரமாய் வந்து கொண்டிருந்த சில்வண்டுகளின் சப்தம் அடங்கியிருக்க, விடியலின் வரவுக்குக் கட்டியம் கூறும் விதமாய், அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாய் ஒன்றிரண்டு பறவைகள் சப்திக்கத் தொடங்கியிருந்தன..
அடர் இருளாக இருந்ததால், சுற்றுப்புறத்தின் நிலையை அடியேனால் ஊகிக்க இயலவில்லை..
ஆனால் விதம்விதமான புஷ்பங்களின் வாசனை, தற்சமயம் அடியேன் ஒரு நந்தவனத்துள், அமர்ந்திருக்கிறேன் என்பதை மட்டும் உணர்த்தியது..
சுற்றிலும் சூழ்ந்திருந்த காற்றில் கலந்திருந்த வகைவகையான நறுமணத்தைப் பிரித்து அறிய முற்பட்டேன்...
தெய்வீக மணம் கமழும் பாரிஜாதம்...
தன் மணத்தால் வசீகரிக்கும் மனோரஞ்சிதம்...
அகம் குளிரச் செய்யும் அடுக்கு மல்லியின் வாசம்...
ஆவியையும் ஈர்க்க வல்ல செண்பகத்தின் தாக்கம்...
இன்னும் இன்னும்....
சட்டென்று பிரித்தறிய முடியாத பல வகைப் புஷ்பங்களின் மணத்தோடு, சில வகையான மூலிகைகளின் வாசமும், மேனி வருடிய இளம்காற்றில் நிரம்பி இருந்தது...
அடியேன் அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கு மிக அருகே சில குயில்கள் கூவத் தொடங்கி இருந்தன..
ஆனால் இருள் இன்னும் முழுதாக விலகவில்லை!..
மெதுவே சுற்றிலும் நோட்டம் விட்டேன்...
கோதை அடியேனை அமர வைத்திருந்த இடம், மற்றவர்களால் அடியேனை அவ்வளவு எளிதில் பார்த்துவிட முடியாதபடி அமைந்திருந்தது..
ஆனால், அதேசமயம் அடியேன் கண்களுக்கு அங்கே இருந்த அத்தனையும் தெளிவாகத் தெரிந்தது!..
முழுவதும் புஷ்பங்களால் நிறைந்திருந்த அந்த நந்தவனம், யாரோ ஒருவரால் மிக நேர்த்தியாகப் பராமரிக்கப் படுகிறது என்பது மட்டும் அடியேனுக்கு நன்றாகப் புரிந்தது..
"என்ன இல்லை, இந்த நந்தவனத்தில்?.."
பூஞ்செடிகளும், புஷ்பக் கொடிகளும், மலர்மரங்களும் நிறைந்திருந்த அந்த இடம் ஒரு புஷ்பக்காடாகவே இருந்தது!..
ஆச்சர்யத்தோடு, அத்தனையையும் உள்வாங்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன்..
....விடிகாலையின் வசீகரங்களை அனுபவித்துக் கொண்டு, அப்படியே அமர்ந்திருந்த போது, அந்த அரை வெளிச்சத்தில், சற்றுத் தொலைவில் யாரோ ஒருவர் நடந்து வருவது தெரிந்தது..
உற்று நோக்கினேன்..
ஒடிசலான தேஹம்..
ஆனால் சற்றே உயரமாக இருந்தார்...
மார்பில் பூணூலும், தோளில் புஷ்பக் கூடையும் தொங்க, அவர் மெதுவாக நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார்...
இன்னும் சற்று அருகே அவர் சமீபித்ததும், அவரைத் தெளிவாகக் காண முடிந்தது...
அவரது நெற்றியில் "நான் விஷ்ணுவுக்கு அடிமை" என்பதைப் பறைசாற்றும் திருநாமம்...
கண்களில் பொங்கி வழிகின்ற கருணையும், சாந்தமும்....
தீர்க்கமான நாசி...
எதையோ உச்சரித்த வண்ணம் இருக்கின்ற அவர் இதழ்கள்...
.....மொத்தத்தில் அவரைப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே, அடியேன் மனதில் ஒரு அமைதியும், சொல்லத் தெரியாத ஒரு ஆனந்தமும் உண்டாகியது..
ஆமாம்....என்ன மந்திரத்தை உச்சரிக்கிறார் இப்பெரியவர்?..
செவிகளைத் தீட்டிக் கொண்டேன்...
கானகம் எல்லாம் திரிந்து உன் கரிய திருமேனி வாட
பானையில் பாலைப் பருகிப் பற்றாதார் எல்லாம் சிரிப்ப
தேனில் இனிய பிரானே! செண்பகப்பூச் சூட்ட வாராய்....."
உருவுடையாய். உலகேழும் உண்டாக வந்து பிறந்தாய்
திருவுடையாள் மணவாளா, திருவரங்கத்தே கிடந்தாய்!
மருவி மணம் கமழ்கின்ற மல்லிகைப்பூச் சூட்ட வாராய். ..."
......கண்ணனை அழைக்கின்ற அப்பெரியவரின் குரலில் குழைவு, நெகிழ்வு, ஆதரம், பக்தி, ப்ரேமை எல்லாம் அபரிதமாய் இருந்தது..
தாம் சொல்லுகின்ற வரிகளில் தாமே லயித்தவராய், கண்களில் நீர் துளிர்க்க,
ஒவ்வொரு புஷ்பமாய், நகம் படாமல் கொய்து, தமது குடலையில் இட்டுக் கொண்டே வந்தார்...
அவரை விட்டு இம்மியும் அகலாமல், அடியேனது கண்கள் அதிசயத்தோடு அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன..
அநேகமாக அவரது பூக்குடலை நிரம்பி விட்டிருந்தது..
இப்பொழுது சற்று எட்டத்தில் அவர் இருந்ததால், அவர் வாயசைப்பை மட்டுமே அடியேனால் காணமுடிந்தது!..
தற்பொழுது இருள் அநேகமாய் விலகி இருந்தது..
அப்பெரியவர், தமது நந்தவனத்தின் ஓர் ஓரமாக இருந்த துளஸி செடிகளை நோக்கி நகர்வதைக் கண்ட அடியேனது கண்களும், அவர் பின்னாலேயே சென்றன....
ஆனால்.... என்ன ஆயிற்று?..
ஏன் அவர் திடீரென்று விக்கித்துப் போய் நிற்கிறார்?..
என்னதான் ஆயிற்று அவருக்கு?..
.....மனது அவருக்கு என்ன நேர்ந்ததோ என்று படபடவென்று அடித்துக் கொண்டது...
அந்த அதிகாலை நிசப்தத்தைக் கிழித்துக் கொண்டு, திடீரென்று அப்பெரியவரின் குரல் அந்தப் பிரதேசத்தையே நிறைத்தது...
"ரங்...கா!.... ரங்.....கா!.... ரங்...கா!...."
......தலைக்கு மேல் கரங்களை உயர்த்தி மானசீகமாகப் பெருமாளைச் சேவித்தவரின் விழிகளிலிருந்து நீர் அருவியாய்ப் பெருகிக் கொண்டிருந்தது...
(வளரும்..)
No comments:
Post a Comment