மனதோடுமலர்கள்_16

மனதோடுமலர்கள்_16

அத்யாயம்  16 

தாம்பரத்தில் இறங்கி சுபர்பன் ட்ரெயின் பிடித்து க்ரோம்பேட் வந்து சேர்ந்தான். ராதாநகரை நோக்கி நடை.

வீடு வரும்போது மணி ஏழாகிவிட்டது. 

அம்மா எழுந்துவிட்டாள் என்பதை அவள் வாசலில் போட்டிருந்த கோலமும் பளிச்சென இருந்த ஈர வாசலும் சொல்லிவிட்டது.

சிறிய ஒண்டிக்குடுத்தன வீடு. ஒரு சின்ன ஹால், சமையல் அறை, ஒரு கட்டிலைப் போட்டதால் இடமில்லா அறை. அறுபத்தைந்து ரூபாய் வாடகை. மாதாமாதம் வாடகை வாங்க வரும்போது ஓனர் சேஷாத்திரி அம்மாவின் வீட்டு மெயின்டனன்ஸை பாராட்டாமல் போகமாட்டார்.

'நாங்க இருந்தா கூட இப்படி பார்த்துக்க மாட்டோம்' என்பார். 'சந்துரு புது வீடு கட்டி க்ரஹப்ரவேசம் பண்ணும் வரை இங்கேயே இருக்கலாம்' என்பார்.

பித்தளைப் பாத்திரமெல்லாம் தங்கமா ஜொலிக்கும். எவர்சில்வர் பாத்திரங்களின் பளபளப்பால் சட்டென கண்ணாடிக்கு பதில் ஏதாவது ஒன்றை எடுத்து ஒப்பனை செய்து கொண்டு விடலாம்.

சிறுவயதில் கணவனை இழந்தவள். சந்துரு கைக்குழந்தை. ஊர் உலகத்தின் வாய்க்கு பயந்து தலைச் சிகையை உதரிவிட்டாள். இப்ப சந்துரு போயிட்டு வந்தானே மாமாவாத்து கல்யாணம்.. அந்த மாமாவின் தயவாலும் இவள் சொந்த உழைப்பாலும் சந்துரு பட்டதாரி. 

தற்போது சிம்ஸன் கம்பெனியில் நானூறு ரூபாய்க்கு உத்யோகம்.

இவன் தலையெடுத்துதான் வீடு, வாசல் போன்ற சுகங்கள். இதுவரை அவளுக்கு கிடைத்த சுகங்கள் என்றால் சந்துருவின் பால்ய வயது குறும்புகள் தான்.

பாத்திரங்களெல்லாம் தேச்சுட்டு ஈரப்புடவையோடு கொஞ்சம் உட்கார்ந்தா போதும் உடனே மடியில் வந்து படுத்துவிடுவான். அது மட்டும் இன்னி வரைக்கும் தொடறது.

சந்துரு அப்பா போன உடனே ஆன மட்டும் அண்ணாவும் மன்னியும் கூப்பிட்டா நன்னிலத்தில் அவாளோடையே இருக்க சொல்லி. என்னவோ வாழாவெட்டியா அதுவும் கைக்குழந்தையோடு அவாளோட சேர்ந்திருக்கறது இவளுக்கு பிடிக்கலை.

'கையில்லையா, காலில்லையா நமக்கு. பகவான் இருக்கான். பார்த்துப்பான்.'. அப்படி ஒரு துணிச்சல்.

'அண்ணா, அவன் தலையெடுக்கற வரைக்கும் கைமாத்தா தேவைப் படும்போது இல்லைனு கொடுத்து உதவினா போதும். எனக்கு பூர்வீக சொத்தெல்லாம் ஒண்ணும் வேணாம் அண்ணா'

உழைப்பாலும் எல்லாரோட அனுசரணையாலும் அன்பாலும் ஓரளவு சாதிச்சுட்டான்னுதான் சொல்லணும்.

'அம்மாஆஆ'

கொல்லைப் புறம் இருந்தவள் கைவேலையை அப்படியே உதறிட்டு வந்து கதவைத் திறந்தாள்.

'வா, சந்தா. கல்யாணமெல்லாம் நன்னா நடந்ததா?'. இவள் மட்டும் சந்துருவை சந்தானுதான் கூப்பிடுவா. யாரோ சந்தான்னா ஹிந்தியில் சந்திரன்னு அர்த்தம்னு சொன்னதிலிருந்து அழகான அவனை சந்தானுதான் கூப்பிடுவாள்.

'நன்னா நடந்ததும்மா. எல்லாரும் நீ ஏன் வரலைனுதான் கேட்டு துளச்சு எடுத்துட்டா.'

'எனக்கும் எல்லாரையும் பார்க்கணும்தான் ஆசை. என்ன பண்றது பாழாப் போன மூட்டு வலி, ஒரு நாள் மாதிரி ஒரு நாள் இருக்க மாட்டேங்கறதே.'

மாலதி மேட்டரைத் தவிர அனைத்தையும் சொன்னான். அம்மாவும் சந்தோஷத்தில எல்லா கேள்வியும் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தாள்.

'சரி, சரி. பல்ல தேச்சுட்டு வா. காஃபி சாட்டுண்டே மீதிய பேசலாம்'. 

இன்னுமா? வாஞ்சையில் கேட்கிறாள், சொல்லிட்டா போச்சு.

பையை திறந்து பேஸ்ட் ப்ரஷ்ஷை தேடினால், புத்தம் புது ட்ரெஸ்கள். அம்மாவுக்கு ஒரு பெரியவா புடவை பட்டுல. இவனுக்கு பேண்ட், ஷர்ட் பிட்டுகள்..அவனுக்கே தெரியாமல் பிரேமா வைத்திருக்கிறாள். 

'ஒருவேளை அவள் சொல்லி மாலதி சிந்தனைல நாமதான் சரியா கேட்டுக்கலையோ? இருக்கும், இருக்கும்'.

பக்ஷணம், முஹூர்த்த பை உட்பட எல்லாவற்றையும் அம்மாவிடம் கொடுத்தான்.

திருப்பித் திருப்பி பார்த்து பார்த்து ... சந்தோஷம் முகத்தில பளிச்சுனு அம்மாவுக்கு.

'அம்மா, காப்பிய குடிச்சுட்டு கொஞ்சம் தூங்கறேம்மா. கொஞ்சம் டயர்டா இருக்கு.'

தொடரும்