உறவுபோட்டமுடிச்சு_89

உறவுபோட்டமுடிச்சு_89

வருத்தப் படமாட்டேளே, கோச்சிக்க மாட்டேளே என்று பீடிகையுடனும் தைரியத்துடனும் ஆரம்பித்த கீதா ஏனோ சிறிது நேரம் தலையைக் குனிந்து கொண்டு பேச்சை ஆரம்பிக்க தயக்கம் காட்டினாள்.

'என்னம்மா கீதா.  என்ன தயக்கம்?  மனசுல எது இருந்தாலும் தயக்கம் இல்லாம சொல்லு. சங்கோஜம் காட்ட நான் என்ன வேத்து மனுஷனா?'

'எனக்கோ என் அம்மாவுக்கோ ஒரு சதுர நிலம் கூட வேண்டாம் மாமா.  நிலம்னா கிரயமும் சேர்த்துதான் சொல்றேன் மாமா.'

'ஏம்மா, ஆசையா அன்பா தரேன்னு பெரியம்மாக்களே சொல்றா.  வாங்கிக்கோங்களேன்.'

'இல்ல மாமா.  எங்களுக்கு உதவி செய்ய பல பேர் பல சமயத்துல வந்துருக்கா.  எனக்கென்னவோ பல சமயத்துல பச்சாதாபம்ங்கறத மனசுல வெச்சுண்டுதான் எல்லாரும் உதவி செய்யற மாதிரி இருக்கு.  அப்பா போனதுலேந்து 'ஐயோ பாவம் அப்பா இல்லாத குழந்தை' 'பாவம் சீதா, ஒரு பொண்ண வெச்சிண்டு கஷ்டப்படறா'.  இந்த மாதிரி வார்த்தைகள கேட்டு கேட்டு ஸிம்பதியில கிடைக்கற உதவிகள ஏத்துக்கும்போதே குத்த உணர்வா இருக்கு.'

'ஏன் கீதா.  அன்பும் இருக்கறதால தான பச்சாதாபமும் வர்றது.  அப்படி ஏன் எடுத்துக்க கூடாது?'

'சரிதான் மாமா. இல்லைனு சொல்லல.  ஆனாலும் எங்க நிதி நிலைமை உயர்ற வரைக்கும் மனசார ஒருத்தர் உதவி செய்ய வந்தா கூட ஏதோ எங்க மேல இருக்கற பச்சாதாபத்துல அவா ஹெல்ப் பண்றான்னு நெனச்சு கூனிப் போறது மனசு.  பச்சாதாபத்துல உதவி செய்யறாளா இல்ல ஆத்மார்த்தமா உதவி செய்யறாளான்னு ஒரு ஆராய்ச்சியே மனசுக்குள்ள பண்ணி குழப்பிக்க வேண்டியிருக்கு.'

'அப்ப நான் செய்யறதெல்லாம் கூட பச்சாதாபத்துல செய்யறதா தான் நெனச்சிப்பியோ?'

'நீங்க மாமிய பொருத்த மட்டும், பச்சாதாபம் எங்க மேல இருக்கு.  இல்லைனு சொல்லல.  ஆனா அதுக்கும் மேல எங்க கிட்ட இருக்கற குணங்கள ரசிக்கறேள்.  பச்சாதாபம் ஒரு ஸ்டேஜோட நின்னுடும்.  அதையும் தாண்டி மாட்டுப் பொண்ணா ஏத்துக்கறதுக்கு பச்சாதாபம்  மட்டும் காரணமா இருக்க முடியாது மாமா.'

'கீதா, நான் வேணூம்னு தான் கேட்டேன்.  இதுக்கு என்ன பதில் சொல்றேன்னு பார்க்கனும்னு மனசுக்குள்ள ஒரு ஆசை.'

'புரிஞ்சுண்டேன் மாமா.'

'சரி.  அப்ப தாத்தா சொத்த காப்பாத்தவே முடியாதா?'

'மாமா.  உங்களுக்கும் சொல்றேன்.  தேவையில்லாம உங்க நிலத்துமேல அட்டேச்மெண்ட் வெச்சுக்காதீங்கோ.  பூர்வீக சொத்துதான்.  இல்லைங்கல.  இத்தன வருஷம் அதோடையே வாழ்க்கைய ஓட்டினதால உங்களுக்கு அத விட்டு பிரிய மனசுல்ல.  கொஞ்ச வருஷம் அந்த நிலம் உங்களுக்கு பல அனுபவங்களையும் சந்தோஷங்களையும் கொடுத்திருக்கும்.  அத மனசுல ஏத்திண்டு அத நெனச்சிண்டே காலத்த ஓட்டறதுல இருக்கற சுகம் தனி மாமா.'

'ப்ராக்டிகலா பார்த்தா சொச்ச காலம் நீங்க ரெண்டு பேரும் பூவனூர்லியே இருப்பேள்னு உறுதியா சொல்ல முடியாது.  அரசாங்கம் எடுத்துண்டது போக மீதி நிலத்துல பெரிசா ஒண்ணும் கிடச்சுட போறதில்ல.  மொதல்ல முந்தி மாதிரி உங்களால உழப்ப போடமுடியுமாங்கறதே டவுட்.  பின்ன எதுக்கு தேவையில்லாம ஒரு அட்டேச்மெண்ட்.'

'எனக்கு சாமுண்டி பிடிக்கும்.  ரொம்ப பிடிக்கும்.  மன்னார்குடியில இருந்தாலும் பிடிக்கும்.  இப்படி ரொம்ப புடிச்சிருந்தாலும் அவள நான் தினமும் போய் பார்க்கறேனா? மனசுல வந்து உட்காந்தவள போய் பார்த்தா என்ன?  பார்க்காட்டினா என்ன?  அது மாதிரி தான் உங்க வயலும்.  நீங்க எங்க இருந்தாலும் அந்த நிலம் உங்க மனசுல பதிச்ச அனுபவங்கள் உங்களோட தான் இருக்கப் போறது.  வேற ஊருக்கு போனா கூட நேரம் கிடச்ச போது பூவனூருக்கு வாங்கோ.  வயலுக்கு முன்னாடி சித்த உட்காருங்கோ.  பழயை நெனப்பையெல்லாம் பெருமூச்சா இழுத்து இழுத்து ரசிங்கோ.  அந்த சுகமும் தனிதான் மாமா.  நிலம் கைய விட்டு போனா கூட உங்க மனசு பூரா எப்போதும் நெறஞ்சுதான இருக்கும்.'

'நான் ஏன் இத இப்படி சொல்றேன்னா, நிலம் கையவிட்டு போகறது உங்க மனச அழுத்தறது.  அது தேவையே இல்ல.  பாலாஜிக்கு நிலத்து மேல ஆர்வம் இல்ல.  ஏன்?  பாலாஜிக்கு பூவனூர் பிடிச்சிருக்கு.  ஆனா இங்கேயே இருக்க பிடிக்கல.  சந்தர்பங்கள தேடி அலையறது வாழ்க்கைனு ஆனதுக்கப்பறம் சாஸ்வதத்தை பத்தி யோசிச்சு ஒண்னும் ஆகப் போரதில்ல.  மாமிக்கும் பூவனூர் பிடிச்சிருக்கு.  ஆனா இப்ப புள்ளயோட இருக்கறத தான் ஸ்வர்கமா நெனைக்கறா.  இதான் மாமா இப்ப உங்க கிட்ட இருக்கற நிதர்ஸனம்.'

'இது அரசாங்க முத்திரையோட உங்களுக்கு உரிமையான நிலம். நீங்க தான் முடிவெடுக்கணும். யாரையும் திரும்ப திரும்ப கேட்காதீங்கோ.  நீங்க கோவிலுக்கு கொஞ்சம் எழுதி வெச்சுட்டு கொஞ்சம் நிலத்த மன திருப்திக்காக உங்க பேர்லயே வெச்சுக்கறதும் நல்ல யோசனை தான்.  மனசுல வெச்சுண்டு அமய சந்தர்பம் வரும்போது உங்க அக்காக்களுக்கோ இல்ல அக்கா கொழந்தைகளுக்கோ உங்க கையால ஏதாவது ஆத்ம திருப்திக்காக ஏதாவது செய்யுங்கோளேன்.  இது கூட ஒரு ஸஜஷன் தான்.  ஏத்துக்கணும்னு கட்டாயம் இல்ல.'

'கீதா, எனக்கு இவ்வளவு சொல்றியே.... உனக்கு இந்த நிலத்து மேல பாசம் இல்லயா?'

'அய்யோ மாமா.. நன்னா கேட்டேளே.  ஏதோ விளையாட்டா இந்த வயல் வேலைய நான் எடுத்துக்க போய், நாளுக்கு நாள் ஏதோ நான் பெத்த கொழந்தைகள் மாதிரி இந்த நாத்துகளோடல்லாம் பேச ஆரம்பிச்சுட்டேன்.  அதானால தான் சொல்றேன்.  இந்த நிலத்து மேல இருக்கற பாசத்துலேந்து சீக்கிரம் விடு படணும்.  இல்லாட்டி, நமக்குள்ள நிறைய குழப்பங்கள் வந்து வேற மாதிரி பிரச்சனைகள்ல கொண்டு விட்டுடும்.'

'சரி மாமா.  கொஞ்சம் மழை விட்ட மாதிரி இருக்கு.  ஒரு பிடி சாட்டுட்டு நான் போய் வயல பார்த்துட்டு வரேன் என் ஆத்ம திருப்திக்காக.  திரும்பவும் சொல்றேன்.  எனக்கோ எங்க அம்மாவுக்கோ ஒரு bபிட் கூட இந்த நிலத்துல வேண்டாம்.  இத்தோட என்கிட்ட தாத்தா சொத்த பத்தி மூச்சு விடக்கூடாது.  நான் பதில் சொல்ல மாட்டேன் கேட்டாலும் இனிமே.'

சிரிக்கிறார் சபேஸய்யர்.  'கிழங்களுக்கு வர வேண்டிய பக்குவம் கீதா கிட்ட இருக்கே.  முப்பது ஏக்கரயாவது இவ பொறுப்புல விடலாம்னு பார்த்தா, இப்படி பிடிவாதமா இருக்காளே?'

சாப்பிட்டு விட்டு வயலுக்கு வருகிறாள்.  ரெயின் கோட்டில் இருக்கும் பாலாஜியோடு எல்லா வரப்புகளிலிலும் ஜாக்ரதையாக நடக்கிறாள்.  குளிர் காற்றுடன் பசுமை வாசம் அவளுக்கு புது அனுபவத்தை தருகிறது.

'மாமா கிட்ட நீ வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேன்.   உன் பச்ச பல்ல ஈன்னு காட்டி என்ன ஒண்ணும் மயக்கற வேலைய வெச்சுக்க வேண்டாம்.'

சிரிப்போடு சின்ன உரையாடல் பூமாதேவியுடன்.

அவளுக்கு பிடித்த பூவரசன் மரத்துக்கு அருகில் வருகிறாள்.  காற்றசைவில் பட பட என்று ஏற்றுக் கொண்ட மழை நீரை அவள் மீது பன்னீர் தெளிப்பதைப் போல தண்ணீரைத் தெளிக்கின்றன பூவரசு இலைகள்.

ஒரு குதி குதித்து ஒரு இலையைப் பறிக்கிறாள்.  காம்பை அகற்றிவிட்டு அந்த இலையை சுருட்டுகிறாள்.  ஒரு ஓரத்தை கையால் பச்சக்கி விட்டு ஊதுகிறாள்.  சிறுபிள்ளைத் தனம் பூவரசோசையில் சற்று லயிக்கிறது.

'எப்ப வந்த புள்ள?'

ஷெட்டுலிருந்து வெளியே வந்த சிவலிங்கம் கேட்கிறான்.

பூவரசு நாதஸ்வரத்தை கீழே கடாசிவிட்டு சிவலிங்கத்தைப் பார்த்து, 'நீ இங்கத்தான் இருக்கியா?'

'ஆமாம் கீதா.  முன்னாடியே வந்துட்டேன்.  ஒருவேள ஜாஸ்தி மழை அடிச்சா வரப்ப கொத்தி விட்டு தண்ணிய வெளியே அனுப்பணுமில்ல.'

'நம்ம வயல் மேற்கு பக்கம் தண்ணி ஜாஸ்தியா இருக்கும் போல இருக்கே.  இப்பத்தான் பார்த்துட்டு வந்தேன்.'

'நீ சொல்றது சரிதான் கீதா. ஏற்கனவே மேற்கு பக்க வயலு தாழ்வா இருக்குல்ல.  தண்ணி அங்க ஜாஸ்தியாதான் இருக்கும்.  நான் போய் பார்க்கறேன்.  கவலப் படாத.  இந்த மழையில சிரமப் பட்டு ஏன் வந்த?  நாங்கள்லாம் எதுக்கு இருக்கோம்.'

'மழை கொட்டி தீர்த்தோன்ன பயம் வந்துடுத்து.  அப்பறம் மாமாதான் தெளிய வெச்சார்.'

'புதுசு இல்ல இதெல்லாம் உனக்கு.  இப்ப மானம் கொஞ்சம் வெளுத்துட்டுது.  இந்த மாதிரி நாலஞ்சு மழை பேஞ்சுதுன்னா வெச்சுக்க மவராசி நீ கொடுத்து வெச்சிருக்கேன்னு அர்த்தம்.  அன்னிக்கு நான் சொன்ன மாதிரி, இந்த தடவ வெள்ளாம பிரமாதமா இருக்கும்.  நீ வேணா பாரு.'

'நானும் வேண்டிக்கறேன் சிவலிங்கம்.'

'அது சரி.  அண்ணனாட்டம் என்ன நெனச்சு பழகற.  என் கிட்டேயே மறச்சுட்ட பார்த்தியா?  சின்ன அய்யருக்கும் உனக்கும் அறுவடை முடிஞ்சு முடிச்சு போடறாராமே அய்யரு?'

'யார் சொன்னா?'

'யாரோ சொன்னாங்க.  சேதி சரிதான?  தங்கச்சிக்கு வெக்கத்த பாரு.'

'போ சிவலிங்கம்.  நிச்சயம் மாத்திரம் பண்றாங்க.  கல்யாணம் ரெண்டு வருஷம் கழிச்சி தான்.  அறுவட முடிஞ்சு நான் மன்னார்குடி போயிடுவேன்.'

'எனக்கு, பேச்சிக்கு, எங்க பசங்களுக்கு மறக்காம துணி மணி எடுத்து தருவ தானே.'

'கண்டிப்பா சிவலிங்கம்.  நீ சொல்லனும்னே இல்ல.  என் மனசுலேயே  இருக்கு.'

'சரி புள்ள, திரும்பவும் இருட்டற மாதிரி இருக்கு.  நான் பாத்துக்கறேன்.  கவல படாம ஜாக்ரதையா போ புள்ள.  முடிஞ்சா ரவைக்கு வந்து ஐயாவ பார்க்கறேன்.'

நேரில் வயலை வந்து பார்த்து விட்டு திருப்தியோடு வீடு திரும்புகிறாள் கீதா.

தொடரும்...