திருவில்லிப்புத்தூர் தேவதை பகுதி −5
அந்தப் பெரியவர் நின்றிருந்த நிலை அடியேனை ஏதோ செய்தது...
"கிட்ட போய் என்ன ஆச்சுனு கேக்கலாமா?.."
.... மனதுக்குள் ஓடிய எண்ணத்தை, கோதையின் ஆணை நினைவு வரவும், அப்பொழுதே நிராகரித்தேன்!..
இப்பொழுது பெரியவர் ஒருவித பரவசத்தால் உந்தப்பட்டவராய், தட்டுத் தடுமாறி வாய்விட்டே பேசினார்...
"ஹே ரங்கா!... இந்த விஷ்ணு சித்தன வெச்சு நீ ஏதோ விளையாட நெனச்சுருக்கயா?..
தெனம் ஒனக்குப் புஷ்பம் சமர்ப்பிச்சதுக்குப் பிரதியா, இந்த அடியவனுக்கு நீ ஒரு புஷ்ப மாலையையே கொடுக்கத் தீர்மானிச்சுட்டயா?..
ஹே ரங்....கா!.... இந்த அடியவனால ஒன்னோட லீலைகளப் புரிஞ்சுக்கவும் முடியுமா?..
இதுதான் ஒன்னோட சித்தம்னா, இந்த விஷ்ணுசித்தனால அத மறுக்கத்தான் முடியுமா?..."
...கூப்பிய கரங்கள் கூப்பியபடியே இருக்க....
கண்களில் பெருகிய கண்ணீர் இன்னமும் அதிகமாகி இருக்க....
...அந்தப் பெரியவர் தற்பொழுது பேசியது எதுவுமே அடியேனுக்குக் கொஞ்சமும் புரியவில்லை!..
"என்ன சொல்றார் இவர்?..
எதப் பத்திப் பேசறார்?..
பெருமான் சிந்தையோட புஷ்பங்களப் பறிச்சுண்டு வந்தவர்க்கு, திடீர்னு என்ன ஆச்சு?..
"புஷ்பங்களுக்குப் பிரதியா நீ எனக்கு ஒரு புஷ்ப மாலையையே கொடுத்துட்டயா?.."னு கேட்கறாரே!...
எங்க இருக்கு அவர் சொல்ற அந்தப் புஷ்பமாலை?.."
......அவரது நடவடிக்கையும், பேச்சும், கேள்வி மேல் கேள்வியாய் அடியேனது மனதைக் குடைந்தெடுத்தது...
மலங்க மலங்க அடியேன் ஏதும் புரியாமல் விழித்துக் கொண்டிருந்த அத்தருணத்தில்...
அங்கு நிலவிய நிசப்தத்தை சற்றே அசைப்பது போல்,
ஒரு மிக மெல்லிய சப்தம் கேட்டது..
அது என்னவென்று அடியேன் சரியாக ஊகிக்கும் முன்னே, அந்த மெல்லிய சப்தம் தற்பொழுது தொடர்ச்சியாய் வந்ததில் அப்பெரியவரும் தன்நிலை கலைந்தார்...
சப்தம் வந்த திக்கை நோக்கி, தனது இரண்டு கரங்களையும் நீட்டியவர், நாத்தழுதழுக்க பேசத் தொடங்கினார்..
அதே வேளை, அடியேனது பார்வையும் அங்கே பதிந்தது...
அரண்டே போனேன் அடியேன்!..
"என்னதிது.... விடிகாலையில் இப்படி ஒரு சந்த்ரோதயமா?.."
.....கண்களை நம்ப முடியாமல், காண்பது கனவா, இல்லை நிஜமா என்று உணர முடியாமல் மிகவும் திணறினேன்....
அங்கே....
அந்தத் துளஸிச் செடியின் கீழே...
அப்பொழுதே ஜனித்த ஒரு பச்சிளம் சிசு!..
அதனுடைய பேரெழிலில், அந்த இடமே ப்ரகாசித்தது!...
மாலை வெயில் போன்ற மஞ்சள் நிறம்...
இரவு வானத்தில் ஒளிவீசுகின்ற பௌர்ணமிச் சந்திரனாய் வதனம்...
காலை உதயத்தில் பிரகாசிக்கின்ற ஞாயிறு போல், இதமான பிரகாசத்தை உமிழ்கின்ற விழிஇணைகள்..
விற்புருவங்கள் இரண்டும் விளையாட்டாய்த் தாங்குகின்ற அகன்ற நெற்றி..
மேகப்பஞ்சை வைத்து செய்ததோ என்று எண்ண வைக்கின்ற ம்ருதுவான கன்னங்கள்..
எடுப்பான எழில் நாசி..
பட்டு ரோஜாவாய் இதழ்கள்..
தாமரைக் காடே தரை இறங்கி வந்தது போன்று கரங்களும், கழல் இணைகளும்...
அப்ப்ப்பப்பா....
அடியேனது உடல் ஆதியோடு அந்தம் சிலிர்த்தது!...
....இப்படி ஓர் பேரெழிலை இதுவரையில் கண்டிராததால்,
அடியேனது கண்கள் இரண்டும் அந்தச் சிசுவைக் கண்டு கூசின...
இருந்தாலும் நிதானித்துக்கொண்டு, இன்னும் சற்று உற்று நோக்கினேன்...
அப்பொழுது...
அந்த சிசு, தனது அழகிய இரண்டு கரங்களையும் சற்றே உயர்த்தியது..
ஏதோ சொல்ல முற்படுவதுபோல், தனது செப்பு வாயை மிக அழகாகக் கூட்டியது..
பெரியவரிடம் அது ஏதோ சொல்ல விழைகிறதோ என்று அடியேனுக்கு ஒரு எண்ணம் தோன்றி மறைந்தது..
அதை ஆமோதிப்பது போல், அப்பெரியவரும் அந்தச் சிசுவிடம் பேசினார்...
"அம்மாடி......என் தங்க ரதமே!..
இந்த ஏழைய ஒன்னக் கைகள்ல ஏந்தச் சொல்றயாடி?..
நீ அந்த ரங்கன் எனக்குக் கொடுத்துருக்கற ரத்ன மாலையாச்சே!..
நான், ஒன்ன வேண்டாம்னு சொல்வேனாடி?...
இந்தப் பொக்கிஷத்த வெச்சுக் காப்பாத்தற தகுதியை, அந்த ரங்கனே இந்த அடியவனுக்குத் தரட்டும்!.."
பெரியவர் சொல்வதெல்லாம் புரிந்தது போல, குழந்தை வாய்கொள்ளாமல் அவரைப் பார்த்துச் சிரித்தது...
அவ்வளவுதான்...
பரவசம் உந்த, பெரியவர் அக்குழந்தையைத் தனது இருகரங்களால் வாரி எடுத்தார்...
"நீ ரங்கன் எனக்கு ஆசையா கொடுத்த புஷ்ப மாலைடி!...
அதனால ஒன்ன நான், "கோதா"னு கூப்படறேன்... சரியா?.."
....கேட்டுக்கொண்டே, குழந்தையின் இரு கன்னங்களிலும் மாறிமாறி, முத்த மழை பொழிந்தார்...
அருகிலேயே இருக்கின்ற பாக்யம் இருந்தும்,
ஒரு நாலடி எட்டி நடந்து அந்தக் கோதா மாலையைத் தீண்ட அனுமதி இல்லாததால், அடியேன் அக்காட்சியை ஆதங்கத்தோடு, கண்களால் பருகிக் கொண்டிருந்தேன்..
அப்படியே அந்நிகழ்வைக் கண்களுக்குள் சிறைபிடிக்க எண்ணியவளாய், சற்றே விழிகளை மூடிக் கொண்டேன்...
"என் அமுதினைக் கண்ட கண்கள் மற்றொன்றினைக் காணாவே!.."
.....எங்கோ, என்றோ கேள்வியுற்றிருந்த இந்தவரிகள் நினைவுக்கு வர, அடியேனது மூடியிருந்த கண்களின் வழியே கண்ணீர் வழிய ஆரம்பித்தது....
(வளரும்..)
No comments:
Post a Comment