ரகஸியம்

 சிசீ 12 (#ganeshamarkalam)

17.  ரகஸியம்

ஜானகிக்கு ரெம்ப நல்ல வரனா திகைஞ்சுடுத்து. எனக்கும் சரி, ரேவதிக்கும் சரி மாப்பிள்லையாத்துல எல்லாரையும் பிடிச்சுப் போயி, ஆகவேண்டிய காரியங்கள்ல மும்முரமா ஈடுபட ஆரம்பிச்சம். என்னதான் காலம் மாறி, ஜனங்கள், குறிப்பா நம்படவா சிந்தனைகள் மார்டனைஸ் ஆகி, பொண்ணாத்துக்காராள் கிட்டக்க டிமாண்ட்ஸ்லாம் ஒண்ணும் பண்ரதில்லைன்னாலும் கல்யாண வேலை என்னவோ பொண்னாத்துக் காராளுக்குத்தானே!

எங்க ஜானுவுக்கு போட்டி போட்டுண்டு வரன் வந்தது. ரேவதியும், ஜானகியுந்தான் ரெம்பவே சூஸியாகி கிட்டத்தட்ட 6 வருஷம் என்னையும் ஜாதகம் கொண்டு வந்தவாளையும் படுத்தி எடுத்துட்டா. ஜானுவோ கல்யாணமே இப்போதைக்கு வேண்டாம்னு. நான் இன்னும் படிக்கப் போரேன் இல்லை வேலை பாத்துண்டே இப்படியே இண்டிபெண்டென்ட்டா இருந்துடப் போரேன்னு. அவளுக்கென்ன சொல்லவா வேணும்! Mtech முடிச்சுட்டு டிலாயிட்ல நல்ல பதவீல இருக்கா. மொதல்ல அதுக்குத் தோதா மேட்சிங்கா ஒரு வரன் கிடைப்பதே அபூர்வமாப் போச்சு. கடைசீல மாப்பிள்ளை ராம்கீ கார்ட்னர் ஆஸ்ட்ரேலியாவுல இவளோத்த பொஸிஷண்ல இருப்பதால பாக்கலாம்னு.

உத்யோகம் சம்பளம் இது மட்டுமா பொருத்தம் பாக்க? எத்தனை இருக்கு! எம்பொண் ஜானகிக்குன்னா மாப்பிள்ளை பாத்துண்டிருக்கேன்! இவள் நல்ல உசரம். ரதி மாதிரி இருப்பாள். பேர் வேற ஜானகீன்னு. கட்டிக்கப் போரவன் ராமனை ஒத்த செளந்தர்யமா பாக்கணுமாப் பிடாதா? இவளைவிட 5 விரக்கட உசரமா கிடெச்சான். இப்போதைக்கு மெல்போர்ண்ல ஜாகை. எனக்கும் சரி, ரேவதிக்கும் சரி இவளை அத்தனை தூரம் அனுப்பணுமான்னு. எங்களுக்கு வேற குழந்தைகள் இல்லை. என் ரிடயர்மென்ட் ஆனதும் நாமளும் அங்கேயே போய்க்கலாம்னு ஒரு யோசனை. அதை ஜானுகிட்ட சொன்னப்போ அதுக்கு ஆத்துக்கு வரப்போகிர மாப்பிள்ளை ஒத்துண்டா மட்டுமே பண்ணிப்பாளாம் அதுவும் ஒரு கண்டிஷனா சொல்லிடுங்கோனுட்டா. எல்லாம் கூடி வரச்சே இந்த விஷயத்துனால தடங்கலாப் போகுமோன்னு.

அவர் பாக்கும் வேலை அப்படிப்பட்ட பொசிஷண் அங்கேயும் சிங்கப்பூர்லயுந்தானாம். வேணும்னா கிட்டக்க இருக்கராப்போல் கொஞ்ச வருஷம் கழிச்சு சிங்கப்பூருக்கு மாத்திண்டுடலாம்னு யோசிச்சம். ஆனா இவள் “அப்பாம்மா கூடவந்து வாழ ஒத்துண்டாத்தான் நிச்சயமே பண்ணுவம்னு சொல்லிடுங்கோ”.

“ஏண்டி அவரோட அப்பா அம்மாக்குன்னா அவர் முதலிடம் தருவார்? அவாளை ஒதுக்கிட்டு இல்லை அவா பத்தின பேச்சையே எடுக்காம என் பெற்றோர்களை கூட வச்சுப்பேன்னு நீ இப்பவே ஆரம்பிச்சா சரியா இருக்குமா?” “இப்போல்லாம் பெண் வரன் திகைவதே குதிரைக் கொம்பா இருக்கச்சே நாம என்ன டிமாண்ட் செய்தாலும் ஒத்துப்பாப்பா. பயப்படாதீங்கோ”. எப்படியிருக்கு பாருங்கோ! “கேக்க நன்னாத்தான் இருக்கு, ஆனா பொண்ணை எப்படி வளர்த்திருக்கா பாருன்னு மனசுக்குள் துப்பிடுவா”. ரேவதி சொன்னதை ஜானு கண்டுக்கவேயில்லை. “மனசுக்குள் துப்பிண்டா நெஞ்சுபூரா ரொம்பி அசிங்கமா வழியும்” ஜானகி. இப்படியாக ஒவ்வொரு விஷயமா நாங்க ஆர்க்யூ பண்ணிண்டே பொழுது போச்சு. எனக்கா இவள் கல்யாணம் நல்லபடியா வில்லங்கமில்லாம நடந்து முடியணுமேன்னு!

நிச்சயதார்த்துக்கு நாள் குறிக்கச் சொல்லி சொல்லிட்டம் டிக்ளிஷ் விஷயங்கள் வந்திண்டேதான் இருக்கும் எல்லாத்தையும் லிஸ்ட் போட்டு இன்னும் பேசலை. நாங்க அண்ணா நகர் சாந்தி காலனி. ஃப்யூச்சர் சம்பந்தி அடையார் காந்திநகர். சென்னையில் இது ஒரு கோடி அது இன்னொரு கோடி. மழைல்லாம் முடிஞ்சு தேங்கின நீரெல்லாம் வடியட்டும் ஊர் கொஞ்சம் சுத்தமாட்டம் நேரில் போய் அவாளொட சாவகாசமா சில லெளகீகமான சமாச்சாரங்களைப் பேசிட்டு இப்படிப்பட்ட சமாச்சாரங்களையும் சொல்லி அவா அபிப்ராயம் என்னனு தெரிஞ்சுண்டுடலாம்னு. கண்டிஷண்ஸ்லாம் போட நா என்ன அசடா என்ன? ஆனா அப்பப்போ போன்ல பேசிண்டுதான்

லெளகீகம் என்னவாம்? அவாத்துல அப்பவே “நாங்க ஒண்ணும் எதிர்பாக்கலை, கல்யாணம் மட்டும் க்ரேண்டா செய்துடலாம். சிலவையும் நாம பப்பாதியா பிரிச்சுக்கலாம்”னுட்டா. எனக்கு அவாளண்டைபோய் கணக்கு காமிச்சு 50% கேப்பதெல்லாம் சரியாப் படலை. “நீங்க ரிசெப்ஷண் பாத்துக்கலாம், நாங்க முஹுர்த்தம் பாத்துக்கரோம்”னுட்டேன். நிச்சயதார்த்தம் அவாளோடதுதான். அவா “அடையார்லயே அனந்தபத்மநாபஸ்வாமி ஆலயம் இருக்கே அதுல மண்டபத்தில் புக் செய்துடரோம்”னு சொல்ல, நான் “கல்யாணமும் அங்கேயே பெரீய ஹாலில் வச்சுக்கலாம்”ங்க “ரெம்ப செளரியமாப் போச்சு”ன்னுட்டா. கும்பலெல்லாம் அவா சைட்லெந்துதான். பொடி நடையா வந்துடக்கூடிய தூரந்தானாம். வெளியூர்காராளுக்கு தங்கிக்க வேணப்பட்ட ரூமிருக்கு மண்டபத்தில். “இல்லைன்னா நாங்க பக்கத்ல நல்ல ஹோட்டலா பாத்து மேனேஜ் செய்துக்கரோம்”னுட்டா. இப்படி நான் ஒண்ணு சொல்ல உடனே அதுல உள்ள சிரமத்தை பாதி ஏத்துக்கராப்போல் அவா சொல்லிண்டு விளையாட்டா போகும் எங்க போன் கான்வர்ஸேஷன், பக்கத்ல உக்காந்து கேப்பவாளுக்கு ரெண்டு பால்ய ஸ்நேகிதா பேசிக்கராப்போல் படும். மகிழ்ச்சியா இருக்கு.

பையன் இன்னும் ஜானகியை நேரில் பாக்க வரலை. இவா வீடியோகால் போட்டு குடும்பமா பாத்துண்டதுதான். மாமா மாமி மட்டும் அவாளோட சில சொந்தக்காரா 4 பேரோட எங்காத்துக்கு வந்து நேரில் ஜானுவை மீட் செய்துட்டுப் போனா. “நிச்சயதார்த்தம் அன்னைக்கு ராமகிருஷ்ணன் ஜானுவைப் பாக்கட்டும். தேதி குறிச்சதும் 2 மாசம் லீவுல வரேன்னான். சட்டுபுட்டுன்னு கிட்டக்க என்ன முஹுர்த்தம் கிடைக்கறதோ தாலியக் கட்டிண்டுடலாம்” சம்பந்தி மாமி ரேவதிகிட்ட சொல்லிட்டாளாம். இவா பங்குக்கு லேடீஸ்குள் பேசிண்டப்போ சிலது இப்படி கன்வே ஆகும். இவள் என்னிடம் வெர்படிம் சொல்லிடுவா. எப்படிப் பாருங்கோ! தாலியைக் கட்டிண்டுடலாமாம். எல்லாருமா ஆளுக்கு ஒண்ணா கட்டிக்கப் போரம்?

“நல்ல காரியம் பண்ணுவதுன்னு முடிவெடுத்தாச்சு நேரம் கடத்தேண்டாம்னு. முக்கியமான சம்ப்ரதாயங்கள் மட்டுமே ஃபோக்கஸ் செய்வம், சும்மாவானுக்கும் ஃபார்மேலிடீன்னெல்லாம் பாத்துண்டிருக்கேண்டாம்”னு ரெண்டு சைட்லேயும். நாளைக்குத்தான் நானும் ரேவதியும் அடையார் போப் போரம். எல்லா விபரங்களையும் ஃபைனலைஸ் செய்துட. அதுக்கு போரப் போவே அவா நிச்சயதார்த்த, முஹுர்த்த டேட் ஆப்ஷண்ஸ் தருவதாவும் சாஸ்த்ரிகளை கன்சல்ட் செய்ய ஆரம்பிச்சாச்சுன்னும். புதுசா கோவிட் ஓமிக்ரான் வேவ்னு ஒண்ணூம் வராம இருக்கணம்.

டிலாயிட்டில் இவளுக்கு ஆஸ்ட்ரேலியாவுல வேலை தர முடியுமான்னு கன்ஸல்ட் ஆகி அது ஓடிண்டிருக்கு. “கல்யாணம் பண்ணினதுக்காக நான் வேலையை விட்டூட்டு ஆஸ்ட்ரேலியா ஓடிப் போகமாட்டேன், 1 மாசம் லீவு எடுத்துண்டு அவரோட போயி தங்கி இருந்துட்டு திரும்பி வந்துடுவேன்”னுட்டா. “ஏண்டி என்னடீ பேசராய்?” “ஆமாம், எனக்கு உத்யோகமும் முக்கியம், அதெல்லாம் இந்த வாரம் அவரோட பேசரப்போ பேசணம். பேசிடலாம்”. “உன் அவர் எதுவும் அவர் சைட்லேந்து கண்டிஷண்ஸ் போட ஆரம்பிக்கலையா?” “இருக்கு போலேருக்கு. அப்பப்போ என்னவோ சொல்ல வரார்னு தெரியும் நான் இன்னும் அதெல்லாம் காதுல போட்டுக்க ஆரம்பிக்கலையாக்கும். அவசரப்பட்டு சரின்னு எதுக்கும் சொல்ல மாட்டேன் கவலைப் படேண்டாம். நீங்க நான் சொன்னதெல்லாம் அவாத்து பெரியவாளோட பேசி தீர்மானம் செய்தாச்சா இல்லையா?” “இல்லைடீ, நாளைக்கு அவாத்துக்குப் போரச்சே பேசுவம்”.

ரேவதிதான் – “இப்படி நல்ல காரியம் நடக்கரச்சே நாம் எதுலேயும் கட் எண்ட் ரைட்டா அவாளுக்கு சவால் விடராப்போல் எதுவும் செய்யப் பேசக் கூடாதுடீ!” நல்ல மனுஷாளா இருக்கப்போ நாமளும் அவா அருமை பெருமைகளை உணர்ந்துண்டு காம்ப்ரமைஸ் செய்யரம்னு தெரியாமலே செய்துண்டு போணம். ஒவ்வொரு கல்யாணங்களில் எல்லாம் திகையரப்போ இப்படி சமசாரங்களாலத்தான் மனஸ்தாபம் ஆரம்பிக்கும். சிலதை கட்டிக்கப் போரவா கல்யாணத்துக்கு அப்ரம் பேசி அவாளுக்குள் முடிவெடுக்கேண்டியதா விட்டுடணம். கொஞ்ச நாளைக்கு வாய்த் துடுக்கா இருக்காதே! நல்ல வேலைல இருக்காய், கைநிறைய சம்பளம், பெரீய பேங்க் பேலன்ஸ்லாம் வச்சிருக்காய், ஒரு கடுகத்தனை கவலைன்னு உன் வாழ்க்கையில் இன்னிவரைக்கும் கிடயாது, உங்கப்பா உன்னை அததனை செல்லமா பாதுகாப்பா வளர்த்துட்டார். ஆனா வாழ்க்கை என்ன என்பது அதை நீ வாழத் துவங்கும்போது தெரியும். உறவுகளும், நம்பிக்கைகளுமே கைகுடுக்கும். காசு பணம் அந்தஸ்தெல்லாம் கறிக்குதவாமப் போகும். வாழப்போர வீட்டில் நீ எவ்ளவு முடியுமோ அத்தனை நட்புகளை ஏற்படுத்திண்டே போகக் கத்துக்கோ”.

“என்னம்மா நீ எப்பப் பார்த்தாலும் நீ வாழப் போர வீடுன்னு ஃபிலிம் காட்டராய்? நானும் அவரும் எங்கேயோ கண்காணாத இடத்தில் இருக்கப் போரம், நாங்க எங்களுக்காக ஏற்படுத்திப்பதுதானே வீடும் வாசலும். அதுல எங்களைத் தவிர்த்து எல்லாரும் கெஸ்ட்தானே? எனக்கு என் அப்பா அம்மா முக்கியம். அதை பாதுகாத்து வச்சுப்பதில் உறுதுணையா யார் இருக்காளோ அவாதான் எனக்கு சரியான வாழ்க்கைத் துணை. ராம்கியோட அப்பா அம்மாவைப்பத்தி நாம ஏன் ரெம்ப யோசிக்கணம்?” “அசடு. உனக்கு இப்படில்லாம் தோணராப்போல்தான் மாப்பிள்ளைக்கும் தோணும். அதை மறந்துடாதே. நாளைக்கு இதுவே உங்க ரெண்டுபேர் இடையிலும் பெரீய சுவரா எழும்பி நிக்க காரணமாகக்கூடும். ஜாக்கிரதை. எல்லாம் நாளைக்கு அவாத்துக்குப் போயிட்டு வந்து பேசலாம். இப்போ சும்மா இரு.”

இப்படி ரேவதி பேசிட்டாலும் எனக்கும் அவள் மனசிலும் இந்த பிச்சாத்து கண்டிஷண்ஸ்லாம் விட இன்னொரு முக்கியமான விஷயம், அதை சம்பந்திப் பேரண்டை பகிர்ந்துக்கலாமா பிடாதான்னு தெரியாம குழம்பிண்டிருக்கம். 3 மாசமா இந்த வரன் கிட்டிமுட்டி வரப்போ அந்த சிந்தனையே தூக்கலா எங்க முகத்தை கூர்ந்து கவனிச்சவாளுக்கு என்னமோ இருக்குன்னு புரியாம போகாது.

ரேவதிதான் “இதெல்லாம் இப்போ எதுக்கு? அதை சொல்லாம விட்டூட்டா நல்லது, கொயட்டா இருங்கோ. சிலதை ஒவ்வொரு மனுஷா எப்படி எடுத்துப்பா, எடுத்துண்டு ஜீரணிப்பான்னு நமக்கு தெரியாது”. “அதெப்படி அத்தனை பெரீய உண்மையை மறைச்சு வச்சு கல்யாணத்தை செய்யச் சொல்ராய்? அதுவும் இவ்ளவு அன்னியோன்யமா பாசமா பழகர மனுஷாளோட பழகரச்சே இதை மறைச்சு வச்சு எப்படி கொயட்டா வளைய வரதாம்?” “ஏன் இத்தனைநா இந்த விஷயத்தை எப்படி ஹேண்டில் செய்தேளாம்? அப்படித்தான் இப்பவும்”. “அடியே! நமக்குள்ள இதெல்லாம் ஒரு பொருட்டேயில்லை. இதைப் பத்தி நாம சிந்திச்சுப் பார்த்தேயில்லை. எப்போவாவது நமக்குள்ளே பெட்ரூம்ல இல்லை தனியா வேளீல போரப்போ லேசா பெசிண்டது உண்டே தவிர இதைக் குறித்து நாம எப்போவாவது நாம தப்பு செய்துட்டோமோனோ இல்லை எப்படி இதை தொடர்ந்து கோண்டு போகன்னோ இல்லை ஜானுகிட்டதான் எந்த விதத்லேயாவது வித்யாசம் காட்ட ஆரம்பிச்சமா இல்லையே! இது அவள் சாஸ்த்ரோத்தமா புது உறவுகளை ஏர்படுத்திக்கவும் புது வாழ்க்கை வாழ ஆரம்பிக்கப் போகிர தருணம். அதுனால சில ரகஸியங்களை பொத்தி வைக்கப் பிடாது, சம்பந்தப் பட்டவாளோட பகிர்ந்துண்டுடுவது நல்லது.”

ரேவதிக்கு இதில் கடுகத்தனையும் சம்மதம் இல்லை. “என்ன செய்யப் போரேளாம்? அவாத்துக்கு போயி நேருக்கு நேர் இத்தனை நாளா நீங்க உங்க பிள்ளைக்கு கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்னு பாத்திருக்கும் எங்க பொண் ஜானகி எங்க பொண்ணேயில்லை தத்தெடுத்த குழந்தை, அநாதை ஆஸ்ரமத்லேந்து எடுத்துண்டு வந்துட்டம், வாஸ்த்தவத்துல அவள் யாருக்கு பொறந்தா, அவள் குலம் கோத்திரம் ஜாதீல்லாம் என்னனு எங்களுக்கே தெரியாதுன்னு சொல்லப் போரேளா? அதைவிட ஒரு வினையே வேண்டாம்பேன்! அவா உடனே கல்யாணப் பேச்சையே கைவிட்டுடுவாளா மாட்டாளா? கல்யாணம் நிப்பது இருக்கட்டும். இவா மூலமா அந்த ரகஸியம் ஜானுகிட்டேந்து இத்தனை வருஷமா தெரியாம காப்பாத்தி வச்சது இவா மூலமா அவள் காதுக்கு எட்டித்துன்னா? அவளால தாங்கிக்க முடியுமா?”

யோசிக்கரேன். இப்படி யோசனையுடனே கார்ல அவாத்துக்கு வந்து சேர்ந்தம். கார்லேந்து காந்திநகர் 4த் மெயின் ரோடுல டேஃபொடில்ஸ்னு போட்டிருந்த அப்பார்ட்மென்டில் சம்பந்தி இருக்கார் அவாத்து மின்னாடி எதுத்த சைட்ல பார்க் செய்து இறங்கலை நேரே மேலே பால்கனீலேந்து காத்துண்டிருந்த அவா ரெண்டு பேரும் கையை ஆட்டி அங்கேந்தே “வாங்கோ வாங்கோ”ன்னு சத்தமா சொல்ல இவள் என் கையப் பிடிச்சுண்டு கிராஸ் செய்யரா.

ட்ரேஃபிக்லாம் இல்லை, மத்தியானம் 3 மணிக்கு தெருவே வெறிச்சோடிக்கி டக்கு இருந்தாலும் அவள் என் கையைப் பிடிச்சது என்னை, நான் பேசப்போகிர விஷயங்களை கட்டுப் படுத்தி வைக்கவும், “ஜானகி பூர்வீகத்தைப் பத்தி ஏதாவது கன்ஃபெஷண் செய்யரேன்னு வாயைத் தொறந்தா நான் உங்களை இங்கேயே கொன்னு அவாத்து நடு ஹால்லயே புதெச்சுப் போட்டுடுவேன்”னு எச்சரிக்கத்தான்னு எனக்குத் தெரியாதா என்ன! ரேவதியுடன் எவ்ளாவு வருஷமா குடும்பம் நத்தரேன். அவள் என் கையைப் பிடிச்சா எப்படி பிடிக்கரா, சாஃப்ட்டாவா இல்லை நகம் அழுத்தரதா, டைட்டாவா, லூஸாவா, முறுக்கராப்போல் செய்யராளா இல்லை ஷேக் செய்யராப் போலவான்னு வச்சு அர்த்தங்கள் எடுத்துக்கணம். இன்னைக்குப் பிடிச்ச பிடி அப்படி!

அவாத்துல என்னமோ நாங்கதான் பொண் பாக்க வந்தாப்போல் தடபுடலா உபசாரம். உள்ளே நுழையலை “ஜானகி எப்படி இருக்கா?” நாங்க ரெண்டுபேரும் அத்தனை உசரமில்லை, ஓரளவுக்கு குள்ளம்னே வச்சுக்கலாம், ரேவதி என்னைவிட கொஞ்சம் உசரம்னே சொல்லுவேன். ஜானகி உசரம். இதெல்லாம் சம்பந்தியாத்துல கவனிச்சிருக்க மாட்டாளோ?

எல்லாம் பேசினம். பல விஷயங்கள். அதை மட்டுமில்லை. தெகிரியம் வரலை. ஆனா கிளம்பரத்துக்கு மின்னாடி சொல்லிடணம்னு வைராக்கியத்துடன் இருக்கேன். ரேவதி திட்டப் போரள். நான் பொய் சொல்ரேன்னுகூட சொல்லுவாள். பாப்பம். ஆனா சம்பந்தி மாமாவும் மாமியும் நிரைய சமாச்சாரங்களைச் சொல்லி நாங்க எடுத்துண்டு வந்திருந்த பல மேட்டர்ஸை நாங்க எடுத்து பேசரத்துக்கு மின்னாடியே தீத்துன்னா வச்சுட்டார்!

“மின்னமே நாம பல விஷயங்களை போன்ல பேசிண்டுட்டம். கல்யாணம் நன்னா செய்வம். குழந்தைகள் லைஃபில் முக்கியமான ஃபங்க்ஷண். அதை வைபவமா கோண்டாடிப்புடுவம். அதைமட்டும் கவனிச்சு பண்ணுவம். எம்பையன் லீவுல வந்து இருக்கப் போவது சில வாரங்களே, அதுனால குறிச்சுக் குடுத்த தேதியை கன்ஃபெர்ம் செய்து அவனுக்கு கம்யூனிகேட் செய்துட்டா மாத்தாம பாத்துண்டாணம். அப்ரம் அவனே ஜானகிக்கும், தனக்கும் சிங்கப்பூர்ல மாத்தலுக்கு ட்ரை செய்யரேன்னுட்டான். நம்பளுக்கும் போயிட்டு வரக்கொள்ள 3.5 அவர்ஸ்ல சாத்தியமாகும். எம்பிள்ளை கூடவே போயி நாங்களும் தங்கிடெல்லாம் எங்களுக்கு ஆசையில்லை. எனக்கும் சரி, எங்காத்து மாமிக்கும் சரி இந்தியாதான் சொர்க்க பூமி. ஆனா நம்ப குழந்தைகளுக்கும் அவாளுக்கு பிறக்கப்போகிர குழந்தைகளுக்கும் பெரியவா கெய்டன்ஸ் அவசியம். அந்த கெய்டன்ஸ் வாட்ஸப்ல முடியாது. கூடவே இருக்கணம். என்னைக் கேட்டா உங்க ரிட்டயர்மென்ட்டுக்கு அப்ரம் நீங்க ரெண்டுபெரும் ராம்கீயோட கூடவே போய் செட்டிலாகணம்னு நாங்க எல்லாரும் பிரியப் படரம். செய்வேளா? அதுதான் எங்காத்து சைட்லேந்து ஒரு தவிர்க்க முடியாத கண்டிஷண். அதுக்கு மாட்டேன்னு சொல்லாம ஒத்துக்கோங்கோ.”

அதிர்ந்து போயிட்டம். என்ன இப்படி அசால்ட்டா நாம கவலைப் பட்டுண்டே வந்த சமாசாரத்தை இப்படி சுளுவா முடிச்சு வச்சார் இந்த பிராம்ணர். கையெடுத்து கும்பிடத் தோணித்து. இப்படிப் பட்டவரிடம் நான் எப்படி ரகசியங்களை மறைச்சு வைக்க. ரேவதிக்கும் அதே கலக்கமோ! பட்டுன்னு பெச ஆரம்பிச்சுட்டா. “அண்ணா. உங்களண்டை ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை சொல்லணும்னுதான் வந்தம். இன்னாள் வரைக்கும் சொல்லாம விட்டுட்டது நாங்க செய்த பெரீய தப்பு! ஜானகி எங்களுக்குப் பிறந்த குழந்தையில்லை”.

“அட! தெரியுமே. ஜானகியே போனமாசம் ராம்கியுடன் போன்ல பேசரப்போ சொல்லியிருக்கா. எங்கப்பா அம்மா என்னை தூக்கிண்டு வந்து வளர்த்திருக்கா. அவாள நான் நிர்கதியா விட்டூட்டு உங்களொட ஆஸ்ட்ரேலியால்லாம் அப்படியே வந்துட முடியாதுன்னு. அவனேதான் இந்த சஜெஸ்சன் குடுத்து எங்களை உங்களோட பேசி கண்டிஷணுக்கு சம்மதிக்க வச்சான். ஜானு எங்காத்து மருமகள்னு தீர்மானம் செய்தப்ரம் அவள் யார் பெத்த பொண்னா இருந்தால் எங்களுக்கென்ன?”

ஆத்துக்கு வந்ததும் ஜானு அவள் ஆபீஸ்லேந்து வரவரைக்கும் வாசப்படீலயே உக்காந்திருந்தம். அவளைப் பார்த்ததும் எங்கள் கண்ணுலேந்து அடை மழை ஆரம்பிச்சது. “என்னம்மானு ஓடிவரா.”

இந்தக் கதையை கல்யாணத்துக்கு பெண் பிள்ளை வைத்திருப்பவர்கள்  கண்டிப்பாகப் படிக்கவும்