மனதோடுமலர்கள்_21

மனதோடுமலர்கள்_21

அத்யாயம்  21

வேலூர் ஜலகண்டேஸ்வரர் ஆலயம். கோட்டை முகப்புடன். அற்புத அமைப்பு. மனதுக்கு ரம்யத்தை கோவில் முகப்பே கொடுக்கும் அற்புதம்.

எத்தனையோ முறை வந்திருக்கிறாள். அம்மாவோடு, அப்பாவோடு, அண்ணாவோடு, சகோதரிகளோடு, நண்பிகளோடு. கோட்டையை சுற்றிய கடைகளில் வாங்கிய பொருட்கள். மாங்காய் பத்தையை வாயில் போட்டுக் கொண்டு முகத்தில் கொண்டுவந்த சந்தோஷ சுளிப்புகள். குச்சி ஐஸுக்கு அடம். கடைக்குட்டியாக இருந்ததால் கேட்டால் கிடைத்துவிடும், மறுத்துவிட்டால் அழுகை வாங்கி கொடுத்துவிடும்.

தற்போது சகோதரிகளோடு சில வருடங்களுக்குப் பிறகு நுழைகிறாள்.

சம்ப்ரோக்ஷணத்திற்காக கோபுரத்திற்கு சாளரம் கட்டியிருந்தார்கள். ஓரிரு வருடம் ஆகலாமாம், ஜானா விவரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் அறநிலையத்துறையில் இருந்ததால் கூடுதல் தகவல்களையும் தந்து கொண்டிருந்தாள்.

வாசலிலேயே ஜானாவை பார்த்துவிட்டார் எக்ஸிக்யூடிவ் ஆஃபிஸர். பிறகென்ன.

'மேடம் வாங்கோ வாங்கோ'.

ஒவ்வொரு சந்நிதிகளிலும் ராணி வரவேற்பு, ஸ்பெஷல் தரிசனங்கள், அர்ச்சனைகள், சந்நிதிக்கு சந்நிதி ஸ்வாமிகள் மீது சாத்திய மாலைகள் ஜானாவுக்கு. 

கூடியிருந்த பக்தர்கள் 'யார் இவர்கள்? வரவேற்புகள் தடபுடலா இருக்கு' என்று வியந்திருப்பார்கள்.

'ஈஸ்வரா, இத்தனை அனுக்ரஹங்களை ஜானாக்கு கொடுக்கறையே, ஒரு நல்ல வரனை கொடுக்கக் கூடாதா', மாலாவின் ஏக்கம். அவன் கணக்குக்கு யாருக்கு விடை தெரியும்? அவன் இப்போது இப்படி அனுக்ரஹிக்கிறான்.

இரண்டு மூன்று வருடங்களுக்கு முன் இவைகள் கிடைத்தனவா? அவனுக்கு தெரியும் நம் பிரார்த்தனைக்கு எப்போது செவி சாய்ப்பது என்று.

குங்குமமும் விபூதியும் நெற்றி முழுவதும் மூவருக்கும். வாசல் வரை வந்து வழி அனுப்பி வைத்தார். இடையிடையே ஏதேதோ அறநிலையத்துறை விஷயங்களை பேசிக் கொண்டு வந்தார்கள்.

'என்ன ஜானா, மினிஸ்டர் லெவலுக்கு உபசாரம்? ரொம்ப கொடுத்து வெச்சவடீ நீ'.

சிரித்தாள். மனதில் உள்ள திருமண தாமதத்திற்கும் அந்த சிரிப்பே பதிலாக இருந்தது.

'ரொம்ப நாள் ஆச்சு, மாங்கா பத்தை, குச்சி ஐஸ், அவித்த வேர்க்கடலை. இன்னிக்கி ஒரு கை பார்த்துட வேண்டியதுதான்'

'வயத்துல சூட்டை கிளப்பிடப் போகறது, பார்த்து மாலு'

அவள் கேட்பதாயில்லை.

இனிய மாலை சகோதரிகளுடன், சந்தோஷித்து தீர்த்து விடவேண்டும். படிக்கட்டில் அமர்ந்து பேசித் தீர்த்தார்கள். அவ எப்படி இருக்கா? இவ என்ன பண்றா? ஒல்லி பிச்சான் எப்படி இருக்கான்? யாரையும் விடவில்லை. தெரிந்தவற்றை பகிர்ந்தனர் மூவரும்.

சிரிப்புகள், சீரியஸ் பேச்சுக்கள் எல்லாமே பொது விஷய சம்பாஷனைகளில் அடங்கியிருந்தன.

நடு நடுவே அம்மா உடல்நிலை பற்றி, அப்பா பற்றி, அண்ணா மன்னி பற்றி. ஒன்றும் விட்டு வைக்கவில்லை.

சத்துவாச்சாரி வீடு வந்தாச்சு. அப்பா திண்ணையில் ஒரு விசிறிக் கட்டையை வைத்து முதுகு சொறிந்து கொண்டிருந்தார் திண்ணையில்.  மாலா மாத்திரம் திண்ணையில் அமர்ந்தாள். அக்காக்கள் உள்ளே சென்றுவிட்டார்கள்.

'எப்படி இருக்கேள் அப்பா? ரொம்ப பிஸியா இருக்கேள் போல இருக்கே?'

'ஆமாம். என்ன செய்யறது, ஏதாவது செஞ்சாதானே உங்களையெல்லாம் கரை சேர்க்க முடியும்?  அது இருக்கட்டும். நீ எப்படி இருக்கே? ஹாஸ்டல்லாம் சௌகர்யமா இருக்கா?'

அப்பாவின் ஆரம்ப கேள்விகள் மனதிற்கு இதமாயிருந்தது மாலதிக்கு.

'நீ நன்னா படிச்ச பொண்ணு, புத்திசாலி. தைரியம் வேற இருக்கு. இதனாலதான் நீ வெளுயூர்கள்லே ஹாஸ்டல்ல இருக்கறதுக்கல்லாம் ஒத்துண்டேன்.'

'உங்க அண்ணா ஸ்ரீதர் ஒரு பக்கபலமா உங்களுக்கெல்லாம் இருப்பான்னு நெனச்சேன். ஆனா இப்ப கொஞ்சம் கொஞ்சமா நம்பிக்கை இல்லாம இருக்கு. நல்லவன்தான், பாசமுள்ளவன்தான். ஆனாலும் அவன் இருக்கிற சூழல் எப்படி போகும்னு நெனைக்க முடியல இப்ப சத்திக்கு'.

'பெத்தவா குழந்தைகள் மேல இயற்கையாவே நம்பிக்கை வெச்சுடறா. ஆனா அந்த நம்பிக்கை கௌரவத்தை பாழாக்காம இருக்கிற அளவுக்கு சூழ்நிலை இருந்தாலே போதும்னு இருக்கு இப்பெல்லாம்.'

இதைக் கேட்டவுடன் தலையை தன்னையும் அறியாமல் தாழ்த்திக் கொண்டாள். அப்பா நம்ம மேல எவ்வளவு நல்ல அபிப்ராயம் வெச்சிருக்கார்.

'எனக்கும் அம்பத்தைந்து வயசு தாண்டிடுத்து. அலைச்சலும் முடியல தான். என்ன பண்றது? ஒரு கல்யாணத்துக்கே ஒண்ணு ஒண்ணரை ஆயிடும். மூணு பேர் இருக்கேளே. சும்மா இருந்தா முடியுமா? பூர்வீக சொத்துனு இந்த வீட்டை தவிர என்ன இருக்கு?'

வெளிப்படையாக இப்படி அப்பா சொல்வார் என்று மாலதி எதிர் பார்க்கவில்லை.

'வரனெல்லாம் தெரி்ஞ்சவா மூலம் வறது. நல்ல இடமா இருக்கணுமேன்னு பயமா வேற இருக்கு. சௌகர்யமா நீங்கள்லாம் இருக்கணுமோன்னோ? உனக்கு தெரிஞ்ச நல்ல குடும்பமா இருந்தா சொல்லு, ஜானாக்கும் லல்லுக்கும் ஏத்த மாதிரி. ஒவ்வொரு நாளும் குழந்தைகளுக்கு கல்யாணம் ஆகலயேன்னு கவலை. பார்க்கறவாக்கெல்லாம் பதில் வேற சொல்ல வேண்டியிருக்கு'.

ஸ்தம்பித்தாள். அப்பா மனசுக்குள்ள இவ்வளவா? நாம தான் புரிஞ்சுக்காம, ச்சே, ச்சே.

'ஜானாக்கும் லல்லுக்கும் உடனே கல்யாணம் பண்ற அளவுக்கு சேர்த்து வெச்சுருக்கேன். வரன்கள் சீக்கிரம் அமஞ்சுட்டா முடிச்சுடலாம். உனக்கு கொஞ்சம் டைம் எடுத்துக்கலாமில்லையோ?'

'அப்பாவும் பொண்ணும் என்ன ரொம்ப நேரமா பேச்சு?'

அம்மாவின் வருகையால் அப்பா பேச்சை நிறுத்திக் கொண்டார்.

'மாலா, நான் வெளியே சாப்பிட்டு வந்துட்டேன். நாளைக்கு ஒரு டிரான்ஸ்ஃபார்மர் வேலை. அப்பாக்கு டென்டர் கிடைச்சிருக்கு. அது விஷயமா ஈ.பி. ஆஃபீஸ் போகணும். நீ போய் எல்லாரோடையும் சாப்பிடு'

அப்பாவின் பேச்சினால் குழம்பினாளா, தெளிந்தாளா தெரியாது, ஆனால் அவரை புரிந்து கொள்ள அவளால் முடிந்தது.

உள்ளே சகோதரிகளோடு சினிமா பாட்டுக்களும் ஜோக்குகளும் அமர்க்களப் பட்டுக் கொண்டிருந்தாலும் மாலதியின் மனம் என்னவோ அப்பாவின் பேச்சையே ரீவைண்ட் செய்து கொண்டிருந்தது.

தொடரும்